Africa ( και γω θέλω )

greetings from Addis
i am in an internet corner and two local women are
chatting behind my back.....
ethiopia is a great experience , i have never seen so
much poverty and pictures come to me that would make
anyone sober up,
the city has people living in streets next to palaces
but most people are very proud and brave, I look at
their eyes and see how firm look they have...
the experience in the hospital was amazing, patients
overflowing, no facilities ,no modern drugs or
facilities but everyone is so polite ,
i made rounds with the residents and then had cake and
coke, people are smiling,they seem so resilient,
seems patients are so resilient,
many cases are aids related but no screening of any
disease takes place
the rest of the group is ok, the opthalmologists are
nice women but tomorrow they go to a small town to
perform cataract surgery old way, everything works
like 30 years ago,
by the way Ethiopia is celebrating the millenium
september 1st so iam 7 years younger here hahahahha,
I love the local food and the colours of scarfs,rugs,
all old but seems women here have a taste for colour,
really tall and nice women, no obesity in miles...only
some greek immigrants
big big hug

Ανοιξιάτικο μπλουζάκι

Παραμονή Πρωτομαγιάς ξεκινάω δουλειά . Νέο νοσοκομείο. Η ντόπα της άνοιξης από το πρωί στο κεφάλι μέσα . Αυτοκίνητο. Τώρα θα βρω ένα δρόμο να πηγαίνω εκτός Κηφισίας , τη σιχάθηκα πέντε χρόνια πάνω κάτω κάθε μέρα. Ωραίες φιλοδοξίες επαγγελματία. Προσπαθώ φιλότιμα , και με μπόλικο χρόνο μπροστά μου αφού ξύπνησα πολύ νωρίς να χωθώ στους δρόμους της Φιλοθέης. Να ανταλλάξω την μπλοκαρισμένη autostrada της Κηφισίας , με τους μονήρεις οδηγούς , τα μοναχικά τσιγάρα , με τη Λάμψη 93 φεύγα και τους απαράδεκτους πρωινούς εκφωνητές και τις γατούλες τους από τα παράθυρα (υπάρχει ακόμα ο Τζούμας ευτυχώς) με δέντρα , φύση , και ελεύθερη οδήγηση. Μου χει λείψει η ήπια μαλακή οδήγηση , να οδηγάς και να βλέπεις κιόλας , να μην ανταγωνίζεσαι την τάπα με το τζιπ που δε σε βλέπει κιόλας από κει πάνω που βρίσκεται. Δε θέλω να τρώω και εξατμίσεις στο πρόσωπο. Ειδυλλιακή διαδρομή , προσπαθώ να βγω Ψυχικό , Πανόρμου και μετά Γουδί απέναντι. Τζίφος , 20 λεπτά περιπλάνησης σε american dream residencies , αρώματα και λουλούδια , και βγαίνω ξανά στο ίδιο σημείο της Φιλοθέης που περνώ κάθε μέρα. Κύκλος. Κούρμπα. Έξυπνος δήμαρχος , δε βάζει ούτε μια ταμπέλα . Gianna Aggelopoulos House , Despoina-Demis Mansion , Old Psichiko , To Panormou street , απαξιεί τελείως. Σου λέει έχετε την Κηφισίας όλοι , δε σας θέλουμε εδώ μέσα από τα χόρτα μας. Αφήστε μας στον περίκλειστο παράδεισο μας και μην πατάτε , και αν πατήσετε με δική σας ευθύνη, είπαμε δε σας θέλουμε , θα τα γεμίσουμε αδιέξοδο και μονής κατεύθυνσης , θα σας ζαλίσουμε.
Ωραία μυρωδιά όμως από Φιλοθέη , επιμένω θα το μάθω το δρόμο , θα την καταργήσω την Κηφισίας. Μου χει καρφωθεί ξαφνικά ότι ο τρόπος που πηγαίνει κανείς στη δουλειά του και ο χρόνος , είναι σημαντικά στοιχεία της καθημερινής ποιότητας ζωής. Θα τη βρω την τρύπα της Φιλοθέης , κουράστηκα τη μοναξιά του κουβά μου με τόσους άλλους . Βρίσκω πια θλιβερή αυτή την εικόνα. Θα βρω μια μέση λύση δεν μπορεί.

