Μεταξύ μελό και ρεαλισμού 2008

Μετά από λίγες μέρες στην πατρίδα ορισμένες σκέψεις παγωμένες, γύρω στους μηδέν βαθμούς σαν τον καιρό στα βόρεια. Η διάθεση παραμένει αβρή και ευχετήρια πάντως.

Η οικογένεια είναι πολύ σημαντική για το αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας. Όχι όμως και αναντικατάστατη. Ψυχικές συγγένειες και δεσμοί δίκην οικογένειας προκύπτουν στην πορεία της ζωής. Εν τούτοις κάποιος που ζει μόνος του και μακριά είναι λογικό να πονάει για την οικογένεια που άφησε στον τόπο του.

Φίλοι και συγγενείς με τους οποίους συναντιέμαι σπάνια αλλά με τόσο δυνατά αισθήματα και τέτοια γλυκύτητα, μιας και γνωριζόμαστε από παιδιά και περάσαμε μαζί την εφηβεία και τις πρώτες νιότες.
Σαν να'ναι σε συνεχείς στάσεις ο δρόμος και σε κάθε άφιξη κάποιοι κατεβαίνουν και κάποιοι επιβιβάζονται, ποτέ όμως δεν είναι όλοι παρόντες, και όσοι είναι μαζί δεν είναι για πολύ. Για να είναι το πράγμα ατελές, να υπόσχεται μια οριστική τοποθέτηση των προσώπων στο μέλλον.
Όσο αναζωογονητικό και αν ακούγεται αυτό, χρειάζεται ένα στήριγμα πίσω που θα σε δεχτεί όταν επιστρέφεις από αυτές τις διαδρομές και μαζί του θα διασχίσεις ώς ένα συμπαγές νοούμενο σώμα τα τοπία εκείνα που συνάντησες. Αυτό λέγεται σχέση-ο ορισμός όμως προσωπικός.

Να ανήκεις σε πολλά μέρη, πολλοί άνθρωποι να σχηματίζουν νησίδες εντός σου, αραξοβόλια αγαπητικά, η μνήμη η επιπλέουσα σανίδα σε αυτό το πράγμα μέσα, η μνήμη η ενεργητική όμως αυτή που επαληθεύεται μακριά από τη συνήθεια της.

Ο φόβος ενός επερχόμενου διλήμματος που μπορεί σύντομα να αντιμετωπίσεις, ως ένα μακρινό παγόβουνο και εσύ μια ατσάλινη πλώρη που κινδυνεύεις από το σύγκρουση , το σχίσμα, τη ρήξη και τη βύθιση. Ένας μικρός Τιτανικός δηλαδή :)

Το αφιέρωμα στη Μαρία Κάλλας ανήμερα πρωτοχρονιά στην ΕΤ1, η άφατη μοναξιά του τέλους της, τα φάρμακα, ο καταναγκαστικός διχασμός του είναι της με την εικόνα της. Στο τέλος, κανένα μουσείο σε καμμιά χώρα γιαυτήν, παρά μόνο δυο δημοπρασίες, σε ιδιώτες όλα, σε καμμιά χώρα πραγματική πολίτης , άπατρις, το μετέωρο του απόλυτου που έφτασε στην τέχνη της, το πανανθρώπινο του αισθήματος, η επίγευση θλίψης αλλά και λυτρωτικού νοήματος σε ένα τέτοιο έργο, ενδεχομένως σε μια τέτοια ζωή. Η Ετ1 έγραψε εκείνη την ημέρα, πόσο χρειαζόμαστε τέτοιες εκπομπές.

Καλό είναι να υπάρχουν στη ζωή μας ένας δυο άνθρωποι πέρα από κατηγοριοποιήσεις και ταμπέλες, με πραγματική ηλικία πέρα από την ταυτότητα τους, άνθρωποι που χολοσκάνε για ένα μπλε χρώμα και ένα τελάρο, για ένα ποδήλατο και μια χειμωνιάτικη αμμουδιά, για ένα βιβλίο που περιμένει να διαβαστεί, γενικώς για τα μη μετρούμενα με όρους οικονομικούς ή "προορισμού" δηλαδή που θα δουλέψεις, αν θα παντρευτείς, και αν όχι γιατί δεν κλπ κλπ. Μεγάλη ανακούφιση η παρέα με ανθρώπους-παιδιά. Κρατούν κλειδιά για πολλούς γρίφους που φτιάχνει το μυαλουδάκι σου.

Και τέλος ένα ηλιοβασίλεμα ασημένιο χλωμό, μετά από βροχή, με κρύο τσουχτερό, νωρίς πριν τις πέντε, ο ουρανός Γεναριάτικος ψηλός, η Σαμοθράκη στο βάθος σε μια ιώδη ριπή μέσα..ήταν τόσο επίμονο αυτό το ηλιοβασίλεμα, πεισματάρικο χειμωνιάτικο φως που υφίεται σε όλο το δεξί άκρο του καμβά. Σαν να σου ζητά η φύση συγνώμη για το τόσο κρύο και σε γήτεψε έτσι - το ηλιοβασίλεμα της 2ης Γενάρη στην παραλία της Αλεξανδρούπολης με το Καλαμαράκι.

Και εις άλλα με υγεία, εύχομαι να έχουμε όλοι μια ενδιαφέρουσα χρονιά !!!