Δύο ιδιαίτερες γυναίκες.

Διαβάζω το "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη" της Μαργαρίτας Καραπάνου. Τα εφηβικά της ημερολόγια βγήκαν σε βιβλίο, υποθέτω με τη συγκατάθεση της. Λόγος διεισδυτικός ήδη από τα 13 της. Η Μαργαρίτα Καραπάνου πέθανε, αφού μας άφησε δύο τουλάχιστον βιβλία τα οποία δύσκολα καταχωρούνται σε κάποια κατηγορία τον "Υπνοβάτη" και το " Rien ne va plus" με φανατικούς οπαδούς. Κυκλοφορεί στο ίντερνετ όλη η συνέντευξη της που έδωσε στην Εύη Κυριακοπούλου στην εκπομπή "Η ζωή είναι αλλού" λίγους μήνες πριν πεθάνει. Τα καταπράσινα γατίσια αλλά και λίγο από κρύο καθρέφτη μάτια της, η σπασμένη από το τσιγάρο φωνή της, και όλη η προσωπική ιστορία που κουβαλά και τη μοιράζεται χωρίς κανένα κράτημα, όπως και η σπαραξικάρδια αισιοδοξία αυτού του μυαλού που χτυπήθηκε για δεκαετίες από τη χρόνια ψυχική νόσο με διάλειμμα τις ιδιοφυείς δημιουργικές της αναλαμπές, τοποθετούν τη συνέντευξη αυτή στο προσωπικό μου καλτ. Βαθειά συγκινητική και γεμάτη εμπειρίες από τη ζωή της, σχεδόν μυθική παρουσία βγαλμένη από την πιο βαθειά, μυστική αλλά και επώδυνη δυστυχώς επίγνωση.

Όπως συγκινητική ήταν και η επιστροφή της Αρλέτας Παρασκευή βράδυ παρέα του Φοίβου Δεληβοριά στις πρεμιέρες του. Ευχαρίστησε επί σκηνής το νευροχειρουργό που της έσωσε τη ζωή μετά το εγκεφαλικό που έπαθε πριν ένα χρόνο ακριβώς, αστειεύτηκε με το κοινό το οποίο δεν μπορούσε να είναι θερμότερο μαζί της, νεολαία αμέτρητη, αυτοσαρκάστηκε, καταχειροκροτήθηκε, τραγούδησε και άφησε μια γλυκειά αίσθηση χαράς και συνέχειας με το παρελθόν της, αυτό που εκφράζει με τον σεμνό παιχνιδιάρικο τρόπο της εδώ και δεκαετίες. Φαντάζομαι μετά το feedback που έλαβε εχτές από τόση νεολαία, θα χει βγάλει φτερά μέσα της. Σιδερένια!