Saturday, April 19, 2008

Για ένα βιβλίο.


Σήμερα γνώρισα τη Μαριάννα Κορομηλά, υπέγραφε το τελευταίο της βιβλίο σε ένα κατάστημα με έθνικ αντικείμενα. Θαυμάζω τους συγγραφείς. Θαυμάζω τη δυνατότητα τους να κλείνονται σε ένα δικό τους κόσμο, και θαυμάζω τη δύναμη της επιρροής που έχουν τα έργα τους πάνω μας, γιατί κακά τα ψέμματα ότι είμαστε στους ανθρώπους και στα βιβλία το χρωστάμε. Και τα δεύτερα δε σε απογοητεύουν ποτέ.
Η Μ.Κορομηλά που και γω μέχρι πρότινος ως άσχετος ή νεότερος δεν την ήξερα, είναι ξεναγός-αρχαιολόγος-ιστορικός. Ασχολείται με τον Ελληνισμό εκτός Ελλάδος, της Μαύρης θάλασσας, της Μικράς Ασίας και άλλα συναφή. Έκανε εκπομπές στο Τρίτο και στον Σκάϊ για τα ταξίδια της στον Πόντο, στη Μέση Ανατολή, διαδρομές μεγάλες...
Στο βιβλίο της 'Η Μαρία των Μογγόλων" περιγράφει τη δική της ζωή σαν ιστορικού παράλληλα με τη ζωή της κόρης του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου Μαρίας γύρω στα 1260 την οποία στέλνει πεσκέσι-προξενειό στο βασιλιά των Μογγόλων ανατολικά ώστε να φτιάξει ειρήνη μαζί τους, και να χει βοήθεια στην απειλή των Οθωμανών που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Το Βυζάντιο εξαφανίζεται, απειλείται από παντού. Η γυναίκα αυτή σαν τραγικό πρόσωπο μετά από χρόνια- όταν πεθαίνει ο άντρας της Ταυρίδας- επιστρέφει στην Κωνσταντινούπολη και διάγει το βίο της σε μια μονή στον πέμπτο λόφο της Πόλης, στο Μουχλιό μέχρι το θάνατο της. Και η συγγραφέας παθαίνει εμμονή μαζί της, που την συντροφεύει για δεκαετίες, μέχρι να βρει μια υποτυπώδη βιβλιογραφία να μάθει, να γράψει το τωρινό της πόνημα.
Παράλληλα μαθαίνω ότι λατρεύει τη Θράκη, τη Μαύρη Θάλασσα, την Ανατολική Ρωμυλία. Και ταυτίζομαι με τον τρόπο που βλέπει την ιστορία, σαν ιστορία τοπίων...οι περιγραφές της Θράκης της με συγκινούν βαθειά, γιατί αναβλύζουν έτσι και μένα από μέσα μου αλλά δεν το χω γράψει ποτέ. Τα αχανή τοπία, τα λίγα δέντρα, ο ήσυχος τόπος, η υγρασία, (τα κουνούπια για όσους κάναν εκεί φαντάροι), το μεγάλο ποτάμι ο Έβρος, τα βουνά της Ροδόπης, και οι λόφοι του βόρειου Έβρου,η λαϊκή ευφορία της Ορεστιάδας, η μικροαστική ευμάρεια της Αλεξανδρούπολης, η διττή υπόσταση της Κομοτηνής, η γνώση ότι στο μικρό κομματάκι που έζησα μέχρι τα 18 μου συντελέστηκαν πράματα και θάματα, ήταν το κέντρο μιας Αυτοκρατορίας, και εμείς το ζούμε στη γωνία του χάρτη, το τέλος της χώρας μας, η πρώην απαρχή της. Δεν είμαι καθόλου Βυζαντινιστής και καθόλου "Μακεδονομάχος" να εξηγούμαι. Απλά θέλω το ενδιαφέρον και το γνήσιο να έχουν τη θέση τους στην συλλογική κουλτούρα.
Η Κορομηλά ερωτεύτηκε τους σιτοβολώνες της Θράκης, της νυν Ευρωπαϊκής Τουρκίας είναι ακόμη πιο απέραντοι. Όλη αυτή η γη έθρεφε την Κωνσταντινούπολη, και η επικράτεια της μέχρι τη Θεσσαλονίκη ήταν η αντίστοιχη σημασίας Εθνική οδός Αθήνας Σαλονίκης που έχουμε σήμερα. Μια ραχοκοκαλιά δηλαδή. Ήταν μια γη που υπό την απειλή των Λατίνων ο Ανδρόνικος ο αυτοκράτορας ανάγκασε στους ντόπιους να μην σπείρουν τίποτα για ένα χειμώνα ώστε να μην υπάρχει στάρι, να πεινάσουν οι Λατίνοι και να υποχωρήσουν πίσω απ'τον Έβρο. Και η Πόλη λιμοκτόνησε φυσικά, αλλά οι Λατίνοι φύγαν.
Και γω αγαπώ τα τοπία της Θράκης, μέσα στην ησυχία τους, στην ήρεμη θλίψη και ακινησία τους, σ'αυτά τα χωριά που δεν ζητάνε πολλά και ότι πήραν σε δρόμους εργοστάσια και δουλειές έγινε τα τελευταία 20 30 χρόνια και όλοι μεταναστεύουν σωρηδόν για τα νότια. Αγαπώ τη σιωπηλή ακινησία τους. Η ακινησία των ήχων που ακούς όταν πέφτει ο ήλιος τέτοια εποχή στο Δέλτα του Έβρου, κρωξίματα των ερωδιών,τις πασσαλοκαλύβες των ψαράδων και τα απέραντα νερά παντού. Η ησυχία των τειχών του Διδυμοτείχου, το κάστρο του Πυθίου, όλα μόνα τους όλα ήσυχα, όλα χωρίς φώτα, απλά υπάρχουν εκεί, χωρίς φωτισμούς Ακρόπολης και Επταπυργίου αν και σαν μνημεία είναι σημαντικότατα. Η καρδιά του Βυζαντίου.
Αλλά ξεφεύγω πάλι, σε ένα βιβλίο συνάντησα την αγάπη κάποιου Αθηναίου τόσο ευγενούς και τόσο ανθρώπινου για τον τόπο μου και αυτό μου δωσε χαρά. Χαρά και συγκίνηση, και πήγα να της το πω να την ευχαριστήσω, και χάρηκε με τη χαρά του αναγνώστη της.
Να ναι καλά οι συγγραφείς...

