A kid still sleeps in us just after Christmas!

Φωτιά, πυρκαγιά , κενό ξυπνά κενό σβήνει , γύρισα ταχέως , κενό μέσα μου και έξω , έτσι είναι άραγε ή μου φαίνεται πάλι ? Πάλι οπτασίες , πάλι κυβερνητική των αισθημάτων μάταιη , ξανά απώλειες μετράμε στα στρατιωτάκια μας παιδιά μου , τι λέτε ? Γύρισα απόψε , γύρισα καιόμενος , ανακουφισμένος , τεμπέλης σαν τη γάτα που με συνόδευε , η μάνα μου με άφησε να αναρωτιέμαι για αυτή , τα λοιπά στη γνωστή ισορροπία του ισημερινού του τροπικού της σιωπηλής ευημερίας , της κατάφασης του παρόντος περιορισμένο στο μικρό γεωγραφικό του χώρο . Εγώ γύρισα πάλι στο κενό , και να θέλω κάτι να γράψω , να σωθώ για τις επερχόμενες ώρες του σκοταδιού . Όταν νιώθω έτσι , δεν υπάρχει τίποτα να με κάνει να αλλάξω εκτός αν καθήσω στο σπίτι μου και μετρήσω και ξανατοποθετήσω και ξανασχηματίσω τα αρχαϊκά του εαυτού μου τουβλάκια να τα βάλω στις ασφαλείς τους γωνίες , να με περιχαράξω από το παρελθόν που ξεκίνησα στο σημερινό κενό που διάγω . Και όμως ο σχηματισμός αυτός επί χάρτου με βοηθάει , με κάνει και νιώθω πιο ταπεινός σχεδόν καλύτερα , να μη σταματήσει να τρέχει το χέρι , βιβλία και ιστορίες μου ξυπνάτε και μη μ αφήνετε μόνο στο καραβι χειμώνα , όχι άλλη άγονη γραμμή , θέλω κόσμο , θέλω φασαρία , θέλω γαλλικά , θέλω να μη σταματήσω , και να ξεχάσω τη χοάνη που με τραβά επί εννιαημέρου ως και σήμερα σ ένα κήπο με γρασίδι που δε ξεραίνεται ποτέ , σε μια κατάσταση που τίποτε δε στεγνώνει , που μια μαμά απορροφά ακόμα κραδασμούς , και γω να τα καταλαβαίνω και να θέλω να τρέξω μακριά …αχ ένας να μου πει ότι με καταλαβαίνει πόσο θα ανακουφιστώ , μια ψυχή κάπου εκεί έξω λίγο ταραγμένη , λίγο αποχωρισμένη λίγο το κρύσταλλο σπασμένο με μεγάλες διαθλάσεις , να πιάσει το νόημα , τίποτε άλλο δε θέλω , να αποχωριστώ από το κουκούλι της κατασκευασμένης μου μοναξιάς, να φτιάξει το δέρμα , και να ξαναοπλιστώ με βέλη και πανοπλία ελαφριά και μοντέρνα να κυνηγήσω , και πεταλούδες να ναι δε με ενοχλεί καθόλου , δεν έχω απαιτήσεις για βρώσιμα πράγματα , όμορφα πράγματα για όμορφους στολισμούς θέλω , πάντα μου δινε χαρά αυτό από μικρό παιδί . Γύρισα απόψε , είμαι μια πληγή που χαίνει τελικά ώρες ώρες , πιο πέρα από τον πόνο , μέσα σ ένα κρύσταλλο , μέσα σε μια παγερή Ανταρκτική .

STOLEN BUT SO STIRRED

Stop all the clocks,

cut off the telephone,

Prevent the dog from barking with a juicy bone,

Silence the pianos and with muffled drum

Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead Scribbling on the sky the message He Is Dead,

Put crêpe bows round the white necks of the public doves,

Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,

My working week and my Sunday rest,

My noon,

my midnight,

my talk,

my song;

I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;

Pack up the moon and dismantle the sun;

Pour away the ocean and sweep up the wood.