Μεσημέρι στην πλατεία στην Πανόρμου. Διαυγές φως , υπο υποκίτρινο μόλις , λουλούδια , η ήδη μικρή πλατεία έχει καταλειφθεί από ένα "Ανακυκλωτείο" , μεγάλων διαστάσεων , και δίπλα , έξω ακριβώς από την έξοδο του Μετρό , νέο μεγάλο περίπτερο , είκοσι μέτρα από το υπάρχον παλιό εκεί στο Ατλάντικ. Όλα έξω ο περιπτεράς, βγάλε ποτά , παγωτά , περιοδικά, τριάρι κοντεύει να γίνει το περίπτερο. Με θλίβει και αυτή η συσσώρευση αντικειμένων πάνω σε κάτι που έπρεπε να μοιάζει με πλατεία. Δηλαδή μανούλες, παιδάκια, συνταξιούχοι , ήπια πράγματα. Δίπλα μου στο παγκάκι ένας παπούς με περουκίνι κατάμαυρο τρώει φυστίκια. Τα τελειώνει και φεύγει κουτσαίνοντας. Έρχεται μια τεράστια γιαγιά με τον άντρα της . Ο άντρας της έχει τα πιο τριχωτά και λερωμένα αυτιά που έχω δει ποτέ μου. Η χαρά του ΩΡΛ. CDssss πουλάνε παραπέρα από τα πόδια μου. Είναι όμορφα παρόλα αυτά , δεν μπορεί τίποτε από αυτά να ανακόψει την αισιοδοξία των τελευταίων ημερών. Παρόλο που δέχεσαι από παντού επιθέσεις , αισθητικής , θορύβου, φτώχιας καταραμένης , πλούτου αλαζονικού.

Τελευταία εμμονή η παχυσαρκία. ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕΣΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΤΡΩΤΕ τόσο πολύ , δολοφονείτε τον εαυτό σας σιγά σιγά , AΝΤΡΕΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 35 το ίδιο , ρέγουλα , τι κώλοι , τί βύζοι , τι κοιλιές. Μπάστα ρε παιδιά. Άσε που όλοι αυτοί μου δίνουν την αίσθηση ότι πρέπει να βαριούνται πολύ για να τρώνε τόσο πολύ.Τηλεόραση και μάσα. Βέρα και Έρως. Είμαστε σίγουρα πρωτοπόροι παχύσαρκοι στον κόσμο . Δε λέω κάτι νέο . Στην Ιταλία με κυάλια να δεις καμμιά χοντρή γυναίκα. Εδώ τρώμε παιδί μου , ζει ο έλληνας τη ζωή του , μέχρι να τον πεθάνει η ίδια η ρουφιάνα. Τι με μέλλει εμένα θα μου πεις, δεν είμαι παχύς. Αλλά βλέπω και παιδιά πια σαμπρέλες. Μερίδες μαμάς στο τραπέζι και junk food σύννεφο..
Τα ξεχνάω, έρχεται ο Αλέξανδρος και δε σκέφτομαι πια μόνο τα δικά μου , ήμουν στο τι να βλέπει το amore εκεί που βρίσκεται στην Αφρική. Εμπειρία.

Έτσι προχωράμε όλοι μας.... μεταξύ καταχρήσεων , συνηθειών, με αργά βήματα στα πεζοδρόμια της πόλης, μεταξύ νεύρων , ελπίδας, ερεθισμού , θλίψης και σήψης , περπατάμε και αντανακλάμε την πόλη που ζούμε . Με τους φίλους μας, τους συντρόφους , μόνοι μας. Τραβάμε την κληρωτίδα της ζωής , της αρρώστιας , της άνωσης και της πτώσης. Και αγαπάμε όλοι τις ίδιες ανοιξιάτικες μέρες. ( σε λίγο άλλωστε πάμε Jumbo για μπανιερά , σωστά? )

Ti amo tanto .

Amore buon viaggio.


