Berlin revisited.

Το Βερολίνο είναι οι εναλλαγές του φωτός μέσα από τα σύννεφα που δε λένε φέτος να βρέξουν
οι τεράστιες σαλάτες, η σερβιτόρα που γύρισε να καθαρίσει με μαντηλάκι τον ελάχιστο καφέ που είχε χυθεί στο πιατάκι
τα αμέτρητα ποδήλατα
το απλό, unpretentious ντύσιμο των γερμανών
το μπαρ hafen στο Shoneberg
η εγκόλπωση της μιας Γερμανίας επί της άλλης
η υπαίθρια έκθεση στην alexanderplatz για την αντίσταση των νέων της DDR στο κόμμα
το κτίριο του εβραϊκού μουσείου του Daniel Libeskind
η ολλανδική γειτονιά στο Potsdam
το belvedere, η orangerie και οι κήποι του sans souci αρχή φθινοπώρου
τα εκπληκτικά βολικά μέσα μεταφοράς που κάνουν το αυτοκίνητο άχρηστο
τα πολλά όμορφα πρόσωπα
οι φτηνότερες τιμές από την Αθήνα (τα ακίνητα εξαιρούνται).


Τελικά το Βερολίνο ανήκει σε όλους, ξέρεις ότι ενώ είναι η πόλη που αλλάζει συνεχώς, πάντα θα ναι ανθρώπινη και πρωτότυπη, προϊόν μιας σοβαρής, μεθοδικής και οικολογικής πολιτείας. Μια πόλη να διατρέχεις με την πιο παιδική διάθεση ανακάλυψης και περιέργειας, και να επιδιορθώνεις παλιότερες αναφορές.

(( περιφερόμουν αυτό το σαββατοκύριακό αμέσως μετά το Βερολίνο στην ανατολική αργολίδα Πόρτο Χέλι, Ερμιόνη, Πόρος, Μέθανα όλη αυτή η διαδρομή. Κάνεις 50 χιλιόμετρα και νομίζεις ότι έχεις τρέξει 300. Τέτοια ποικιλία, τέτοια τσαχπίνικη, μπιρμπιλωτή φύση, όμορφα σπιτάκια (κάποια). Τόση ομορφιά. Γαμώτο πάντα η ίδια ανησυχία ότι ότι βλέπεις απειλείται, κιτς βίλες, ταμπελαρία, περιφράξεις, real estate business, μια επόμενη φωτιά, σκουπίδια. Ο διπλανός μου είναι ο εχθρός μου. Η χώρα είναι μια ήπια υπέρταση. Χαρακτήρας τύπου Α χώρα. Χρειάζομαι μέσα μου ένα αντίβαρο. Μια εικόνα που να ξέρω ότι δε θα χαθεί, θα ομορφύνει, θα υπάρχει ένας κεντρικός σχεδιασμός, μια ασφάλεια. Στη Γερμανία μια πόλη, ένα χωριό μόνο ομορφότερα μπορούν να γίνουν, εδώ όλα επισφαλή. Τελειώνει η εβδομάδα και μάχονται φωτογραφίες από φθινοπωρινά κυπαρίσσια και ελιές, με μπαρόκ γερμανικές οικοδομές. Αντίβαρο οπωσδήποτε! ))