Για ένα βιβλίο.

Σήμερα γνώρισα τη Μαριάννα Κορομηλά, υπέγραφε το τελευταίο της βιβλίο σε ένα κατάστημα με έθνικ αντικείμενα. Θαυμάζω τους συγγραφείς. Θαυμάζω τη δυνατότητα τους να κλείνονται σε ένα δικό τους κόσμο, και θαυμάζω τη δύναμη της επιρροής που έχουν τα έργα τους πάνω μας, γιατί κακά τα ψέμματα ότι είμαστε στους ανθρώπους και στα βιβλία το χρωστάμε. Και τα δεύτερα δε σε απογοητεύουν ποτέ.
Η Μ.Κορομηλά που και γω μέχρι πρότινος ως άσχετος ή νεότερος δεν την ήξερα, είναι ξεναγός-αρχαιολόγος-ιστορικός. Ασχολείται με τον Ελληνισμό εκτός Ελλάδος, της Μαύρης θάλασσας, της Μικράς Ασίας και άλλα συναφή. Έκανε εκπομπές στο Τρίτο και στον Σκάϊ για τα ταξίδια της στον Πόντο, στη Μέση Ανατολή, διαδρομές μεγάλες...
Στο βιβλίο της 'Η Μαρία των Μογγόλων" περιγράφει τη δική της ζωή σαν ιστορικού παράλληλα με τη ζωή της κόρης του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου Μαρίας γύρω στα 1260 την οποία στέλνει πεσκέσι-προξενειό στο βασιλιά των Μογγόλων ανατολικά ώστε να φτιάξει ειρήνη μαζί τους, και να χει βοήθεια στην απειλή των Οθωμανών που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Το Βυζάντιο εξαφανίζεται, απειλείται από παντού. Η γυναίκα αυτή σαν τραγικό πρόσωπο μετά από χρόνια- όταν πεθαίνει ο άντρας της Ταυρίδας- επιστρέφει στην Κωνσταντινούπολη και διάγει το βίο της σε μια μονή στον πέμπτο λόφο της Πόλης, στο Μουχλιό μέχρι το θάνατο της. Και η συγγραφέας παθαίνει εμμονή μαζί της, που την συντροφεύει για δεκαετίες, μέχρι να βρει μια υποτυπώδη βιβλιογραφία να μάθει, να γράψει το τωρινό της πόνημα.
Παράλληλα μαθαίνω ότι λατρεύει τη Θράκη, τη Μαύρη Θάλασσα, την Ανατολική Ρωμυλία. Και ταυτίζομαι με τον τρόπο που βλέπει την ιστορία, σαν ιστορία τοπίων...οι περιγραφές της Θράκης της με συγκινούν βαθειά, γιατί αναβλύζουν έτσι και μένα από μέσα μου αλλά δεν το χω γράψει ποτέ. Τα αχανή τοπία, τα λίγα δέντρα, ο ήσυχος τόπος, η υγρασία, (τα κουνούπια για όσους κάναν εκεί φαντάροι), το μεγάλο ποτάμι ο Έβρος, τα βουνά της Ροδόπης, και οι λόφοι του βόρειου Έβρου,η λαϊκή ευφορία της Ορεστιάδας, η μικροαστική ευμάρεια της Αλεξανδρούπολης, η διττή υπόσταση της Κομοτηνής, η γνώση ότι στο μικρό κομματάκι που έζησα μέχρι τα 18 μου συντελέστηκαν πράματα και θάματα, ήταν το κέντρο μιας Αυτοκρατορίας, και εμείς το ζούμε στη γωνία του χάρτη, το τέλος της χώρας μας, η πρώην απαρχή της. Δεν είμαι καθόλου Βυζαντινιστής και καθόλου "Μακεδονομάχος" να εξηγούμαι. Απλά θέλω το ενδιαφέρον και το γνήσιο να έχουν τη θέση τους στην συλλογική κουλτούρα.
Η Κορομηλά ερωτεύτηκε τους σιτοβολώνες της Θράκης, της νυν Ευρωπαϊκής Τουρκίας είναι ακόμη πιο απέραντοι. Όλη αυτή η γη έθρεφε την Κωνσταντινούπολη, και η επικράτεια της μέχρι τη Θεσσαλονίκη ήταν η αντίστοιχη σημασίας Εθνική οδός Αθήνας Σαλονίκης που έχουμε σήμερα. Μια ραχοκοκαλιά δηλαδή. Ήταν μια γη που υπό την απειλή των Λατίνων ο Ανδρόνικος ο αυτοκράτορας ανάγκασε στους ντόπιους να μην σπείρουν τίποτα για ένα χειμώνα ώστε να μην υπάρχει στάρι, να πεινάσουν οι Λατίνοι και να υποχωρήσουν πίσω απ'τον Έβρο. Και η Πόλη λιμοκτόνησε φυσικά, αλλά οι Λατίνοι φύγαν.
Και γω αγαπώ τα τοπία της Θράκης, μέσα στην ησυχία τους, στην ήρεμη θλίψη και ακινησία τους, σ'αυτά τα χωριά που δεν ζητάνε πολλά και ότι πήραν σε δρόμους εργοστάσια και δουλειές έγινε τα τελευταία 20 30 χρόνια και όλοι μεταναστεύουν σωρηδόν για τα νότια. Αγαπώ τη σιωπηλή ακινησία τους. Η ακινησία των ήχων που ακούς όταν πέφτει ο ήλιος τέτοια εποχή στο Δέλτα του Έβρου, κρωξίματα των ερωδιών,τις πασσαλοκαλύβες των ψαράδων και τα απέραντα νερά παντού. Η ησυχία των τειχών του Διδυμοτείχου, το κάστρο του Πυθίου, όλα μόνα τους όλα ήσυχα, όλα χωρίς φώτα, απλά υπάρχουν εκεί, χωρίς φωτισμούς Ακρόπολης και Επταπυργίου αν και σαν μνημεία είναι σημαντικότατα. Η καρδιά του Βυζαντίου.
Αλλά ξεφεύγω πάλι, σε ένα βιβλίο συνάντησα την αγάπη κάποιου Αθηναίου τόσο ευγενούς και τόσο ανθρώπινου για τον τόπο μου και αυτό μου δωσε χαρά. Χαρά και συγκίνηση, και πήγα να της το πω να την ευχαριστήσω, και χάρηκε με τη χαρά του αναγνώστη της.
Να ναι καλά οι συγγραφείς...