HAPPY 2008 (magic spells/Crystal Castles)

αυτός ο ήχος μου θυμίζει ότι φέτος πρέπει ξανά να αυτοεφευρεθούμε. Μινιμαλιστικά, ήσυχα όσο μπορούμε, αθόρυβα μες στο θόρυβο, εύκολο δεν είναι, άλλα υπάρχει ένα ρεύμα λίγο γύρω και λίγο μέσα μας. ίδωμεν, Καλή Χρονιά!!

My Jukebox for 2008

Μουσικές που άκουσα περισσότερο από 10 φορές φέτος έτσι για τη χαρά να φτιάξω μια λίστα..
Όλα σε random order πολλές είναι από παλιότερες χρονιές, είναι ένα προσωπικό best of,

Monica- Avatar (δις την άκουσα live, και είναι ένα κόσμημα)

Radiohead- In Rainbows ( κάποιες συγχορδίες από δω αγγίζουν το ιδανικό, ένα είδος παραδείσου, κάποιες πάλι όχι, αλλά το πρώτο είναι αρκετό)

Kate bush- Aerial (2005) και Hounds of love (1985). Ξανά και ξανά Aerial. Αναρωτιέμαι αν ο δίσκος έχει κάποιους οπαδούς ή αν ακούστηκε καθόλου όταν βγήκε. Το Nocturn και το Aerial γίναν κομμάτια του νευρικού μου συστήματος, το Nocturn και το Bertie είναι το προσωπικό μου Xanax. Και η φωνή της θεραπεία.

Μαρία Βουμβάκη- Το τερραίν του παραδείσου. Μοναχική περίπτωση, τραγούδια με μεγάλη εσωτερική δύναμη και στίχους από έλληνες ποιητές.

Madonna- Hard Candy. Τριπ λίγες εβδομάδες πριν και κάποιες μετά από την περιλάλητη συναυλία. Υποκύπτω συχνά σε προπαγάνδες. Κάποιες καλές στιγμές, αλλά αντικειμενικά ένας μετριότατος δίσκος. Είναι όμως Madonna.

Roisin Murphy- Overpowered. Ποπ μουσική ιδιαίτερης περσόνας και ικανής πρωτοτυπίας και φωνής. Κάπου καλοκαιράκι, μετά στοπ.

Fleet Foxes. Διάβασα καλές κριτικές, συμπαθέστατοι νεοχίπιδες, και πλέον με παραπέμπουν σε Δυτική ακτή, που μπόρεσα φέτος να δω. Όντως φαντάζεσαι απλωμένα δάση μ αυτή τη μουσική, και βγάζουν και μια ελευθερία, μια τρέλλα σαν τους..
Sigur Ros- Með suð í eyrum við spilum endalaust καπάκι με την άλλη την
Bjork- Volta ειδικά τα Wanderlust και Declare independence. Σταθερή αξία.

Λένα Πλάτωνος- Ημερολόγια. Και δω κεντρική προπαγάνδα που όμως συνδέθηκε με το γούστο μου και αμέτρητα στιγμιότυπα, δρόμοι, δωμάτια όλα όμως στην Αθήνα, σε ταξίδι δεν μπόρεσα ν ακούσω Λένα Πλάτωνος για πολύ. Και όλη η παλιά της δισκογραφία, κυρίως το "Σπάσιμο των πάγων" με την καντέντσα της άνοιξης κ.α . Έχεις την αίσθηση ότι ακούς μια ιδιοφυϊα, στίχοι όπως το "Τι νέα ψιψίνα" μια φορά μπορούν να γραφτούν, μετά το καλούπι σπάει, και του καλλιτέχνη του ίδιου ακόμα. Η συναυλία της στο Ηρώδειο κορυφαία στιγμή για τη χαρά της και τη δική μας.

Your hand in mine (from the silent japanese movie). Το καλό εκδικείται ξανά είναι νεαρότατο και (ξανά) από τη Σαλονίκη.

Το προσωπικό μου βραβείο θα το έδινα στους Έλληνες Gravity says_i- The roughest tree. Νομίζω ότι τα τραγούδια Pairs και Intruders are here το δικαιολογούν και με το παραπάνω. Φαντασία, ήχος ηλεκτρονικός και φυσικός μαζί, αρκετά σκοτεινοί στίχοι, πειραματική διάθεση, χαμηλό προφίλ, διαισθάνεσαι ότι αυτό το συγκρότημα είναι πραγματικά μια παρέα δημιουργών με ψηλό γούστο και αισθητική, που πιθανότατα δε θα συναντηθούν ποτέ με μεγάλο κοινό, κυρίως γιατί δεν θα το ήθελαν. Μουσική για σκούρα διάθεση, σαφώς, ως εκ τούτου μοναχική και εσωστρεφής.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!! Είναι μια τρύπια ευχή με όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά ο κόσμος ποθεί να το πει και ας είναι ψέμματα. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Fleet Foxes - White Winter Hymnal

I was following the pack
all swallowed in their coats
with scarves of red tied ’round their throats
to keep their little heads
from fallin’ in the snow
And I turned ’round and there you go
And, Michael, you would fall
and turn the white snow red as strawberries
in the summertime


Από το Seattle, μουσική που γίνεται χαρούμενο τοπίο της δυτικής ακτής.

