Ευτυχώς που μένουν πίσω τα έργα.

Ανατολή στη χερσόνησο του Σινά, χωρίς λόγια.

Σκόρπιες σκέψεις για την 6η Δεκέμβρη.

Τίποτε δεν είναι εύκολο στη ζωή. Αλλά το λάθος που έχει κάνει η ζωή με τη νέα γενιά είναι ότι τους προετοίμασε λέγοντας τους (μας) ότι η ζωή είναι εύκολη. Όσο μεγαλώνεις και το μυαλό ανοίγει για να χωρέσει αυτά που συμβαίνουν σε σένα και γύρω, τόσο καταλαβαίνεις ότι η νιότη μέχρι τα 25 δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μία γυάλα. Βλέπω νέα παιδιά παντού, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ευτυχώς και δεν είμαι 22 χρονών, σκέφτομαι τις επιδιώξεις, τις φιλοδοξίες και τις σταθερές μου στα 22. Καμμιά δεν ισχύει τώρα, ένα ντρεσαρισμένο άλογο κούρσας από τη φαμίλια και το σχολείο. Τώρα σκέφτομαι πολύ πιο καθαρά, νιότη είναι το προστατευτικό τζάμι των ορμονών σου, τρέλλα, κορδέλα. Έτσι είναι και οι νέοι σήμερα, τι επαναστάσεις και όρυζα? Οι άλλοι τώρα (το σύστημα Ελλάς ΑΕ) τους έχουν φερθεί πολύ σκάρτα, αντί να σκεφτούν τη δική τους νιότη, και ότι μέσα από μια ήπια αλληλεπίδραση και παράδειγμα ο άνθρωπος βρίσκει μόνος του το δρόμο του, τους φέρονται θαρρείς και είναι τιμαλφές προς επένδυση, κόσμημα κλεισμένο σε θυρίδα στην τράπεζα.

Υπερβολή. Εκπαιδευτική, εργασιακή, προσωπική. Από τη μια όλοι οι δρόμοι κλειστοί και από την άλλη όλα επιτρέπονται. Και το μόνο που μένει είναι η στυλιστική σχιζοφρένεια στους δρόμους, στα μπαρ και στα τρένα, μάρτυρας των μαθημάτων που δεν έγιναν, των εργαστηρίων που δεν έγιναν, των χαρτζιλικιών που δαπανήθηκαν..δεν ξέρω, με κουράζει να διαβάζω στις εφημερίδες από κάθε "γνώστη" για την οργή των νέων και μπαρούφες.

Για να συμμαζέψεις κάτι πρέπει να το απομυθοποιήσεις για να το γνωρίσεις. Μόνο η γνώση είναι δύναμη, η άγνοια είναι θόλωμα και τότε είναι που το σύστημα βολεύεται. Μια παραδοχή από γονείς και σχολεία ότι η ζωή είναι δύσκολο πράγμα και η ομορφιά της είναι ακριβώς αυτή, και όχι μια ροζ κλωτσοπατινάδα ίσως είναι μια μικρή αρχή (με επιφύλαξη, αλλά έτσι για να πούμε κάτι).

Stieg Larsson's Millennium Trilogy

Η Ζυράννα Ζατέλη καθόταν ένα μήνα στο κομοδίνο, στη σελίδα 225 σταμάτησα πια, κουραστικό βιβλίο διόλου δε μου πήγε. Υπερβολικά στυλιζαρισμένο, με χαρακτήρες χωρίς ζωντάνια (έτσι και αλλιώς είναι πεθαμένοι δηλαδή) το βιβλίο αυτό είναι για άλλο κόσμο, άλλη γλαφυρότητα, παλιομοδίτικη.
Πιθανότατα θα το συνέχιζα σιγά σιγά αν δεν έπεφτε το Κορίτσι με το Τατουάζ στα χέρια μου. Οι Λίζμπετ Σαλάντερ και ο Μίκαελ Μπλουμκβιστ είναι οι φίλοι μου και βιάζομαι να φτάσω στο τέλος. Το βιβλίο είναι page turner, καθόλου τυχαίος ο θόρυβος. Έχουμε θέμα, τον Stieg Larsson!

Cities from above.

Καστελλόριζο


Παρίσι


Πράγα


San Francisco


Βαρσοβία


Σεούλ


Κωνσταντινούπολη


Αθήνα


Λονδίνο


Βερολίνο


Η γεωγραφία των πόλεων από ψηλά, με μια ματιά μια πόλη απλώνεται από κάτω σου.

"Μεγάλωσα" Χάρις Αλεξίου

α ρε χαρούλα πάλι μεστην ψυχή μου μπήκες. Πως τα γραφεις έτσι...

Φθινόπωρο αγαπημένη μου εποχή (στη Δίρφυ και τα χωριά της).

