Κουλτούρα να φύγουμε

-Μ' άρεσε πολύ ο Σούμαν και το Μέγαρο εν γένει , προτείνω να πηγαίνουμε παρέα , εσύ με πάσο μπαίνεις με έξι ευρώ.
-Ναι πράγματι το Μέγαρο είναι ούτως ειπείν μουσικά νευραλγικό σημείο της σύγχρονης αστικής ζωής. Όπου η μούσα συναντιέται με την ποίηση για να κυοφορήσει την άδολη συγχορδία ενός μουσακά χωρίς να υποβιβασθεί σε φέρπουσα κακοήθη αβαρεία.
-Πάλι έξω απ'τη φιλοσοφική έκανες πιάτσα ?
-Θεέ μου ως πότε θα συχρωτίζομαι με πρόσωπα που αδυνατούν να διακρίνουν το τζατζίκι με τον Πεντζίκη και το ασανσέρ από την Ελένη Αρβελέρ?

Sans titre

Ήθελα να μιλήσω για ταινίες και θεάματα ωραία και πράγματα ευγενικά , αλλά έχω νεύρα σήμερα και θα μιλήσω γιαυτά μήπως και ξελαμπικάρω.
Ο άντρας της διαχειρίστριας μου κλεισε την πόρτα κατάμουτρα βρίζοντας με , χωρίς πρακτικά να με ξέρει , επειδή πήγα στις δυόμιση να παραπονεθώ για τα καλοριφέρ που καίνε όλη μέρα. Πολυκατοικία γερόντων με ιδιορρυθμίες βλέπεις , και εγώ το μοναχικό παγώνι στη μέση ακριβώς αυτού του μπετονένιου όγκου , με άλλες ανάγκες από κάθε πλευρά και όροφο για θέρμανση και συνεχείς διενέξεις. Αι σιχτίρ μαλάκα που μας βρίζεις κιόλας , γύφτε.
Επίσης έχω νεύρα γιατί μια βόλτα πρωινή να κάνεις στο κέντρο της Αθήνας μετά από κάποια δουλειά , κατά Ομόνοια μεριά λέμε τώρα , όχι Αναγνωστοπούλου, εκνευρίζεσαι , κουράζεσαι , και χωρίς ιδιαίτερο λόγο . Πολύ απλά δεν είναι user friendly , μπορεί οι άνθρωποι να είναι και να έχουν friendly επιθυμίες και διαθέσεις, αλλά με το που βγαίνουν για τις δουλειές τους εκεί τριγύρω το ξεχνάνε , και το ξεχνάς και συ , μέχρι που αρχίζεις και ονειρεύεσαι να είσαι στη δουλειά σου τέτοια ώρα για να ησυχάσεις από την πρεμούρα να επιδιώκεις τέτοιες πρωινές βόλτες.
Αλλος λόγος που έχω νεύρα είναι ότι είμαι άνεργος , άνεργος επιστήμονας , και αυτό καθ αυτό δεν με εκνευρίζει καθόλου , το ότι είμαι επιστήμονας ή το ότι είμαι άνεργος , με εκνευρίζει το γεγονός ότι ξέρω ότι σύντομα που θα ξεκινήσω δουλειά θα είμαι λίγο περισσότερο εκνευρισμένος , και θα αναπολώ την περίοδο της ανεργίας μου.Οικογένεια και λοιπά δεν έχω. Αυτή την περίοδο θα ήθελα να την περάσω λίγο πιο εποικοδομητικά, λίγο ένα μεγάλο ταξίδι , μ ένα καρδιακό φίλο , ή με τη σχέση , με περισσότερες γνωριμίες , ουσιαστικές όμως , όχι του κώλου, δεν είμαι εικοσάρης.Να γράψω, να φωτογραφήσω , να κάνω ένα ημερολόγιο δημιουργικό βρε παιδί μου . Ούτε και γω ξέρω τι ήθελα. Δεν παραπονιέμαι , απλώς έχω επίγνωση , της ασυμβατότητας των φαντασιώσεων μου με την πραγματικότητα αυτού που είμαι , και αυτού που έγινα και με κάνανε. Δε βαριέσαι ....κάποτε μπορεί να συμβιβαστούν.
Από το βήμα αυτό λέω στους ενοίκους της πολυκατοικίας μου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων να πάνε να γαμηθούνε , οι προαστιακές τους ημέρες εδώ τριγύρω που παρτσακλεύονται να είναι ανέφελες, βαρετές και παραπονιάρικες, μιας και δε ζεσταίνονται οι κώλοι τους βρε παιδί μου , δε ζεσταίνονται...απρίλης μπαίνει και αυτοί δε ζεσταίνονται με τίποτα , μήπως αυτό ξεκινά από την καρδιά τους?

