Ο μέσος Έλληνας

Άκουσα προχτές σε ένα κανάλι τοπικό της Θράκης το δήμαρχο Αλεξανδρούπολης να σχολιάζει το θέμα της απεργίας των σκουπιδιάρηδων (υπαλλήλων καθαριότητας plus chic) και να λέει εισαγωγικά ότι η Αλεξανδρούπολη είναι μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή πόλη, και μου ρθε να τραβήξω τα μαλλιά μου. Το παράδειγμα της Αλεξανδρούπολης είναι αυτό της μέσης ελληνική πόλης, και του δημάρχου της αυτό του μέσου κομψευόμενου, ναρκισσευόμενου τοπικού άρχοντα που επειδή έχει ακόμα τριώροφα στην επικράτεια του και όχι οχταώροφα και μια άπλα που δε μοιάζει με Αθήνα θεωρεί ότι κάνει και το τέλειο θεάρεστο έργο, μεσσίας μέσα στα λοιπά ζωντανά-δημότες (εμάς δηλαδή).

Η πόλη δεν έχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ κάδο ανακύκλωσης, επίσης ναρκισσιστικά και ζώντας σε ένα πλανήτη που γυρίζει γύρω από τα προϊόντα μας, τα πετάμε όλα έτσι, χαρτιά, κουτιά όλα.

Η πόλη δεν έχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ποδηλατόδρομο. Ενώ είναι επίπεδη, έχει παράλια ζώνη η οποία είναι και το μεγάλο της ατού σαν ποιότητα ζωής, κανείς δεν έχει ακόμη σκεφτεί να δώσει δυό μέτρα γης και να φτιάξει ένα δίκτυο δυό καθέτων δρόμων που τόσο είναι πια το κέντρο της πόλης, και να ενισχύσει τη χρήση ποδηλάτου. Κάτι παπούδες μόνο βλέπεις να τσουλάνε μέσα στο δρόμο και τους χαίρεσαι, βγαλμένοι από άλλες εποχές. Ως εκ τούτου η πόλη ακολουθεί το μοντέλο της Αθήνας, με κυκλοφοριακό στο κέντρο της τις ώρες αιχμής, και παντελή έλλειψη θέσεων πάρκινγκ, μιας και ο (μέσος) Έλληνας και για τσιγάρα να βγει θα πάρει το αμάξι του.

Για να πετάξεις Αλεξανδρούπολη μέχρι πέρυσι έβρισκες και φτηνά εισητήρια με την Aegean κυρίως, τελευταία και οι δυο εταιρίες έχουν γίνει πανάκριβες και πάνε χέρι χέρι οι τιμές, ανεβασμένες, ένα νέο ολιγοπώλιο σαν το γαλα που πίνουμε. Σύμπτωση τιμών μέχρι και στο ευρώ. Βέβαια με τα ίδια χρήματα πετάς Μαδρίτη, Βερολίνο, Ρώμη, εδώ όμως ούτε μέχρι Πάρο θα σε πάει το αεροπλάνο, θα σ' αφήσει στη μέση της θάλασσας, για Έβρο ακόμα περισσότερο.

Υπάρχει βιολογικός καθαρισμός στην πόλη αυτό είναι το μόνο αισιόδοξο εδώ και χρόνια, μακάρι να λειτουργεί σωστά.

Στη δυτική έξοδο της πόλης προς ένα παραθαλάσσιο χωριό τη Μάκρη ένας δρόμος 7 χιλιομέτρων που λειτουργεί σαν εθνική οδός τώρα πιο ελαφρά μετά την παράδοση της Εγνατίας λίγο βορειότερα, συναντάς ένα εξαιρετικό τοπίο δίπλα στη θάλασσα με ελαιώνες, το πιο βορινό σημείο στην Ελλάδα που φύεται η ελιά και βγάζει ένα υπέροχο έντονο πικρίζον λάδι από το τοπικό ελαιοτριβείο, πολλές από αυτές είναι βιολογικές. Εκεί είναι οι καλύτερες παραλίες, τα καλύτερα εξοχικά, μικρά λιμανάκια, βράχια, ένας μικρός παράδεισος. Αυτά τα χιλιόμετρα στη Νότια Γαλλία ή στην Ιταλία θα ήταν μια έξοχη αγροτουριστική εκδρομή, με ποδήλατα, περιπάτους, δρομάκια για ήπια πράγματα, ήρεμα. Στις ελληνικές πόλεις αυτοί οι δρόμοι είναι καρμανιόλες, και αν σε δουν να κάνεις ποδήλατο σου κορνάρουν κιόλας άσε που πραγματικά κινδυνεύεις.

Απλά πράγματα, απλές λογικές, απλές ιδέες που τόσοι άνθρωποι τις σκεφτόμαστε και ο (πάντα μέσος) συμπολίτης μας μας περνάει για ζαβά όταν τις λες και περισσότερο αυτοί οι υποκριτές οι πολιτικάντηδες. Αυτή είναι η απορία μου εδώ που ζω, τι ετσί μέσος Έλληνας ρε παιδιά, ποιος είναι ο μέσος Έλληνας, ο Τατιάνος, ο μεσημεριανός, ο κοιλαράς, ο θεούσος, ο Μακεδόνας που κλαίει, ο αντιοικολόγος, ο υβρίζων , ποιος είναι επιτέλους ο συγκάτοικος μου, ο σύμβιος μου σ αυτή την πατρίδα. Αυτός είναι ο διπλανός μου??? Αλλά και γω μέσος Έλληνας δεν είμαι? Οι ορισμοί μέσος Έλληνας, Νεοέλληνας με συγχύζουν και μου προκαλούν μια αμηχανία όσο και αν τους χρησιμοποιώ καμμιά φορά, κυρίως γιατί απαξιώνει τον πραγματικό Μέσο Έλληνα ( άνθρωπος με ελπίδα, με φιλότιμο, δημιουργικός και χρήσιμος για αυτόν και τους οικείους του) γιατί ο μέσος έλληνας που μιλάμε δεν είναι ο μέσος έλληνας αλλά ένα φασόν κοπτοραπτικής από δημοσιογράφους και κατίνες. Ορισμοί που φέρνουν παραζάλη σε μια χώρα γεμάτη αντιφάσεις που η μεγαλύτερη παθογένεια της καταπως φαίνεται είναι η βαρεμάρα της για αλλαγές, ακόμα και να θάψει τα σκουπίδια της βαριέται...