Wednesday, January 30, 2008

Toledo, ταξίδι στο χρόνο.











Πόλη εξαιρετική, όπως ήταν πριν 500 χρόνια έχει μείνει. Στο βράχο πάνω στον Τάγο 3 πολιτισμοί, Εβραίοι, Άραβες και Χριστιανοί συνυπήρξαν για αιώνες μέχρι τον διωγμό των δύο πρώτων από τους χριστιανούς. Πόλη του Ελ Γκρέκο, το μουσείο-σπίτι του ήταν κλειστό λόγω έργων. Παραδίπλα βρίσκεται η "Ταφή του κόμητος Οργκάθ" στο εκκλησάκι Santo Tome. Ο καθεδρικός τεραστίου μεγέθους, εξωφρενικού πλούτου και παραφερναλίων, κάτι χρυσά για λιτανείες 3 μέτρα και 3 τόνους με το χρυσάφι του Περού και του Μεξικού. Και το μουσείο του καθεδρικού ένα μικρό Πράδο με τους Αποστόλους του Γκρέκο, έναν Άγιο Πέτρο να κλαίει εκπληκτικό, Τιτσιάνο, Zurbaran, πολύς πλούτος. Με δυο λόγια μια πόλη κόσμημα εκπληκτικά διατηρημένη σε απόλυτη αισθητική αρμονία των περασμένων αιώνων, απαραίτητος προορισμός αν πάει κάποιος στη Μαδρίτη- μισή ώρα με το τρένο.

Tuesday, January 29, 2008

Monday, January 21, 2008

In Rainbows

Οι Radiohead πρεπει να ναι ψυχοπαθείς. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, δεν έχω ξανακούσει τόσο ηλεκτρικό ήχο που να μου βγάζει με τη μιας αμιγή κλινική κατάθλιψη, μια ψυχοπαθολογία, λες αυτοί οι άνθρωποι και χαρούμενοι να ναι το σκοτώσανε για να μην το δείξουνε...σαν να τους τραβάει κάτι στον πάτο, στο προάυλιο μιας κλινικής ανάρρωσης με πράσινο γκαζόν. Έτσι είναι το Ιn rainbows που επιτέλους μπόρεσα ν ακούσω προσεκτικά. Τόσο γοητευτικό, τόσο περιστρεφόμενο γύρω από τη μαυρίλα του που με εντυπωσίασε, το άκουσα και το ξανάκουσα. Πολύ ενδιαφέρον δίσκος που απαιτεί πολλές ακροάσεις για να αποκαλυφθεί ολόκληρος.
Συνάντησα μια γνωστή μου κυρία σήμερα, κοντά στα 60, πριν ένα χρόνο έκανε χημειοθεραπείες για έναν κακοήθη όγκο στο παχύ, είχα να τη δω κανένα εξάμηνο, από την όψη της κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ξεπεράστηκε παρόλη την περυσινή αισιοδοξία. Μετάσταση στο ήπαρ, με θεραπείες ξανά, πιο επιθετικές, με περούκα, με χάλια ψυχολογία και μεγάλο κουράγιο όμως, μιλάει άνετα γιαυτό που έχει. Αλλά τώρα είναι πιο βουβός ο λόγος της, σαν να μιλάει και να γυρίζει μέσα της ο λόγος, το βλέμμα, ο φόβος. Ζωγραφίζει η γνωστή μου, τη βοηθάει να χτίζει την ελπίδα της. Ίσως καταλαβαίνει ότι τα πράγματα τώρα είναι πολύ δύσκολα, μετά από τη μετάσταση τα χαμόγελα μικραίνουν, και οι επιτυχίες δεν είναι νίκες, είναι απλά κρατήματα στη γραμμή του πυρός. Η κυρία δεν απέφυγε το φακελάκι σε μεγάλο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, παρόλο που ο γιος της είναι γιατρός και κάνει το αγροτικό του. Ο γιατρός της είναι γνωστός, ψυχρός, τη βλέπει σαν περιστατικό και της μιλάει λίγο.Κρύος. Είναι μία από τις δεκάδες παρόμοιες περιπτώσεις που θα βλέπει καθημερινά ο άνθρωπος. Η θεραπεία της αυτή τη στιγμή είναι ότι μπορεί να κάνει η επιστήμη, δόκιμη και σωστή.Αυτό είναι το σημαντικότερο εδώ που τα λέμε,ελπίδα αλλά και το σωστό σκεύασμα.
Ελπίζω να τη βλέπω που και που και να ζωγραφίζουμε μαζί, και να της λέω λίγα λόγια παρηγοριάς και σαν γιατρός και σαν άνθρωπος.
Και ακούω Radiohead ξανά και ξανά σήμερα, τα φωνητικά του Reckoner σαν προσευχή που κανείς δεν πρόκειται ν ακούσει, σαν παρέα που δε μιλάει μεταξύ της, σαν να θρηνείς την απώλεια ικανότητας επαφής με τους άλλους, και να μοιρολογείς. Και σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα αισθήματα, δεν μπορεί παρά να είναι αληθινότατα, κρυστάλλινα υπαρκτά, σαν τον καρκίνο της κυρίας και τόσων άλλων ανθρώπων τριγύρω. Ξορκίζουμε καθημερινά το κακό, με ρουτίνα,σχέδια επιτυχίας και ασφάλειας, επιπόλαιες χαρές, θορύβους, ανταγωνισμούς, και πάνω απόλα με τον προσωπικό μας εγωισμό, το μεγάλο μας σωτήρα. Και έρχεται ένα μικρό τραγουδάκι από τ
η μια, και ένας άνθρωπος που η ζωή του πήρε άτιμο πλάνο από την άλλη, και σε βάζουνε στη θέση σου. Εκεί να κάτσεις. Ηρέμησε λίγο...άκου τα ακόρντα.. τη θλιμμένη ομορφιά τους, στάσου λίγο εδώ στη γωνία. Its real. Χέστα για λίγο τα άλλα, ναι η θλίψη μπορεί να είναι συμπαγής, ωραία και το ίδιο απαραίτητη με τη χαρά.