Τον τρελλάνανε τον άνθρωπο

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς στην αναδρομική γι’αυτόν στην Εθνική Γλυπτοθήκη, εμφανίζεται μόνο σε μια φωτογραφία, γέρος, όψη εντυπωσιακή, στοχαστική φυσιογνωμία, με κάτασπρη πυκνή γενιάδα, ολοστρόγγυλα γυαλιά και φθαρμένο σακάκι, σκύβοντας ευλαβικά προς τα μπρος. Θυμίζει βουκολικό Φρόϊντ, λείπει παντελώς η αστική αίσθηση, υπερτερεί ο ερημίτης σοφός και ασκητής. Στις αρχές του αιώνα βοσκούσε πρόβατα στην Τήνο , και όλο το χωριό ο Πύργος τον είχανε ξεγραμμένο , νεκροζώντανο. Ο τρελλός. Πρόλαβε βέβαια δεκαετίες πριν να φιλοτεχνήσει την Κοιμωμένη του , το Σάτυρο , αξεπέραστα , εμβληματικά αγάλματα, σταθμοί στην ιστορία της ελληνικής τέχνης, Και μένει τώρα αρχές 1900 μετά από χρόνια έγκλειστος στο φρενοκομείο της Κέρκυρας με τη μάνα του στον Πύργο , αυτή του καταστρέφει ότι φτιάχνει με τα χέρια του , θεωρεί ότι η γλυπτική τον οδηγεί στην τρέλλα , στη διάλυση. Μάνα κέρβερος , «είμαι ο Οιδίποδας» γράφει στην ανιψιά του , «και εσύ η Αντιγόνη που με έφερες στην Αθήνα.» Ευτυχώς για την τέχνη η μάνα κάποτε πεθαίνει. Βιάζεται από τότε μέχρι το θάνατο του , ερχόμενος και στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια της ζωής του , να φτιάξει έργα. Τα αφήνει στο γύψο , ίσως βγαίνουν φτηνότερα δεν γνωρίζω. Η σιγή του , σαν τη σιγή του Rimbaud στα 17 , προφανώς τον κατατρέχει, δεκαετίες ολόκληρες εκτός δημιουργίας , παραιτημένος , ανενεργός. Βιάζεται και αφήνει έργα πρωτόφαντα , ανεξιχνίαστα , εξπρεσιονιστικά που ίσως δεν αρέσουν σε όλους , μακριά από το κλασσικιστικό ιδεώδες μιας Κοιμωμένης. Πολλές φιγούρες σφιχταγκαλιάζονται , η μία ακουμπά και εισδύει μέσα στην άλλη σ’έναν παθολογικό ερωτηματικό εναγκαλισμό, τα πολλαπλά πρόσωπα της σχιζοφρένειας ίσως , μια φωνή εντός μιας άλλης ?
Προσπαθώ να βρω τα πρόσωπα της νόσου , που τον κατοικούν, στον άνθρωπο της φωτογραφίας. Βλέπω μάλλον έναν αγιορείτη ταπεινό , ολίγον εξαντλημένο αλλά και λίγο διαολεμένο. Θα υπήρξε και από αυτό δεν μπορεί , στη σχιζοφρένεια το θρησκευτικό παραλήρημα είναι πολύ συχνό. Τραγωδία ….
Μη χάσετε την έκθεση Χαλεπά στη Γλυπτοθήκη. Εξαιρετική μόνιμη συλλογή , πάρκο έξω με υπαίθρια γλυπτά και κατασκευές.
Σ’αρέσει δε σ’αρέσει , γιατί σε πολλούς η τελευταία περίοδος του καλλιτέχνη δε θα πει πολλά , λίγο επίπεδα , λίγο αποδιοργανωμένα τα έργα , αυτός ο άνθρωπος βγάζει κάτι από αγιοσύνη στη φωτογραφία . Μόνο που για να του παρασημοφορηθεί αυτή στο πέτο , και να ενωθεί μέσα στο βλέμμα του , κολύμπησε βαθεία στο διαβολικό της ύπαρξης , της οικογένειας και της κοινωνίας που τον έβγαλε , και ανασύρθηκε αγιωμένος παρέα με μια νεκρή Κοιμωμένη.