01_Lucio Dalla - Lucio - Amore disperato (duetto con Mina).mp3

http://www.sendspace.com/file/aima59

Aux armes

Μ' αρέσει που ασχολούμαστε με τις Γαλλικές εκλογές . Μ αρέσει που η Σεγκολέν και ο Νικολά μπήκαν στα σπίτια μας , και στα τηλεπαράθυρα μας και προσπαθούμε να κάνουμε τους καμπόσους και να δείξουμε ότι κατανοούμε το κοινωνικό γίγνεσθαι αυτής της μεγάλης χώρας. Οι Έλληνες συμπαθούμε τη Γαλλία , και οι Γάλλοι μας συμπαθούνε , μας πουλάνε και πάρα πολλά όπλα βέβαια , τους κάνουμε πολύ καλο σεφτέ κάθε χρόνο μετά τους Αμερικάνους.

Διασκεδάζω μ 'αυτά που διαβάζω για τη Γαλλία στον Ελληνικό και ξένο τύπο. Μια χώρα μίζερη , εσωστρεφής , ξενοφοβική, σε ευθεία κατιούσα , που αναμασά τις δόξες του παρελθόντος , τότε που η γλώσσα της ακουγόταν σε όλα τα διπλωματικά σαλόνια του κόσμου. Μια χώρα χαμένη από τον ανταγωνισμό της Αγγλοσαξωνίας , μια χώρα που οι άνθρωποι της θέλουν να εγκαταλείψουν. Πριν λίγο καιρό σε ξένο περιοδικό είχε αφιέρωμα στους 400000 Γάλλους που άφησαν τον Αστερίξ και μετοίκησαν στο Λονδίνο . Έχουν βρει σούπερ δουλειές και είναι πολύ ευχαριστημένοι. Το Γαλλικό μοντέλο ήταν πατερναλιστικό , αργό , με χαμηλούς μισθούς και πολύ ξενοφοβικό. Αν γεννήθηκες Άραβας , Άραβας θα μείνεις και όπως το κατάλαβα θα καθαρίζεις πάρκα και κάδους. Άντε να πουλάς προϊόντα σε κάποιο μαγαζί πωλητής. Έτσι η Γαλλία , η χώρα που σε διώχνει .....Ουδεμία σχέση με αυτά που βλέπεις όταν κάνεις τουρισμό , σούπερ τρένα , τάξη , ασφάλεια, φύση , αρχιτεκτονική...

Από έφηβος ακόμη έχω κόλλημα με τη Γαλλία. Έμαθα καλά γαλλικά , και ενίοτε με πιάνει και διαβάζω βιβλία και περιοδικά στα Γαλλικά, πολλές φορές διαβάζω και δυνατά για ψωνιά αλλά κουράζεται ο στόμας από τους διαφορετικούς φθόγγους. Πες τις λέξεις instruction , recherche επαναλαμβανόμενα και μετά τα λέμε. Βρέθηκα και για ένα εξάμηνο στις Βρυξέλλες φοιτητής και πήρα μια μυρωδιά από το θέμα Γαλλία , μέσα από ενδιαφέρουσες φιλίες.

Σίγουρα η χώρα έχει χάσει από την αίγλη της τα τελευταία δέκα χρόνια , φταίει και αυτός ο μαλακοκαύλης ο Σιράκ, που είναι στον κόσμο του ο άνθρωπος. Το παιξε το αντίπαλο δέος του Μπλερ-Μπους και άνοιξε μια τρύπα στο νερό.

Πάντως μη γελιόμαστε , όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες που μιλάνε για τις γαλλικές εκλογές με ύφος ειδήμονα και παντογνώστη , θα πρεπε να είχαν την ίδια ευγλωτία και ευστροφία για να σχολιάζουν και τα δικά μας , με μάτι ουδέτερο και μάτι κριτικό.

