Δύο ιδιαίτερες γυναίκες.

Διαβάζω το "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη" της Μαργαρίτας Καραπάνου. Τα εφηβικά της ημερολόγια βγήκαν σε βιβλίο, υποθέτω με τη συγκατάθεση της. Λόγος διεισδυτικός ήδη από τα 13 της. Η Μαργαρίτα Καραπάνου πέθανε, αφού μας άφησε δύο τουλάχιστον βιβλία τα οποία δύσκολα καταχωρούνται σε κάποια κατηγορία τον "Υπνοβάτη" και το " Rien ne va plus" με φανατικούς οπαδούς. Κυκλοφορεί στο ίντερνετ όλη η συνέντευξη της που έδωσε στην Εύη Κυριακοπούλου στην εκπομπή "Η ζωή είναι αλλού" λίγους μήνες πριν πεθάνει. Τα καταπράσινα γατίσια αλλά και λίγο από κρύο καθρέφτη μάτια της, η σπασμένη από το τσιγάρο φωνή της, και όλη η προσωπική ιστορία που κουβαλά και τη μοιράζεται χωρίς κανένα κράτημα, όπως και η σπαραξικάρδια αισιοδοξία αυτού του μυαλού που χτυπήθηκε για δεκαετίες από τη χρόνια ψυχική νόσο με διάλειμμα τις ιδιοφυείς δημιουργικές της αναλαμπές, τοποθετούν τη συνέντευξη αυτή στο προσωπικό μου καλτ. Βαθειά συγκινητική και γεμάτη εμπειρίες από τη ζωή της, σχεδόν μυθική παρουσία βγαλμένη από την πιο βαθειά, μυστική αλλά και επώδυνη δυστυχώς επίγνωση.

Όπως συγκινητική ήταν και η επιστροφή της Αρλέτας Παρασκευή βράδυ παρέα του Φοίβου Δεληβοριά στις πρεμιέρες του. Ευχαρίστησε επί σκηνής το νευροχειρουργό που της έσωσε τη ζωή μετά το εγκεφαλικό που έπαθε πριν ένα χρόνο ακριβώς, αστειεύτηκε με το κοινό το οποίο δεν μπορούσε να είναι θερμότερο μαζί της, νεολαία αμέτρητη, αυτοσαρκάστηκε, καταχειροκροτήθηκε, τραγούδησε και άφησε μια γλυκειά αίσθηση χαράς και συνέχειας με το παρελθόν της, αυτό που εκφράζει με τον σεμνό παιχνιδιάρικο τρόπο της εδώ και δεκαετίες. Φαντάζομαι μετά το feedback που έλαβε εχτές από τόση νεολαία, θα χει βγάλει φτερά μέσα της. Σιδερένια!

Προς ναυτιλομένους

Ένα από τα μαθήματα (και παθήματα) αυτού του δρόμου που περιφερόμαστε ομαδικώς, είναι ότι κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε ότι πίσω από μια επαναλαμβανόμενη σιωπή ενός ανθρώπου που μας ενδιαφέρει και ακόμη ακόμη αγαπάμε, δεν υπάρχει κανείς γάλλος υπαρξιστής ή κονστιτουσιοναλιστής φιλόσοφος(!), κανένα ταλέντο που δεν έχει δείξει το τάλαντο του, ουδείς σπαραγμένος άνθρωπος, ουδεμία βιασμένη, και εξανδραποδισμένη παιδική ψυχή που δεν μπόρεσε ποτέ να πετάξει, και ουδεμία παραγνωρισμένη μεγαλοφυϊα που ο φιλεύσπλαγχνος Θεός διάλεξε εμάς για να τη φέρει στο δρόμο μας για να μας θυμίσει πόσο ξεχωριστοί είμαστε που αξιωθήκαμε να τη γνωρίσουμε. Πολύ περισσότερο μια τέτοια σιωπή δε μεταμορφώνει εμάς σε μητέρες Τερέζες, σπουδαίους μύστες της ανθρώπινης φύσης ή τυχερά αστέρια στον ουρανό.
Δυστυχώς ένα από τα μαθήματα της ζωής είναι ότι πίσω από τη συνεχή σιωπή κάποιου ανθρώπου, αυτό που υπάρχει δεν είναι τίποτε περισσότερο (και λιγότερο) από το κενό, δηλαδή το Τίποτα.
Ο καθένας μετά πορεύεται, αλλά αυτό κάποτε το καταλαβαίνει. Και επιλέγει..

(αφιερωμένο σε μια αγαπημένη αναγνώστρια του μπλογκ )