Κάτι να μοιράσουμε

Κάτι να

μοιραστώ

μαζί σας

χωρίς όμως

τις λέξεις !

Να πούμε και ένα ποίημα μια φορά

Αύριο είναι η παγκόσμια μέρα ποίησης. Θα μου πεις και τί έγινε , η ποίηση όμως πνεύμα αντιλογίας είναι κάτι που είναι μέσα στην ανθρώπινη καρδιά , κατά περιόδους όλοι μας ακουμπήσαμε και ακουμπάμε σε ποιήματα , ακόμα και οι αναλφάβητοι ακουμπάνε στη μελοποιημένη ποίηση τα βάσανα και τους πόθους τους. Αν ζούσαμε στο Παρίσι ,υποθέτω θα ξεχυνόντουσαν λέξεις ποιητικές από κτίρια , καμπαναριά , μουσεία , μετρό και μέγαρα , αν ζούσαμε στη Γερμανία το ίδιο , θα φερνε ο Ρήνος λέξεις στην Κολωνία , Ντισελντορφ και ούτω καθ εξής. Αυτοί τα γιορτάζουν κάτι τέτοια , έχουνε φαντασία στους εορτασμούς.Πέρυσι πάντως σε στάσεις στην Αθήνα και στο μετρό αν θυμάμαι καλά διαβάσαμε ποιήματα και ήταν πολύ όμορφο αυτό , εύχομαι να ξαναγίνει. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος στη φύση του μέσα είναι πιο κοντά στην ποίηση απ'ότι στη λογοτεχνία , την αγγίζει πιο εύκολα , απλά ζούμε στις μέρες μας την παρακμή της αισθαντικότητας ,την έλλειψη ποιοτικού χρόνου που αναγκαστικά έχει παρασύρει μια ενασχόληση τόσο βαθειά προσωπική και παρηγορητική , την ανάγνωση ενός ποιήματος σε επίπονη , βαριά και καλά κουλτούρα

Προσωπικά την ποίηση την νιώθω πολύ κοντά στο δέρμα μου , και αν και δε διαβάζω τόσο πολύ ποίηση , νοιώθω μεγάλο σεβασμό για τους ποιητές , των λέξεων , των ήχων , των εικόνων και της ζωής στο τέλος τέλος. Ένα ωραίο ποίημα είναι πάνω απ'όλα ελπίδα .

To προσωπικό μου tribute είναι μερικοί στίχοι που με έχουν συγκινήσει κατά καιρούς:

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΑΛΙΟ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Λες πως ζηλεύω τρελά?

Πως αυτό δεν είναι τίποτα ,

πως κάποιο μόνο επιπόλαιο χάδι?

Φίλημα που σβήνει

ακόμα πριν ν αστράψει?