Sunday, January 20, 2008

Matia Bazar

Τι θυμήθηκα τώρα, ή μάλλον από χτες βράδυ στο bar. 80s, τα keyboards της ζωής μας, Viva Italia e Buona Domenica a tutti!

Monday, January 7, 2008

Exhibition




Είναι πολύ μεγάλος ζωγράφος, πέρασε τα 80, ζωγραφίζει ακατάπαυστα κάθε μέρα, απολαμβάνει από μακρυά μια δόξα χωρίς προηγούμενο που φτάνει στο μύθο, έχει μια ντουζίνα παιδιά με διάφορες γυναίκες που τα βλέπει ελάχιστα αν τα βλέπει καθόλου, στην ουσία τα παράτησε από νωρίς, λατρεύει τα σκυλιά και τα άλογα, αυτά ίσως περισσότερο από τους ανθρώπους, στα έργα του είναι ολοφάνερη η αγωνιώδης προσπάθεια να καταλάβει τον άνθρωπο μήπως και μπορέσει να τον αγαπήσει, κάθε έργο του είναι μάθημα υπαρξιακής ανατομίας της ανθρώπινης διάστασης και δυνατής προσήλωσης. Ζωγράφισε την Βασίλισσα Ελισάβετ με αμφιλεγόμενο τρόπο και ξεσήκωσε θύελλα στη χώρα, ασχημομoύρα (είναι που είναι αλλά δεν κώλωσε καθόλου), και αυτή φυλάει το έργο στη βασιλική της συλλογή στο Windsor μαζί με τα δεκάδες ορίτζιναλ σχέδια που έχει του Da Vinci, του Μιχαήλ Άγγελου κλπ κλπ.

Ήταν κολλητός του Francis Bacon, αλλά μαλώσανε και δε μιλήσανε για πολλά χρόνια μετά. Κάποτε ταξίδεψε στην Ελλάδα στο Β Παγκόσμιο και πέρασε μήνες στον Πόρο ζωγραφίζοντας τη φύση γύρω. Μέσα σ΄όλα αυτά είναι και εγγονός του Sigmund Freud. What a life δηλαδή..

Πόσο θα θελα να πάω να δω αυτή την έκθεση με σχέδια του γιατί ο Lucian Freud είναι ο αγαπημένος μου ζωγράφος. Ας ικανοποιηθώ τώρα με το αναλυτικό site του Μoma. Αν πάει κανείς Νέα Υόρκη και δει την έκθεση ας μας πει εντυπώσεις...


Thursday, January 3, 2008

Μεταξύ μελό και ρεαλισμού 2008




Μετά από λίγες μέρες στην πατρίδα ορισμένες σκέψεις παγωμένες, γύρω στους μηδέν βαθμούς σαν τον καιρό στα βόρεια. Η διάθεση παραμένει αβρή και ευχετήρια πάντως.

Η οικογένεια είναι πολύ σημαντική για το αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας. Όχι όμως και αναντικατάστατη. Ψυχικές συγγένειες και δεσμοί δίκην οικογένειας προκύπτουν στην πορεία της ζωής. Εν τούτοις κάποιος που ζει μόνος του και μακριά είναι λογικό να πονάει για την οικογένεια που άφησε στον τόπο του.



