Ρετροβιζιόν

Islands

• Στο Μπίστι ανέβηκα παραπάνω μέσα στα πεύκα και ξάπλωσα πάνω στις πευκοβελόνες εκτελώντας πνευματική φακιρική, ν' αδειάσει το τσιμέντο από μέσα μου, να ακουμπήσει το σώμα χώμα. Κλαδιά κατάξερα πεύκων με γρατζούνιζαν και ζουζούνια με γαργαλούσαν. Δεκτικός σε κάθε αίσθηση. Μύριζε το ρετσίνι, πιο συγκεκριμένος ο κόσμος από κάποιον  χωμένο σ'ένα αρωματικό πευκοδάσος δε γίνεται. Το Μάη στο Hampstead heath είχα χαθεί μέσα στα δέντρα και έβρεχε, ο αέρας μύριζε ελάχιστα, μούχλα και βροχή, κανένα αιθέριο έλαιο, τόσο εύφορο χώμα και καμμιά μυρωδιά.
• Εδώ όλα είναι του χεριού σου, το δάσος πάντα μικρό, η θάλασσα ποτέ τόσο μεγάλη ώστε να μη βλέπεις ένα απέναντι νησί, ένα βράχο. Ο κόσμος σε compact έκδοση. Η χώρα αυτή, μπουκαλάκι μικρό  αιθέριο έλαιο.

Βράδυ στην Αθήνα το μυαλό πετάει.

                                        

Λέρος, Κάλυμνος, Πάτμος ινσταντανέ.

Τι να ναι η Ευρώπη?

"...Εδώ δεν ήταν Αυστραλία. Μπορεί τίποτα απ'τον αέρα και τον ουρανό και τη γη να μη θύμιζε Ελλάδα, ωστόσο αναγνώρισε τη σκαιότητα και την αγένεια των ανθρώπων, θυμήθηκε και πάλι αυτή τη σκληρότητα. Θαρρείς και την επισκέφτηκαν ξανά μακρινές αναμνήσεις, κατάλαβε ότι αυτή η πόλη ήταν πραγματικά ευρωπαϊκή, και μ'αυτό εννοούσε αρχαία. Ο άντρας της αποκαλούσε τους Αυστραλούς ακαλλιέργητους και τους περιφρονούσε γιαυτό, τώρα καταλάβαινε ακριβώς τι εννούσε. Δεν είχε να κάνει με την παιδεία ή με την τάξη στην οποία είχες γεννηθεί. Είχε να κάνει με τη θέση σου στον κόσμο. Εκείνη είχε γεννηθεί σε μια απόμερη γωνιά μιας κατεστραμμένης ρημαγμένης Ευρώπης, παρόλα αυτά ένιωθε πως βρισκόταν στο κέντρο του κόσμου. Ως Ελληνίδα ήξερε ότι ήταν στο κέντρο του κόσμου. Μέσα σε τρεις μέρες μόνο, είχε καταλάβει πως οι Λονδρέζοι ήξεραν πως βρίσκονταν στο κέντρο του σύμπαντος. Δεν μπορούσε παρά να αναρωτηθεί πως θα ήταν αν είχε έρθει εδώ, εάν είχε μεταναστεύσει εδώ, αντί να πάει στην Αυστραλία, εάν είχε παραμείνει στην Ευρώπη. Τότε μάλλον δε θα ένιωθε αυτή τη δίψα για κάτι άλλο, πράγμα που γιαυτήν αποτελούσε την ουσία κάθε Αυστραλού. Ο νέος κόσμος. Συνειδητοποίησε ότι ζήλευε αυτούς τους ψυχρούς, σκυθρωπούς Λονδρέζους. Ταυτόχρονα όμως θαύμαζε και το γεγονός ότι αποδέχοντας αυτά τα λίγα που είχε πλεόν να τους προσφέρει η Ευρώπη..."

