Tuesday, February 26, 2008

page 123


σελίδα 123 λοιπόν με τη σειρά μου για το Δαίμονα και την rainman,



Μέγαρο Γιακουμπιάν μια χαρά βιβλίο και τοιχογραφία των ανθρώπων μιας μεγάλης, φτωχής, ιστορικής χώρας σαν την Αίγυπτο, βέβαια δεν πάυεις να σκέφτεσαι ότι το παιχνίδι της απρόσωπης εξουσίας και του χρήματος με τις ζωές του απλού κοσμάκη που κακοπερνάει έχει και αντιστοιχίες στην Ελλάδα. Ίσως μοιάζουμε περισσότερο με την Αίγυπτο παρά στην Αυστρία, ο τρόπος παρουσίασης των ανθρώπων πάντως θυμίζει ασπρόμαυρη ελληνική ταινία του 60, μόνο που εδώ σαν καλό βιβλίο που είναι πάει βαθύτερα.

Μιλάει ένας ιμάμης φανατικός μουσουλμάνος ο οποίος κάνει προσυλητισμό σε απογοητευένους νέους του Καϊρου με απώτερο σκοπό να τους χρησιμοποιήσει για μάρτυρες...

Αγαπημένα μου παιδιά θέλω να αναρωτηθείτε όλοι σας το εξής:" Πόσα χρόνια ζει ένας άνθρωπος σ αυτή τη γη?"
"Η απάντηση είναι ότι, κατά τις πιο αισιόδοξες προβέψεις, ο μέσος όρος προσδόκιμου ζωής δεν ξεπερνά τα εβδομήντα χρόνια.Κι αυτό το διάστημα, άμα το καλοσκεφτούμε, είναι πολύ συντομο, χώρια που κάποιος μπορεί να προσβληθεί από κάποια ασθένεια ή να πάθει ένα ατύχημα και να πεθάνει. Αν ρωτησετε τους γνωστούς και τους φίλους σας, θα βρείτε αρκετούς που πέθαναν ξαφνικά ενώ ήταν νέοι, και που κανένας απ'αυτούς δεν είχε διανοηθεί ποτέ ότι θα πέθαινε νέος."

Saturday, February 23, 2008

101 Ανάρτηση


Έτσι γράφει ο μετρητής 101 αναρτήσεις σε κάτι που ακόμα είναι ένα παιχνίδι φωτός και σκιάς για μένα, με τα ενδιάμεσα μαζί.
Η κυρία στη φωτογραφία είναι Δανέζα, χαίρεται σαν παιδάκι και μου δείχνει την αντιγραφή της του Πικάσο από το μπαλκόνι της σ'ένα διαμέρισμα πάνω σ'ένα κανάλι της Κοπενχάγης, 2005 πρέπει να ναι. Χαρά και παιχνίδι, ναι οι εποχές είναι δύσκολες, η πόλη και η ζωή εκβαρβαρίζονται, απολυτοποιούνται οι φόβοι, σπρώχνει ο ένας τον άλλον παντού, στις δουλειές, στα τρένα, στους δρόμους στα σούπερμάρκετ. Επιμένω ακόμη ότι πράγματα που τους δίνουμε την ενεργητική μας προσοχή και φροντίδα, δε μας απογοητεύουν και μας θρέφουν, να αντέχουμε και να αναπτυσσόμαστε. Ενεργητική διάθεση και επιθυμία να μαθαίνει κανείς νομίζω είναι προαπαιτούμενο χαράς, σαν την περιχαρή κυρία που στη σύνταξη τη βρίσκει με το να ζωγραφίζει το μαέστρο από τα λευκώματα της βιβλιοθήκης της.

Sunday, February 17, 2008









Και η Ακρόπολη και όλα μες στην καλή λευκή χαρά !! Άντε και του χρόνου!

Saturday, February 16, 2008

Φαινόμενο θερμοκηπίου.


Όσο και αν λαβωμένη και απειλούμενη και αχρηστευμένη,
ξύπνησε- και καλύπτει τώρα το θόρυβο,
τα λάθη, τα περβάζια, τις πρασινάδες,
τις ενοχές και τα διλήμματα...
με φέρνει face en face μόνο,
συν ομπρέλλα και γάντια,

συν τον τριγμό του περιπάτου περασμένες μία,
στους έρημους λευκούς δρόμους.

Αναμετρώμαι με το χιόνι, τον αέρα
μα στην αλήθεια αναμετρώμαι με μένα,
το χρόνο που κυλάει, και γερνάει και ζητάει.

Μα τι θέλω και τα σκέφτομαι και δε μένω στο λευκό μου χάρισμα,
απόψε όλοι είμαστε χιόνι.
Να κρατήσει μονάχα η λευκή σημαία που μας σήκωσε ο Θεός,
με τη λευκή σημασία της και το λευκό ανασταναγμό της.

Να κρατήσει μονάχα...και η ποιητική η φύση,
η ρέμπελη, η ακανθώδης μές στη χιονοθύελλα.

Sunday, February 10, 2008

ΣταμΚρα, πήρα κόκκινα γυαλιά!