For nothing now can ever come to any good

FOR VIRGINIA

Για τη Virginia Woolf..
Ναι , κάπου υπάρχουν οι Ώρες. Σαν να κολυμπάμε όλοι μέσα σε μια λίμνη, πεπερασμένη, κάποιων διαστάσεων και να περνάμε εκεί τη ζωή μας σαν τα υδρόβια φυτά, σαν τα ψάρια , σαν το νερό τον διαλύτη των πάντων , αλλά πάντα μεταξύ μας, πάντα ο ένας ανάμεσα σε κάποιον άλλο , πάντα ανάμεσα σε διάφορα συστατικά, ποτέ ολότελα μόνοι , ποτέ παγόβουνα , πουθενά η Ανταρκτική. Είναι πολύ μακριά για μας αυτή , απαιτεί φόβο Θεού και θανάτου.
Η Virginia με συνεπαίρνει , η ζωή της , το έργο της, ότι έχω διαβάσει για αυτήν διαπερνάται από ένα μυστικό, βαθύ ρυθμό, ένα ενοποιητικό υπόγειο ρυάκι , που αρδεύει τις αντιφάσεις της επιφάνειας, την έρημο , τα δάση και τα βράχια της, τις ξέρες και τις πόλεις της. Ένας μυστικός ρυθμός που φαντάζομαι ότι δονεί ακόμη και το χέρι της τη στιγμή που γράφει, μια μουσική σταλμένη από έναν ιδανικό πλατωνικό κόσμο συνηχήσεων και αντιστοιχιών στον οποίον βασιλεύει μια αρμονία άφατη, που ίχνη της υπάρχουν σαν οράματα στο μυαλό του κάθε ανθρώπου. Τη φαντάζομαι να γράφει και όλα γύρω της να υπακούουν στο πνεύμα της, οι ταλαντώσεις του κορμού των ώμων και των χεριών της, ο ήχος της πένας της στο χαρτί , διεγερτικός και καθησυχαστικός ταυτόχρονα….Γιατί πέρα από οτιδήποτε άλλο στη γυναίκα αυτή υπάρχει κάτι που γίνεται όλο και πιο σπάνιο σήμερα , μια μεταφυσική αίσθηση Βέβαιης ομορφιάς , ακλόνητης , ατάραχης , σιωπηλής μα πανταχού παρούσας. Είναι ο ρυθμός της ομορφιάς ο ίδιος που ψάχνω στα φόντα, στα όπισθεν ομιχλώδη τοπία του da Vinci , στα τρεμάμενα αδέξια και λαμπερά τελάρα του Munch, μια αίσθηση μυστηριακής εύθραυστης βεβαιότητας που μόλις και μετά βίας προβάλλεται ως τέτοια. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν Virginia Woolf στις μέρες μας, και τείνουμε να βαδίζουμε σε ευθείες πεπατημένες και όχι σκιώδης παραισθητικές αρτηρίες του πνεύματος. Και είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία μου να τη γνωρίσω, να μιλήσω με μια τέτοια προσωπικότητα γύρω μου, που η ανυπαρξία της στη ζωή μου μου προκαλεί ένα είδος αλγεινό δυσάρεστο έλλειψης . Να ζήσεις μια ζωή αυτόνομη και πλούσια με εσωτερικές διεγέρσεις , να τραβήξεις πέρα ως πέρα με άγκιστρα τα σπλάγχνα , και να αφουγκραστείς αυτό το βαθύ μυστηριακό κενό , της άϋλης ύπαρξης, να το βρεις και να το δώσεις στον κόσμο , να το χαρίσεις ή να το φτύσεις ακόμα , και να τον ενοχλήσεις , να μια δυνατή επιθυμία .
Να μπορείς να βλέπεις ταυτόχρονα ένα πράγμα από πολλές γωνίες και να το φωτίζεις κάθε φορά διαφορετικά, ένα παιχνίδι φωτισμών να κάνεις για να αλλάζεις το αμετακίνητο της βαθύτερης ζωής εντός μας..και να ξυπνάς έτσι επενδυμένος με ένα νεό φως , μια αδιαπέραστη μεμβράνη προστασίας απέναντι στον κόσμο , αλλά και τόσο διάφανη για να δεις ανάμεσα …και μετά να καθήσεις και να γράψεις για τα νερά , τα γέλια, τα δέντρα, τη θάλασσα, τις βάρκες, τους περιπάτους, τα μπαλκόνια , της Αθήνες , τα Λονδίνα ,και τις επαρχίες, τις Αφρικές και τις Ασίες, όλα ειδωμένα από μια ασφαλή διάφανη μεμβράνη προστασίας του βαθύτερου κρυστάλλου , του εαυτού σου …

