Το να εργάζεσαι σα γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας ή της επαρχίας είναι μια δουλειά με ιδιαιτερότητες. Γενικά η ιατρική είναι μια ιστορία αγάπης με πολλαπλές και συνεχείς απογοητεύσεις , ότι ειδικότητα και να κάνεις. Πάντα αγαπούσα την ιατρική και νοιώθω ακόμα το ενδιαφέρον για την πολυπλοκότητα της λειτουργίας της ζωής ,του ανθρώπινου σώματος , αλλά και ψυχής. Εντούτοις στο σημείο που έφτασα πια , επιτέλους με έναν τίτλο ειδικότητας στο χέρι στα 34 μου που είναι μια καλή ηλικία μιας και πολύ συνάδελφοι τελειώνουν πολύ αργότερα την όποια ειδικότητα τους, μπορώ να πω ότι ο δρόμος αυτός είναι στρωμένος με νεύρα , κόπο , ασυνενοησία , δυσρυθμία και φυσικά περιέχει και αρκετές δόσεις από επιστημονικές και ανθρώπινες χαρές. Το ξενύχτι πια δεν το αντέχω, χαίρομαι που τουλάχιστον από δω και στο εξής δε θα δουλεύω στα ωράρια της κουκουβάγιας, το να ανήκεις μια ζωή σε ένα σύστημα αξιωμάτων και τίτλων που όσο πιο χαμηλά είσαι τόσο περισσότερο σε βάζει στη θέση σου , μη μιλάς , μην απεργείς , κάνε τη δουλειά σου και μην ασχολείσαι , τι περιμένεις από το δημόσιο και τις συνθήκες του , είναι και αυτό κάτι που σε φθείρει .
Και κάποια ωραία στιγμή έρχεσαι στο δίλημμα τι σκατά να κάνω , ν ανοίξω ιατρείο σαν ιδιώτης και όποιος βρει φως να μπει , ή να επιστρέψω ξανά στο δημόσιο , εκεί όπου εκπαιδεύτηκα , τα κακά του τελευταίου γνωστά τοις πάσοι , όλοι έρχονται , όλοι παραπονιούνται , αλλά εσύ σ αυτήν τη μίζερη διάθεση και πραγματικότητα για σένα αλλά και τους αρρώστους στους οποίους πρέπει να είσαι χρήσιμος , καλείσαι να φτιάξεις ένα στερεό οικοδόμημα που να μοιάζει με καριέρα ,και όχι με το γεφύρι της Άρτας.
Η απάντηση είναι δύσκολη. Σε όλα τα πράγματα από αλλού κερδίζεις , αλλού χάνεις. Και αυτό που μετράει πια δεν είναι τόσο η δεινότητα σου , αλλά οι ανάγκες επιβίωσης , οι οικογενειακές καβάτζες σε μια χώρα που όλα πάνε ακόμα με βάση την οικογένεια , τα πόσα στόματα περιμένουν να φάνε από σένα αν έχεις οικογένεια, και το πόσο ρίσκο αντέχει ακόμα να πάρει η ψυχή και το κορμί σου μετά από μια δεκαετία και βάλε σπουδών. Κάπου ονειρεύεσαι μια τάξη στα επαγγελματικά σου , μια σαφήνεια , μια λειτουργικότητα μια αρμονία βρε αδελφέ.
Για μένα το να είμαι χρήσιμος σε αυτό που κάνω , και η αίσθηση ότι κάποιος έχει ανάγκη από αυτή την υπηρεσία γνώσης που του παρέχω είναι συνήθως αρκετό. Κάπου το λεγε και η Γιουρσενάρ , "απλά να είμαι χρήσιμη , τίποτε άλλο δε θέλω". Εν τούτοις αν αυτό το πράγμα δεν οργανωθεί σε ένα πιο μελετημένο σχέδιο δράσης και επαγγελματικής συμπεριφοράς, κινδυνεύω να βρίσκομαι άβουλος στα χέρια του κάθε νέου διευθυντή και νοσοκομείου που υπηρετώ, στα χούγια παλαιών μυαλών , άθλιων υποδομών και εγκυστωμένης μιζέριας. Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω , απλά είναι κάτι μέρες στη δουλειά που μου ρχεται να αρχίσω να βρίζω αλλά δε με παίρνει . Στα δημόσια νοσοκομεία όλοι τραβούν κουπί , και κανείς δεν κάθεται , εντούτοις πάλι καθημερινά βλέπεις ότι και αυτό δεν είναι αρκετό . Είναι η γραφειοκρατία, οι ελλειπείς χώροι , τα παλιά κτίρια των νοσοκομείων του κέντρου ,οι πολλοί άρρωστοι, οι καριέρες και οι τίτλοι , οι θώκοι ...ένα σύστημα που καθημερινά βρίσκεται στα όρια του.
Σήμερα όμως μετά από τους πρώτους δυό μήνες βολιδοσκόπησης στη νέα δουλειά, αντιλήφθηκα ότι άλλη λύση από το auto repair δεν υπάρχει . Φιλοτιμία ελεγχόμενη , λίγα λόγια , ικανή προσπάθεια , αποφυγή προσωπικής αντιπαράθεσης , αλλά και σταθερό πείσμα και πίστη ότι αυτό που κάνεις τουλάχιστον προσπαθείς να το κάνεις σωστά. Και όχι επηρεασμοί από συναδέλφους , από κολλημένους χαρακτήρες, που τελικά το μόνο που με δένει μαζί τους είναι να έχουμε σπουδάσει το ίδιο πράγμα , και μετά το χάος. Πιο συναισθησία έχω με τη γιαγιά στο περίπτερο παρά με κάπους συναδέλφους. Auto repair και κούρα από σήμερα, δε θα σκάσω , αρκετά..Νομίζω ότι από μια ηλικία και μετά πρέπει να μάθουμε να το λέμε το ρημάδι , Δε θα με σκάσουν ,Θα τους σκάσω , και όπου βγει ...χέρια και μυαλό να χουμε να μπορούμε να δουλεύουμε.