Πρέπει λοπόν να σου πω κάτι που δεν ξέρεις:

Ένα και μόνο σάλιο στα μαλλιά της Αφροδίτης

μεταμορφώνει αυτό το άγαλμα της θεάς

σε απλό κομμάτι βάθρου

που στηρίζει αυτό το σάλιο.

Milan Kundera, Μονόλογοι, 1969

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Κάποτε στέκεσαι στη μέση του δρόμου, βράδυ -δε συμβαίνει τίποτα, όμως η μακρινή φωνή ενός παιδιού, η μυρουδιά των γιασεμιών από έναν κήπο, η ησυχία των άστρων που τη διέκοψε το σφύριγμα του τρένου, σου δίνουν μια αίσθηση σαν άξαφνα εδώ, αυτήν τη στιγμή, να έζησες όλα όσα προόριζε ο Θεός για σένα

και τ άλλα αργότερα δε θα΄χουν πια καμμία σημασία.

Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Άνθρωποι λυπημένοι

δεν ξέρουν από που έρχεται η λύπη τους.

Άνθρωποι ευτυχισμένοι

δεν ξέρουν από που έρχεται η ευτυχία τους.

Άνθρωποι που ψάχνουν δεξιά ή αριστερά

δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το δεξί απ'το αριστερό.

Άνθρωποι που λένε πάντα "Εγώ και δικό μου"

δεν ξέρουν τι είναι "Εγώ" και τι θα πη "δικό μου"

Τζελαλεντίν Ρουμί , Ο Αγαπημένος ( το βιβλίο αυτό έχει γίνει πολύ δημοφιλές τα τελευταία χρόνια, γράφτηκαν κάπου στα 1250 στην Περσία)

Ένα κύμα θα ταράξει τα λιμνάζοντα νερά .

Tribute to Hometown

Ωραία που είναι η πόλη , με τους κάθετους δρόμους και τις όμορφες πλατείες της ,

ακόμα ωραιότερη θα ταν αν οι άνθρωποι της , και αυτοί , κάθετα ισορροπούσαν.

Επικαιρότης

Ορίστε ένα link που διαβάσα στους 7demons για το θέμα φοιτητές vs ΜΑΤ, και καλόν είναι να διαβαστεί από όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Αν και η απαισιοδοξία για το που μπορεί να φτάσει η σημερινή Ελληνική αστυνομία , με εξουσιοκράτορα από ριζόχαρτο έναν Πολύδωρα , σπουδές αστυνόμων ως πεφωτισμένου αχυροδιαλεχτή , και γενικότερα επίπεδο φιλάθλου τοπικής ΠΑΟΚ και θαμώνος σε τζοκεράδικα ολημερίς , είναι η μόνη φυσιολογική διάθεση. Διαβάστε το και κρίνετε από μόνοι σας. Ελαφρυντικά δεκτά μετά από επιχειρηματολόγηση.

Για μια φάκα

Η ιδέα ότι στο παιδικό δωμάτιο στο πατρικό σπίτι υπάρχει ένα ποντίκι δε μου αρέσει καθόλου. Ξύπνησα από τις έξι από ένα συριστικό ήχο , που με τρόμαξε , σκέφτηκα ότι μάλλον θα ναι το φάντασμα του πατέρα μου που θα θέλει να μου πει δυο λόγια , μακάρι να ταν έτσι , θα πίστευα εύκολα έτσι και αλλιώς σε έναν παράλληλο αόρατο κόσμο αρκεί να είχα μια απόδειξη αντιληπτική ,αλλά τελικά ήταν ένα μικρό χειροπιαστό ποντικάκι πίσω από ένα βάζο με αποξηραμένα λουλούδια στη βιβλιοθήκη. Το κακό έγινε πάλι από τα χαράματα ξύπνησα , εχτές στην Κομοτηνή το ίδιο από κομπρεσέρ και χτίσιμο διπλανής πολυκατοικίας. Θα κοιμηθούμε στην πατρίδα ή όχι? Άκου εκεί ποντίκι ....και η γάτα σην Αθήνα άνεργη.