ISTANBUL CONSTANTINOPOLIS

Κωνσταντινούπολη .

Ένα όνομα σε υποβάλλει σε μια διάθεση ..για τους Έλληνες η πόλη αυτή ξεσηκώνει νοσταλγίες και φιλεθνικιστικές νότες για αυτά που είχαμε για αυτά που δεν έχουμε και για αυτά τα οποία ανεπιστρεπτί έχουν παραδοθεί πια στο ισλαμικό τρόπο ζωής. Για να απολαύσει κανείς την Κωνσταντινούπολη καλό είναι να είναι άνθρωπος ανοιχτός στον Άλλον γιατί είναι μια πόλη 12 άλλοι λένε 15 εκατομμυρίων με άλλη θρησκεία και άλλο modus vivendi από το κυρίαρχο δυτικοευρωπαϊκό μοντέλο. Η συνθήκη αυτή είναι απαραίτητη μιας και πρέπει ταχέως να συμβιβαστείς με την ιδιότυπη σχέση της πόλης αυτής με την καθαριότητα , τον μολυσμένο αέρα , τις μυρωδιές από ανθρώπους και αγαθά που πλανώνται σε διάφορες γειτονιές της. Βλέπεις οι Τούρκοι δεν είναι πλούσιοι , οι περισσότεροι μετανάστευσαν εδώ για μια καλύτερη ζωή και στιβάχτηκαν σε στενόχωρες πολυκατοικίες , πολλοί κάνουν δουλειές του ποδαριού για να ζήσουν , στις αγορές τα μεσημέρια έχεις την εντύπωση ότι όλοι κάτι πουλούν , όλοι διαθέτουν από μια υπηρεσία , ακόμη και να αποθέσουν μια ζυγαριά στο δρόμο ή το συνεργείο του λούστρου για έναν απλό επιούσιο. Η Κωνσταντινούπολη είναι περισσότερο από μια απλή μεγαλούπολη , είναι μια ιστορία, είναι ένα κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας στο διηνεκές , είναι μια αυτοκρατορική περήφανη πόλη που η αίγλη της παρόλη την υπαρκτή της φτώχια και προβλήματα εξαπλώνεται μέσα σου και καλύπτει όλες τις αισθήσεις σου , σαν την αύρα που φυσάει πάνω από το Βόσπορο και τον Κεράτιο κόλπο, σαν ένα κύμα ενοποιητικό της Ασίας με την Ευρώπη , της Δύσης με την Ανατολή. Είναι η Πόλη , η πρωτεύουσα η βυζαντινή και η οθωμανική . Στο ταξίδι σου στιβάζονται στη μνήμη σου κομμάτια ιστορίας διαφορετικά κάθε φορά , το βυζαντινό της παρελθόν με την Αγια Σοφιά , την Αγία Ειρήνη , τη μονή της Χώρας ( Kariye) , τα τείχη και οι οχυρώσεις της , το υδραγωγείο Valens , τη βυζαντινή σιστέρνα . Πολλά έχουν μείνει , σύμβολα μιας λαμπρής αυτοκρατορίας . Και μετά δεν μπορείς να μη θαυμάσεις και τα έργα και ημέρες του επόμενου κατακτητή , των Οθωμανών , που γέμισαν την πόλη με εντυπωσιακά τζαμιά , πάνω στα σχέδια του αρχέτυπου της Αγιας Σοφιάς, που δεσπόζουν όπου και αν κοιτάξεις .Αποκορύφωμα της οθωμανικής περιόδου είναι το παλάτι του Τοπ Καπί , ένα τεράστιο σύμπλεγμα κήπων , πυλών , κατοικιών, διαμερισμάτων , το κέντρο της επόμενης αυτοκρατορίας , στο οποίο διέμεναν οι σουλτάνοι και η αυλή τους, το Ντιβάνι , για τα επόμενα 400 χρόνια .