Για τη Virginia Woolf..
Ναι , κάπου υπάρχουν οι Ώρες. Σαν να κολυμπάμε όλοι μέσα σε μια λίμνη, πεπερασμένη, κάποιων διαστάσεων και να περνάμε εκεί τη ζωή μας σαν τα υδρόβια φυτά, σαν τα ψάρια , σαν το νερό τον διαλύτη των πάντων , αλλά πάντα μεταξύ μας, πάντα ο ένας ανάμεσα σε κάποιον άλλο , πάντα ανάμεσα σε διάφορα συστατικά, ποτέ ολότελα μόνοι , ποτέ παγόβουνα , πουθενά η Ανταρκτική. Είναι πολύ μακριά για μας αυτή , απαιτεί φόβο Θεού και θανάτου.
Η Virginia με συνεπαίρνει , η ζωή της , το έργο της, ότι έχω διαβάσει για αυτήν διαπερνάται από ένα μυστικό, βαθύ ρυθμό, ένα ενοποιητικό υπόγειο ρυάκι , που αρδεύει τις αντιφάσεις της επιφάνειας, την έρημο , τα δάση και τα βράχια της, τις ξέρες και τις πόλεις της. Ένας μυστικός ρυθμός που φαντάζομαι ότι δονεί ακόμη και το χέρι της τη στιγμή που γράφει, μια μουσική σταλμένη από έναν ιδανικό πλατωνικό κόσμο συνηχήσεων και αντιστοιχιών στον οποίον βασιλεύει μια αρμονία άφατη, που ίχνη της υπάρχουν σαν οράματα στο μυαλό του κάθε ανθρώπου. Τη φαντάζομαι να γράφει και όλα γύρω της να υπακούουν στο πνεύμα της, οι ταλαντώσεις του κορμού των ώμων και των χεριών της, ο ήχος της πένας της στο χαρτί , διεγερτικός και καθησυχαστικός ταυτόχρονα….Γιατί πέρα από οτιδήποτε άλλο στη γυναίκα αυτή υπάρχει κάτι που γίνεται όλο και πιο σπάνιο σήμερα , μια μεταφυσική αίσθηση Βέβαιης ομορφιάς , ακλόνητης , ατάραχης , σιωπηλής μα πανταχού παρούσας. Είναι ο ρυθμός της ομορφιάς ο ίδιος που ψάχνω στα φόντα, στα όπισθεν ομιχλώδη τοπία του da Vinci , στα τρεμάμενα αδέξια και λαμπερά τελάρα του Munch, μια αίσθηση μυστηριακής εύθραυστης βεβαιότητας που μόλις και μετά βίας προβάλλεται ως τέτοια. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν Virginia Woolf στις μέρες μας, και τείνουμε να βαδίζουμε σε ευθείες πεπατημένες και όχι σκιώδης παραισθητικές αρτηρίες του πνεύματος. Και είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία μου να τη γνωρίσω, να μιλήσω με μια τέτοια προσωπικότητα γύρω μου, που η ανυπαρξία της στη ζωή μου μου προκαλεί ένα είδος αλγεινό δυσάρεστο έλλειψης . Να ζήσεις μια ζωή αυτόνομη και πλούσια με εσωτερικές διεγέρσεις , να τραβήξεις πέρα ως πέρα με άγκιστρα τα σπλάγχνα , και να αφουγκραστείς αυτό το βαθύ μυστηριακό κενό , της άϋλης ύπαρξης, να το βρεις και να το δώσεις στον κόσμο , να το χαρίσεις ή να το φτύσεις ακόμα , και να τον ενοχλήσεις , να μια δυνατή επιθυμία .
Να μπορείς να βλέπεις ταυτόχρονα ένα πράγμα από πολλές γωνίες και να το φωτίζεις κάθε φορά διαφορετικά, ένα παιχνίδι φωτισμών να κάνεις για να αλλάζεις το αμετακίνητο της βαθύτερης ζωής εντός μας..και να ξυπνάς έτσι επενδυμένος με ένα νεό φως , μια αδιαπέραστη μεμβράνη προστασίας απέναντι στον κόσμο , αλλά και τόσο διάφανη για να δεις ανάμεσα …και μετά να καθήσεις και να γράψεις για τα νερά , τα γέλια, τα δέντρα, τη θάλασσα, τις βάρκες, τους περιπάτους, τα μπαλκόνια , της Αθήνες , τα Λονδίνα ,και τις επαρχίες, τις Αφρικές και τις Ασίες, όλα ειδωμένα από μια ασφαλή διάφανη μεμβράνη προστασίας του βαθύτερου κρυστάλλου , του εαυτού σου …
Ναι , κάπου υπάρχουν οι Ώρες. Σαν να κολυμπάμε όλοι μέσα σε μια λίμνη, πεπερασμένη, κάποιων διαστάσεων και να περνάμε εκεί τη ζωή μας σαν τα υδρόβια φυτά, σαν τα ψάρια , σαν το νερό τον διαλύτη των πάντων , αλλά πάντα μεταξύ μας, πάντα ο ένας ανάμεσα σε κάποιον άλλο , πάντα ανάμεσα σε διάφορα συστατικά, ποτέ ολότελα μόνοι , ποτέ παγόβουνα , πουθενά η Ανταρκτική. Είναι πολύ μακριά για μας αυτή , απαιτεί φόβο Θεού και θανάτου.
