Thursday, December 6, 2007

Candle lights

Ανεβαίνω τις σκάλες του ηλεκτρικού στη Βικτώρια και βλέπω τα δυο δέντρα γεμάτα φωτάκια λαμποκοπάνε. Γύρω μετανάστες πολλοί, ριγμένα πράγματα σωρηδόν για πώληση. Χώρος λιγοστός έτσι και αλλιώς, προεόρτια κοσμοσυρροή, περιορίζεται και άλλο από το μικροεμπόριο στα πλακάκια. Στην Πατησίων, κόβουμε γρήγορα πάνω, Κεφαλληνίας, τα θέατρα της Αρβανίτη και του Βογιατζή, ρωτάω την υπόθεση της "Ήμερης" του Ντοστογιέφσκι στο ταμείο μήπως και βγάλω εισητήριο. Είμαι ηλίθιος που ρωτάω την υπόθεση του έργου στην κοπέλα, το ξέρω τη στιγμή που ρωτάω αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Θέλω να της χαμογελάσω με κάποιο τρόπο, είναι ιστορικό μέρος.
Δροσοπούλου και Φωκίωνος Νέγρη, στάση στη Δημοτική αγορά, στα δωματιάκια έχουν βάλει έργα ζωγραφικής.Πάνω κάτω, καφετέριες, πλατάνια, συντριβανάκι. Μυθήμνης, Μεγίστης και όλη η Κοινοπολιτεία του Αιγαίου συντεταγμένη στα ελάχιστα τετραγωνικά της Κυψέλης, κατ ευφημισμόν αέρηδες και ξέρες, στην πιο πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Ελλάδας. Στο "Πέταλο", ήσυχο ταβερνάκι σε παράμερη οδό, σπιτικό φαγητό, με θαμώνες στάνταρ, εναλλακτικά ζευγαράκια γκέϊ και στρέητ, συνταξιούχοι με τη σύζυγο, ευτυχώς το μαγαζί είναι ψηλοτάβανο και ο καπνός ελάχιστος. Δυο Ελβετοί τουρίστες ψάχνουν να διαλέξουν από το μενού και τους το μεταφράζουν ολόκληρο με χαρά.
Βγαίνοντας, παρατηρώ μια μαύρη κοπέλα, ζακέτα με κουκούλα, σαν ράπερ, αλλά είναι αδύνατη, είναι σαν αντράκι, αλλά τόσο αδύνατη. Πάλι στενοχωριέμαι, πως είναι να περιπλανιέσαι νύχτες Δεκέμβρη στην Κυψέλη, και να μην έχεις ούτε ένα χαρτονόμισμα στην τσέπη. Με τι σκοπό, και τι διάθεση, και που να πας, όταν δε σου βρίσκεται ούτε ένα ψιλό. Εύχομαι η κοπέλα να έχει κάτι στην τσέπη. Να σταματήσει να σκέφτεται το οικονομικό, την αδυσώπητη αφραγκία που εμείς δεν έχουμε ζήσει. Αλλά γνωρίζω ότι μάλλον η τσέπη της θα ναι άδεια. Υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα ο βιοπορισμός της ημέρας. Πόσο περισσότερο να χωθείς μέσα στο παρόν από αυτό, όταν πολύ απλά δεν υφίσταται μέλλον, από κανέναν φορέα, καμμιά πρόνοια αλλά και τη ζωή την ίδια που σε έκανε μετανάστη... Σε ένα κομμωτήριο, αυτά με τα ράστα, δυο μαύρες περιποιούνται τα μαλλιά μια πλατινέ τύπισας. Ωραία είναι. Και στο δρόμο ακόμη, γυναίκες σαν τη μάνα μου ξανθές μιλάνε Ρώσικα στα κινητά και Βουλγάρικα και γω δεν ξέρω τι άλλο. Και τα παλιά σπίτια εξαιρετικά, κάθε νεοκλασικό ένα ποίημα, ένα σκοτεινό ποιητικό απολειφάδι, που εύχεσαι απλά να επιζήσει άλλη μια δεκαετία, και ας μείνει αφρόντιστο και άβαφο, δεν πειράζει ...απλά να μην γκρεμιστεί.
..Η γοητεία μιας άλλης εποχής, η αστική τάξη της Ελλάδας του μεσοπολέμου, το άνθος της όποιας ευμάρειας και καλού γούστου, στην καρδιά μιας πολυεθνικής πια γειτονιάς. Αυτό και αν δεν είναι γοητεία και πραγματική ατμόσφαιρα, ανάθεμα άμα γράφει κάποιος οδηγός για αυτή την Αθήνα. Τη νέα που έχει γεννηθεί, χωρίς να ξέρει που ακριβώς πηγαίνει.. Στα τυφλά, φτωχή στα σωθικά της, στο κέντρο της αλλά τόσο παράξενα όμορφη.
Στον Άγιο Νικόλαο στο τρένο, η γειτονιά έχει πανηγύρι...αγαθά, όλα τα πουλάνε μετανάστες, από όλες τις πιθανές χώρες, Κινέζικες κούκλες, φω κοσμήματα, χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, ρούχα, κουζινικά. Είναι εντεκάμιση και ο κόσμος που περπατά είναι ξένοι στην πλειοψηφία τους, Πολωνοί, Αλβανοί με τα παιδάκια τους, τους ψώνισαν φτηνά δωράκια. Αύριο θα ξυπνάνε νωρίς. Η πόλη των μεταναστών, αυτά τα Χριστούγεννα ανήκουν και σ'αυτούς. Δεν είναι Άττικα και Mall μόνο η πόλη, όπου σταθείς στέκονται και αυτοί. Εσύ βολτάρεις και αυτοί πουλούν στο δρόμο για να ζήσουν. Και πολλοί χρειάζονται ανακούφιση, αλλά περισσότερο από όλα επιβίωση, αξιοπρεπή επιβίωση. Θα κρατήσω ένα μικρό κομματάκι θλίψης στην καρδιά για όλους αυτούς τους ανθρώπους, μια σιωπηλή συμπόνια, θα αγοράσω και κάτι από αυτούς, θα στείλω και ένα ποσό σε μια ΜΚΟ. Θα τους πω μια καλή κουβέντα στο νοσοκομείο και θα φροντίσω να μην τους ταλαιπωρήσω.
Όλοι μετανάστες είμαστε έτσι και αλλιώς, τα πατήματα και τα αποκούμπια διαφέρουν. Εμείς έχουμε, άλλος πολλά άλλος λίγα, αυτοί όμως?

