Architectural digest.

Περπατώντας εχτές το βράδυ στο κέντρο της αθήνας από την πλατεία κυψέλης μέχρι την πλατεία εξαρχείων, το μάτι μου έπεφτε σ'αυτά τα κτίρια του μεσοπολέμου, στις παρόδους της οδού κυψέλης, ένα σχολείο εξαιρετικό, οι αστικές πολυκατοικίες των 50s στη μαυροματαίων, και μετά πάλι γλυκές γραμμές και καμπύλες στα εξάρχεια. Λιγοστά πράγματα βέβαια αλλά αξιοθαύμαστα, μια άλλη οργάνωση της κοινωνικής ζωής, μια άλλη κλίμακα αξιών, κάποιος πλούτος εμπορικός που επιτέλους δόθηκε για την τέρψη όλων των ματιών, και δεν κρύφτηκε πίσω από κάγκελα και κυπαρισσοειδή στις προαστιακές βίλλες. Ολοφάνερα όμως νοιώθεις ότι η πόλη δεκάρα δε δίνει γιαυτά τα κτίρια, η πόλη χέστηκε γενικότερα, το ολοσκότεινο πεδίο του άρεος, ούτε ένα φως, σε πιάνει τρόμος, μυρωδιές από ούρα, από σκουπίδια, άνθρωποι κοιμόντουσαν σε χαρτοσακούλες ακριβώς πάνω στην πλατεία εξαρχείων και ο άλλος πίνει ποτό στο καφέ. Μια πόλη σε παραίτηση, χωρίς κόσμο και όμως γεμάτη σκουπίδια. Και σκέφτηκα ότι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει συντελεστεί στην ελλάδα, δεν είναι η φτώχια της, ούτε η τουρκοκρατία της, αλλά η στάση των πολιτικών της, η ατιμωρησία που κατορθώνουν και καθημερινά επιβάλλουν, που έχει διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και σύμπνοιας, και έχουν κάνει τον έλληνα να κλειδώνεται με το σύρτη με τη φαμίλια του σε ένα σπιτάκι και να έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τα κοινά. Και μετά σκέφτηκα τα κτίρια της Πράγας και ότι η Ελλάδα τελικά είναι μια πολύ πολύ παράξενη χώρα με παράξενους ανθρώπους είναι κάτι σαν αντιχώρα, κάτι σαν αντιστροφή, το έκδηλο κρύβεται, το οφθαλμοφανές φτύνεται, το όμορφο διώκεται, ενώ το άσχημο δικαιολογείται. Πίνοντας ένα ποτό με το μυαλό ευτυχώς λίγο χορτασμένο από ομορφιά συνειδητοποίησα ότι στη χώρα αυτή βιώνει ο καθένας μια μικρή, σιωπηλή δικτατορία, σαν ακίδα στο μικρό του δαχτυλάκι, ή σαν στενό παπούτσι...και πορεύεται.