Η Virginia με συνεπαίρνει , η ζωή της , το έργο της, ότι έχω διαβάσει για αυτήν διαπερνάται από ένα μυστικό, βαθύ ρυθμό, ένα ενοποιητικό υπόγειο ρυάκι , που αρδεύει τις αντιφάσεις της επιφάνειας, την έρημο , τα δάση και τα βράχια της, τις ξέρες και τις πόλεις της. Ένας μυστικός ρυθμός που φαντάζομαι ότι δονεί ακόμη και το χέρι της τη στιγμή που γράφει, μια μουσική σταλμένη από έναν ιδανικό πλατωνικό κόσμο συνηχήσεων και αντιστοιχιών στον οποίον βασιλεύει μια αρμονία άφατη, που ίχνη της υπάρχουν σαν οράματα στο μυαλό του κάθε ανθρώπου. Τη φαντάζομαι να γράφει και όλα γύρω της να υπακούουν στο πνεύμα της, οι ταλαντώσεις του κορμού των ώμων και των χεριών της, ο ήχος της πένας της στο χαρτί , διεγερτικός και καθησυχαστικός ταυτόχρονα….Γιατί πέρα από οτιδήποτε άλλο στη γυναίκα αυτή υπάρχει κάτι που γίνεται όλο και πιο σπάνιο σήμερα , μια μεταφυσική αίσθηση Βέβαιης ομορφιάς , ακλόνητης , ατάραχης , σιωπηλής μα πανταχού παρούσας. Είναι ο ρυθμός της ομορφιάς ο ίδιος που ψάχνω στα φόντα, στα όπισθεν ομιχλώδη τοπία του da Vinci , στα τρεμάμενα αδέξια και λαμπερά τελάρα του Munch, μια αίσθηση μυστηριακής εύθραυστης βεβαιότητας που μόλις και μετά βίας προβάλλεται ως τέτοια. Είναι κρίμα που δεν υπάρχουν Virginia Woolf στις μέρες μας, και τείνουμε να βαδίζουμε σε ευθείες πεπατημένες και όχι σκιώδης παραισθητικές αρτηρίες του πνεύματος. Και είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία μου να τη γνωρίσω, να μιλήσω με μια τέτοια προσωπικότητα γύρω μου, που η ανυπαρξία της στη ζωή μου μου προκαλεί ένα είδος αλγεινό δυσάρεστο έλλειψης . Να ζήσεις μια ζωή αυτόνομη και πλούσια με εσωτερικές διεγέρσεις , να τραβήξεις πέρα ως πέρα με άγκιστρα τα σπλάγχνα , και να αφουγκραστείς αυτό το βαθύ μυστηριακό κενό , της άϋλης ύπαρξης, να το βρεις και να το δώσεις στον κόσμο , να το χαρίσεις ή να το φτύσεις ακόμα , και να τον ενοχλήσεις , να μια δυνατή επιθυμία .
Να μπορείς να βλέπεις ταυτόχρονα ένα πράγμα από πολλές γωνίες και να το φωτίζεις κάθε φορά διαφορετικά, ένα παιχνίδι φωτισμών να κάνεις για να αλλάζεις το αμετακίνητο της βαθύτερης ζωής εντός μας..και να ξυπνάς έτσι επενδυμένος με ένα νεό φως , μια αδιαπέραστη μεμβράνη προστασίας απέναντι στον κόσμο , αλλά και τόσο διάφανη για να δεις ανάμεσα …και μετά να καθήσεις και να γράψεις για τα νερά , τα γέλια, τα δέντρα, τη θάλασσα, τις βάρκες, τους περιπάτους, τα μπαλκόνια , της Αθήνες , τα Λονδίνα ,και τις επαρχίες, τις Αφρικές και τις Ασίες, όλα ειδωμένα από μια ασφαλή διάφανη μεμβράνη προστασίας του βαθύτερου κρυστάλλου , του εαυτού σου …
No comments:
Post a Comment