Το Τοπ καπί είναι οι Βερσαλλίες ενός άλλου πολιτισμού μιας άλλης κουλτούρας με την ίδια όμως ανάγκη επίδειξης , υπεροχής και αίγλης. Ο χρυσός τα διαμάντια και οι άλλοι πολύτιμοι λίθοι χρησιμοποιούνται με άλλον κάθε φορά τρόπο από άλλους τεχνίτες αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο , οι αμέτρητες ποικιλίες του ωραίου , για την ενίσχυση και ευόδωση της βασιλικής εξουσίας. Και μετά είναι και τα παλάτια της , το Dolma Bahce, το Ciragan , παλάτια χτισμένα στην Ευρωπαϊκή όχθη του Βοσπόρου , ατενίζουν τη θάλασσα , την Ασία , τα καράβια και το εμπόριο που περνά. Μια πόλη πάνω σε τρεις θάλασσες , το Βόσπορο , το Μαρμαρά και τον Κεράτιο κόλπο. Η ζωή είναι φρενήρης , η ανθρώπινη παρουσία έντονη σε κάθε σημείο της πόλης, οι περισσότεροι Τούρκοι είναι νέοι έτσι και αλλιώς , τα βράδυα στην οδό Istiklal την πρώην μεγάλη οδό του Πέραν , συναντάς χιλιάδες νέους να περπατούν , και αντιλαμβάνεσαι το δίχως άλλο ότι ο προορισμός αυτών των ανθρώπων είναι περισσότερο ευρωπαϊκός , αυτά τα παιδιά κοιτάζουν προς την Ευρώπη , προς εμάς και όχι προς την Ανατολή . Αλλά οι αλλαγές είναι πάντα αργές σε βάθος χρόνου και πάντα σε συνάρτηση με το παρελθόν του κάθε τόπου. Η Ευρωπαϊκή Κωνσταντινούπολη είναι το Beyoglou , το Ταξίμ και η περιοχή βόρεια αυτού. Εκεί είναι η σύγχρονη βιτρίνα της Τουρκίας , αυτή που παρουσιάζει στον κόσμο, με αυτήν έχει αξιώσεις για να μπει στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Τα καταστήματα σύγχρονα, πωλούν όλα τα δυτικά αγαθά , η διασκέδαση σε μπαρ και σε καφέ που τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από τα ευρωπαϊκά . Αν σας αρέσει η jazz μην παραλείψετε να πάτε στο Nardis jazz club κάτω από τον ογκώδη πύργο του Γαλατά , στο οποίο κάθε βράδυ εμφανίζονται θαυμάσιοι νέοι και καθιερωμένοι η μη μουσικοί. Στα στενά δρομάκια με τις ψηλές πολυκατοικίες εκατέρωθεν της Istiklal θα βρείτε κάθε είδους νυχτερινή διασκέδαση και μουσικές και χορό για όλα τα γούστα. Η περιοχή αυτή είναι γεμάτες όμορφες πολυκατοικίες πολλές σε Αρ Νουβό στυλ από ευρωπαίους και κάποιους έλληνες αρχιτέκτονες των αρχών του αιώνα . Τότε που η πόλη ήταν κέντρο ενός μεγάλου αριθμού ευρωπαϊκών οικογενειών, Ελλήνων , Γάλλων , Ιταλών , Εβραίων και Αρμένιων που δραστηριοποιούνταν στο εμπόριο , στις τράπεζες και έδωσαν μαζί με τους φιλοδυτικούς ευκατάστατους Τούρκους αυτόν τον αέρα της Belle époque , σημαντικά στολίδια της εποχής αυτής είναι το πέρασμα των λουλουδιών στην Istiklal , μια στοά με καφέ και αιωρούμενες