Συνταρακτικός ο Τσιόλκας, ελπίζω η "Νεκρή Ευρώπη" να βρει το κοινό της στην Ελλάδα, μόνο ένας Έλληνας της διασποράς μπορεί να μιλήσει έτσι οικουμενικά και όχι στενάχωρα. Άλλωστε και ο Ταχτσής το Τρίτο Στεφάνι το πλεόν ελληνικό έργο, στην Αυστραλία το έγραψε..

Tις πιο σοφές κουβέντες για ένα θέμα τις ακούς από ανθρώπους που βρίσκονται για καιρό εκτός του θέματος. Η καλύτερη και πιο γνήσια ελληνικότητα βιώνεται εκτός Ελλάδος από τη διασπορά την αναγκαστική ή την επιλεγμένη,  η ευρωπαϊκότητα από ανθρώπους που γυρίσαν όλες τις ηπείρους, η καλύτερη σχέση βιώνεται από ανθρώπους που μείναν καιρό χωρίς σχέση και ξέρουν τη μοναξιά., ο πλούσιος που έχει υπάρξει φτωχός έχει πράγματα να πει, οι πρώην παράταιροι είναι οι πιο ταιριαστοί στο τέλος..πρώτα εκτός και μετά εντός οφείλεις να ζήσεις αν θες να κατανοήσεις βαθεία και αληθινά.

Τι διαβάζω τώρα.

" δεν είχα κοιμηθεί πολύ από τη μέρα που έφυγα από την Ελλάδα. Η Τζούλια ήθελε να ταξιδέψω μαζί της ως τη Θεσσαλονίκη, εγώ όμως αρνήθηκα. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, μ έπιασε ξαφνικά νευρικότητα, οι Έλληνες είχαν αρχίσει να μου τη δίνουν. Θύμωνα με την αδιαφορία τους στη θέα των ζητιάνων και των τσιγγάνων στους δρόμους, απεχθανόμουν την ξινή αποδοκιμασία τους για τους καινούργιους μετανάστες που είχαν έρθει στη χώρα τους. Δεν άντεχα την εμμονή τους με τη συσσώρευση αποκτημάτων: Prada, Gucci, Versace. Δεν μπορούσα να νοιώσω βολικά και πάλι στην πόλη. Ήταν σάμπως ο χρόνος που πέρασα στο χωριό να είχε ξεβουλώσει τις αισθήσεις μου, να είχε καθαρίσει την αντίληψη μου. Ένιωθα ότι αντιλαμβανόμουν τον κόσμο μέσα από το πετσί κάποιου άλλου. Ο θόρυβος, η βρόμα, η σκόνη της πόλης- όλα μου φαίνονταν ότι είχαν οξυνθεί. Δεν μπορούσα να βρω ηρεμία. "

" Νεκρή Ευρώπη" του Christos Tsiolkas.

Matisse

Happy colours by celsius

Κοιταζόμαστε στον καθρέφτη

"Η κρίση τσάκισε τον πιο σάπιο κρίκο της αλυσίδας, έτσι χάθηκαν ξαφνικά όλες οι βεβαιότητες των Ελλήνων πάνω στις οποίες έχτισαν τη ζωή τους τα τελευταία 40 χρόνια. Το όνειρο του μέσου Ελληνα ήταν ξεκάθαρο και είχε στάδια υλοποίησης. Πρώτος στόχος η αγορά ενός σπιτιού στην Αθήνα. Μετά σπουδάζουμε τα παιδιά και προσπαθούμε να τα διορίσουμε - συνήθως τα πιο αδύναμα- στο Δημόσιο. Μετά παίρνουμε από ένα αυτοκίνητο στο κάθε παιδί μόλις πάρει το πτυχίο και με δάνειο αγοράζουμε ένα ακόμη σπίτι για την κόρη. Μόλις κλείσει αυτός ο κύκλος, με ένα άλλο δάνειο παίρνουμε εξοχικό. Οποιος δεν αντέχει αυτή την αγορά επισκευάζει το πατρικό του στο χωριό και ετοιμάζει την ανέμελη επιστροφή του στη γενέτειρα. Με σίγουρο εισόδημα μια σταθερή σύνταξη, την καλύτερη στην Ευρώπη, σε σχεδόν νεαρή ηλικία μεταξύ 55 και 60 ετών αράζει στην επαρχία και απολαμβάνει τους κόπους μιας ζωής στην πόλη. Για όσους δεν πρόλαβαν, τα όνειρα αυτά τώρα γίνονται εφιάλτης. Ουδεμία από τις μέχρι σήμερα βεβαιότητες υπάρχει. "

από τα ΝΕΑ του Σαββάτου

Lyon no 2.