Πάω για φάκα ..

α ρε μάνα θες βοήθεια για το σπίτι, πάλιωσαν όλα, ο κήπος θέριεψε , η αποθήκη γέμισε , οργανισμοί περιτριγυρίζουν , τα κρεβάτια δε μας χωράνε ..να σαι καλά να στέκεσαι δυνατή στο σπίτι αυτό.

Θεσσαλονίκη

http://www.sendspace.com/file/aed79a Σταυριανός , Θεοχαρίδης

Η Θεσσαλονίκη λιγώνει , περιέχει ομορφιές , αντιθέσεις , έπαρση και βαθειά λαϊκότητα όλα σε ένα . Παρόλο που έζησα έξι χρόνια , μετά από άλλα τόσα χρόνια παραμονής σην Αθήνα και βελτίωσης της ματιάς και της παρατηρητικότητας με τα χρόνια ( καθότι φοιτητής αλλού πατάς και αλλού τηράς ) , αυτή τη φορά την είδα με μάτι καθαρά τουριστικό. Διάσχιση μνήμης και αναμνήσεων ή μάλλον το αεράκι τις πήρε και τις σήκωσε ...


1. Οι παλιές αστικές πολυκατοικίες του μεσοπολέμου, μπελ επόκ , μοσχοβολάνε αλλοτινή γοητεία. Πόσο δεδομένη έπαιρνα τότε αυτή την ομορφιά. Θυμίζουν έντονα Κωσταντινούπολη και τη λεωφόρο του Πέραν . Σαν λάτρης της Πόλης , διαπίστωσα ότι οι δυο πόλεις είναι συγκοινωνούντα δοχεία , στα χρώματα , στις μυρωδιές , στην εκζήτηση των πλούσιων στεκιών, και στα ταπεινά της φτωχομάνας . Οι ιστορικές συγγένειες είναι φανερές.






2. Οι αποστάσεις είναι αμελητέες συγκρινόμενες με τις μετακινήσεις του μέσου κατοίκου της Αθήνας. 15 λεπτά Μύλος- Γαλλικό ινστιτούτο.

3.Είναι ασφυκτική η παρουσία κάθε είδους φαγάδικου , τυρόπιτες , μπουγάτσες, γυράδικα, κρεπάδικα, κρεατάδικα , πίτσες αμέτρητα ταχυφαγεία σκουντιούνται το ένα πάνω στο άλλο , με σκοπό τό γέμισμα του στομαχιού των χιλιάδων φοιτητών της πόλης. Αν το καλοσκεφτείς είναι λίγο απαισιόδοξη όλη αυτή η φαγητοκατάσταση , οι βιτρίνες με τις πίτσες παντού , σε κάθε γωνιά , σε κάθε δρόμο. Ονόματα όπως ο μπελαλής , ο αυτοκράτορας , το σουβλακιρντί , ο μάγγας , είναι κάπως hard core για τίτλος κοινού γυράδικου τι λέτε? Άσε που σου προκαλούν και στομαχικό ίλιγγο καθ'οδόν..Το επόμενο είναι να διαβάσουμε κρέπες "Ο Βαρβάτος". Στομαχικώς ομιλώντας πάντως το φαγητό είναι πολύ καλό και φτηνότερο βέβαια από την Αθήνα.


4.Πόλη της καφετέριας,δεύτερος επικερδής βιοπορισμός μετά το φαγητό. Μέχρι και παρισιάνικη μεγαλόπρεπη απομίμηση στην παραλία. Ευχάριστο το γεγονός ότι τα παλιά στέκια κρατούν ακόμη , και προστίθενται και άλλα με ωραίες ξένες μουσικές (Face στην Βογατσικού κ.α)

5.Υπάρχει μια αίσθηση ευημερίας και χαριεντισμένης χαράς και βολής , που δε με πείθει και πολύ. Ταξί διαφήμιζε στην πόρτα του το στριπτιζάδικο Καλιγούλας , στο caligulas.gr δεν έχω μπει να το κοιτάξω. Η Θεσσαλονίκη πρέπει να αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα . Το λιμάνι μισολειτουργεί , η πόλη στενάχωρη , οι δρόμοι δεν επαρκούν.

