Είμαι ευτυχισμένη!

Λένα γράφει για σένα ο Χαλίλ Γκιμπράν στον Προφήτη του (και ας γράφτηκε το 1923):

" H χαρά σου είναι η λύπη σου χωρίς μάσκα. Η δεξαμενή του γέλιου σου γεμίζει συχνά με τα δάκρυα σου.
Και πως θα μπορούσε να ταν διαφορετικά?
Όσο βαθύτερα σε μπολιάσει η θλίψη, τόσο περισσότερο θα μπορέσεις να γεμίσεις με χαρά.
Η κρύα κούπα με το κρασί σου ήταν κάποτε καυτή στα χέρια του σιδερά της...
Όταν νοιώθεις χαρά, σκέψου την καρδιά σου και θα δεις ότι μόνο αυτό που σου προκάλεσε πόνο στο παρελθόν ορίζει τώρα τη χαρά σου.
Και όταν η λύπη σε κατακλύζει, δες πάλι την καρδιά σου, και θα δεις ότι κλαις γιαυτό που κάποτε σε γέμιζε χαρά.
Δεν είναι διόλου ξεχωριστές η λύπη με τη χαρά. Προχωρούν χέρι χέρι, η μια ξαπλώνει μόνη μαζί σου και η άλλη σωριάζεται δίπλα σου.
Μια ζυγαριά ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Θα πρεπε να ήσουν άδεια για να μείνεις σε ακινησία, σε πλήρη ισορροπία. "

Είμαι σίγουρος ότι το χτεσινό πλήθος νέων και μεγάλων που ακούσαμε τη Λένα Πλάτωνος δε θα αισθάνεται τίποτα λιγότερο από ευγνωμοσύνη για το απλό παράδειγμα της ύπαρξης της. Τον τρόπο του να υπάρχει, τον πόνο της, τη χαρά της, την ειρωνία της, τη φυσιογνωμία της, την επώδυνη σπανιότητα της αυτή που δημιουργεί τις μεγάλες ελλείψεις. Την ομορφιά της ψυχής της, τη μεγαλοπρέπεια της, την ασύλληπτη διαφορετικότητα της, το μουσείο σπάνιου ψυχισμού στο οποίο εκθέτει τα φτερά της. Την προθήκη των στίχων και της μουσικής της.
Και ποτέ ξανά συναυλία δεν έχει αντιστρέψει τους ρόλους θεραπευτή καλλιτέχνη και θεραπευόμενου κοινού με τέτοια ένταση. Γίναμε όλοι θεραπευτές στα απανωτά ανκόρ και προσφέραμε θεραπευτική ενέργεια, αγαπητική ροή στις πληγές ενός ανθρώπου που την απορρόφησε. Νοιώσαμε θεραπευτές, μας χάρισε αυτό το ρόλο, για να μπορέσει να δηλώσει απερίφραστα τόσες φορές λυτρωτικά, με μανία σχεδόν "Είμαι ευτυχισμένη".

Aretha Franklin ~ Nessun Dorma

Αφιερωμένο στον αγαπημένο φίλο Κύζικο, και στον Bosko, λάτρεις της ανθρώπινης φωνής .
Προσοχή στο φινάλε μπορεί οι αντιδράσεις σας να είναι ανεξέλεγκτες :)
Καλό Σαββατοκύριακο!

(ps η aretha τραγούδησε αντί του pavarotti γατί ήταν άρρωστος, η πρώτη φορά που τραγουδάει όπερα και η πρώτη σε άλλη γλώσσα)

Another book.

Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης "Ο Φιλοξενούμενος".

Ταίριαξε αυτό το βιβλίο με την αίσθηση του ανοίκειου που με περιτριγυρίζει αυτό τον καιρό. Σαν να κινούμαι ξένος στην πύρινη καλοκαιρινή πόλη, που ακόμα είναι γεμάτη από κόσμο που ζεσταίνεται και δυσφορεί (τα πρωϊνά). Η πόλη είναι άσχημη τα πρωϊνά. Το βράδυ είναι υποφερτή.

