Another book.

Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης "Ο Φιλοξενούμενος".

Ταίριαξε αυτό το βιβλίο με την αίσθηση του ανοίκειου που με περιτριγυρίζει αυτό τον καιρό. Σαν να κινούμαι ξένος στην πύρινη καλοκαιρινή πόλη, που ακόμα είναι γεμάτη από κόσμο που ζεσταίνεται και δυσφορεί (τα πρωϊνά). Η πόλη είναι άσχημη τα πρωϊνά. Το βράδυ είναι υποφερτή.

Μια παρέα πέντε μεσήλικων καλλιτεχνών προσλαμβάνει για δύο εβδομάδες ένα νεαρό φοιτητή που κέρδισε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι με μοναδικό σκοπό να τον παρατηρούν και να τον μελετήσουν. Κουβεντιάζουν μαζί του, για να γνωρίσουν τα μυστικά της ανθρώπινης φύσης. Αυτόν τον διάλεξαν γιατί έχει το πάθος της γνώσης, είναι φιλοπερίεργος και πηγαίνει κατευθείαν στο άγνωστο. Μελετούν τη διάνοια του και τον τρόπο ύπαρξης της. Ο προηγούμενος καλεσμένος τους είχε το χάρισμα της ομορφιάς, τον μελετήσανε σε όλες τις πιθανές εκφράσεις, και στάσεις και ιδιοτροπίες της ομορφιάς, ήταν αδιάφορος σε οποιαδήποτε εκμετάλευση του σαν όμορφο σαρκικό προϊόν. Αλλά έγινε ένα ατύχημα και έχασε τη ζωή του. Όλα συμβαίνουν στα δωμάτια ενός παρηκμασμένου σκοτεινού ξενοδοχείου με το όνομα "Αινώ". Ο ήρωας πασχίζει να μάθει τι είδους θεότητα ήταν η Αινώ και γιατί το όνομα της είναι τόσο σημαντικό για την παρέα των 5.

Η ατμόσφαιρα είναι το ίδιο κλειστοφοβική όπως και το προηγούμενο βραβευμένο βιβλίο του Χατζηγιαννίδη "Οι τέσσερις τοίχοι". Από την αναζήτηση του πιο θεϊκού μελιού στον κόσμο που κάνει τους ανθρώπους να ξεχνιούνται στο πρώτο βιβλίο, περνάει στην αναζήτηση του ιδιαίτερου αρώματος τους ψυχισμού του ανθρώπου. Μια ιστορία για το αέναο κυνήγι του πυρήνα. Μια τρελλή ανατομία του άπιαστου από μυαλά παράξενων ανθρώπων.

Το βιβλίο είναι εξαιρετικά καλογραμμένο, έχει μια υπόγεια αγωνία, οι αποκαλύψεις γίνονται προς το τέλος μοναχά, και υπάρχει μια εσώκλειστη σκοτεινή διάθεση δράματος δωματίου, που μάλλον έχει να κάνει και με τη θεατρική θητεία του συγγραφέα. Έγραψε και το "Λα Πουπέ" που παιζόταν από την Άννα Κοκκινου μέχρι πρότινος (δεν το χω δει).

Γράφω για βιβλία έχοντας ανοιχτό τον blogger για ώρες στη δουλειά, μια τώρα μια σε μισή ώρα, στα ολιγόλεπτα διάκενα, συνεχής ανάγκη για αφαίρεση, η ανάγκη αφαίρεσης δε φεύγει ποτέ, μα ποτέ.