Ένα σκ στη Μάνη.

Μάνη χωρίς περπάτημα δε γίνεται, μια κατάβαση στο Τηγάνι με τα βότανα, τις μυρωδιές, και μια επίθεση στο ακρωτήρι Ταίναρο, βγάζεις από τη φυλακή της πόλης την άνοιξη των χρωμάτων που κρύβεις μέσα σου.

Just wondering.

Τι ωραίο που είναι το soundtrack του abrazos rotos..., διαβάζω τη "δυνατότητα ενός νησιού" του Μισέλ Ουελμπέκ, ο ήρωας έχει κάτι από κόμικ καταστροφής, ένας επαγγελματίας προβοκάτορας, που σιχαίνεται το γήρας του, ζηλεύει ότι είναι κάτω από 25 χρονών, γι'αυτόν νόημα της ζωής είναι το πουλί του να βρίσκεται στο στόμα μιας γυναίκας, άντρας=επιθυμία να είσαι συνέχεια μέσα σε ένα κόλπο, τρομερό, πεπεισμένος ότι η ζωή μόνο έτσι είναι αληθινή, ορμόνες, εκφορτίσεις.. το συναίσθημα είναι μπελάς, ο σύγχρονος κόσμος τα χει αποπροσανατολίσει όλα, παιδιά, λεφτά, όλα έχουν γίνει και όλα φέρνουν όλο και περισσότερα προβλήματα, το ένα αδιέξοδο γεννά ένα χειρότερο...είναι εντυπωσιακά προβοκάτορας ο Ουελμπέκ, καλό βιβλίο, θυμίζει Σελίν αλλά στο πιο καρτουνίστικο λόγω 21ου αιώνα..έχει και επιστημονική φαντασία μέσα, αν έλληνας συγγραφέας έβγαινε να μιλήσει έτσι θα γινόταν χαμός, άσε που η χώρα δεν πρόκειται να θρέψει τέτοια αντιδραστικά μυαλά με άποψη και κόνσεπτ, η σώτη υπάρχει αλλά είναι σοφτ, παραμένει ελληνίδα με φαμίλια και τέτοια βάρη και στη γραφή της, ο Ουελμπέκ είναι πλανήτης μόνος, ολομόναχος, μόνο μια άγρια ανταγωνιστική αλλά και φιλελεύθερη κοινωνία μπορεί να δημιουργήσει τέτοιον αντιδραστικό λόγο, τέτοιο χειμαρώδη θυμό που στο τέλος αναρωτιέσαι πόσο αληθινός είναι.

Τελικά ότι πιο "ορίτζιναλ" έχει βγει τελευταία σαν ιδεολογική πλατφόρμα και παρουσίαση στη χώρα είναι η Τζούλια, το ελληνικό ξανθό ελλειπές ανορθόγραφο άλτερ έγκο ενός βουβού Ουελμπέκ, η απόλυτη απενοχοποιημένη φαντασίωση του συγγραφέα, ο ένας το ρίχνει στο μυαλό η άλλη στο κορμί. Μια κουβεντούλα Ουελμπέκ Τζούλιας στις κάμερες πιστεύω θα γινόταν παγκόσμιο instant classic.