6.Μία ώρα να βρούμε να παρκάρουμε ξημερώματα Κυριακής ,το πρόβλημα πάρκινγκ δεν περιγράφεται. Κάθε ελεύθερος χώρος ,μουσεία , πλατειούλες, πεζοδρόμια , είχε γεμίσει από αυτοκίνητα . Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα, και στην Κυψέλη ακόμα μετά από μισή ώρα κάτι θα βρεις. Τραγική έλλειψη χώρων στάθμευσης .

7.Προστέθηκαν αγάλματα , γερόντων , στρατηγών , αρχιερέων , δε μου άρεσαν , αλλά μέσα σ' αυτά μπήκαν και μοντέρνας τέχνης , όπως έξω από το βυζαντινό μουσείο.

8. Το ανάκτορο του Γαλερίου στην Ναυαρίνου είναι world class in situ museum , δεν τα'χαμε προλάβει εμείς αυτά. Ταξίδι στο χρόνο , αποφλοιωμένη ιστορία , και γύρω οι χαρακτηριστικές πολυκατοικίες του 50 που παρόμοιες στην Αθήνα δεν υπάρχουν.

8. Ο Βασιλικός των Raining Pleasure είναι αξιόλογος καλλιτέχνης , και σαν φωνή και σαν παρουσία στη σκηνή. Ο Μύλος παραμένει σημαντικός χώρος στην πόλη που μαζεύει κόσμο. Γιαννάτου, Αγγέλακας λίαν συντόμως. Ο Σάκης Βανδής στην άλλη μεριά της πόλης αν πάλι το θέλεις.

9.Χαίρομαι που άφησα τη Θεσσαλονίκη παρόλο που αισθητικά η τελευταία είναι πολύ πιο όμορφη. Και πιο μονοδιάσταση όμως , πιο μικρή ,πιο αυτοθαυμαζόμενη. Στο τέλος ίσως πιο καταπιεστική.

10. Αν δε γίνει το μετρό σύντομα ( που όπως διάβασα δε γίνεται τίποτα γιατί μια εταιρία είναι χρεωκοπημένη και όλα έχουν κολλήσει) the city will be in trouble deep..

N amene pas trop , puisque tu retournes.

Είπε ο μετρ ,

Υπάρχει ερωτική φιλία που βασίζεται σε μια ανεπαίσθητη ερωτική αντιπάθεια. Είναι αγών ο έρωτας. Αγών επικρατήσεως. Ο καθένας θέλει να εισέλθει στον κύκλο που ανήκει το ερωτικό του αντικείμενο και θεωρείται ανώτερο από το δικό του. Όταν ένας πλούσιος αγαπάει μια ζητιάνα, θεωρεί την τάξη της ανώτερη από τη δική του και θέλει να εισέλθει σ'αυτήν. Ο έρως είναι μια κοινωνική άνοδος προς μια τάξη που ανήκει το αγαπώμενο πρόσωπο. Αλλά η τάξη αυτή δεν είναι πάντα η θεωρούμενη ανώτερη. Μπορεί κανείς ν αγαπήσει μια ζητιάνα και να τη θεωρεί ανώτερη.