Κοσμοθεωρίες

Η Νένα Μεντή ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου προκαλεί τη σωματική αταραξία του κοινού και το αναγκάζει να λυθεί και να κλάψει. Με τα πιο απλά, κοινότυπα υλικά. Να κλάψει ακούγοντας ένα τραγούδι σαν "Τα καβουράκια" , τον "Αητό χωρίς φτερά" και πολλά πολλά άλλα. Μια ηρωίδα ροκ, δαιμονισμένη, μικρασιάτισα, χαρτοπαίχτρα, ερωτιάρα. Το κοινό πραγματικά ανταποκρίνεται σωματικά σ αυτό το παίξιμο, οι σφιγμένοι μου ώμοι λύθηκαν, μπρόστα σ'αυτήν την περσόνα αν μπορεί ν αποκαλέσει κανείς έτσι αυτή την ιδιαίτερη περίπτωση λαϊκού δημιουργού που έζησε τόσο λεβέντικα. Μια ελπιδοφόρα στάση ζωής που έρχεται από παλιά, τα λαϊκά τραγούδια, οι γονείς και οι συγγενείς μας, γιορτές και κασετόφωνο να παίζει στο ύπαιθρο. Πολιτισμός βαθειά ηδονιστικός, και με ροπή στην αυτοκαταστροφή, με τα δυσάρεστα σε καθημερινή βάση, τις εξαρτήσεις, αλλά όταν έχεις υπάρξει πρόσφυγας, η ζωή μετά γίνεται ένα πάλκο, ένα θέατρο με χαρές και λύπες. Η ζωή γίνεται μια γοητευτική πουτάνα. Η Ευτυχία με περίσσια απόλαυση βρίζει και απολαμβάνει κάθε λέξη που εκστομίζει. Μέσα στον πόνο της και περνάει πολλούς κατορθώνει και μεταφέρει μια ηθική στάση ζωής που δε σκαμπάζει τίποτα και δεν εξαντλείται.

Αν ήταν αμερικάνικο success story θα τανε ένας τζαζίστας, η Tina Turner, η Αretha Franklin ή όποιος άλλος, μάυρος ή μετανάστης κατά προτίμηση.

Στο πολύ ενδιαφέρον περιοδικό Sun με κείμενα και ποίηση, κάτι σαν το New Yorker αλλά χωρίς την πολιτική, ένα κείμενο ενός τρελλού ποιητή του Sparrow, μου φαίνεται πολύ σχετικό, δίνοντας μια άλλη οπτική στο θέμα πως να ζει κανείς τη ζωή του:

.."Our greatest national problem is that so many of us take antidepressants (often because we like the word Celexa). The American persona is cheerful enough already. When someone asks, "How are you doing?" you must reply, "Fine" or "Great". You're not allowed to say: "I feel like a great big tongue that a water buffalo is peeing on". Americans are not happy or joyful. Rather they are "antidepressed". We need to start taking pro-depressants. The world is depressing, and we are obliviouw to this crucial knowledge.

Greetings and postcards from...

hopeful obama


local californian road

alcatraz

castro neibhourhood

yosemite national park

lombard str

transamerica pyramid

houses at russian hill

buena vista park view


yosemite's only church

civic center district

mission distrtict

mission

the "seven ladies"

sausalito

sfmoma

haight ashbury

castro's historic theater

castro and market str. junction

golden gate bridge

mission

treasure island

golden gate

coit tower at telegraph hill and please..

Amnesia - Britney Spears

Από αμερικάνικη pop, hip hop σκηνή τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ ελάχιστα πρόσωπα, αυτές οι πολύ λουστραρισμένες παραγωγές με τα παραλλαγμένα από τα pcs φωνητικά..αλλά έχω μια συμπάθεια, τη Britney. Είναι η επιτομή της clean american beauty, μια φυσική καλοφτιαγμένη κούκλα, και με όλο το πρόβλημα της αποπροσωποποίησης / κατάχρησης/ μανιοκατάθλιψης ανέβηκε τα μάλα στην εκτίμηση μου, τη συμπάθησα περισσότερο, μιας και συμπαθώ πάντα τους ανθρώπους που πέφτουν, dont know why. Μετά από τέτοιες κρίσεις απώλειας ο καλλιτέχνης επανέρχεται καλύτερος συνήθως, και τέτοιες περίοδοι στο μεγάλο χάρτη της ζωής μετά από χρόνια, είναι πραγματικά δώρα αυτογνωσίας. Μ αρέσουν οι pop stars που σκοντάφτουν και δεν είναι ξύλινοι, και το Μπριτνεάκι δεν άντεξε το φρικαρισμένο είδωλο, έσπασε και υποτίθεται ότι είναι καλύτερα τώρα. Έτσι λένε τα περιοδικά τουλάχιστον. Στο επάγγελμα που κάνει, είναι όλοι οι άνθρωποι και ο κανένας μαζί, το να χάσεις για λίγο τον εαυτό σου είναι εχέγγυο να πιάσεις τον υποδόριο μαζικό ψυχικό σφυγμό εφόσον είσαι έξυπνος και δε σε φάει η αυτοκαταστροφή. Άλλωστε η ποπ μουσική πάνω απ'όλα είναι μαζική. Άκουσα μόλις μια φορά το νέο της δίσκο το Circus, δε συγκράτησα τίποτα, ένα ιλουστρσιόν αλλοιωμένο μπιτάτο κατασκέυασμα στο οποίο μάλλον δεν εξελίσσεται δημιουργικά, υπερβολικά στυλιζαρισμένος ήχος αλλά χάρηκα πολύ αυτό το extra τραγουδάκι. Amnesia Britney σιδερένια ξανά, καλά μυαλά ...

Περί Αμερικής ο λόγος, ετοιμάζομαι για τό πρώτο μου ταξίδι στην ήπειρο. Στην Καλιφόρνια πολύ σύντομα. Για education και restoration ελπίζω. Ευτυχώς με την ανάταση του Ομπάμα. Αν το San Fransisco είναι τόσο όμορφο όσο αυτή η αφίσα και στην πραγματικότητα..