Saturday, July 28, 2007

Η ομορφιά και η λύπη της


Λουσμένοι χρυσό φως του απογεύματος.
Κρυωμένοι τον αέρα που φυσσά..
ηλιοβασίλεμα αιματηρό σε ιδανικό σημείο
δεκάδες αγνώστοι,
συλλέκτες,
μοντέρνοι άνθρωποι.
Τώρα επιστροφή και σκούρα ζέστη ,
με τυλίγει ,
το ηλιοβασίλεμα είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο
κλειδώθηκε το αίσθημα μέσα
και με διέλυσε ...
κλέβω πάλι ένα στίχο ,
εγώ είμαι ένα σύννεφο και συ ένας
καημός .

Tuesday, July 24, 2007

Kalamata Rocks.

Χορευτικό αντίο από Καλαμάτα
Οι παράλληλες εκδηλώσεις και το «εκπαιδευμένο» κοινό έδωσαν φέτος ξεχωριστό τόνο

Της απεσταλμένης μας στην Καλαμάτα Σαντρας Βουλγαρη

Με το λαχάνιασμα και τους ρυθμικούς χτύπους από τα σώματα των ερμηνευτών. Με το απελπισμένο νεύμα της μαύρης χορεύτριας που υποχωρεί στο σκοτάδι και ψιθυρίζει «It’s okay»... Ετσι ολοκληρώθηκε η παράσταση «Import Export» της βελγικής ομάδας «Les Ballets C. de la B.» με την οποία έκλεισε την Κυριακή το βράδυ (22/7) η αυλαία του φετινού 13ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας. Τους έντεκα καλλιτέχνες της ομάδας (χορευτές και μουσικούς) που ερεύνησαν μέσω της κίνησης και σε όλες του τις προεκτάσεις «το τι σημαίνει να αισθάνεσαι αδύναμος», χειροκρότησε θερμά το κοινό που γέμισε το αμφιθέατρο του Κάστρου. Το καθιερωμένο δεκαήμερο παραστάσεων (στο οποίο εφέτος συμμετείχαν ενενήντα εννέα καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο) διεύρυνε φέτος τη ματιά του με μια σειρά παράλληλων εκδηλώσεων που απλώθηκαν σε ολόκληρη την πόλη: από τη διάλεξη του Βιμ Βαντεκέιμπους και την «οικεία» συνάντηση με τον δραματουργό Γκάι Κουλς στο Δημοτικό Ωδείο της Καλαμάτας ώς το «After Party» στο «Ipanema Beach Bar (Σάββατο βράδυ στην παραλία του «Φιλοξένια») με τους «Think of One».

Κοινό

Το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας έχει αποκτήσει ένα φανατικό κοινό. Κάτι που το επιβεβαιώσαμε για ακόμη μια φορά. Δεν είναι μόνο οι «ειδικοί» που έρχονται από την Αθήνα με την επιθυμία να ενημερωθούν για ό,τι νεώτερο υπάρχει σήμερα στον σύγχρονο χορό. Μια μεγάλη μερίδα από τα 10.000 άτομα που παρακολούθησαν φέτος το σύνολο των εκδηλώσεων είναι κάτοικοι της πόλης (μεταξύ τους πολλά παιδιά που σπουδάζουν στα τρία καλλιτεχνικά σχολεία της Καλαμάτας: τη Δημοτική Σχολή Χορού, την Εικαστική Σχολή και το Δημοτικό Ωδείο). Το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας έχει δημιουργήσει ένα «εκπαιδευμένο» κοινό χορού. Κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό, αλλά όχι και το μοναδικό που έχει καταφέρει στα τελευταία δεκατρία χρόνια της διοργάνωσής του, πάντα υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Βίκυς Μαραγκοπούλου.

Από το τελευταίο τριήμερο των εκδηλώσεων που κύλησε με παραστάσεις των ομάδων «Rootless Root» (Λίντα Καπετανέα, Γιόζεφ Φρούτσεκ, «Sudden Showers of Silence»), «Les Ballets C. de la B.» («Import Export») και το έργο «Catastrophe Communication Combinatoria» των Πάλε Ντιρβάλ και Καρολίν Ενό, ξεχωρίσαμε το μοναδικής ευαισθησίας ντουέτο του χορευτή Philippe Priasso με έναν εκσκαφέα (σύλληψη: Dominique Boivin) που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων.