Τσαρούχης, "λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες"

Πόσοι άνθρωποι μας σύραν στο χορό τους μέσα , σε κόσμο αλλότριο , άλλοτε φτωχικό , άλλοτε πλουσιότερο , άλλοτε σκοτεινό , άλλοτε φωτισμένο , και εμείς τσιμπάγαμε , βιασύνη να βγεις από σένα , να εισπράξεις εξυπνάδα, χάρη, γοητεία ,κύρος , και να κολλήσεις τα κομμάτια σου μήπως και γίνεις πρόσωπο βαρύ και συ , να σταματήσει η πεταλούδα , και να βαρύνει κάτι γήινο , του εδάφους πράμα , να σταματήσουν τα πετάγματα . Να αποκτήσεις και συ μια οντότητα βρε αδερφέ ,
βρε δε με χέζετε λέω γω , είμαι πλάσμα του βορρά και του νότου , εσκιμώος το χειμώνα, βραχώδης παράλιος το καλοκαίρι , Μακεδονομάχος και φουστανελάς της Λαύρας , Θεόφιλος
πλάνητας και νοικοκύρης του σπιτιού, ...
Ανηφορίζω προς Θράκη και ήδη σοβάρεψα , αρματωμένος θα πάω , αδρός αψύς μα ανοικτός και καλόκαρδος με όλους , ως τοπίο ευθειασμένο πεδινό άπλετο , καλαμποκοχώραφο , σταροχώραφο και πάει λέγοντας. H εποχή των tournesols αργεί, ελληνικό midwest , και μου ρθε το "εν ψυχρώ" του Καπότε στο νου , χμ τα τοπία πως ταιριάζουν , ευτυχώς μας πρόλαβε το Αγρίνιο προσφάτως.

Φίλοι βλόγερς , βλογισμένοι και βλογεροί ας παίξουμε βλογέρες :)

Μεσογειακό κοκτέηλ

Περιπλανώμενος στη βλογοχώρα διαβάζω ωραία πράγματα και δυνατές γνώμες και αλήθειες και ωραίες φωτογραφίες , στέκομαι μετέωρος γιατί καταλαβαίνω ότι πάλι δεν έχω τίποτα να γράψω , ώσπου ανοίγοντας την kerasia πέφτω πάνω στη στιλπνή οδαλίσκη του Matisse, που την ζωγράφισε στην Νίκαια κάπου στα 20s, και φλογίζομαι απο τη θέαση της ομορφιάς μπρος μου. Κάθομαι και κοιτάζω την φωτογραφία και νοιώθω μια γλύκα , μια γλώσσα χωρίς λέξεις σωματική ξεπηδά μέσα μου , σβήνουν οι λέξεις οι κανονικές οι ελληνικές , χαζεύουν οι προτάσεις μπροστά στην μαγεία του χρώματος που φτάνει μέχρι το στομάχι μου. Μου χει καλύψει το στήθος , μπαίνω μέσα στα μπλε μοτίβα των τοίχων , τρώω τα πορτοκάλια και ξαπλώνω μαζί με την οδαλίσκη στο πράσινο βελουδένιο κρεβάτι της , γεύομαι τον ήλιο της Cote d Azur, έτσι όπως γεμίζει το ψηλοτάβανο με τεράστια παράθυρα σπίτι του ζωγράφου , η Νίκαια σήμερα τέτοια μέρα θα ναι μια κούκλα , η Promenade des Anglais , τα υπέροχα σπίτια , ο σεβασμός στον χώρο στον τόπο , στον ήλιο, στη Μεσόγειο, Γαλλία . Ευλογία για το Matisse θα τανε η Νίκαια , τα κορίτσια που του πόζαραν , και αυτός υποτάχτηκε στο τέλος στον μεσογειακό αισθησιασμό ,παράτησε την εκζήτηση , εφέθηκε στα κορίτσια , τις έπλασε στην έσχατη ηδύτητα . Έμεινε χρόνια εκεί , και μετά ανηφόρισε στο Παρίσι , για να συνεχίσει στον επόμενο πειραματισμό.
Πως μπορεί κάποιος να ναι αδιάφορος σ αυτό το χρώμα , σ΄αυτή τη ζωή του πίνακα και στη ζωή έξω από αυτόν ? Πως αντέχουμε , να μη βάφουμε τα σπίτια μας έτσι , να μην κάνουμε τα σχολεία των παιδιών μας έτσι ,τις αλάνες , τα νοσοκομεία, να μη γεμίζουμε τους δρόμους και τις ταράτσες με ζωγραφιές , με μοτίβα ..εν γένει πως φτάσαμε και κάναμε ένα τόσο μεγάλο μέρος αυτής της χώρας τόσο, μα τόσο σκατένιο. Ίσως η ελάχιστη φιλοδοξία μου σ αυτό το blog, θα ήτανε να μιλήσω την έκδηλη απορία ενός ανθρώπου που αγαπά το χρώμα και την ομορφιά ,που πνίγεται σε τέτοια συνειδητή ασχήμια και προχειρότητα ,και να δω ότι υπάρχουν 5 10 20 άνθρωποι που έχουν μια παρόμοια κοσμοθεωρία. Είναι μια παρηγοριά και αυτό ...θα πάω ν ακούσω αύριο τη Σώτη Τριανταφύλλου με την ουμανιστική της πικράδα να μιλάει για την δική της Ελλάδα . Μαζί της και γω.

