Sunday, June 21, 2009

Κυριακή στο μουσείο.


Το νέο μουσείο είναι αέρινο και ελαφρύ παρόλο το εξωτερικό του μέγεθος. Στο εσωτερικό του επικρατεί μια αίσθηση ενός υπαινικτικού κενού μέσα στο οποίο πρέπει να χωρέσουν εκτός από αγάλματα, κείμενα, πωλητήρια και καφέ μια ολόκληρη ηθική και μια κληρονομιά.


Με συγκίνησε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μουσείο έχω δει. Φυσικά επειδή είμαι Έλληνας. Εκτός από αυτό υπάρχει όμως στη φιλοσοφία της δημιουργίας του η λετουργία της τεράστιας εντυπωσιακής κατασκευής που τόσο έχει κατηγορηθεί, η οποία όταν βρίσκεσαι μέσα μεταλάσσεται σε μια αιώρηση στο χρόνο και στις ιδέες και στην αισθητική. Σαν να σαι στο αμνιακό υγρό του αρχαίου πολιτισμού μέσα. Ο θόρυβος εξαλείφεται, και μόνος σου με ήπιο φως και δυνατό κλιματισμό συνομιλείς με μάρμαρα. Είναι ένα εμβληματικό κτίριο το οποίο πέρα από την ομορφιά των εκθεμάτων του, είναι και το πιο δυνατό σχόλιο για τη σημασία της αρχιτεκτονικής στην δημόσια ζωή. Είναι μια νέα πρόταση του να υπάρχουμε σε δημόσιο χώρο στην Ελλάδα όπου οι αποθήκες γίνονται τουαλέτες, και τα μπαλκόνια ημιυπαίθριοι και τα πεζοδρόμια stands πωλήσεων και parking. Είναι ένα κτίριο παγκόσμιο. Είναι ένα hot tip, και χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο να πάρουμε λίγο τα πάνω μας ομαδικά. Έχει πέσει τόση μιζέρια τα τελευταία χρόνια.


Και η ανοιχτή θέα από την πάνω αίθουσα του Παρθενώνα που στέκεται ασύμμετρα σαν κύβος του Ρούμπικ πάνω στην πρώτη είναι η θέα που επιθυμεί ο κάθε άνθρωπος που ζει σε μια μεγάλη πόλη. Για τις θέες τρέχουμε οι άνθρωποι στη Μονμάρτη, ανεβαίνουμε το Βατικανό, το πύργο τηλεπικοινωνιών στο Βερολίνο. Κατά εκατομμύρια κάθε χρόνο.


Το μουσείο βάζει την Ελλάδα στο χάρτη τον ταξιδιωτικό όπως κάθε σημαντικό μουσείο μας ανάγκαζε για χρόνια να οργανώνουμε ταξίδια για να το δούμε. Όχι μόνο για τη θεματική του αλλά και για το κτίριο του. Γιατί είναι σύμβολο, εγκιβωτίζει μια αισθητική, το επιπλέον, το υστέρημα θετικής ενέργειας μιας πόλης, μιας χώρας. Και δεν πειράζει που το εγκαινίασε ο Σαμαράς. Τώρα ανήκει σε όλους.


Και μετά τα εκθέματα, μιλούν από μόνα τους, όχι ιδιαίτερα πολλά αλλά τόσο μεγάλης αξίας, όσα πρέπει, ασύλληπτης ποιότητας, τεχνικής, ομορφιάς, έκφρασης. Είναι ένα μουσείο ηδονής. Με φως φυσικό, με σώματα γυμνά, με μάχες, με μύθους. Πόσοι πραγματικά έχουν έρθει σε επαφή με αυτήν την ομορφιά, εκτός από αρχαιολόγους και φοιτητές καλών τεχνών που μελετούν για χρόνια πάνω στα αντίγραφα των αγαλμάτων, σε όλον τον κόσμο.


Άρα το μουσείο αυτό πετυχαίνει και στον πιο σημαντικό στόχο ενός πολιτιστικού φορέα που είναι να ερεθίσει την περιέργεια των ανθρώπων ώστε μέσα από τη χαρά του βλέμματος, να θελήσουν να μάθουν περισσότερα. Να συνηθίσει το μάτι να ζητάει την ομορφιά.

