Οι Radiohead πρεπει να ναι ψυχοπαθείς. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, δεν έχω ξανακούσει τόσο ηλεκτρικό ήχο που να μου βγάζει με τη μιας αμιγή κλινική κατάθλιψη, μια ψυχοπαθολογία, λες αυτοί οι άνθρωποι και χαρούμενοι να ναι το σκοτώσανε για να μην το δείξουνε...σαν να τους τραβάει κάτι στον πάτο, στο προάυλιο μιας κλινικής ανάρρωσης με πράσινο γκαζόν. Έτσι είναι το Ιn rainbows που επιτέλους μπόρεσα ν ακούσω προσεκτικά. Τόσο γοητευτικό, τόσο περιστρεφόμενο γύρω από τη μαυρίλα του που με εντυπωσίασε, το άκουσα και το ξανάκουσα. Πολύ ενδιαφέρον δίσκος που απαιτεί πολλές ακροάσεις για να αποκαλυφθεί ολόκληρος.
Συνάντησα μια γνωστή μου κυρία σήμερα, κοντά στα 60, πριν ένα χρόνο έκανε χημειοθεραπείες για έναν κακοήθη όγκο στο παχύ, είχα να τη δω κανένα εξάμηνο, από την όψη της κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ξεπεράστηκε παρόλη την περυσινή αισιοδοξία. Μετάσταση στο ήπαρ, με θεραπείες ξανά, πιο επιθετικές, με περούκα, με χάλια ψυχολογία και μεγάλο κουράγιο όμως, μιλάει άνετα γιαυτό που έχει. Αλλά τώρα είναι πιο βουβός ο λόγος της, σαν να μιλάει και να γυρίζει μέσα της ο λόγος, το βλέμμα, ο φόβος. Ζωγραφίζει η γνωστή μου, τη βοηθάει να χτίζει την ελπίδα της. Ίσως καταλαβαίνει ότι τα πράγματα τώρα είναι πολύ δύσκολα, μετά από τη μετάσταση τα χαμόγελα μικραίνουν, και οι επιτυχίες δεν είναι νίκες, είναι απλά κρατήματα στη γραμμή του πυρός. Η κυρία δεν απέφυγε το φακελάκι σε μεγάλο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, παρόλο που ο γιος της είναι γιατρός και κάνει το αγροτικό του. Ο γιατρός της είναι γνωστός, ψυχρός, τη βλέπει σαν περιστατικό και της μιλάει λίγο.Κρύος. Είναι μία από τις δεκάδες παρόμοιες περιπτώσεις που θα βλέπει καθημερινά ο άνθρωπος. Η θεραπεία της αυτή τη στιγμή είναι ότι μπορεί να κάνει η επιστήμη, δόκιμη και σωστή.Αυτό είναι το σημαντικότερο εδώ που τα λέμε,ελπίδα αλλά και το σωστό σκεύασμα.
Ελπίζω να τη βλέπω που και που και να ζωγραφίζουμε μαζί, και να της λέω λίγα λόγια παρηγοριάς και σαν γιατρός και σαν άνθρωπος.
Και ακούω Radiohead ξανά και ξανά σήμερα, τα φωνητικά του Reckoner σαν προσευχή που κανείς δεν πρόκειται ν ακούσει, σαν παρέα που δε μιλάει μεταξύ της, σαν να θρηνείς την απώλεια ικανότητας επαφής με τους άλλους, και να μοιρολογείς. Και σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα αισθήματα, δεν μπορεί παρά να είναι αληθινότατα, κρυστάλλινα υπαρκτά, σαν τον καρκίνο της κυρίας και τόσων άλλων ανθρώπων τριγύρω. Ξορκίζουμε καθημερινά το κακό, με ρουτίνα,σχέδια επιτυχίας και ασφάλειας, επιπόλαιες χαρές, θορύβους, ανταγωνισμούς, και πάνω απόλα με τον προσωπικό μας εγωισμό, το μεγάλο μας σωτήρα. Και έρχεται ένα μικρό τραγουδάκι από τη μια, και ένας άνθρωπος που η ζωή του πήρε άτιμο πλάνο από την άλλη, και σε βάζουνε στη θέση σου. Εκεί να κάτσεις. Ηρέμησε λίγο...άκου τα ακόρντα.. τη θλιμμένη ομορφιά τους, στάσου λίγο εδώ στη γωνία. Its real. Χέστα για λίγο τα άλλα, ναι η θλίψη μπορεί να είναι συμπαγής, ωραία και το ίδιο απαραίτητη με τη χαρά.