17 comments:

Provato said...

είμαι μαζί σου σε αυτά που γράφεις. 100% ταύτιση φάκτορ. υπάρχουν και οι λιγότεροι τυχεροί από μας... δεν πρέπει να το ξεχνούμε.

μπεε

Jirashimosu said...

Αυτές τις polaroid αγαπώ στο blogging...
Υπέροχο κείμενο για την Αθήνα μας την αληθινή.
Καλημέρα!

stefan said...

ευγε, αυτες οι γιορτες ειναι για ολους και οπως πολυ ομορφα το λες εχουμε αναγκη να αναλογιστουμε τον διπλανο μας ανθρωπο,αλλιως δεν ειναι παρα κανιβαλλικη ρωμαικη φανφαρα.Σε ευχαριστουμε για το γεματο ανθρωπισμο κειμενο.

s_k said...

ακομη καλυτερος cel.

7Demons said...

Πολύ όμορφη και γεμάτη με ανθρώπινη ζεστασιά η σκέψη και η γραφή σου συνάδελφε.
Έχεις εσύ τον τρόπο σου να κοινωνείς αμέσότητα κι ευαισθησία μέσα απ΄όσα καταγράφεις.
Μας έκανε μεγάλη εντύπωση το "Όλοι μετανάστες είμαστε έτσι και αλλιώς, τα πατήματα και τα αποκούμπια διαφέρουν"-τόση αλήθεια μέσα σε μιά σειρά απο λέξεις.
Αλλά κι αυτοί κάτι έχουν μικρέ μας...

Υπάρχει και η σκληρότερη όψη τούτης της πόλης.

Οι μουσουλμάνοι και οι αθίγγανοι λίγο πιο πέρα απο τον trendy Κεραμεικό.Αυτοί που ζούν σε παράγκες,παίζουν,βολτάρουν κι αναπνέουν μέσα σε δηλητήρια που χέουν ρέματα κι αέρας απο τις καλά καμουφλαρισμένες βιοτεχνίες και τα "παράξενα μικρομάγαζα".

Τα πρεζάκια στην πλ.Βάθης που κάνουν πραγματικότητα 70 χρόνια μετά το τραγούδι της Μπέλλου "έλα να μάθεις στην πλατεία Βάθης/έλα να μάθεις τι ζωή περνώ".

Οι homeless στην Ομόνοια και τα πέριξ της Κλαυθμώνος,κάτω απο τα μεγαθήρια των Νόμιμων Ληστρικών Ιδρυμάτων της περιοχής,που δίνουν πραγματική και κυριολεκτική διάσταση στο όνομα της πλατείας.
Κι αν για τους μετανάστες έρχονται Χριστούγεννα-έστω λιτά και φτωχικά-,γιάυτούς ποτέ δεν έρχεται καμιά γιορτή-και καμιά Ανάσταση...


υγ.Ο stefan(που-δεν-ανοίγει-το- blog-του),έκανε μια σκληρή επισήμανση: "εχουμε αναγκη να αναλογιστουμε τον διπλανο μας ανθρωπο,αλλιως δεν ειναι παρα κανιβαλλικη ρωμαικη φανφαρα".
Προσυπογράφουμε.

Την Καλησπέρα μας.
:-)

Tradescadia said...

Κείμενο εξαιρετικό. Από τα καλύτερά σου. Με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη, όταν διαβάζω μια τόσο αληθινή αναγνώριση της αξίας της διαφορετικότητας. Λείπει πολύ αυτό ξέρεις...Το ξέρεις! Καλή σου μέρα!

hotel iris said...