Το προσωπικό ευγενέστατο, με όρεξη να εξηγήσει πράγματα. Το πωλητήριο το καλύτερο που υπάρχει στην Ελλάδα, με ποικιλία από βιβλία και αναμνηστικά που μόνο σε μουσεία του εξωτερικού έχουμε δει. Για παιδάκια, για τουρίστες, για καθιστικά και σπίτια, για σκληροπυρηνικούς της αρχαιολογίας.


Αυτή τη φορά όλα προίδεάζουν για το πιο πετυχημένο εγχείρημα προώθησης του εγχώριου πολιτισμού των τελευταίων δεκαετιών. Μια κίνηση εντόπια, με ακτινοβολία που θα δημιουργήσει νέο ενδιαφέρον σε χιλιάδες ανθρώπους που θα περάσουν από τη γειτονιά αυτη του κόσμου.


Βλέποντας από ψηλά αυτή τη θαυμάσια αναγεννημένη γειτονιά του Μακρυγιάννη, απομονώνει κανείς για λίγο τις δυσάρεστες εικόνες αυτού του αστικού τέρατος, και τις αντικαθιστά με εικόνες ευζωίας και ήρεμης ποιότητας ζωής. Όχι διαφημηστικού τύπου και lifestyle, αλλά όπως θα έπρεπε ίσως να είναι για κάθε ευρωπαϊκή πόλη, λίγη άπλα, λίγο πράσινο παραπάνω, λίγο ποδήλατο, λίγα όμορφα μπαλκόνια και πάνω απ'όλα περισσότερος σεβασμός του ιδιώτη στο δημόσιο χώρο. Το μουσείο αυτό ανεβάζει πρόσκαιρα τα όνειρα μας για τη ζωή σ'αυτή την πόλη. Μακάρι η ευφορία του να κρατήσει για καιρό..

8 comments:

Antoine said...

Ένα μουσείο και μια συλλογή αντάξια της φήμης της. Μάρμαρα που δεν μπορούν να ονομαστούν απλώς εκθέματα, αλλά αναμφισβήτητα αποτελούν ένα θησαυρό που εγειρεί την εθνική μας υπερηφάνεια!
Εύχομαι το Βρετανικό Μουσείο να χάσει ταχέως την κυριότητα των γλυπτών και τα υπόλοιπα θραύσματα που κυλοφορούν στην Ευρώπη να επανενωθούν υπό ενιαία στέγη κάτω από την Ακρόπολη...

stefan said...

Νομίζω ότι σαν έλληνες μπορεί να αισθανθούμε μια περηφάνεια για το μουσείο αυτό και να σταματήσουμε λίγο την γκρίνια κ μισαλλοδοξία.
Η αίσθηση του πρώτου χώρου,του χώρου των κοινών ανθρώπων στο κλίτος είναι δημιουργική και ευφάνταστη.
Καθώς ανεβαίνεις και βλέπεις τα υπέροχα χρώματα που είχαν τα αρχαικά γλυπτά μένεις έκπληκτος και μετά σε ένα δάσος απο κόρες και κούρους περπατάς και αφήνεσαι ,φεύγεις σε άλλο χωροχρόνο ,λιτότητα,ομορφιά,αισθητική τελειότητα .Μετά οι καρυάτιδες σιωπηλές,μάρτυρες του χρόνου ,φθαρμένες κ άφθαρτες συνάμα ,οι Νίκες πτερωτές κ άπτερες άραγε ...
Τέλος η κορύφωση ,η τελειότητα του Παρθενώνα,η αέναη κίνηση,το πέταγμα,το βλέμμα προς το βράχο, η στιγμή που περιμένει την ολοκλήρωση ενός ονείρου.

musicbug said...

Polla sygxaritiria gia to post! Pragmatika bravo! Thelw para poly na pao sto mouseio, kai xairomai pou milane oloi gi'ayto! Epitelous i Ellada akougete gia kati kalo ki axiologo!
Kali vdomada

tania said...

ανυπομονουμε να το δουμε. Η περιγραφη σου εκστατικη...

gay super hero said...