Antony, Epilepsy is dancing

for the lovers

A new Spleen

Στο τρένο κάθεται απέναντι μου μια τοξικομανής. Το φρύδι της είναι ματωμένο, τα νύχια της πολύ βρώμικα και παίρνει μανιακά ένα νούμερο στο κινητό που δεν απαντά. Δίπλα κάθονται δύο κυρίες που επιστρέφουν από ένα θέατρο και ξεφυλλίζουν το πρόγραμμα. Την κοιτούν με την άκρη του ματιού τους με οίκτο. Η τοξικομανής σκουπίζει το αίμα κάθε λίγο με ένα χαρτομάντηλο. Είναι φορέας?
Νωρίτερα στην Ακαδημίας περνώ από μια Λυρική σκηνή υπό κατάληψη, σαν πολυκλαδικό λύκειο. Από νέους, που προφανώς δεν έχουν σχέση με το λυρικό τραγούδι και τις πριμαντόνες αυτού του κόσμου. Τέρμα στο φουλ η μουσική, μπροσούρες υπερασπίζονται ένα νέο πολιτισμό, που δε θα στηρίζεται στο ακριβό θέατρο, στην ταξική διαστρωμάτωση των εισητηρίων και των θέσεων, σε ένα πολιτισμό μακριά από τις καπιταλιστικές επιδιώξεις ενός παρεχόμενου προϊόντος. Το όλο θέαμα αν μη τι άλλο προκαλεί εξαιρετική αμηχανία. Πως μπήκαν, πότε θα βγουν, μήπως κάποιος πρέπει να διασφαλίσει την λειτουργία αυτού του κτιρίου? Και αν μπήκαν στη Λυρική έτσι εύκολα, γιατί να μην μπουν και στη βουλή. Εκεί φταίνε περισσότερο.
Τα Εξάρχεια πάντα με τη γνωστή αντιεξουσιαστική και νεανική αύρα, πιο γεμάτα με γκράφιτι από κάθε άλλη φορά. Θεραπευτικοί τοίχοι. Μπετόν τοίχοι σαν σημειωματάριο ψυχιάτρου. Η γωνία του φόνου έχει γίνει ένα υπαίθριο λατρευτικό σημείο που συγκινεί και προβληματίζει με την ειλικρίνεια των αισθημάτων όσων έχουν αφήσει κάτι.
Μαθαίνω ότι το μουσείο της Ακρόπολης θα λειτουργήσει αυστηρά πριν από εκλογική περίοδο, είναι δυνατό χαρτί για την κυβέρνηση, το φυλάει κ αυτό εν καιρώ να το παίξει.
Κακά τα ψέμματα, υπάρχει εδώ και καιρό μια ατμόσφαιρα που θυμίζει πόλεμο. Με όπλα κιόλας.Όταν δεν βγαίνουν όπλα αφορά τον πόλεμο της καθημερινότητας συνήθως. Οι συνομίληκοι μου ειδικά όσοι έχουν οικογένεια δουλεύουν σαν τρελλοί για τα αυτονόητα, όχι ιδιαίτερα φρου φρου, αλλά τα έξοδα είναι μεγάλα. Το βράδυ δηλώνουν κατάκοποι, και ο μόνος καιρός για να πιάσουν το μίτο της οικογένειας τους είναι τα σαββατοκύριακα. Πολλοί αγωνίζονται να εξασφαλίσουν ένα ιδιωτικό σχολείο στα παιδιά τους ειδικά στα προάστια. Η εκπαίδευση στην Αθήνα πλεόν είναι το πιο ταξικό πράγμα που υπάρχει. Οι κάστες ξεκινούν ήδη από τα 5 χρόνια του παιδιού. Ποιος τους δίνει άδικο όμως? Ποια δημόσια παιδεία, ποια δημόσια υγεία?
Ένα κορίτσι 22 χρονών απολύθηκε, ο διευθυντής θεώρησε ότι έπρεπε να υπάρξει μείωση προσωπικού σ'αυτό που κάνει, το λογιστήριο της είπε ότι υπάρχουν οικονομικά προβλήματα λόγω ανοιγμάτων μεγάλων της επιχείρησης. Ο διευθυντής στο screen saver του pc του έχει μακέτες από τον κήπο της βίλας που φτιάνει σε κυκλαδίτικο νησί. Τα γνωστά, πισίνα που γλύφει το χείλος του γκρεμού, καναπέδες για το σόϊ, φοίνικες, τάβλες. Ο διευθυντής πενηνταπεντάρισε, θέλει να χαρεί το εξοχικό που πάντα έβλεπε στα περιοδικά. Που είναι η κρίση? Μήπως η κρίση είναι ότι όλοι τα θέλουν όλα?
Υπάρχουν όμορφα πράγματα, όμορφες καθημερινότητες, όμορφες βόλτες, αλλά πια έχω πειστεί, εδώ και λίγους μήνες στην Ελλάδα υπάρχει πόλεμος. Το κακό είναι ότι και οι πολεμιστές πολεμούν στα τυφλά, σαμποτάρουν κάτι που δυσκολεύονται να ορίσουν. Έναν εχθρό χωρίς όνομα. Αναζητούμε μια ομαδικότητα η οποία όμως είναι χτισμένη πάνω σε εξοργιστικούς ατομισμούς, χτίστηκε μια κουλτούρα ατομισμού και ιδιοτέλειας με τη συνέργεια της πολιτικής, και καλούμαστε μέσα στη θολούρα να βρούμε τη Νέα Πραγματικότητα, για ποιο λόγο? Για να διαφυλάξουμε την άνεση της ιδιοτέλειας μας, που από το οικονομικό σύστημα πλέον απειλείται.
Θα είναι απόλαυση όμως μέσα σε όλο αυτό το πολεμικό κρυφτούλι, να δούμε τους πολιτικούς, τα τζάκια να καταρρέουν.. επιστρέφω στο σπίτι και κάτι γάτες τρώνε ένα κομμάτι ωμό κρέας από μια ταβέρνα κάτω στο δρόμο. Παντού spleen!

Meryl gives me the creeps!