A new Spleen

Στο τρένο κάθεται απέναντι μου μια τοξικομανής. Το φρύδι της είναι ματωμένο, τα νύχια της πολύ βρώμικα και παίρνει μανιακά ένα νούμερο στο κινητό που δεν απαντά. Δίπλα κάθονται δύο κυρίες που επιστρέφουν από ένα θέατρο και ξεφυλλίζουν το πρόγραμμα. Την κοιτούν με την άκρη του ματιού τους με οίκτο. Η τοξικομανής σκουπίζει το αίμα κάθε λίγο με ένα χαρτομάντηλο. Είναι φορέας?
Νωρίτερα στην Ακαδημίας περνώ από μια Λυρική σκηνή υπό κατάληψη, σαν πολυκλαδικό λύκειο. Από νέους, που προφανώς δεν έχουν σχέση με το λυρικό τραγούδι και τις πριμαντόνες αυτού του κόσμου. Τέρμα στο φουλ η μουσική, μπροσούρες υπερασπίζονται ένα νέο πολιτισμό, που δε θα στηρίζεται στο ακριβό θέατρο, στην ταξική διαστρωμάτωση των εισητηρίων και των θέσεων, σε ένα πολιτισμό μακριά από τις καπιταλιστικές επιδιώξεις ενός παρεχόμενου προϊόντος. Το όλο θέαμα αν μη τι άλλο προκαλεί εξαιρετική αμηχανία. Πως μπήκαν, πότε θα βγουν, μήπως κάποιος πρέπει να διασφαλίσει την λειτουργία αυτού του κτιρίου? Και αν μπήκαν στη Λυρική έτσι εύκολα, γιατί να μην μπουν και στη βουλή. Εκεί φταίνε περισσότερο.
Τα Εξάρχεια πάντα με τη γνωστή αντιεξουσιαστική και νεανική αύρα, πιο γεμάτα με γκράφιτι από κάθε άλλη φορά. Θεραπευτικοί τοίχοι. Μπετόν τοίχοι σαν σημειωματάριο ψυχιάτρου. Η γωνία του φόνου έχει γίνει ένα υπαίθριο λατρευτικό σημείο που συγκινεί και προβληματίζει με την ειλικρίνεια των αισθημάτων όσων έχουν αφήσει κάτι.
Μαθαίνω ότι το μουσείο της Ακρόπολης θα λειτουργήσει αυστηρά πριν από εκλογική περίοδο, είναι δυνατό χαρτί για την κυβέρνηση, το φυλάει κ αυτό εν καιρώ να το παίξει.
Κακά τα ψέμματα, υπάρχει εδώ και καιρό μια ατμόσφαιρα που θυμίζει πόλεμο. Με όπλα κιόλας.Όταν δεν βγαίνουν όπλα αφορά τον πόλεμο της καθημερινότητας συνήθως. Οι συνομίληκοι μου ειδικά όσοι έχουν οικογένεια δουλεύουν σαν τρελλοί για τα αυτονόητα, όχι ιδιαίτερα φρου φρου, αλλά τα έξοδα είναι μεγάλα. Το βράδυ δηλώνουν κατάκοποι, και ο μόνος καιρός για να πιάσουν το μίτο της οικογένειας τους είναι τα σαββατοκύριακα. Πολλοί αγωνίζονται να εξασφαλίσουν ένα ιδιωτικό σχολείο στα παιδιά τους ειδικά στα προάστια. Η εκπαίδευση στην Αθήνα πλεόν είναι το πιο ταξικό πράγμα που υπάρχει. Οι κάστες ξεκινούν ήδη από τα 5 χρόνια του παιδιού. Ποιος τους δίνει άδικο όμως? Ποια δημόσια παιδεία, ποια δημόσια υγεία?
Ένα κορίτσι 22 χρονών απολύθηκε, ο διευθυντής θεώρησε ότι έπρεπε να υπάρξει μείωση προσωπικού σ'αυτό που κάνει, το λογιστήριο της είπε ότι υπάρχουν οικονομικά προβλήματα λόγω ανοιγμάτων μεγάλων της επιχείρησης. Ο διευθυντής στο screen saver του pc του έχει μακέτες από τον κήπο της βίλας που φτιάνει σε κυκλαδίτικο νησί. Τα γνωστά, πισίνα που γλύφει το χείλος του γκρεμού, καναπέδες για το σόϊ, φοίνικες, τάβλες. Ο διευθυντής πενηνταπεντάρισε, θέλει να χαρεί το εξοχικό που πάντα έβλεπε στα περιοδικά. Που είναι η κρίση? Μήπως η κρίση είναι ότι όλοι τα θέλουν όλα?
Υπάρχουν όμορφα πράγματα, όμορφες καθημερινότητες, όμορφες βόλτες, αλλά πια έχω πειστεί, εδώ και λίγους μήνες στην Ελλάδα υπάρχει πόλεμος. Το κακό είναι ότι και οι πολεμιστές πολεμούν στα τυφλά, σαμποτάρουν κάτι που δυσκολεύονται να ορίσουν. Έναν εχθρό χωρίς όνομα. Αναζητούμε μια ομαδικότητα η οποία όμως είναι χτισμένη πάνω σε εξοργιστικούς ατομισμούς, χτίστηκε μια κουλτούρα ατομισμού και ιδιοτέλειας με τη συνέργεια της πολιτικής, και καλούμαστε μέσα στη θολούρα να βρούμε τη Νέα Πραγματικότητα, για ποιο λόγο? Για να διαφυλάξουμε την άνεση της ιδιοτέλειας μας, που από το οικονομικό σύστημα πλέον απειλείται.
Θα είναι απόλαυση όμως μέσα σε όλο αυτό το πολεμικό κρυφτούλι, να δούμε τους πολιτικούς, τα τζάκια να καταρρέουν.. επιστρέφω στο σπίτι και κάτι γάτες τρώνε ένα κομμάτι ωμό κρέας από μια ταβέρνα κάτω στο δρόμο. Παντού spleen!