Destination Lyon

Οι Γάλλοι προετοιμάζονται για τα 40 εργάσιμα χρόνια σύνταξης, με ήπιο τρόπο από τα μέσα δημιουργείται η νέα κοινή γνώμη αποδοχής..και αργήσανε λένε οι εφημερίδες
Τις Κυριακές οι άδειες πλατείες έχουν αστέγους, clochards που σου ζητούν ψιλά, τις υπόλοιπες μέρες χάνονται μέσα στο πλήθος..
είναι αδύνατοι οι μερίδες στα εστιατόρια προς το λιγοστό, πρώτο δεύτερο πιάτο, επιδόρπιο κλασσικά, λίγο ψωμί, καλή κουζίνα
διαγώνιες κρατημένες μπαγκέτες διασχίζουν την πόλη σαν τη φωτογραφία του Bresson με το αγοράκι στο πατίνι με το ψωμί..
η πόλη είναι χαλαρή, με δίκτυο μετρό ποδηλάτων λεοφορείων τραμ, όλα είναι κοντά
παίρνουν pride στο Rhone-Alpes departement, δεν είναι υδροκέφαλο κράτος, κάθε περιοχή είναι περήφανη και σπονσοράρει με μια πλήρη μηχανή δουλειές, κουλτούρα, επενδύσεις, πάντα σε τοπικό επίπεδο..o ανταγωνισμός μεγάλος, αν δεν είναι η Lyon θα ναι η Grenoble κοκ..σοβαροί άνθρωποι
μου χαν λείψει τα γαλλικά, διαβάζω με μανία ότι πέσει στα χέρια μου, παίρνω περιοδικά, απομνημονεύω εκφράσεις, λέξεις, η ροή της γλώσσας που την ακούμε πια όλο και λιγότερο..
ο κόσμος σαφώς δεν μοιάζει στις κινήσεις με τους γερμανούς είναι πιο ηδονιστές και στη μορφή, ο καιρός ζεστός και υπάρχει μια ηδύτητα σχεδόν μεσογειακή παρόλο που η μεσόγειος είναι μακριά, τα δυο ποτάμια βλέπεις που ενώνονται στην καρδιά της πόλης, οι λόφοι..παντού όμως με μέτρο, τάξη, σεβασμός στο πάρκινγκ, στο δημόσιο χώρο, στην καθαριότητα, τίποτε το ξέκωλο, κάθε θέση πάρκινγκ πληρωτέα, αλλιώς έχει και ποδήλατα δημόσια..

η ελλαδίτσα μας παραπαίει στα media κάπου μεταξύ μιας πραγματικότητας που έρχεται ταχέως, μιας που βιώνεται και μιας που είναι θρίλερ του μέλλοντος..
η μαγκιά σήμερα είναι να σαι νέος και να πας στην Ευρώπη να δουλέψεις, δεν υπάρχουν σύνορα..εμείς που μένουμε θα τα λουστούμε, στα άνυδρα οροπέδια μεταξύ Βουλής των Ελλήνων και ΠΑΜΕ..

Κολλήσει κολλήσει μ αυτό..

"No dawn, no day, I'm always in this twilight
In the shadow of your heart"

Ένα σκ στη Μάνη.

Μάνη χωρίς περπάτημα δε γίνεται, μια κατάβαση στο Τηγάνι με τα βότανα, τις μυρωδιές, και μια επίθεση στο ακρωτήρι Ταίναρο, βγάζεις από τη φυλακή της πόλης την άνοιξη των χρωμάτων που κρύβεις μέσα σου.