"Σαν να σαι μέσα στο αμνιακό υγρό του αρχαίου πολιτισμού"

Kοιτάζοντάς το απέξω τόσο καιρό είχα κι εγώ τις αμφιβολίες μου. Αλλά κρίνοντας μέχρι στιγμής από τις φωτογραφίες και τη δική σου περιγραφή περιμένω με ανυπομονησία να δω τη θέα από μέσα!

"Αισθηματική ηλικία" said...

Σαν να σαι στο αμνιακό υγρό του αρχαίου πολιτισμού μέσα.

Τι υπέροχη περιγραφή και πόσο ακριβής. Το μουσείο αυτό καθεαυτό δεν τοχω κρύψει ότι δε μου άρεσε. Ισως γιατί είμαι της σχολής του Πικιώνη , αλλά αυτό καθεαυτό το κτίριο εξαφανίζεται μπροστά στα εκθέματα.

Με κόπο συγκρατούσα τα δακρυα μου, τοσο γραφικός είχα καιρό να νιώσω και δεν ηταν περηφάνεια ηταν περισσότερο μια ιδιωτική δικαίωση. Ενα απο τα μέσα "επιτέλους".

Δε ξέρω πόσο θα αγαπηθει απο τους νεοέλληνες. Το ευχομαι αν και δεν το βλέπω.

Μου αρκεί ότι υπάρχει.

Θαθελα κάπου τη Μελίνα.

Θάθελα οι εργαζόμενοι να παραμείνουν τόσο ευγενείς κεφάτοι κι ορεξάτοι.

Ευχομαι να μη μας απογοητεύσουν
Η αναρτησή σου είναι τόσο συγκηνιτική που για αλλη μια φορά σε παρακαλώ να μην εγκαταλείψεις το blogging. Μας εισαι χρήσιμος.

celsius33 said...

antoine, ναι έτσι είναι
stefan, να ξαναπάμε, χώρια που έχει το καφέ με την καλύτερη θέα
musicbug, κάτι ευχάριστο βρε παιδί μου, έχουμε πήξει στη μ..α εδώ και 1 2 χρόνια.
tania, την επόμενη εβδομάδα
gay super hero, αφήνουμε τις αμφιβολίες και μπαίνουμε μέσα μία φορά ΟΛΟΙ.
αισθηματική ηλικία, με το γράψιμο που προκαλεί εξάρτηση (και πιθανότατα το ξέρεις). Θέλω να πιστεύω και γω ότι το μουσείο θα αρέσει και θα αγαπηθεί. Το όλο κόνσεπτ μου φάνηκε ιδανικό χωρίς κανένα ψεγάδι. Από την άλλη όπως πολύ σωστά λες, υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων οι οποίοι παντού και πάντα έχουν την τάση να βρίσκουν ελαττώματα και να κατηγορορούν ότι νέο γίνεται. Χώρια η έλλειψη παιδείας και καλλιέργειας που κάνει το όλο εγχείρημα ψύλλο στ άχυρα μιας λαϊκίστικης θάλασσας. Είμαι αισιόδοξος πάντως ότι θ αγαπηθεί από πολύ κόσμο, όπως και το Μπενάκη έχει το κοινό του το παλιό και το καινούργιο και πολλά καλά κτίρια και εκδηλώσεις στην πόλη. Σ ευχαριστώ πολύ πολύ για τον καλό σου λόγο μου δίνει χαρά πραγματικά. Θα προσπαθήσω να γράφω από καιρό σε καιρό (αν και πραγματικά νομίζω ότι είχα να βγάλω το χω βγάλει) αν είναι να έχω τέτοιους αναγνώστες με τέτοιο feedback. Κρατάω ακόμα την ατάκα σου για την ιδιωτική γαλήνη που μου γραψες τις προάλλες και εκεί εστιάζω την προσπάθεια μου. Είμαι άνθρωπος που χωρίς ιδιωτική γαλήνη δυσκολεύομαι. Πολλούς χαιρετισμούς!

karkinos7 said...

η έλλειψη παιδείας και καλλιέργειας που κάνει το όλο εγχείρημα ψύλλο στ άχυρα μιας λαϊκίστικης θάλασσας.
ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΕ ΑΥΤΟ Ο ΙΕΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΧΩΡΟΣ,ΟΠΩΣ ΔΕ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ,ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΜΕ.ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΛΙΓΟ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΔΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΩ. Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΛΑ ΤΕΛΕΙΑ.ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ.