Περιπλανώμενος στη βλογοχώρα διαβάζω ωραία πράγματα και δυνατές γνώμες και αλήθειες και ωραίες φωτογραφίες , στέκομαι μετέωρος γιατί καταλαβαίνω ότι πάλι δεν έχω τίποτα να γράψω , ώσπου ανοίγοντας την kerasia πέφτω πάνω στη στιλπνή οδαλίσκη του Matisse, που την ζωγράφισε στην Νίκαια κάπου στα 20s, και φλογίζομαι απο τη θέαση της ομορφιάς μπρος μου. Κάθομαι και κοιτάζω την φωτογραφία και νοιώθω μια γλύκα , μια γλώσσα χωρίς λέξεις σωματική ξεπηδά μέσα μου , σβήνουν οι λέξεις οι κανονικές οι ελληνικές , χαζεύουν οι προτάσεις μπροστά στην μαγεία του χρώματος που φτάνει μέχρι το στομάχι μου. Μου χει καλύψει το στήθος , μπαίνω μέσα στα μπλε μοτίβα των τοίχων , τρώω τα πορτοκάλια και ξαπλώνω μαζί με την οδαλίσκη στο πράσινο βελουδένιο κρεβάτι της , γεύομαι τον ήλιο της Cote d Azur, έτσι όπως γεμίζει το ψηλοτάβανο με τεράστια παράθυρα σπίτι του ζωγράφου , η Νίκαια σήμερα τέτοια μέρα θα ναι μια κούκλα , η Promenade des Anglais , τα υπέροχα σπίτια , ο σεβασμός στον χώρο στον τόπο , στον ήλιο, στη Μεσόγειο, Γαλλία . Ευλογία για το Matisse θα τανε η Νίκαια , τα κορίτσια που του πόζαραν , και αυτός υποτάχτηκε στο τέλος στον μεσογειακό αισθησιασμό ,παράτησε την εκζήτηση , εφέθηκε στα κορίτσια , τις έπλασε στην έσχατη ηδύτητα . Έμεινε χρόνια εκεί , και μετά ανηφόρισε στο Παρίσι , για να συνεχίσει στον επόμενο πειραματισμό.
Πως μπορεί κάποιος να ναι αδιάφορος σ αυτό το χρώμα , σ΄αυτή τη ζωή του πίνακα και στη ζωή έξω από αυτόν ? Πως αντέχουμε , να μη βάφουμε τα σπίτια μας έτσι , να μην κάνουμε τα σχολεία των παιδιών μας έτσι ,τις αλάνες , τα νοσοκομεία, να μη γεμίζουμε τους δρόμους και τις ταράτσες με ζωγραφιές , με μοτίβα ..εν γένει πως φτάσαμε και κάναμε ένα τόσο μεγάλο μέρος αυτής της χώρας τόσο, μα τόσο σκατένιο. Ίσως η ελάχιστη φιλοδοξία μου σ αυτό το blog, θα ήτανε να μιλήσω την έκδηλη απορία ενός ανθρώπου που αγαπά το χρώμα και την ομορφιά ,που πνίγεται σε τέτοια συνειδητή ασχήμια και προχειρότητα ,και να δω ότι υπάρχουν 5 10 20 άνθρωποι που έχουν μια παρόμοια κοσμοθεωρία. Είναι μια παρηγοριά και αυτό ...θα πάω ν ακούσω αύριο τη Σώτη Τριανταφύλλου με την ουμανιστική της πικράδα να μιλάει για την δική της Ελλάδα . Μαζί της και γω.
Πως μπορεί κάποιος να ναι αδιάφορος σ αυτό το χρώμα , σ΄αυτή τη ζωή του πίνακα και στη ζωή έξω από αυτόν ? Πως αντέχουμε , να μη βάφουμε τα σπίτια μας έτσι , να μην κάνουμε τα σχολεία των παιδιών μας έτσι ,τις αλάνες , τα νοσοκομεία, να μη γεμίζουμε τους δρόμους και τις ταράτσες με ζωγραφιές , με μοτίβα ..εν γένει πως φτάσαμε και κάναμε ένα τόσο μεγάλο μέρος αυτής της χώρας τόσο, μα τόσο σκατένιο. Ίσως η ελάχιστη φιλοδοξία μου σ αυτό το blog, θα ήτανε να μιλήσω την έκδηλη απορία ενός ανθρώπου που αγαπά το χρώμα και την ομορφιά ,που πνίγεται σε τέτοια συνειδητή ασχήμια και προχειρότητα ,και να δω ότι υπάρχουν 5 10 20 άνθρωποι που έχουν μια παρόμοια κοσμοθεωρία. Είναι μια παρηγοριά και αυτό ...θα πάω ν ακούσω αύριο τη Σώτη Τριανταφύλλου με την ουμανιστική της πικράδα να μιλάει για την δική της Ελλάδα . Μαζί της και γω.
6 comments:
Συμφωνώ για το χρώμα και την τέχνη στη ζωή μας. Το πιο μεγάλο μου πρόβλημα είναι η ασχήμια στα σχολεία δε, γιατί το σπίτι μου είναι το καταφύγιο μου και το θεωρώ το ίδιο ένα έργο τέχνης που συνέχεια ανανεώνεται.
Αλλά στο σχολείο αισθάνομαι τρομερά αδύναμη να παρέμβω!
Υπέροχο Κέλσιε, πραγματικά.
Με ταξιδεψες Κέλσιε, μεσα απο την παστα και την μυρωδια των χρωματων που βγαινει απο το ποστ σου. Α! και που 'σαι, μπορει να ειμαστε παραπανω απο 15-20 ;-)
ο καψερος ο ελληνας δε φημιζεται για την αισθητικη του, στα σιγουρα
προτεινω αναλογο μαθημα στα σχολεια, οπως και ποιησης,πραγματικης ποιησης
εμαθα πως η σωτη ειναι πολυ δυνατη στις παρουσιασεις της
Πήγες στην Τριανταφύλλου; Το είχα σχεδιάσει κι εγώ, αλλά χρειάστηκε να ταξιδέψω. Πώς ήταν;
Ωραίο, χρωματιστό ποστ. Συμφωνώ κι εγώ, με έμφαση στα σχολεία και στα νοσοκομεία. Το μόνο που προτιμώ ασπρόμαυρο έναντι έγχρωμου είναι οι φωτογραφίες.
Χρωματιστή καλημέρα!
@ Fuzzy
Τον τελευταίο καιρό η Τριανταφύλλου παρουσιάζει τραγουδώντας. Έχει μια μπάντα από φίλους που είναι όντως πολύ δυνατή. Την είδα πριν λίγες εβδομάδες στον Πατάκη, αλλά άσε να δούμε τι θα μας πει και ο Κέλσιος
Post a Comment