Das weisse band von Μichael Haneke

Υπάρχει κάτι χαλασμένο στον τρόπο που συνδιαλεγόμαστε, σκεφτόμαστε, αφηνόμαστε στις προσωπικές μας στιγμές, κρυβόμαστε πίσω από τις συνήθειες μας, ψάχνουμε στους άλλους το ιδανικό θύμα για να αρπαχτούμε, να κατηγορήσουμε, να αισθανθούμε ανώτεροι. Υπάρχει κάτι χαλασμένο στο μίγμα χριστιανικής ηθικής, πατερναλιστικής αγωγής, μικροαστισμού που αφορά τους περισσότερους από μας. Να χεις την καβάτζα αλλά να κοιτάς και παραπέρα, να είσαι υπάκουος το πρωί και να ξεφεύγεις το βράδυ, ο πολιτισμός της καθημερινότητας μας όσο προηγμένος και αν είναι σε πληροφορίες και αντικείμενα μας κάνει συχνά να πιάνουμε τη γωνία του ρινγκ.
Η "Λευκή κορδέλα" του Michael Haneke αφενός σου προκαλεί επαναλαμβανόμενο θαυμασμό για ένα δημιουργό του οποίου η διάνοια αυτό το μίγμα εγκεφαλικότητας και στοχασμού συνεχίζει να φτιάχνει ταινίες δυναμίτες με απλά υλικά, στη συγκεκριμένη περίπτωση ένα απλό αυστριακό χωριουδάκι στις αρχές του 20αιώνα λίγο πριν τον α' παγκόσμιο. Σταδιακά το χωριό αυτό αποδεικνύεται ένα καζάνι όπου ο καθένας βράζει στο ζουμί που οι άλλοι έχουν δημιουργήσει γιαυτόν. Τα παιδάκια αντανακλούν τους γονείς τους, ο παπάς ένα θεό τιμωρό, ο βαρώνος τη δήθεν κοσμική ευταξία, ο γιατρός τη μεγαλύτερη δυνατή υποκρισία. Η ταινία κρατάει πολύ, στο πρώτο μέρος προχωράει αργά, αλλά στο δεύτερο αναπτύσονται οι προβληματικές του πρώτου μέρος με δραματικούς αλλά τους πάντα ξεσκονισμένους και υπόγειους γερμανικούς τρόπους χωρίς κάποια ιδιαίτερη μεσογειακού ή αμερικάνικου στυλ κορύφωση.
Αλλά έτσι η ταινία είναι ύπουλη και τόσο κοντά στην αλήθεια μας ακόμη και τη σημερινή, χωρίς κανένα μελό, όσο απλά κυλάει ένας καφές μεταξύ δυό φίλων, μεταξύ δυο νοικοκυρών που σχολιάζουν την πολυκατοικία τους, ή μιας συνάντησης δυο καθωσπρέπει ανθρώπων σε μια οποιαδήποτε πόλη. Όσο απλές είναι οι καθημερινές μας κινήσεις όσο βία έχουμε συνηθίσει να κρύβουν ασυνείδητες πράξεις μας. Όσο διεστραμμένη σε πολλά σημεία είναι και η καθημερινή μας ζωή. Ένα πραγματικό αριστούργημα που θέλει χρόνο να τακτοποιηθεί μέσα σου γιατί σε αφορά περισσότερο απόσο νομίζεις αρχικά.

Τελικά οι γερμανόφωνοι λαοί αυτή τη στιγμή είναι πολύ μπροστά, με τις ενοχές τους, το συλλογικό τους μίασμα, αλλά και την ικανή ενδοσκόπηση και επιθυμία για θεραπεία έχουν δώσει σκηνοθέτες όπως ο Χάνεκε, συγγραφείς όπως η Γιέλινεκ και ο W.Sebald που περιγράφουν το σκηνικό αυτής της ευρώπης που πορεύεται μέσα στην εύπορη σιωπηλή της απόγνωση και αφορά τον καθένα μας λίγο ή πολύ.
Η "Λευκή κορδέλα" με την ασπρόμαυρη ψύχρα της μου φάνηκε αριστούργημα και ο Haneke κορυφαίο μυαλό. Καλός ο Κυνόδοντας, καλός ο Αλμοδοβάρ αλλά στα βάθη που παίζει ο Αυστριακός αυτοί μάλλον έχουνε πνιγεί!

Turbulent by Shirin Neshat.

....the man sings to a full house, the woman to an empty auditorium..the womans vocalization builds up to a level of emotional intensity that keeps the male singer and his audience spellbound and transfixed...

The Divine Comedy - Our Mutual Friend

and i said cool, the feeling is mutual :)

Berlin revisited.