Φίλοι και συγγενείς με τους οποίους συναντιέμαι σπάνια αλλά με τόσο δυνατά αισθήματα και τέτοια γλυκύτητα, μιας και γνωριζόμαστε από παιδιά και περάσαμε μαζί την εφηβεία και τις πρώτες νιότες.
Σαν να'ναι σε συνεχείς στάσεις ο δρόμος και σε κάθε άφιξη κάποιοι κατεβαίνουν και κάποιοι επιβιβάζονται, ποτέ όμως δεν είναι όλοι παρόντες, και όσοι είναι μαζί δεν είναι για πολύ. Για να είναι το πράγμα ατελές, να υπόσχεται μια οριστική τοποθέτηση των προσώπων στο μέλλον.
Όσο αναζωογονητικό και αν ακούγεται αυτό, χρειάζεται ένα στήριγμα πίσω που θα σε δεχτεί όταν επιστρέφεις από αυτές τις διαδρομές και μαζί του θα διασχίσεις ώς ένα συμπαγές νοούμενο σώμα τα τοπία εκείνα που συνάντησες. Αυτό λέγεται σχέση-ο ορισμός όμως προσωπικός.


Να ανήκεις σε πολλά μέρη, πολλοί άνθρωποι να σχηματίζουν νησίδες εντός σου, αραξοβόλια αγαπητικά, η μνήμη η επιπλέουσα σανίδα σε αυτό το πράγμα μέσα, η μνήμη η ενεργητική όμως αυτή που επαληθεύεται μακριά από τη συνήθεια της.

Ο φόβος ενός επερχόμενου διλήμματος που μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσεις, ως ένα μακρινό παγόβουνο και εσύ μια ατσάλινη πλώρη που κινδυνεύεις από το σύγκρουση , το σχίσμα, τη ρήξη και τη βύθιση. Ένας μικρός Τιτανικός δηλαδή :)

Το αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας ανήμερα πρωτοχρονιά στην ΕΤ1, η άφατη μοναξιά του τέλους της, τα φάρμακα, ο καταναγκαστικός διχασμός του είναι της με την εικόνα της. Στο τέλος, κανένα μουσείο σε καμμιά χώρα γιαυτήν, παρά μόνο δυο δημοπρασίες, σε ιδιώτες όλα, σε καμμιά χώρα πραγματική πολίτης , άπατρις, το μετέωρο του απόλυτου που έφτασε στην τέχνη της, το πανανθρώπινο του αισθήματος, η επίγευση θλίψης αλλά και λυτρωτικού νοήματος σε ένα τέτοιο έργο, ενδεχομένως σε μια τέτοια ζωή. Η Ετ1 έγραψε εκείνη την ημέρα, πόσο χρειαζόμαστε τέτοιες εκπομπές.

Καλό είναι να υπάρχουν στη ζωή μας ένας δυο άνθρωποι πέρα από κατηγοριοποιήσεις και ταμπέλες, με πραγματική ηλικία πέρα από την ταυτότητα τους, άνθρωποι που χολοσκάνε για ένα μπλε χρώμα και ένα τελάρο, για ένα ποδήλατο και μια χειμωνιάτικη αμμουδιά, για ένα βιβλίο που περιμένει να διαβαστεί, γενικώς για τα μη μετρούμενα με όρους οικονομικούς ή "προορισμού" δηλαδή που θα δουλέψεις, αν θα παντρευτείς, και αν όχι γιατί δεν κλπ κλπ. Μεγάλη ανακούφιση η παρέα με ανθρώπους-παιδιά. Κρατούν κλειδιά για πολλούς γρίφους που φτιάχνει το μυαλουδάκι σου.



Και τέλος ένα ηλιοβασίλεμα ασημένιο χλωμό, μετά από βροχή, με κρύο τσουχτερό, νωρίς πριν τις πέντε, ο ουρανός Γεναριάτικος ψηλός, η Σαμοθράκη στο βάθος σε μια ιώδη ριπή μέσα..ήταν τόσο επίμονο αυτό το ηλιοβασίλεμα, πεισματάρικο χειμωνιάτικο φως που υφίεται σε όλο το δεξί άκρο του καμβά. Σαν να σου ζητά η φύση συγνώμη για το τόσο κρύο και σε γήτεψε έτσι - το ηλιοβασίλεμα της 2ης Γενάρη στην παραλία της Αλεξανδρούπολης με το Καλαμαράκι.

Και εις άλλα με υγεία, εύχομαι να έχουμε όλοι μια ενδιαφέρουσα χρονιά !!!