Απόψε είδα τη Σπείρα-Σπείρα στην Αθηναϊδα. Σιγοτραγουδάω ακόμη το "Πόσο σ'αγαπώ" που είπε όλη η παρέα στο τέλος. Τους είχα δει πριν από 3 χρόνια και όπως όλα τα πράγματα που είναι αληθινά και κρύβεται ταλέντο και ευαισθησία ανθρώπου από πίσω, μου άρεσε τόσο που σχεδόν δεν είχα κλείσει μάτι όλο το βράδυ από την έξαψη. Τα παιδιά είναι τόσο καλά με τόσο καλές και διαφορετικές φωνές -από τις φετινές παρουσίες υπάρχει μια νέα αρτίστα με φωνή που θυμίζει Μπέλλου και Λεονάρδου μαζί, αλλά κάθε είδος τραγουδιού- ακόμα και το τσιγγάνικο νταλκαδιάρικο- εκπροσωπείται από έναν ξεχωριστό τραγουδιστή. Και η Πωλίνα cult περσόνα με τα όλα της, ακόμα θυμάμαι στο λύκειο τετράδια τυλιγμένα με φωτογραφίες της και δωμάτια με αφίσες της από συμμαθητές, την εποχή της Μπιρίμπας και των Σεϋχελλών.

Ο Κραουνάκης κάνει απλά το κέφι του, έδεσε μια ομάδα από εξαιρετικά ταλαντούχα και κυρίως χαρούμενα άφθαρτα παιδιά, χωρίς ψωνίσματα, ανέδειξε τις φυσικές και χαρακτηριολογικές ιδιαιτερότητες του καθενός, πρέπει να ναι η μόνη παράσταση στην Αθήνα φέτος που οι μισοί της σκηνής είναι εξαιρετικά χοντροί με τον Κραουν. που είναι αβυσσαλέου βεβαίως πάχους, και ρίχνουν γέλιο με τα σώματα τους, τα ντύνουν καμπαρεδίστικα, τα τσαλακώνουν, χορεύουν, γελάνε, και ο καθένας με την προσωπική του χάρη και λάμψη.

Δυόμιση ώρες πέρασαν και δεν κοίταξα στιγμή το ρολόϊ, και στο τέλος μου φάνηκε πάλι λίγο. Εδώ πας σε θέατρα και συναυλίες και στα είκοσι λεπτά προσπαθείς να θυμηθείς πόση ώρα κρατάει το έργο από το Αθηνόραμα- πολύ σημαντική πληροφορία καμμία φορά. Εδώ όλα ρέουν από το φυσικό τους, σε ένα γάργαρο μπουρλέσκο θέαμα, τα νούμερα έξυπνα, γρήγορα με σουρεαλιστικές ατάκες, νεολογισμοί, βρισίδι απελευθερωμένο, καλιαρντά που σχολιάζουν τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τις υστερίες μας, το νεοπλουτισμό μας, χοροί και σκέρτσα, θα ναι μια καλή επιθεώρηση λες,αλλά δε μένει μόνο εκεί πάει πολύ μακρύτερα, στο γυρνάει με τις ωραίες μουσικές του, το "Αυτή η νύχτα μένει", "Τα κόκκινα γυαλιά", το "Ποτέ" του Μητσιά, τις ροκιές του, τα ντουμπιντου και λαλαλα και σου ανασύρει και σου χτυπάει μια χορδή... ένα χάρμα απόψε ο Σταμάτης!! Μεγάλο ταλέντο ο άνθρωπος, μεγάλο κέφι, καλλιτέχνης με Κ κεφαλαίο και πολιτικό πνεύμα ταυτόχρονα, σπουδαία ικανότητα να ενώνει το γελοίο, το κωμικό με το πιο βαθύ και αληθινό αίσθημα, αυτό που κάνει το θέατρο να ριγεί στιγμές στιγμές, κάτω από αυτή την μπάσα φωνή και την βαριά παρουσία.....Και έχουνε μείνει τόσοι λίγοι πια δημιουργοί του παλιού, κλασσικού μεγέθους, ο Σταμάτης είναι ένας από αυτούς. Σπείρα Σπείρα είμαι φαν σας, ευχαριστώ, είστε υπέροχοι!!!


"Δώσμου τα φιλιά,
που μου κρατάς εκείνα,
τα εφηβικά,
τα γιασεμιά τα κρίνα

πέρασα πολλά για να ρθω ως εσένα,
φίλα με διπλά, σου τα χω φυλαγμένα...

Πόσο σ'αγαπώ......"

Monday, February 4, 2008

Insomnia tonight


Ακούμπησε το χέρι σου στα πλευρά μου
έχουμε να ετοιμαστούμε για την άνοιξη
να μιμηθούμε τα πουλιά στα γέλια στις χορογραφίες
και βεβαίως στα ψηλά πετάγματα.

Να τινάξουμε τη σκόνη από πάνω μας
και να εκθέσουμε σε φωτεινές προθήκες
τις κρυμμένες ευαισθησίες μας.

Και η βροχή να παρασύρει τα χρώματα από τον τελευταίο καμβά
ένα ηλιοβασίλεμα να περισσέψει απλωμένο στο βρεγμένο χώμα
Να το μαζέψουμε με παιδική αναίδεια
και μετά ο καθένας την πορεία του

την περιγεγραμμένη φυσικά
άντε και με λίγες δανεικές εκφράσεις της κομμούνας γύρω.