Λένα γράφει για σένα ο Χαλίλ Γκιμπράν στον Προφήτη του (και ας γράφτηκε το 1923):
" H χαρά σου είναι η λύπη σου χωρίς μάσκα. Η δεξαμενή του γέλιου σου γεμίζει συχνά με τα δάκρυα σου.
Και πως θα μπορούσε να ταν διαφορετικά?
Όσο βαθύτερα σε μπολιάσει η θλίψη, τόσο περισσότερο θα μπορέσεις να γεμίσεις με χαρά.
Η κρύα κούπα με το κρασί σου ήταν κάποτε καυτή στα χέρια του σιδερά της...
Όταν νοιώθεις χαρά, σκέψου την καρδιά σου και θα δεις ότι μόνο αυτό που σου προκάλεσε πόνο στο παρελθόν ορίζει τώρα τη χαρά σου.
Και όταν η λύπη σε κατακλύζει, δες πάλι την καρδιά σου, και θα δεις ότι κλαις γιαυτό που κάποτε σε γέμιζε χαρά.
Δεν είναι διόλου ξεχωριστές η λύπη με τη χαρά. Προχωρούν χέρι χέρι, η μια ξαπλώνει μόνη μαζί σου και η άλλη σωριάζεται δίπλα σου.
Μια ζυγαριά ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Θα πρεπε να ήσουν άδεια για να μείνεις σε ακινησία, σε πλήρη ισορροπία. "
Και πως θα μπορούσε να ταν διαφορετικά?
Όσο βαθύτερα σε μπολιάσει η θλίψη, τόσο περισσότερο θα μπορέσεις να γεμίσεις με χαρά.
Η κρύα κούπα με το κρασί σου ήταν κάποτε καυτή στα χέρια του σιδερά της...
Όταν νοιώθεις χαρά, σκέψου την καρδιά σου και θα δεις ότι μόνο αυτό που σου προκάλεσε πόνο στο παρελθόν ορίζει τώρα τη χαρά σου.
Και όταν η λύπη σε κατακλύζει, δες πάλι την καρδιά σου, και θα δεις ότι κλαις γιαυτό που κάποτε σε γέμιζε χαρά.
Δεν είναι διόλου ξεχωριστές η λύπη με τη χαρά. Προχωρούν χέρι χέρι, η μια ξαπλώνει μόνη μαζί σου και η άλλη σωριάζεται δίπλα σου.
Μια ζυγαριά ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη. Θα πρεπε να ήσουν άδεια για να μείνεις σε ακινησία, σε πλήρη ισορροπία. "
Είμαι σίγουρος ότι το χτεσινό πλήθος νέων και μεγάλων που ακούσαμε τη Λένα Πλάτωνος δε θα αισθάνεται τίποτα λιγότερο από ευγνωμοσύνη για το απλό παράδειγμα της ύπαρξης της. Τον τρόπο του να υπάρχει, τον πόνο της, τη χαρά της, την ειρωνία της, τη φυσιογνωμία της, την επώδυνη σπανιότητα της αυτή που δημιουργεί τις μεγάλες ελλείψεις. Την ομορφιά της ψυχής της, τη μεγαλοπρέπεια της, την ασύλληπτη διαφορετικότητα της, το μουσείο σπάνιου ψυχισμού στο οποίο εκθέτει τα φτερά της. Την προθήκη των στίχων και της μουσικής της.
Και ποτέ ξανά συναυλία δεν έχει αντιστρέψει τους ρόλους θεραπευτή καλλιτέχνη και θεραπευόμενου κοινού με τέτοια ένταση. Γίναμε όλοι θεραπευτές στα απανωτά ανκόρ και προσφέραμε θεραπευτική ενέργεια, αγαπητική ροή στις πληγές ενός ανθρώπου που την απορρόφησε. Νοιώσαμε θεραπευτές, μας χάρισε αυτό το ρόλο, για να μπορέσει να δηλώσει απερίφραστα τόσες φορές λυτρωτικά, με μανία σχεδόν "Είμαι ευτυχισμένη".
11 comments:
Υπέροχο κείμενο, Κέλσιε!
Συμφωνώ και γω ότι είναι υπέροχο το κείμενο.Μπορείς να μου πεις τι είναι αυτό στη Πλάτωνος, που σας κάνει όλους σας να την θεωρείτε κάτι σαν δικό σας άνθρωπο?Να σας αγγίζει τόσο βαθειά?
