Μια τρελλή σφαίρα η γη

Αιθιοπία. Εξ ακοής και εκ φωτογραφιών φαντάζομαι τη γοητεία του διαφορετικού , του ξένου . Το σπαραγμό της φτώχειας, τα παιδιά που ζητούν ένα κέρμα από κάθε ξένο , σοκολατί εκπληκτικής ομορφιάς γυναίκες-γαζέλες. Ακούω για αξιοπρέπεια και χαμόγελο των ανθρώπων αλλά και αφάνταστη δυσκολία. Για τοπία δυο χιλιάδες μέτρα πάνω από τη θάλασσα , και ένα φεγγάρι που στην πανσέληνο του φωλιάζει μέσα στη χούφτα σου αφού πρώτα καθίσει στα μαλλιά σου. Για χρώματα , τη πολύχρωμη φαντασία των αφρικανών που διακοσμούν και βάφουν φαντεζί μαλλιά , νύχια , τοίχους , πιάτα έτσι για να γίνεται η ζωή υποφερτή. Υπάρχει μια φωτογραφία ενός ανθρώπου που ζητιανεύει τυλιγμένου με την πορτοκαλί εσάρπα- νατάλα όπως της λένε και μια μαγκούρα που κοιτάζει το φακό με βλέμμα εσωτερικό πόνου αλλά τρομερής δύναμης και γλύκας, προκαλεί σχεδόν κλάμα , θα ήταν το λιγότερο gross από τη μεριά μου να βάλω τη φωτογραφία αυτού του ανθρώπου εδώ , όσο και αν θέλω να μοιραστώ ένα αίσθημα με τον αναγνώστη του μπλογκ.

Παγκοσμιοποίηση , επιθυμία του σύχρονου ανθρώπου να διαχυθεί σε άλλες ζωές , σε άλλο χωροκόσμο , σε άλλο νομοθετικό σύστημα ύπαρξης.

Ανάγκη για ταξίδια , για ακρόαση του βουβού παλμού της γης στο χώμα της πάνω , της Μίας γης , που ο πρώτος κόσμος , τη σκάβει , την χτίζει , τη ρυπαίνει , την τσιμεντώνει , για να διάγει βίο απαλό , μετρημένο , σαν με ήπια δόση αναισθητικού. (ή ηρεμιστικού ). Και τα παιδιά πάντα τόσο κοντά στον βασικό παλμό της γης , μέσα στην αληθινή τάξη του κόσμου.

Και τέλος χαρά για αυτές και πολλές ακόμη φωτογραφίες και διηγήσεις , που με βάζουν στη θέση μου , και μου ναρκώνουν τον μικροαστικό μου θυμό για τη μαλάκω σήμερα στη δουλειά , και τον κάθε μαλάκα τριγύρω , που μου πε ότι η τιμή σου είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτά που παίρνεις εδώ στο δημόσιο , και η μιζέρια του δημοσίου δεν αντέχεται , και κάποια στιγμή πρέπει να φτιαχτείς , και να μη βλέπεις τους κατώτερους να σε ξεπερνάνε και όλα αυτά τα νεοπλουτίστικα. Κοίτα να δεις της λέω , το τζιπάκι που εσύ και ο άντρας σου ονειρεύεστε και το εξοχικό δεν είναι στα άμεσα σχέδια μου , αποφάσισα ότι η ζωή χωρίς τζιπάκι είναι καλύτερη . No jeeps and no salty chips the motto. Και λοιπά , και λοιπά , και λοιπά . Η μιζέρια είναι πρώτα απ όλα πάντα μέσα μας . Και το ανικανοποίητο εκεί επίσης. Οι φωτογραφίες αυτές με βοηθούν να επανατοποθετήσω τη ζωή μου εκεί που που πρέπει να στέκεται, αιωρούμενο νήμα σε ήπιο αεράκι , χωρίς αναταράξεις , χωρίς θορύβους , με αποχρώσεις θαλασσί.