Ένα από τα μαθήματα (και παθήματα) αυτού του δρόμου που περιφερόμαστε ομαδικώς, είναι ότι κάποια στιγμή καταλαβαίνουμε ότι πίσω από μια επαναλαμβανόμενη σιωπή ενός ανθρώπου που μας ενδιαφέρει και ακόμη ακόμη αγαπάμε, δεν υπάρχει κανείς γάλλος υπαρξιστής ή κονστιτουσιοναλιστής φιλόσοφος(!), κανένα ταλέντο που δεν έχει δείξει το τάλαντο του, ουδείς σπαραγμένος άνθρωπος, ουδεμία βιασμένη, και εξανδραποδισμένη παιδική ψυχή που δεν μπόρεσε ποτέ να πετάξει, και ουδεμία παραγνωρισμένη μεγαλοφυϊα που ο φιλεύσπλαγχνος Θεός διάλεξε εμάς για να τη φέρει στο δρόμο μας για να μας θυμίσει πόσο ξεχωριστοί είμαστε που αξιωθήκαμε να τη γνωρίσουμε. Πολύ περισσότερο μια τέτοια σιωπή δε μεταμορφώνει εμάς σε μητέρες Τερέζες, σπουδαίους μύστες της ανθρώπινης φύσης ή τυχερά αστέρια στον ουρανό.
Δυστυχώς ένα από τα μαθήματα της ζωής είναι ότι πίσω από τη συνεχή σιωπή κάποιου ανθρώπου, αυτό που υπάρχει δεν είναι τίποτε περισσότερο (και λιγότερο) από το κενό, δηλαδή το Τίποτα.
Ο καθένας μετά πορεύεται, αλλά αυτό κάποτε το καταλαβαίνει. Και επιλέγει..
(αφιερωμένο σε μια αγαπημένη αναγνώστρια του μπλογκ )
Δυστυχώς ένα από τα μαθήματα της ζωής είναι ότι πίσω από τη συνεχή σιωπή κάποιου ανθρώπου, αυτό που υπάρχει δεν είναι τίποτε περισσότερο (και λιγότερο) από το κενό, δηλαδή το Τίποτα.
Ο καθένας μετά πορεύεται, αλλά αυτό κάποτε το καταλαβαίνει. Και επιλέγει..
(αφιερωμένο σε μια αγαπημένη αναγνώστρια του μπλογκ )
11 comments:
Σκληρό. Αν το καταλαβαίνει και κάνει πως δεν το καταλαβαίνει είναι αδύναμος; Βλάκας; Αναξιοπρεπής; Ανασφαλής; Πάντα έτσι είναι;
ναι, λοιπον, έτσι είναι ακριβώς.
ζήτω το δικαίωμα στην σιωπή, ζήτω το δικαίωμα στην αδιαφορία προς ανθρώπους και πράγματα που δεν μας ενδιαφέρουν, ζήτω.
όποοις, τώρα, επιλέγει να μην βλέπει και να επιμένει να βρει μαργαριτάρια εκεί που δεν υπάρχουν.... κακό του κεφαλιού του.
Θα συμφωνήσω με τον provato.Αλι και τρισαλί σε όσους πάνω στις σιωπές της απουσίας και του τίποτα προσπαθούν να χτίσουν πλασματικούς κόσμους για να στηρίξουν ανασφάλειες και ψευδαισθήσεις ενδιαφέροντος και παρουσίας.
μαρία, σκληρό αλλά αναγκαίο, η ζωή δεν μπορεί να βασίζεται στην απορία ή στην προσμονή της αλλαγής, αλλά στην πραγματικότητα. Όσο μεγαλώνουμε θέλουμε πραγματικότητα, γίνεται απαιτητική βλέπεις.
αντουάν, !!! μπου..
προβατούλη, νάτσουραλι γιες
τάνια, πολλά λάθη μας ξεκινούν από φαντάσματα, αν τα κοιτάξεις κατάματα, μαθαίνεις και ζεις μαζί τους. Ένας καλός σύμμαχος βέβαια είναι αναντικατάστατος. Φιλιά!
thanks stefan που πήρα τον κωδικό σου κατά λάθος :)
Celsius
Οἱ καλύτεροι ἄνθρωποι δὲν μιλοῦν πολύ.
Αστειευόμενη θα έλεγα πίσω από τη σιωπή ενός άντρα, όχι ενός ανθρώπου :))
ladybug, μέσα είσαι:)
Μου φαίνεται λίγο σκληρό, προσωπικά θα έλεγα ότι ίσως να υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία δεν μπορούμε να καταλάβουμε ή και να εκτιμήσουμε, εξαρτάται από την περίπτωση βέβαια, ίσως πάλι και όχι! φιλικά,
Καθόλου σκληρό, είναι η πραγματικότητα και το κλειδί για να την αγαπήσεις και ν' ανακαλύψεις την ομορφιά της.
Και δεν ισχύει μόνο για τους ανθρώπους, ισχύει και για τα πάντα.
Κινέζικη παροιμία: "Oταν τα λόγια σου δεν ειναι καλύτερα απο τη σιωπή, καλύτερα να μη μιλάς". Και "Η σιωπή είναι το στολίδι του σοφού και το προσωπείο του βλάκα." Συμφωνώ και με τις δύο.Ο καθένας έχει δικαίωμα στη σιωπή και αν έπρεπε να διαλέξουμε από δύο άκρα η σιωπή είναι πολύ προτιμότερη από τη φλυαρία
Post a Comment