Ευτυχώς που μένουν πίσω τα έργα.

Ανατολή στη χερσόνησο του Σινά, χωρίς λόγια.

Σκόρπιες σκέψεις για την 6η Δεκέμβρη.

Τίποτε δεν είναι εύκολο στη ζωή. Αλλά το λάθος που έχει κάνει η ζωή με τη νέα γενιά είναι ότι τους προετοίμασε λέγοντας τους (μας) ότι η ζωή είναι εύκολη. Όσο μεγαλώνεις και το μυαλό ανοίγει για να χωρέσει αυτά που συμβαίνουν σε σένα και γύρω, τόσο καταλαβαίνεις ότι η νιότη μέχρι τα 25 δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά μία γυάλα. Βλέπω νέα παιδιά παντού, δεν μπορώ να μη σκεφτώ ότι ευτυχώς και δεν είμαι 22 χρονών, σκέφτομαι τις επιδιώξεις, τις φιλοδοξίες και τις σταθερές μου στα 22. Καμμιά δεν ισχύει τώρα, ένα ντρεσαρισμένο άλογο κούρσας από τη φαμίλια και το σχολείο. Τώρα σκέφτομαι πολύ πιο καθαρά, νιότη είναι το προστατευτικό τζάμι των ορμονών σου, τρέλλα, κορδέλα. Έτσι είναι και οι νέοι σήμερα, τι επαναστάσεις και όρυζα? Οι άλλοι τώρα (το σύστημα Ελλάς ΑΕ) τους έχουν φερθεί πολύ σκάρτα, αντί να σκεφτούν τη δική τους νιότη, και ότι μέσα από μια ήπια αλληλεπίδραση και παράδειγμα ο άνθρωπος βρίσκει μόνος του το δρόμο του, τους φέρονται θαρρείς και είναι τιμαλφές προς επένδυση, κόσμημα κλεισμένο σε θυρίδα στην τράπεζα.

Υπερβολή. Εκπαιδευτική, εργασιακή, προσωπική. Από τη μια όλοι οι δρόμοι κλειστοί και από την άλλη όλα επιτρέπονται. Και το μόνο που μένει είναι η στυλιστική σχιζοφρένεια στους δρόμους, στα μπαρ και στα τρένα, μάρτυρας των μαθημάτων που δεν έγιναν, των εργαστηρίων που δεν έγιναν, των χαρτζιλικιών που δαπανήθηκαν..δεν ξέρω, με κουράζει να διαβάζω στις εφημερίδες από κάθε "γνώστη" για την οργή των νέων και μπαρούφες.

Για να συμμαζέψεις κάτι πρέπει να το απομυθοποιήσεις για να το γνωρίσεις. Μόνο η γνώση είναι δύναμη, η άγνοια είναι θόλωμα και τότε είναι που το σύστημα βολεύεται. Μια παραδοχή από γονείς και σχολεία ότι η ζωή είναι δύσκολο πράγμα και η ομορφιά της είναι ακριβώς αυτή, και όχι μια ροζ κλωτσοπατινάδα ίσως είναι μια μικρή αρχή (με επιφύλαξη, αλλά έτσι για να πούμε κάτι).

Stieg Larsson's Millennium Trilogy

Η Ζυράννα Ζατέλη καθόταν ένα μήνα στο κομοδίνο, στη σελίδα 225 σταμάτησα πια, κουραστικό βιβλίο διόλου δε μου πήγε. Υπερβολικά στυλιζαρισμένο, με χαρακτήρες χωρίς ζωντάνια (έτσι και αλλιώς είναι πεθαμένοι δηλαδή) το βιβλίο αυτό είναι για άλλο κόσμο, άλλη γλαφυρότητα, παλιομοδίτικη.
Πιθανότατα θα το συνέχιζα σιγά σιγά αν δεν έπεφτε το Κορίτσι με το Τατουάζ στα χέρια μου. Οι Λίζμπετ Σαλάντερ και ο Μίκαελ Μπλουμκβιστ είναι οι φίλοι μου και βιάζομαι να φτάσω στο τέλος. Το βιβλίο είναι page turner, καθόλου τυχαίος ο θόρυβος. Έχουμε θέμα, τον Stieg Larsson!