Συνάντησα μια γνωστή μου κυρία σήμερα, κοντά στα 60, πριν ένα χρόνο έκανε χημειοθεραπείες για έναν κακοήθη όγκο στο παχύ, είχα να τη δω κανένα εξάμηνο, από την όψη της κατάλαβα ότι το πρόβλημα δεν ξεπεράστηκε παρόλη την περυσινή αισιοδοξία. Μετάσταση στο ήπαρ, με θεραπείες ξανά, πιο επιθετικές, με περούκα, με χάλια ψυχολογία και μεγάλο κουράγιο όμως, μιλάει άνετα γιαυτό που έχει. Αλλά τώρα είναι πιο βουβός ο λόγος της, σαν να μιλάει και να γυρίζει μέσα της ο λόγος, το βλέμμα, ο φόβος. Ζωγραφίζει η γνωστή μου, τη βοηθάει να χτίζει την ελπίδα της. Ίσως καταλαβαίνει ότι τα πράγματα τώρα είναι πολύ δύσκολα, μετά από τη μετάσταση τα χαμόγελα μικραίνουν, και οι επιτυχίες δεν είναι νίκες, είναι απλά κρατήματα στη γραμμή του πυρός. Η κυρία δεν απέφυγε το φακελάκι σε μεγάλο πανεπιστημιακό νοσοκομείο, παρόλο που ο γιος της είναι γιατρός και κάνει το αγροτικό του. Ο γιατρός της είναι γνωστός, ψυχρός, τη βλέπει σαν περιστατικό και της μιλάει λίγο.Κρύος. Είναι μία από τις δεκάδες παρόμοιες περιπτώσεις που θα βλέπει καθημερινά ο άνθρωπος. Η θεραπεία της αυτή τη στιγμή είναι ότι μπορεί να κάνει η επιστήμη, δόκιμη και σωστή.Αυτό είναι το σημαντικότερο εδώ που τα λέμε,ελπίδα αλλά και το σωστό σκεύασμα.
Ελπίζω να τη βλέπω που και που και να ζωγραφίζουμε μαζί, και να της λέω λίγα λόγια παρηγοριάς και σαν γιατρός και σαν άνθρωπος.
Και ακούω Radiohead ξανά και ξανά σήμερα, τα φωνητικά του Reckoner σαν προσευχή που κανείς δεν πρόκειται ν ακούσει, σαν παρέα που δε μιλάει μεταξύ της, σαν να θρηνείς την απώλεια ικανότητας επαφής με τους άλλους, και να μοιρολογείς. Και σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα αισθήματα, δεν μπορεί παρά να είναι αληθινότατα, κρυστάλλινα υπαρκτά, σαν τον καρκίνο της κυρίας και τόσων άλλων ανθρώπων τριγύρω. Ξορκίζουμε καθημερινά το κακό, με ρουτίνα,σχέδια επιτυχίας και ασφάλειας, επιπόλαιες χαρές, θορύβους, ανταγωνισμούς, και πάνω απόλα με τον προσωπικό μας εγωισμό, το μεγάλο μας σωτήρα. Και έρχεται ένα μικρό τραγουδάκι από τη μια, και ένας άνθρωπος που η ζωή του πήρε άτιμο πλάνο από την άλλη, και σε βάζουνε στη θέση σου. Εκεί να κάτσεις. Ηρέμησε λίγο...άκου τα ακόρντα.. τη θλιμμένη ομορφιά τους, στάσου λίγο εδώ στη γωνία. Its real. Χέστα για λίγο τα άλλα, ναι η θλίψη μπορεί να είναι συμπαγής, ωραία και το ίδιο απαραίτητη με τη χαρά.
5 comments:
its real…
Κοντοστέκομαι στην τελευταία φράση, την ξαναδιαβάζω, την αποδομώ, την δοκιμάζω μέσα μου… Υπάρχουν κάποιες αλήθειες μέσα στη ζωή του καθενός μας, κάποιες πραγματικές δοκιμασίες που δεν είναι πάντα επιλέξιμες, μάλλον περισσότερο επιλεκτικές όταν αυτές αποφασίσουν να μας συναντήσουν και γίνουν πάλη αντοχής με αβέβαιο αποτέλεσμα. Όλα μέσα είναι σ΄ ένα παιχνίδι που δεν διαλέγουμε και όλες οι ψυχολογικές μεταπτώσεις, απαραίτητες, όλες με τον κάθε διακριτό τους ρόλο.
Σκέφτομαι και την άλλη διάσταση που μου θύμισε το κείμενό σου καθώς άρχισα να το διαβάζω, την παραφορά. Ένας αδιευκρίνιστος ηδονισμός σε αντίθετα άκρα, ο παροξυσμός της χαράς, η απόλυτη απελπισία της λύπης, έντονες συναισθηματικές καταστάσεις (άλλοτε συνειδητές και άλλοτε ασύνειδες) πάνω στο σταθερό τέμπο της ζωής, μπιπ, μπιπ, μπιπ…
ωραία τα γράφεις σύντροφε,μου τα ξεκαθαρίζεις και μένα.Δοκιμασία και παραφορά λοιπόν, ωραίος τίτλος για ταινία κουλτουριάρικη :) Σε φιλώ.
Αυτή είναι η απορία μου με τους γιατρούς. Πως με αυτήν την καθημερινή προσδοκία θανάτου και τον ίδιο το θάνατο, μπορεί κανείς να αποφύγει το compassion fatigue, να μη βλέπει τους ανθρώπους σαν "απλά περιστατικά". Και από την άλλη, η ανάγκη σχετικής αποστασιοποίησης ώστε οι καταστάσεις να μη σε τραβήξουν κάτω, μαζί τους. Μου φαίνεται ότι εγώ δε θα τα κατάφερνα.
εμένα πάντως το All I need είναι το αγαπημένο μου!
όντως wrong guy και τι φινάλε ε?
thomas ο καθένας τις αντιστάσεις που μπορεί και αντέχει.
Post a Comment