Northern sunset.

Μια παραλία μακριά από όλα. Η ώρα είναι περασμένες 7 και η παραλία αυτή μπορεί να σε χορτάσει. Έχει μια λεπτή λωρίδα από βότσαλα και πολλά ξεβρασμένα φύκια. Και κόκκινα βράχια περίπου 5 7 μέτρα ψηλά, ένα σκληρό κόκκινο βραχώδες χώμα. Είναι καλά κρυμμένη και αραιά σπίτια φαίνονται πάνω από τους κόκκινους βράχους. Το νερό κρυστάλλινο προχωρείς μέσα από μια λωρίδα ανάμεσα σε βραχάκια καλλυμένα από φύκια και μετά απλώνεται ατέλειωτη άμμος. Στα δεξιά φαίνεται μέχρι η τουρκική Αίνος όταν έχει διαύγεια. Κάποιες βάρκες βαθειά ακούγονται σ'αυτό το ακύμαντο λάδι. Μπροστά και πάνω από τα κόκκινα βράχια παίζεται το υπερθέαμα των χρωμάτων. Κόκκινο, ιώδες πορτοκαλί και αραιά σύννεφα. Ετοιμάζεται η νύχτα. Βρίσκεσαι μέρα στο κρύο νερό λουσμένος σ'ένα χρώμα που είναι όλη η παιδική σου ηλικία, όλα τα απογέματα του μεγάλου καλοκαιριού κοντά στη θάλασσα. Στα οποία έρχεσαι και επανέρχεσαι κάθε φορά, με την παραμικρότερη αφορμή, πάντα για λίγο.
Λούζεσαι στο αραιό φως που από κάθε πλευρά μέσα στο νερό έρχεται με άλλο χρώμα.
Βομβαρδισμός από φωτόνια. Με τι απόχη να τα πιάσεις? Πως δεν τρελάθηκε ο Ματίς? Ξαφνικά ο ήλιος έχει κοκκινίσει αρκετά και είναι σαν να καίει την παρυφή των κόκκινων βράχων. Η θάλασσα είναι λάδι. Σκέφτεσαι να κάνεις μπάνιο σε λίμνη στο μικρό Φιλανδικό καλοκαίρι, τα οργασμικά χρώματα που κρατούν μια στιγμή, μια μικρή εποχή του χρόνου για να γίνουν στο τέλος άτονα και χλωμά. Ή είσαι δήθεν στις ακτές της Κορνουάλης στο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ " Στο φάρο" που παιδιά τρέχουν σε ερημους πράσινους βράχους και κάθε εικόνα σημαίνει μια άλλη, και όλα είναι αραιοκατοικημένα. Είναι δύσκολο να περιγράψεις την παραλία τελικά περασμένες εφτά. Είναι η παραλία στην οποία επιστρέφεις σαν παιδί, η παραλία είσαι εσύ.
Ο ήλιος έπεσε, αλλά μένουν χρώματα παντού, στο βάθος μια βάρκα επιστρέφει. Η ζωή συνεχίζεται, θα ρθει το βράδυ. Στην παραλία αυτή σιωπηλά με το βρεγμένο κεφάλι και τα αλαλάζοντα πόδια για να επιπλεύσεις ο χρόνος σταματάει.
Θα επιστρέφεις. Περιοδικά, και για πάντα.