Το Βερολίνο είναι οι εναλλαγές του φωτός μέσα από τα σύννεφα που δε λένε φέτος να βρέξουν
οι τεράστιες σαλάτες, η σερβιτόρα που γύρισε να καθαρίσει με μαντηλάκι τον ελάχιστο καφέ που είχε χυθεί στο πιατάκι
τα αμέτρητα ποδήλατα
το απλό, unpretentious ντύσιμο των γερμανών
το μπαρ hafen στο Shoneberg
η εγκόλπωση της μιας Γερμανίας επί της άλλης
η υπαίθρια έκθεση στην alexanderplatz για την αντίσταση των νέων της DDR στο κόμμα
το κτίριο του εβραϊκού μουσείου του Daniel Libeskind
η ολλανδική γειτονιά στο Potsdam
το belvedere, η orangerie και οι κήποι του sans souci αρχή φθινοπώρου
τα εκπληκτικά βολικά μέσα μεταφοράς που κάνουν το αυτοκίνητο άχρηστο
τα πολλά όμορφα πρόσωπα
οι φτηνότερες τιμές από την Αθήνα (τα ακίνητα εξαιρούνται).


Τελικά το Βερολίνο ανήκει σε όλους, ξέρεις ότι ενώ είναι η πόλη που αλλάζει συνεχώς, πάντα θα ναι ανθρώπινη και πρωτότυπη, προϊόν μιας σοβαρής, μεθοδικής και οικολογικής πολιτείας. Μια πόλη να διατρέχεις με την πιο παιδική διάθεση ανακάλυψης και περιέργειας, και να επιδιορθώνεις παλιότερες αναφορές.

(( περιφερόμουν αυτό το σαββατοκύριακό αμέσως μετά το Βερολίνο στην ανατολική αργολίδα Πόρτο Χέλι, Ερμιόνη, Πόρος, Μέθανα όλη αυτή η διαδρομή. Κάνεις 50 χιλιόμετρα και νομίζεις ότι έχεις τρέξει 300. Τέτοια ποικιλία, τέτοια τσαχπίνικη, μπιρμπιλωτή φύση, όμορφα σπιτάκια (κάποια). Τόση ομορφιά. Γαμώτο πάντα η ίδια ανησυχία ότι ότι βλέπεις απειλείται, κιτς βίλες, ταμπελαρία, περιφράξεις, real estate business, μια επόμενη φωτιά, σκουπίδια. Ο διπλανός μου είναι ο εχθρός μου. Η χώρα είναι μια ήπια υπέρταση. Χαρακτήρας τύπου Α χώρα. Χρειάζομαι μέσα μου ένα αντίβαρο. Μια εικόνα που να ξέρω ότι δε θα χαθεί, θα ομορφύνει, θα υπάρχει ένας κεντρικός σχεδιασμός, μια ασφάλεια. Στη Γερμανία μια πόλη, ένα χωριό μόνο ομορφότερα μπορούν να γίνουν, εδώ όλα επισφαλή. Τελειώνει η εβδομάδα και μάχονται φωτογραφίες από φθινοπωρινά κυπαρίσσια και ελιές, με μπαρόκ γερμανικές οικοδομές. Αντίβαρο οπωσδήποτε! ))

Summer end 2009.

..when that ultimate Mediterranean light fell on the world around me, i could see it was supremely beautiful, but when it touched me, i felt it was hostile. It seemed to corrode, not cleanse...I fell totally and for ever in love with the Greek landscape from the moment i arrived....None of the books i had read explained this sinister-fascinating, this Circe-quality of Greece, tha quality that makes it unique. In England we live in a very muted, calm, domesticated relationship with what remains of our natural landscape and its soft northern light, in Greece landscape and light are so beautiful, so all-present, so intense, so wild, that the relationship is immidiately love-hatred, one of passion...

..He had a bizarre family resemblance to Picasso, decades of living in the sun, the quintessential Mediterranean man, who had discarded everything that lay between him and his vitality...

the country is like a mirror. It makes you suffer. Then you learn..

οι φωτό είναι κατά σειρα από τη Σύρο, Μύκονο και Σκύρο από φετινές εκδρομές.
Σκόρπιες φράσεις από το εξαιρετικό, εξαιρετικότατο βιβλίο "Ο Μάγος" του Τζων Φόουλς, ένα βιβλίο γραμμένο το 1953 με μια απίθανη πλοκή, γεμάτο μεταφυσικούς συμβολισμούς, ευρωπαικό πνεύμα λεπτομέρειας και εμβάθυνσης και πάνω απόλα αγάπης για την Ελλάδα, μια χώρα που με την (κάποτε) απλότητα και γνησιότητα της έδινε λύσεις στις απορίες ζωής μιας ολόκληρης γενιάς ιδιοφυών περιηγητών και συγγραφέων.