Σκηνικό: το Λιμάνι της Καλαμάτας λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Μουσική: η φωνή της Μαρία Κάλλας. Τίτλος αυτού του πρωτότυπου ερωτικού ντουέτου, «Transports Exceptionnels».Ο Φιλίπ Πριασό βρίσκεται στο στόμα ενός εκσκαφέα (στο τιμόνι του ο τεχνικός Eric Lamy) και ατενίζει με ανοιχτά χέρια τον Ταΰγετο...

Καθώς ο βραχίονας του εκσκαφέα κινείται ο Πριασό τυλίγεται γύρω του, ακουμπάει πάνω του, στέκεται όρθιος. Με πλατιές, εντυπωσιακές κινήσεις ο εκσκαφέας τον μεταφέρει στα ύψη και τον αφήνει να ξαπλώσει στο έδαφος, περνάει από πάνω του και μας κόβει την ανάσα, απλώνει το «σκληρό» του χέρι για να τον ανασηκώσει και να τον προστατεύσει. Θεατές μια ομάδα ενημερωμένων για την εκδήλωση, τυχαίοι περαστικοί και μερικοί γλάροι που βρέθηκαν απρόοπτα στην πορεία του Φιλίπ Πριασό. Μαζί τους κι εμείς. Κάπου ανάμεσα στη γη και τον ουρανό...


Από την Καθημερινή 24/7

Monday, July 16, 2007

Τήλος Δωδεκάνησα

Προορισμοί της ησυχίας , της πέτρας , αρχικά αγέλαστοι , η όποια γκλαμουριά πάει περίπατο , μένει ο κάματος από το υπέροχο περπάτημα μέσα στα βουνά την ώρα που όλα είναι χρυσά, πριν τη δύση , εξαιρετικό φαγητό , ωραίοι αργοί άνθρωποι. Κάτι σαν εσωτερικός αθλητισμός με ήπια μέσα , ψυχή και σώμα , αυτιά και μάτια και αφή. Και όλα στην παλάμη μέσα , όλα του χεριού σου , και οι ανάγκες λιγοστές , και κάθε μέρα και λιγότερες...ένα βιβλίο το σινεμά της φαντασίας , μέχρι που έρχεται η μέρα για να φύγεις , γρήγορα γρήγορα ...Η Ρόδος απέναντι πράσινη , ιπποτική , φτηνιάρα και ένδοξη σε κρατά για λίγο στην ομορφιά της και σε στέλνει πίσω στην Αθήνα και στην αναμονή της επόμενης εξόρμησης. Αρχίζει και το φεστιβάλ χορού της Καλαμάτας ..