η Λένα ήταν και θα είναι ορόσημο για την μουσική ιστορία μας, ποιήτρια λυρική και ηλεκτρονική σύγχρονη ,άμεση και απόκοσμη παράλληλα.Η συναυλία της μια τρυφερότητα στο σκληρό καλοκαίρι του 2008 ,εδώ πάει ο στίχος φέρνεις την άνοιξη μέσα στο θέρος, και η Λένα με την πρωτομαγιά της το έκανε σύνθημα της βραδιάς.
Κύζικε ίσως αυτό που έχει η Π. εκτός από το πρωτότυπο ταλέντο είναι ότι δεν προσποιείται τίποτα ,είναι ευάλωτη όπως οι πραγματικοί καλλιτέχνες και όπως όμορφα το έθεσε ο Celcius έχει τον yen και yang που είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης ύπαρξης.
αν δυστυχια ειναι η συνεχης αναζητηση της ευτυχιας τοτε ετσι εχουν τα πραγματα.
όντως στεφ συμφωνώ και γω, αυτό που διαθέτει αυτή η καλλιτέχνης είναι η βιωματική απόδειξη του ευάλωτου της φύσης της, και σήμερα που η έννοια ευάλωτος τείνει να γίνει κατάρα, για κάποιους (και ευτυχώς είναι πολλοί αυτοί ακόμη και κυρίως νέοι άνθρωποι) η Λένα επανατοποθετεί με το βίωμα της μια στάση ζωής πιο κοντά στον πραγματικό εαυτό μας. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τη δύναμη που μας δίνει το παράδειγμα αυτό Κύζικε, αλλά και η μυθοποίηση αυτή που της γίνεται τελευταία ίσως να μην είναι η πρέπουσα. Με δυό λόγια, πέρα από την ρηξικέλευθη μουσική της, η Λένα Πλάτωνος είναι μια γυναίκα που λούστηκε όλη τη ζωή της πάνω της, και συνεχίζει ως τέτοια. Ο κόσμος μας χρειάζεται τέτοιους καλλιτέχνες, φωνές ψιθυριστές πίσω από τα φώτα, πίσω από τις λεζάντες, μπουχτίσαμε με τα φασόν.
Fuzzy πολλούς χαιρετισμούς, θα σου άρεσε πολύ η βραδιά!
ερχομαι κι εγω να συμπληρωσω στο υπεροχο συστημικό σου κείμενο οτι η Λενα εχει σπασει τον καθρεφτη.
ΕΙΝΑΙ ,ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ
και γι αυτο απο το βραδυ της Δευτερας πληθος προσωπικες καταγραφες, οριοθετουν εκατονταδες αυτονόητες υπερβασεις στο διαδικτυο με κοινο παρανομαστη την
κοινοποιηση προσωπικων καταθεσεων, με μορφη θέσης η συναισθηματων, στην επαφη τους με κατι τόσο αληθινό και ταυτόχρωνα ιδιωτικό.
Ειμαστε ευτυχισμενοι οντας πλημυρισμενοι δακρυα!
Χάρηκα τόσο πολύ που αυτή η γυναίκα ίσως και να ένιωσε την δικαίωση...
Πόσο λυτρωτικό μπορεί να είναι αυτό;
...."Την ασύλληπτη διαφορετικότητα της".
Αυτό κρατάω. Εκεί μέσα είναι τα ρούχα και τα υπάρχοντα της. Και λίγο πιο πάνω η ίδια η ύπαρξη. Λίγο πιο πάνω. Ναι εκεί .Σε αυτό εκεί το αστέρι που τρεμοσβήνει σαν δάκρυ μικρού αγοριού, που όλο λέει να κυλήσει και δεν κυλάει ποτέ.
Κρίμα που δεν μπόρεσα να πάω...
tsarlatann η πρώτη σου στο ηρώδειο από ότι είχες γράψει αν θυμάμαι καλά :)
candyblue, ορκισμένη φαν ακούγεσαι :)
thomas θα απολάμβανες τη βραδυά σίγουρα και
etalon, έχεις απόλυτο δίκιο για τις ιδιωτικές φωνές στη μπλογκόσφαιρα και στα περιοδικά σύντομα που βγάζουν μια πηγαία έκφραση, αυτό είναι έκφραση υγείας και συναισθηματικής συμμετοχής, στο θέαμα που κοινωνήσαμε, που φαίνεται ότι ξεσήκωσε ανέμους εντός μας. Τα φυντάνια της Πλάτωνος νέοι δημιουργοί και πρωτότυποι καλλιτέχνες θα μιλήσουν σίγουρα μέσα από τη δουλειά τους, να χουμε λίγο χρόνο και διάθεση να τους παρακολουθούμε. Να σαι καλά φίλε!
Post a Comment