Η Γαλλία όσα προβλήματα και να έχει , δεν μας έμοιαζε και δε θα μας μοιάσει ποτέ. Το μόνο κοινό που έχουμε με τη Γαλλία είναι ότι τα γαλλάκια καλομάθανε όπως και εμείς τα ελληνάκια , και δε θέλουν να κουράζονται , θέλουν τις χειμερινές πληρωμένες διακοπές τους , τα επιδόματα τους, το εφτάωρο τους κατοχυρωμένο , τα ωραία τους επιδόματα . Θέλουν την αγάπη του κράτους μ τη φροντίδα του μπαμπά Ντε Γκολ, αυτόν γνωρίσαν αυτόν αγαπήσαν. Θέλουν να μείνουν στο ρελαντί , να μην ακολουθήσουν τη Κίνα , την Αμέρικα , την παγκοσμιοποίηση. Γιαυτό η χώρα έχει μείνει λίγο πίσω , είναι σκεπτικοί οι Γάλλοι , θέλουν να κερδίσουν χρόνο , γιατί δεν περνάνε άσχημα . Η υγεία τους είναι καλή , χειρουργεία και όλα δωρεάν . Το σύστημα λειτουργεί , ο κρατισμός αποδίδει , αλλά δεν μπορεί να πιάσει της φουλ ταχύτητες μιας αγγλικής πολυεθνικής εταιρίας ας πούμε.

Εμείς στον αντίποδα , θέλουμε τα ίδια σκατά στην παιδεία , θέλουμε ο ένας μήνας μαθημάτων να γίνει εξάμηνο , δε θέλουμε να αναπληρώσουμε πάσχατα και λοιπά τα μαθήματα που χάθηκαν από την απεργία των δασκάλων . Όλοι θέλουν να βγούνε στη σύνταξη και μάλιστα νωρίς. Εκεί στα 55 καλά είναι να χουμε και το σπιτάκι στην εξοχή να την πέσουμε. Στην υγεία θέλουμε απλά να έχουμε λεφτά για το φακελάκι.Η ελπίδα ενός δημοκρατικού συστήματος υγείας δεν υφίσταται πια. Εδώ είσαι και δεν έχεις έναν προσωπικό γιατρό να απευθυνθείς να σε παραπέμψει ο άνθρωπος άμα δείς κάτι περίεργο πάνω σου. Ο καθείς όπως μπορεί να γλυτώσει. Για τους δρόμους μας δε μιλάω , αλλά είναι επειδή τώρα ακόμα βάζουμε αέριο και σκάβουμε παντού , οι Γάλλοι το χουν αυτό από δεκαετίες, ότι σκάψανε σκάψανε . Εμείς είμαστε η χώρα του Work in Progress αλλά ξεχνάμε να βάλουμε την ταμπέλα να το πληροφορηθεί και ο άνθρωπος .Και όλα γίνονται φευγαλέα , βιαστικά , σχεδόν κλεψιμέϊκα.

Μη γελιόμαστε , η Γαλλία δεν παίζεται , όπως και πολλές άλλες χώρες βέβαια , είναι ωραία να ζεις στη Γαλλία , ζεις, εργάζεσαι, ταξιδεύεις, μορφώνεσαι, διασκεδάζεις, οδηγείς, κουλτουριάζεσαι...

Για αυτό και ο στόμφος των ειδημόνων και πολιτικών στα παράθυρα , που βάζουν πια μια ταφόπλακα σε μια νεκρή Γαλλία , στην αρχή με διασκεδάζει, λέω ωραία, μας απασχολεί η πολιτική αλλά στο τέλος με εκνευρίζει. Τί νόημα έχει να αποφαίνεσαι του γαλλικού θανάτου , όταν η δική σου χώρα ανεπρόκοπε βουλευτή πνέει τα λοίσθια , σε ευζωία , σε ποιότητα ζωής , σε γέννηση και διατήρηση πολιτισμού. Αλλά είπαμε εμείς έχουμε γνώμη για όλα , κατάλοιπο της αθηναϊκής αγοράς . Αλλά να κάνουμε και κάτι ρε παιδιά , να κάνουμε και κάτι. Ας αρχίσουμε ανακυκλώνουμε τα σκουπίδια μας να μοιάσουμε στους Γάλλους , που θα μας κάνουν να τους λυπόμαστε στο τέλος τα μίντια. Είπε ο γάϊδαρος τον πετεινό κεφάλα . Οι λέξεις που μας πάνε τελευταία είναι δυστοκία , και Τσιτουρίδης , αμάν.

Άντε ας αφήσουμε τους Γάλλους , πιστέψτε με , περνάνε μια χαρά , τα δικά μας τα χάλια να δούμε ...ουψ σας έχασα , σόρυ έπεσα σε λακούβα.....