γλάστρες που κρέμονται από τη γυάλινη στέγη του κτιρίου , η το Pera Palace Hotel , το φημισμένο ξενοδοχείο που ήταν το τέρμα της διαδρομής του Orient express από τη Βενετία στην Κωνσταντινούπολη, σ αυτό έμειναν η Αγκάθα Κρίστι , η Γκρέτα Γκάρμπο πολιτικοί και ευρωπαίοι αριστοκράτες. Το μοντέρνο πρόσωπο της Τουρκίας κορυφώνεται σε ιδρύματα όπως την Istanbul modern ,ένας πρώην διαμετακομιστικός σταθμός εμπορευμάτων, το μουσείο μοντέρνας τέχνης της πόλης, το οποίο πατάει φανερά και απροκάλυπτα στο παράδειγμα της Tate modern του Λονδίνου και δίνει το στίγμα της σύγχρονης τουρκικής τέχνης ( ναι , υπάρχει και αυτή) στη ζωγραφική, στη γλυπτική και το χώρο της digital art. Ο χώρος είναι τεράστιος, βοηθά την περισυλλογή και την ενατένιση πάνω στα έργα που εκτίθενται , και μη χάσετε για το τέλος το καφέ του μουσείου με θέα κατευθείαν πάνω στο Βόσπορο. Εκεί αντιλαμβάνεται κανείς ότι είναι μια πόλη σε διαρκή μετάβαση και εξαλλαγή, ικανή να καταπλήξει με το δυναμισμό της , και να στενοχωρήσει μετά από λίγο , με την έλλειψη κάποιας υποδομής που για μας φαίνεται αυτονόητη, αλλά σίγουρα είναι μια πόλη ολοζώντανη, δυναμική και δημιουργική ικανή να ενώνει διαφορετικές φωνές και αντιλήψεις και να δημιουργεί ένα μωσαϊκό που σου μένει για καιρό στη μνήμη. Παίρνοντας το τρένο του γυρισμού διαπιστώσαμε το μέγεθος και την ταχεία εξάπλωση της πόλης, με την εναλλαγή συνοικιών εξαθλιωμένων με άλλες πιο εύπορες , και τη δημιουργία στα δυτικά της προάστια νέων bidonvilles , μεγάλων πολυκατοικιών κάποιες από τις οποίες φτωχοί εσωτερικοί μετανάστες από την Ανατολία , έκλεισαν με πλαστικά τα παράθυρα τους , άναψαν γκαζόλαμπες μέσα στα γιαπιά και προσβλέπουν σε ένα καλύτερο αύριο , που πραγματικά κανείς δεν ξέρει αν και πότε θα έλθει για αυτούς . Γιατί η πόλη αυτή είναι σαν μια λοτταρία , αν οι άνθρωποι της είναι τυχεροί και τους
έρθουν βολικά , θα περάσουνε καλά , οι απολαύσεις παντού παρούσες, αν είναι μέσα στην φτωχική της πλειοψηφία , θα μείνουν κυνηγώντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής, κάπου μέσα στα κακοφορμισμένα της σοκάκια , κοιτώντας τα παλάτια της, τα τζαμιά της και τα βαπόρια της να περνούν σε ένα σκηνικό αν μη τι άλλο αυτοκρατορικό. Και όπως σε όλες τις αυτοκρατορίες , οι πολλοί μοχθούν και εργάζονται για τους λίγους, και εμείς οι απλοί εραστές του ταξιδιού, διαβάζουμε τις ιστορίες τους στα βιβλία και στις βιβλιοθήκες , για να κοιμόμαστε και να βλέπουμε λίγο πιο χρωματιστά όνειρα…μέχρι το επόμενο ταξίδι μας. Ινσαλλάχ…