Έχει και το Ισραήλ το σινεμά του

Μια μπάντα Αιγύπτιων αστυνομικών με θαλασσί στολές και επωμίδες φτάνει στο Ισραήλ για να δώσει μια συναυλία παραδοσιακού αράβικου σε ένα άσημο χωριό. Κανείς δεν τους περιμένει στα σύνορα, μέσα στην έρημο. Οι ώρες περνάνε, έχουν πάρει λάθος λεοφωρείο παραμάσχαλα με τις τρομπέτες, τα κόρνα και ένα τσέλο με ροδάκια τεράστιο, και φτάνουν σε ένα άλλο ανώνυμο τόπο με ένα και μοναδικό ανοιχτό εστιατόριο που το διαχειρίζεται μια ηφαιστιώδης μαυρομαλλούσα Εβραία (που με κάνει να αναθεωρήσω τα μάλα για τα γονίδια της θηλυκής εβραϊκής ράτσας)...Τα παιδιά δεν έχουν που να μείνουν και εξυφαίνονται μικρές πατέντες για να βολευτούν όλοι τους για μια βραδυά στα σπίτια των θαμώνων του εστιατορίου. Ο καθένας συνεισφέρει με τον τρόπο του και την προσωπική του ιστορία στην αλληλεπίδραση και την επικοινωνία με τον άλλον αυτό το ένα βράδυ, Αραβία και Ισραήλ και ο καθένας με τα θέματα του, που παρουσιάζονται απλά, αθόρυβα, σιωπηλά όσο σιωπηλή είναι η έρημος και η μικρή πολιτεία με τα προκάτ σπίτια που φιλοξενεί την μπάντα για μια νύχτα.
Η φετινή χρονιά έχει αρχίσει με πολύ καλές ταινίες, άλλο ένα διαμαντάκι "Η επίσκεψη της μπάντας", μια ταινία με ατμόσφαιρα Καουρισμάκι στο νότο, με υπόγειο χιούμορ, μοναχικούς βαρεμένους ήρωες της διπλανής πόρτας, ζουμ στα ζεστά εκφραστικά πρόσωπα, φωτογραφία που ενισχύει την ησυχία, και με μια αγκαλιά βραβεία σαν η καλύτερη ταινία στο Ισραήλ το 2007, το βραβείο Ειδικού βλέμματος στις Κάννες φέτος και σκηνοθεσίας στις Νύχτες πρεμιέρας εδώ. Από ότι βλέπω η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες που ξεκινά την προβολή της στην Ευρώπη μετά τα φεστιβάλ. Η μετάλλαξη του καθημερινού σε μαγεία. Σινεφίλ τρέξτε...