Μια παρέα πέντε μεσήλικων καλλιτεχνών προσλαμβάνει για δύο εβδομάδες ένα νεαρό φοιτητή που κέρδισε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι με μοναδικό σκοπό να τον παρατηρούν και να τον μελετήσουν. Κουβεντιάζουν μαζί του, για να γνωρίσουν τα μυστικά της ανθρώπινης φύσης. Αυτόν τον διάλεξαν γιατί έχει το πάθος της γνώσης, είναι φιλοπερίεργος και πηγαίνει κατευθείαν στο άγνωστο. Μελετούν τη διάνοια του και τον τρόπο ύπαρξης της. Ο προηγούμενος καλεσμένος τους είχε το χάρισμα της ομορφιάς, τον μελετήσανε σε όλες τις πιθανές εκφράσεις, και στάσεις και ιδιοτροπίες της ομορφιάς, ήταν αδιάφορος σε οποιαδήποτε εκμετάλευση του σαν όμορφο σαρκικό προϊόν. Αλλά έγινε ένα ατύχημα και έχασε τη ζωή του. Όλα συμβαίνουν στα δωμάτια ενός παρηκμασμένου σκοτεινού ξενοδοχείου με το όνομα "Αινώ". Ο ήρωας πασχίζει να μάθει τι είδους θεότητα ήταν η Αινώ και γιατί το όνομα της είναι τόσο σημαντικό για την παρέα των 5.

Η ατμόσφαιρα είναι το ίδιο κλειστοφοβική όπως και το προηγούμενο βραβευμένο βιβλίο του Χατζηγιαννίδη "Οι τέσσερις τοίχοι". Από την αναζήτηση του πιο θεϊκού μελιού στον κόσμο που κάνει τους ανθρώπους να ξεχνιούνται στο πρώτο βιβλίο, περνάει στην αναζήτηση του ιδιαίτερου αρώματος τους ψυχισμού του ανθρώπου. Μια ιστορία για το αέναο κυνήγι του πυρήνα. Μια τρελλή ανατομία του άπιαστου από μυαλά παράξενων ανθρώπων.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, έχει μια υπόγεια αγωνία, οι αποκαλύψεις γίνονται προς το τέλος μοναχά, και υπάρχει μια εσώκλειστη σκοτεινή διάθεση δράματος δωματίου, που μάλλον έχει να κάνει και με τη θεατρική θητεία του συγγραφέα. Έγραψε και το "Λα Πουπέ" που παιζόταν από την Άννα Κοκκινου μέχρι πρότινος (δεν το χω δει).

Γράφω για βιβλία έχοντας ανοιχτό τον blogger για ώρες στη δουλειά, μια τώρα μια σε μισή ώρα, στα ολιγόλεπτα διάκενα, συνεχής ανάγκη για αφαίρεση, η ανάγκη αφαίρεσης δε φεύγει ποτέ, μα ποτέ.

Mamma mia

We love you Meryl, έσωσες άλλη μια ταινία. Πρέπει να πάρεις επίδομα σωτηρίας απωλεσθέντων ταινιών. Και έχεις και φωνή.Και μιζανπλί Σκόπελος και Voulez-vous. Για θερινό μια χαρά, και είναι αρκετό!

Tower of Song - Cohen Tribute with U2

Well my friends are gone and my hair is grey
I ache in the places where I used to play
And Im crazy for love but Im not coming on
Im just paying my rent every day
Oh in the tower of song

I said to hank williams: how lonely does it get?
Hank williams hasnt answered yet
But I hear him coughing all night long
A hundred floors above me
In the tower of song

I was born like this, I had no choice
I was born with the gift of a golden voice
And twenty-seven angels from the great beyond
They tied me to this table right here
In the tower of song

So you can stick your little pins in that voodoo doll
Im very sorry, baby, doesnt look like me at all
Im standing by the window where the light is strong
Ah they dont let a woman kill you
Not in the tower of song

Now you can say that Ive grown bitter but of this you may be sure
The rich have got their channels in the bedrooms of the poor
And theres a mighty judgement coming, but I may be wrong
You see, you hear these funny voices
In the tower of song

I see you standing on the other side
I dont know how the river got so wide
I loved you baby, way back when
And all the bridges are burning that we might have crossed
But I feel so close to everything that we lost
Well never have to lose it again

Now I bid you farewell, I dont know when Ill be back
There moving us tomorrow to that tower down the track
But youll be hearing from me baby, long after Im gone
Ill be speaking to you sweetly
From a window in the tower of song
Yeah my friends are gone and my hair is grey
I ache in the places where I used to play
And Im crazy for love but Im not coming on
Im just paying my rent every day
Oh in the tower of song

Sunset

μεσσηνιακή μάνη, χωριό εξωχώρι, και η καρδαμύλη από ψηλά , splendid.
Σε δυό βδομάδες πάλι Καλαμάτα on the rocks για το φεστιβάλ χορού. Αξίζει !!

