Από αμερικάνικη pop, hip hop σκηνή τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ ελάχιστα πρόσωπα, αυτές οι πολύ λουστραρισμένες παραγωγές με τα παραλλαγμένα από τα pcs φωνητικά..αλλά έχω μια συμπάθεια, τη Britney. Είναι η επιτομή της clean american beauty, μια φυσική καλοφτιαγμένη κούκλα, και με όλο το πρόβλημα της αποπροσωποποίησης / κατάχρησης/ μανιοκατάθλιψης ανέβηκε τα μάλα στην εκτίμηση μου, τη συμπάθησα περισσότερο, μιας και συμπαθώ πάντα τους ανθρώπους που πέφτουν, dont know why. Μετά από τέτοιες κρίσεις απώλειας ο καλλιτέχνης επανέρχεται καλύτερος συνήθως, και τέτοιες περίοδοι στο μεγάλο χάρτη της ζωής μετά από χρόνια, είναι πραγματικά δώρα αυτογνωσίας. Μ αρέσουν οι pop stars που σκοντάφτουν και δεν είναι ξύλινοι, και το Μπριτνεάκι δεν άντεξε το φρικαρισμένο είδωλο, έσπασε και υποτίθεται ότι είναι καλύτερα τώρα. Έτσι λένε τα περιοδικά τουλάχιστον. Στο επάγγελμα που κάνει, είναι όλοι οι άνθρωποι και ο κανένας μαζί, το να χάσεις για λίγο τον εαυτό σου είναι εχέγγυο να πιάσεις τον υποδόριο μαζικό ψυχικό σφυγμό εφόσον είσαι έξυπνος και δε σε φάει η αυτοκαταστροφή. Άλλωστε η ποπ μουσική πάνω απ'όλα είναι μαζική. Άκουσα μόλις μια φορά το νέο της δίσκο το Circus, δε συγκράτησα τίποτα, ένα ιλουστρσιόν αλλοιωμένο μπιτάτο κατασκέυασμα στο οποίο μάλλον δεν εξελίσσεται δημιουργικά, υπερβολικά στυλιζαρισμένος ήχος αλλά χάρηκα πολύ αυτό το extra τραγουδάκι. Amnesia Britney σιδερένια ξανά, καλά μυαλά ...

Περί Αμερικής ο λόγος, ετοιμάζομαι για τό πρώτο μου ταξίδι στην ήπειρο. Στην Καλιφόρνια πολύ σύντομα. Για education και restoration ελπίζω. Ευτυχώς με την ανάταση του Ομπάμα. Αν το San Fransisco είναι τόσο όμορφο όσο αυτή η αφίσα και στην πραγματικότητα..