12 comments:

7Demons said...

Τα τοπία της Θράκης,είναι συγκλονιστικά ανερμήνευτα.

Σήμερα το μεσημέρι προσπαθούσαμε να πείσουμε φίλο καλό να επισκεφτεί επιτέλους αυτούς τους μοναδικούς τόπους.
Με εμάς ξεναγούς!

celsius33 said...

Να κανονίσουμε αν είναι, όποτε θέλετε να πάμε παρέα.Ναι είναι ωραία για εκδρομή!!

stefan said...

Περιμένω να διαβάσω το βιβλίο της Μαριάννας με ανυπομονησία, κάπου το 90 με αφορμή την μεγάλη μου αγάπη για την Ανατολή παρακολούθησα το Πανόραμα με τις παράλληλες εκδηλώσεις του και μαθήματα οθωμανικής ιστορίας.Είναι μια κοιτίδα κατανόησης της ιστορίας από μια ανθρώπινη σκοπιά χωρίς προκαταλήψεις και εξάρσεις.Συστήνω ανεπιφύλακτα το βιβλίο της Μαριάννας για τον Πόντο όπου αυτός ο ουμανισμός γίνεται ένα με τον ελληνισμό και για αυτό και τα πολλά βραβεία και κούδος που άξια έχει λάβει.Σε ευχαριστούμε για την αναφορά και περιμένουμε την ξενάγηση στις πεδιάδες της Θράκης με τους μοναδικούς της ανθρώπους χριστιανούς και μουσουλμάνους.

kyzikos said...