θυμάμαι κάποια στιγμή μου είχες αφήσει ένα σχόλιο πως φαινόταν να γράφω υπό την επήρεια ενός πράγματος...
Σ΄ αυτό το post σου το επιστρέφω.
Το να μετέχεις σε μια διάσταση και παράλληλα με πόρους ανοιχτούς να παρακολουθείς από απόσταση τον εαυτό σου και τις παράλληλες πραγματικότητες γύρω σου, νομίζω πως είναι ένα τριπάκι έντονου συναισθηματισμού (sentimentalisme).
Απλά όταν συμβαίνει αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι και μόνος και συμμέτοχος στην πραγματικότητα και στη μελαγχολία των άλλων.
Δεν είσαι μόνος.
Οι ζωές των άλλων είναι κομμάτι της δικιάς μας ζωής, όπως η δικιάς μας στους άλλους μέσα στον παραμορφωτικό καθρέπτη που συμβιώνουμε.
Σε λίγο αυτό που θα ζήσουμε μέσα στο κλίμα των γιορτών θα είναι τόσο αγοραίο και καταναλωτικό (με την ανάγκη να επιβιώσουμε μιας έκρηξης, μιας αλήθειας, ενός ψέματος- με θυμάμαι εχθές να χορεύω πιωμένος και να μην θέλω να σταματήσω…) που ίσως η αναζήτηση μιας άλλης χειρονομίας να αποτελέσει για λίγο το παυσίπονο της ψυχής.

ολα θα πανε καλα... said...

Mε ταξίδεψες στην Κυψέλη που για κάποιο λίγο την αγαπώ,τους δρόμους γύρω από τη Φωκίωνος Νέγρη.
Δε μου λες,άσχετο:στην ταβέρνα που αναφέρεις φτιάχνουν ωραίο παστίτσιο;Έχεις δοκιμάσει για να μου πεις να ξέρω;Σοβαρολογώ,είναι από τα αγαπημένα μου ελληνικά φαγητά.

ολα θα πανε καλα... said...

για κάποιο λόγο,ήθελα να πω:διόρθωση

celsius33 said...

ευχαριστώ ΟΛΟΥΣ για τη σύμπνοια και τη θετική αύρα,
φίλε tiffoeus ώστε sentimentalisme το λένε, ωραία το ορίζεις..μάλλον αισθάνεσαι παρόμοια
Όλα θα πάνε καλά, δε θυμάμαι αν έχει παστίτσιο πιθανότατα, είναι στη Λέλας Καραγιάννη σε πάροδο το μαγαζί, οι οδηγοί πολης γράφουν την οδό.
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους !!

Alex A. said...

Μπράβο Τάσο, που μας γειώνεις έτσι όμορφα που και που. Από τα καλύτερα κείμενα που έχεις γράψει. Να'σαι καλά!

Alex A. said...
This comment has been removed by the author.
etalon said...

Πιστεύω πως θα χαρεις αν μαθεις, οτι διαβαζοντας το συναρπαστικο σου οδοιπορικο στην Αθηνα της δικης μου καρδιας, εδω στα ξενα που βρισκομαι τουτο το διάστημα με εκανες να κλάψω με λυγμους ,χαραματα ,που την πολη μου υπάρχουν ανθρωποι τελικά που την αγαπάνε, γιατί φεύγοντας κράτησα μια αδιαφορία των κατοικων για την πόλη τους ,που με ειχε γεμισει πίκρα. Αυτο το κλαμα το σημερινο ηταν λυτρωτικο. Οσο υπάρχουν ανθρωποι σαν εσένα, με τετοια ματια και αισθηματα, η πόλη μας δεν θα χαθει... Σ ευχαριστω....

celsius33 said...

thanks alex,
etalon χαίρομαι, χαιρετισμούς !

Anonymous said...

Μπράβο σου, πολύ όμορφο το κείμενο και δείχνει μεγάλη ευαισθησία.Έστω κι αν κι εσύ και όλοι εμείς που συμφωνούμε μαζί σου τα λέμε όλα αυτά από την ασφάλεια του ζεστού σπιτιού μας.Τουλάχιστον έχουμε καλές προθέσεις και δεν είμαστε ρατσιστές.

7Demons said...

Τι έγινε συνάδελφε?
Πότε θα απολαύσουμε ξανά τη γραφή σου?
;-)

Τζεφέρης Πέτρος said...

Πράγματι, εξαιρετικά φωτογραφικό το κειμενό σου με ευδιάκριτη την ευαισθησία και την έγνοια που λειπει , αχ ποσο λείπει απο την εποχή μας.

Τα αβαφα νεοκλασικά, απομεινάρια μιας παλιάς αθήνας, ανάμεικτα με τη βαβέλ των μεταναστων, σκιαγραφούν το άλλο προσωπο της Αθήνας μας ,αληθινό κι αυτό , όπως αυτο των Μall και του Αττικα.. Εχουν αλλάξει τόσα. Και είναι τόσοι γύρω μας που θα θελαν να νιώσουν λίγη απο την έννοια που βγάζει το κειμενό σου

.. παντα υπάρχει θλίψη .. απο το κοριτσάκι με τα σπίρτα μέχρι τη μαυρούλα της Κυψέλης...

Καλά Χριστουγεννα

ΑΝΑΠΝΟΗ