Να πούμε και ένα ποίημα μια φορά

Αύριο είναι η παγκόσμια μέρα ποίησης. Θα μου πεις και τί έγινε , η ποίηση όμως πνεύμα αντιλογίας είναι κάτι που είναι μέσα στην ανθρώπινη καρδιά , κατά περιόδους όλοι μας ακουμπήσαμε και ακουμπάμε σε ποιήματα , ακόμα και οι αναλφάβητοι ακουμπάνε στη μελοποιημένη ποίηση τα βάσανα και τους πόθους τους. Αν ζούσαμε στο Παρίσι ,υποθέτω θα ξεχυνόντουσαν λέξεις ποιητικές από κτίρια , καμπαναριά , μουσεία , μετρό και μέγαρα , αν ζούσαμε στη Γερμανία το ίδιο , θα φερνε ο Ρήνος λέξεις στην Κολωνία , Ντισελντορφ και ούτω καθ εξής. Αυτοί τα γιορτάζουν κάτι τέτοια , έχουνε φαντασία στους εορτασμούς.Πέρυσι πάντως σε στάσεις στην Αθήνα και στο μετρό αν θυμάμαι καλά διαβάσαμε ποιήματα και ήταν πολύ όμορφο αυτό , εύχομαι να ξαναγίνει. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος στη φύση του μέσα είναι πιο κοντά στην ποίηση απ'ότι στη λογοτεχνία , την αγγίζει πιο εύκολα , απλά ζούμε στις μέρες μας την παρακμή της αισθαντικότητας ,την έλλειψη ποιοτικού χρόνου που αναγκαστικά έχει παρασύρει μια ενασχόληση τόσο βαθειά προσωπική και παρηγορητική , την ανάγνωση ενός ποιήματος σε επίπονη , βαριά και καλά κουλτούρα

Προσωπικά την ποίηση την νιώθω πολύ κοντά στο δέρμα μου , και αν και δε διαβάζω τόσο πολύ ποίηση , νοιώθω μεγάλο σεβασμό για τους ποιητές , των λέξεων , των ήχων , των εικόνων και της ζωής στο τέλος τέλος. Ένα ωραίο ποίημα είναι πάνω απ'όλα ελπίδα .

To προσωπικό μου tribute είναι μερικοί στίχοι που με έχουν συγκινήσει κατά καιρούς:

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΑΛΙΟ ΣΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Λες πως ζηλεύω τρελά?

Πως αυτό δεν είναι τίποτα ,

πως κάποιο μόνο επιπόλαιο χάδι?

Φίλημα που σβήνει

ακόμα πριν ν αστράψει?

Πρέπει λοπόν να σου πω κάτι που δεν ξέρεις:

Ένα και μόνο σάλιο στα μαλλιά της Αφροδίτης

μεταμορφώνει αυτό το άγαλμα της θεάς

σε απλό κομμάτι βάθρου

που στηρίζει αυτό το σάλιο.

Milan Kundera, Μονόλογοι, 1969

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Κάποτε στέκεσαι στη μέση του δρόμου, βράδυ -δε συμβαίνει τίποτα, όμως η μακρινή φωνή ενός παιδιού, η μυρουδιά των γιασεμιών από έναν κήπο, η ησυχία των άστρων που τη διέκοψε το σφύριγμα του τρένου, σου δίνουν μια αίσθηση σαν άξαφνα εδώ, αυτήν τη στιγμή, να έζησες όλα όσα προόριζε ο Θεός για σένα

και τ άλλα αργότερα δε θα΄χουν πια καμμία σημασία.

Τάσος Λειβαδίτης, Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Άνθρωποι λυπημένοι

δεν ξέρουν από που έρχεται η λύπη τους.

Άνθρωποι ευτυχισμένοι

δεν ξέρουν από που έρχεται η ευτυχία τους.

Άνθρωποι που ψάχνουν δεξιά ή αριστερά

δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το δεξί απ'το αριστερό.

Άνθρωποι που λένε πάντα "Εγώ και δικό μου"

δεν ξέρουν τι είναι "Εγώ" και τι θα πη "δικό μου"

Τζελαλεντίν Ρουμί , Ο Αγαπημένος ( το βιβλίο αυτό έχει γίνει πολύ δημοφιλές τα τελευταία χρόνια, γράφτηκαν κάπου στα 1250 στην Περσία)