Αλλαγές

Αλλάζει ο τρόπος θέασης του αγαπώμενου πρόσωπου με το χρόνο , Όλγα η μια στην αρχή , Όλγα και η άλλη προς το τέλος για τον Πάμπλο.

"...Ο ψυχολόγος Καρλ Γιουνγκ επισκέφτηκε την έκθεση και έγραψε ένα διάσημο πλέον δοκίμιο, συγκρίνοντας τα έργα του Πικάσο με τις εικόνες που έφτιαχναν οι ασθενείς του, συμπεραίνοντας ότι η τέχνη του Πικάσο φανέρωνε το είδος της διχοτόμησης, της αντίφασης και "της πλήρους έλλειψης συναισθήματος" που χαρακτηρίζουν τους σχιζοφρενείς. Ο Γιουνγκ περιέγραψε τον Πικάσο σαν μια "υποκόσμια" προσωπικότητα, βυθισμένη στο σκοτάδι , που ακολουθούσε τη "δαιμονική έλξη της ασχήμιας και του κακού περισσότερο, παρά τα αποδεκτά ιδανικά της καλωσύνης και της ομορφιάς".Για τον Γιουνγκ, τα ασυμβίβαστα ακόμα και βίαια χρώματα των πρόσφατων πινάκων του Πικάσο , δηλώνουν απόπειρες να δαμάσει την εσωτερική του πάλη με τη βία..."
Jack Flam , Ματίς και Πικάσο , αντίζηλοι και φίλοι

http://www.sendspace.com/file/5h19ud
Μια άνοιξη σαν το άσμα, για όλους

Marzo

Τώρα έχω ελευθερία , τώρα ξεκινά μια νέα μορφή συνειδητοποίησης , τώρα η μεταμόρφωση και τώρα η αναγέννηση. Αν και αυτό που ζούμε δεν είναι άνοιξη και με φοβίζει , είναι πολύ αυτό που ζούμε , trop , Κηφισίας και θόρυβος και λουλούδια και ήλιος στο πρόσωπο , και σκόνη και αιθάλη και όλοι τρέχουν πολύ , τη φοβάμαι τέτοια άνοιξη όχι ότι είχε φύγει και ποτέ , θα ταίριαζε με τη γέννηση ενός παιδιού , ή με νέες γνωριμίες ,και τα βιβλία μου έχουν αρχίσει να με προδίδουν φαίνεται ότι δε βρίσκω εκει μέσα τελευταία τις βιογραφίες που θα ονειρευτώ . Αυτή η άνοιξη μοιάζει με Mina , Οrnella Vanoni και ιταλίδες ντίβες , δε γαμιέται και το ψώνιο ο Σαρμπέλ , ποιος ασχολείται μ αυτούς .. Έτσι για να ξεχωρίσει από άλλες γκρίζες , αυτή θα ναι άναρχη , ξετσίπωτα ελεύθερη ,σεβιλιάνικη για μια φορά.