Tuesday, July 3, 2007

Auto repair

Το να εργάζεσαι σα γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας ή της επαρχίας είναι μια δουλειά με ιδιαιτερότητες. Γενικά η ιατρική είναι μια ιστορία αγάπης με πολλαπλές και συνεχείς απογοητεύσεις , ότι ειδικότητα και να κάνεις. Πάντα αγαπούσα την ιατρική και νοιώθω ακόμα το ενδιαφέρον για την πολυπλοκότητα της λειτουργίας της ζωής ,του ανθρώπινου σώματος , αλλά και ψυχής. Εντούτοις στο σημείο που έφτασα πια , επιτέλους με έναν τίτλο ειδικότητας στο χέρι στα 34 μου που είναι μια καλή ηλικία μιας και πολύ συνάδελφοι τελειώνουν πολύ αργότερα την όποια ειδικότητα τους, μπορώ να πω ότι ο δρόμος αυτός είναι στρωμένος με νεύρα , κόπο , ασυνενοησία , δυσρυθμία και φυσικά περιέχει και αρκετές δόσεις από επιστημονικές και ανθρώπινες χαρές. Το ξενύχτι πια δεν το αντέχω, χαίρομαι που τουλάχιστον από δω και στο εξής δε θα δουλεύω στα ωράρια της κουκουβάγιας, το να ανήκεις μια ζωή σε ένα σύστημα αξιωμάτων και τίτλων που όσο πιο χαμηλά είσαι τόσο περισσότερο σε βάζει στη θέση σου , μη μιλάς , μην απεργείς , κάνε τη δουλειά σου και μην ασχολείσαι , τι περιμένεις από το δημόσιο και τις συνθήκες του , είναι και αυτό κάτι που σε φθείρει .
Και κάποια ωραία στιγμή έρχεσαι στο δίλημμα τι σκατά να κάνω , ν ανοίξω ιατρείο σαν ιδιώτης και όποιος βρει φως να μπει , ή να επιστρέψω ξανά στο δημόσιο , εκεί όπου εκπαιδεύτηκα , τα κακά του τελευταίου γνωστά τοις πάσοι , όλοι έρχονται , όλοι παραπονιούνται , αλλά εσύ σ αυτήν τη μίζερη διάθεση και πραγματικότητα για σένα αλλά και τους αρρώστους στους οποίους πρέπει να είσαι χρήσιμος , καλείσαι να φτιάξεις ένα στερεό οικοδόμημα που να μοιάζει με καριέρα ,και όχι με το γεφύρι της Άρτας.
Η απάντηση είναι δύσκολη. Σε όλα τα πράγματα από αλλού κερδίζεις , αλλού χάνεις. Και αυτό που μετράει πια δεν είναι τόσο η δεινότητα σου , αλλά οι ανάγκες επιβίωσης , οι οικογενειακές καβάτζες σε μια χώρα που όλα πάνε ακόμα με βάση την οικογένεια , τα πόσα στόματα περιμένουν να φάνε από σένα αν έχεις οικογένεια, και το πόσο ρίσκο αντέχει ακόμα να πάρει η ψυχή και το κορμί σου μετά από μια δεκαετία και βάλε σπουδών. Κάπου ονειρεύεσαι μια τάξη στα επαγγελματικά σου , μια σαφήνεια , μια λειτουργικότητα μια αρμονία βρε αδελφέ.
Για μένα το να είμαι χρήσιμος σε αυτό που κάνω , και η αίσθηση ότι κάποιος έχει ανάγκη από αυτή την υπηρεσία γνώσης που του παρέχω είναι συνήθως αρκετό. Κάπου το λεγε και η Γιουρσενάρ , "απλά να είμαι χρήσιμη , τίποτε άλλο δε θέλω". Εν τούτοις αν αυτό το πράγμα δεν οργανωθεί σε ένα πιο μελετημένο σχέδιο δράσης και επαγγελματικής συμπεριφοράς, κινδυνεύω να βρίσκομαι άβουλος στα χέρια του κάθε νέου διευθυντή και νοσοκομείου που υπηρετώ, στα χούγια παλαιών μυαλών , άθλιων υποδομών και εγκυστωμένης μιζέριας. Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω , απλά είναι κάτι μέρες στη δουλειά που μου ρχεται να αρχίσω να βρίζω αλλά δε με παίρνει . Στα δημόσια νοσοκομεία όλοι τραβούν κουπί , και κανείς δεν κάθεται , εντούτοις πάλι καθημερινά βλέπεις ότι και αυτό δεν είναι αρκετό . Είναι η γραφειοκρατία, οι ελλειπείς χώροι , τα παλιά κτίρια των νοσοκομείων του κέντρου ,οι πολλοί άρρωστοι, οι καριέρες και οι τίτλοι , οι θώκοι ...ένα σύστημα που καθημερινά βρίσκεται στα όρια του.
Σήμερα όμως μετά από τους πρώτους δυό μήνες βολιδοσκόπησης στη νέα δουλειά, αντιλήφθηκα ότι άλλη λύση από το auto repair δεν υπάρχει . Φιλοτιμία ελεγχόμενη , λίγα λόγια , ικανή προσπάθεια , αποφυγή προσωπικής αντιπαράθεσης , αλλά και σταθερό πείσμα και πίστη ότι αυτό που κάνεις τουλάχιστον προσπαθείς να το κάνεις σωστά. Και όχι επηρεασμοί από συναδέλφους , από κολλημένους χαρακτήρες, που τελικά το μόνο που με δένει μαζί τους είναι να έχουμε σπουδάσει το ίδιο πράγμα , και μετά το χάος. Πιο συναισθησία έχω με τη γιαγιά στο περίπτερο παρά με κάπους συναδέλφους. Auto repair και κούρα από σήμερα, δε θα σκάσω , αρκετά..Νομίζω ότι από μια ηλικία και μετά πρέπει να μάθουμε να το λέμε το ρημάδι , Δε θα με σκάσουν ,Θα τους σκάσω , και όπου βγει ...χέρια και μυαλό να χουμε να μπορούμε να δουλεύουμε.