Φίλε μου Κέλσιε καταλαβαίνω απόλυτα τη χαρά σου γιαυτή την παρουσίαση του βιβλίου. Όσοι υπηρετήσαμε στον Έβρο είχαμε την ευκαιρία να νιώσουμε αυτό το περίεργα σιωπηλό φυσικό κάλλος της Θράκης,που θαρρείς και η κρατική αμεριμνησία έκανε το καλό-αν μπορούμε να το πούμε-να αφήσει αλώβητο ένα πεδίο που σε φέρνει πράγματι πίσω στα περίχωρα μιας αυτοκρατορίας γεμάτης εντάσεις, μυστήριο, θεό και πνεύμα.Όσοι έχουμε γονίδια απ'αυτούς τους τόπους των Θρακών και των Ιώνων νιώθουμε βαθειά μέσα μας το ίδιον αυτών των φυλών και των τόπων, που τους γαλούχησαν.

hotel iris said...

θέλω και γω να το κάνω ξανά και με διαβασμένους ξεναγούς...
θέλω να δω τα οθωμανικά προσκυνήματα, και τα βυζαντινά απομεινάρια, το πάνω από τις Φέρες κομμάτι που δε ξέρω και τη δαδιά, τα βουνά της ροδόπης και την πόλη της ξάνθης και τόσα και τόσα άλλα.
αυτός ο τόπος μου εντυπώθηκε μέσα από την άπλα των κάμπων του, τα χωριά με τους μιναρέδες, τον κόσμο που σταματούσε από τη δουλειά του στο χωράφι για να μας χαιρετίσει...
και ξέρεις πιο είναι το παράξενο; πάντα αισθανόμουν το αδιόρατο σημείο της εισόδου στο νομό έβρου γιατί λες σαν ένα αόρατο φράγμα να έπεφτε και η χλωρίδα της περιοχής άλλαζε αμέσως.

Sigmataf said...

...ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ!!!!!!!!!!!!!!


ΧΕ~

celsius33 said...

Λοιπόν προτείνω αγαπητοί ενδιαφερόμενοι με τη Θράκη και τα Ανατολίτικα εν γένει, να πάμε σε μια σύναξη του Πανοράματος της πολιτιστικής εταιρίας της Κορομηλά, μπορώ να σας ενημερώσω με mail αν έχω νεώτερα για κάποια εκδήλωση της.
Sigmata και γκάϊντες και μπαϊντούσκες !!

kyzikos said...

Λοιπόν Κέλσιε προτείνω εκδρομή στη Θράκη, με ξεναγό εσένα κάνοντας στάση σε κάποια σημεία της λιγότερο γνωστά (θα συμφωνήσεις οτι έχει πολλές κρυμένες ομορφιές)και μετά με μένα ξεναγό κατευθυνόμαστε απέναντι στη θάλασσα του Μαρμαρά καιστη χερσόνησο Kapidag(Κύζικος),με πολλές μυθικές και ιστορικές αναφορές.

Provato said...

είναι σούπερ χαρισματική η Κορομηλά.


και αυτό το βιβλίο θέλω τόσο να το διαβάσω.

μετά το ποστ σου ακόμα περισσότερο.


καλή ανάσταση celsius! χρόνια πολλά! μπεε

BOSKO said...

εγώ πάντως κόλλησα άσχημα με τη φωτογραφία του post...

speira said...

Εξαιρετική η κυρία Κορομηλά, με είχε συνεπάρει πριν χρονια με τον "Οδυσσέα" της, και με καθήλωνε όποτε την πετύχαινα στο ραδιόφωνο.
Καλη ανάσταση Κελσιε.

celsius33 said...

Ταλαντούχε Προβατούλη μας Καλή Ανάσταση να σαι καλά, μπεε
Bosko, είναι το Rumeli Hisar αυτό (το φρούριο της Ρούμελης υποθέτω) στα περίχωρα της Πόλης πάνω στο Βόσπορο, Βυζαντινός προμαχώνας, εντυπωσιακό κάστρο. Εχτές άκουσα σε μια ιδιωτική βραδυά την Angelique Ionatos να τραγουδάει- Τρελλάθηκα τι φωνή, τι παρουσία, τι πλάσμα.. Καλή Ανάσταση φίλε.
Σπείρα, Καλή Ανάσταση και σε σένα, ότι επιθυμείς !