Autumn Sonata

Τρώγωντας ομελέτα με βιολογικά κολοκυθάκια, κουρασμένος με πονοκέφαλο από τη δουλειά μέχρι αργά, (ξανα)είδα τη Φθινοπωρινή Σονάτα στο κανάλι της Βουλής. Πήγα να δω μία με τον Χιου Γκραντ αλλά δε με τράβηξε.
Και έμεινα πάνω στο πρόσωπο της Ingrid Bergmann στα γεράματα της, στην κορυφή του παιξίματος της, και στη Λιβ Ούλμαν, με τα άχαρα γυαλιά, σαν βασανισμένη κόρη. Να μην μπορώ να πάρω τα μάτια μου πάνω από την Ingrid, τις ρυτίδες της, τα υγρά της μάτια, το αριστοκρατικό της πρόσωπο. Και ότι λέγανε μου φαινόταν τόσο σημαντικό, και τόσο..χορταστικό να πεις ...και σκέφτηκα ότι παρόλο το δύσκολο θέμα και τα δύσκολα λόγια που εκστομίζονται, η ταινία έχει δύο από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς ever. Και ότι όταν είσαι κουρασμένος και ταλαιπωρημένος, αυτά τα λόγια είναι σαν βάλσαμο. Kαι υπέθεσα ότι σε ένα μικρό ή μεγάλο μέρος θα μπορούσε να αφορά τη μάνα μου με την αδερφή μου, ή τις ξαδέρφες μου..τέλος πάντων θεώρησα ότι το θέμα της δυνατής μάνας με την αβέβαιη κόρη είναι αρκετά συνηθισμένο και αφορά αμέτρητες γυναίκες. Αλλά η ταινία ορίζεται σαν βαριά κουλτούρα..(?)

Και μετά η ψυχή μου ηρέμησε, ευχαριστήθηκε από τις δυό θεότητες και τον πυκνό βαθύ λόγο, και είδα και τα Υπέροχα πλάσματα καπάκι που οι ήρωες είναι τόσο συμπαθητικοί, και επιτέλους ευχαριστήθηκα τηλεόραση.

Madonna

Βαρέθηκα να διαβάζω σε blogs και εφημερίδες για το πόσο απάνθρωπα κακοπέρασαν οι συνάνθρωποι μας για να βγάλουν το εισητήριο για τη κυρά-Madonna. Μου φαίνεται αδιανόητο να σταθώ τόσες ώρες για ένα εισητήριο δήθεν κατευθείαν για παράδεισο, που ήδη ξέρεις ότι η βλαχοεταιρία που διοργανώνει τη συναυλία το χει χρεώσει ακριβότερο και από τις πλούσιες Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Τελικά μάλλον δεν έχω υπομονή ή απλά προτιμώ να μου φέρονται ανθρώπινα όπως και γω θα προσπαθούσα να κάνω το ίδιο. Τι γιαγιάδες ακούσαμε, τι 7ωρες αναμονές..Για να μη φλυαρώ με όλα αυτά που συνέβησαν για την κυρά-Madonna (που μια χαρά είναι και την πάω πολύ, αλλά όχι στη συναυλία της δε θα πατήσω, ) συνάδω με τον ωραίο, μισανθρωπικό όσο πρέπει, λόγο του manifestogr που με εκφράζει στο συγκεκριμένο θέμα όχι τόσο ως προς τη γνώμη του για τη Madonna αλλά στην έκπληξη του για το πόσο παράλογη του φαίνεται όλη αυτή η ταλαιπωρία (και πόσο ενδεικτική της εποχής επίσης). Γενικά οι όροι μαγικό χαρτάκι, συναυλία του αιώνα κλπ μου προκαλούν μια απέχθεια, όταν συνοδεύονται από τέτοιες απερίγραπτες συμπεριφορές. Η συμμετοχή μου στο δρώμενο εξαντλήθηκε στο να ψάξω online εισητήρια για μια φίλη όπου μετά από 30 προσπάθειες δεν κατάφερα τίποτε. Έτσι να λέω ότι ασχολήθηκα λίγο με την primadonna. Και του χρόνου λιντσαρίσματα..