Οι Αλκυονίδες αναπαύουν τα δέντρα του δρόμου
το απόγευμα η ροή της κίνησης έμοιαζε με γιρλάντα που καίγεται
ενώ τα χθεσινά όνειρα σαπίζουν ήδη στον πάτο μαζί με τα προχθεσινά.
Τα μάτια μου βρίσκονται σε οξεία γωνία με το μαξιλάρι
οι τένοντες μου σκέφτονται
τα εν τω βάθει αντανακλαστικά γίνονται νέα μάτια
η αντίληψη του χρώματος φέρνει την εικόνα μιας Ινδικής τίγρης
(ευρωπαίοι του BBC κινηματογραφούν ντοκιμαντέρ.. επιδίωξαν τον εξωτισμό)
και το σώμα ημιλιπόθυμο, περασμένες μία
ασυναίσθητα επωάζει μικρούς ξεσηκωμούς
καλά κρυμμένους από τα κατά συνθήκην ψεύδη
αυτού του μασίφ, μετωπικού ογκόλιθου
που ονομάζουμε καθημερινότητα.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Πραγματικό μασίφ η καθημερινότητα. Ας έχει τουλάχιστον περίτεχνα σχέδια!
Exoun poly dynami oi lekseis pou xrisimopoieis, xairomai kathe fora pou diavazw ayta ta mikra alla toso periektika "diamantakia" sto blog sou. Ogkolithos den les tipota, de mporeis omws na ksefygeis apo tin kathimerinotita kai ti logiki tis imeras, gi'ayto ki emena mou aresei i nyxta pio poly:-)
Kalo vrady
ανυσηχη φυση!!
ceasar, έχεις δίκιο, αφού δεν μπορούμε να ζούμε στους κήπους με τα γεφυράκια που ζωγράφιζε ο Μονέ- και πρέπει να φάμε βεβαίως, όσο μπορούμε όπως ωραία λες ας έχουμε κάποια περίτεχνα σχέδια στις δραστηριότητες μας.
musicbug, χαίρομαι που κάτι βρίσκεις στο κείμενο και από σένα, συμφωνώ για τη νύχτα, την προτιμώ και γω, και είναι πρόβλημα όταν δουλεύεις πολύ πρωί. Όταν δεν έχεις ωράριο, η νύχτα είναι απόλαυση, όλα τα ωραία τότε τα σκέφτεσαι.
kyzike, και ανισόρροπη όπως γνωρίζεις :)
Ιδιαίτερο & ευαίσθητο, σ' ευχαριστούμε που "ανοίγεσαι" έτσι, μακάρι να το κάναμε όλοι περισσότερο, φιλικά,
ευχαριστώ belbo, ο καθένας ανοίγει ότι θέλει και νοιώθει την ανάγκη να εκφράσει από τον εαυτό του. Είναι και ψυχοθεραπεία το blogging έτσι δεν είναι?
Post a Comment