Για δυνατούς λύτες

Τουρίστες αυτού του κόσμου, περιπλανώμενες ψυχές και φωτογραφικές μηχανές , έχω ένα quiz για σας. Σε ποια πόλη του κόσμου βρίσκεται αυτό το υπέροχο Ferragamo like υπόδημα απαράμιλλης αισθητικής και τρομακτικής αντοχής στις κακουχίες και του οποίου ίδιο και απαράλλαχτο αντίγραφο φορώ εις τας πόδας τα καλοκαίρια ( σχεδόν τόσο μεγάλο, ένεκα και 47 το νούμερο ) . Η πόλη έχει ένα κέντρο που θα μπει σύντομα στη λίστα με τα μνημεία της Ουνέσκο (άραγε και το παπούτσι θα προστατευτεί ?) , θεωρείται εν πολλοίς το κρυφό διαμάντι της ηπείρου στην οποία βρίσκεται , και φυσικά δε θα βρεθεί ποτέ σε κάποιον τουριστικό οδηγό για νορμάλ ανθρώπους.

Italia tre

Il citofono deve essere cambiato.

Ένας ωραίος τρόπος να θυμάται κανείς μια χώρα είναι να ακούει το ραδιόφωνο της μετά . Το καλύτερο ραδιόφωνο που άκουσα στην Ιταλία είναι το Radio MonteCarlo , που έχει αρκετά κανάλια στη web μορφή του , ένα lounge , night hits, love songs, grande artisti και βέβαια ένα αμιγές ιταλικό. Η έδρα του σταθμού είναι στο Monte Carlo o σταθμός ιταλόφωνος, οι μουσικές πρωτότυπες έθνικ, τζαζ, ιταλικά, ηλεκτρονικά και άλλα, χωρίς πολλά λόγια και αναδύεται και το sleezy effect του ηλιόλουστου πριγκηπάτου.Pas mal !

Italia due

Η Ρώμη στα καφέ ,χρώματα φθοράς , το πέρασμα του χρόνου χαρίζει ατμόσφαιρα, βάρος στις γειτονιές , το Trastevere ονειρικό , ταινία του Φελλίνι. Ανήλιαγα στενάκια ακόμα . Κάθε τοίχος έτοιμος καμβάς.



Ρώμη των εκκλησιών , των παλατιών , των πλατειών , της γειτονιάς, κυνική και ηδονίστρια...


Του πλούτου και της φτώχιας , του βορρά και του νότου ...



Στο επόμενο η Ρώμη των εκκλησιών , γιατί όπως είπε ο Χατζηδάκης για τη Θεσσαλονίκη...



Μια πόλη με τόσες εκκλησίες , πρέπει να είναι πολύ αμαρτωλή .

Italia uno

Τα επόμενα posts θα είναι φωτογραφικά . Μετά από μια εβδομάδα στην terra nobile της Ιταλίας μάζεψα 400 φωτογραφίες . Θα τις βάζω για λίγο καιρό έτσι για να θυμάμαι αυτές τις υπέροχες μέρες φύσης και κουλτούρας του light καθολικού Πάσχα. Το κορίτσι κάτω είναι το καλαμαράκι. Με το καλαμαράκι μεγαλώσαμε μαζί. Περάσαμε μαζί την εφηβεία μας , και έχουμε κάνει αμέτρητα καλοκαιρινά μπάνια στην παραλία κάτω από το χωριό . Το καλαμαράκι τώρα μένει σ 'ένα χωριό έξω από τη Σιένα , μοιάζει με το δικό μας , και εγώ στην Αθήνα. Αλλά τα καλοκαίρια μέσα μας είναι παρόμοια γιατί τα περνούσαμε μαζί όταν χτίζαμε αναμνήσεις. Ευχαριστώ το Καλαμαράκι για την υπέροχη εβδομάδα , το αγαπώ πολύ και άμα παντρευτεί τον αλεξιπτωτιστή της , να με θυμηθεί για κουμπάρο .

Φύση εξανθρωπισμένη , μαλακοί λόφοι , αμπέλια , ελιές , στάρια , αγροτόσπιτα και παλιές βίλλες, κυπαρίσσια φυτεμένα σε καίρια σημεία. Εικαστικό γεγονός από μόνη της .

Της χαράς και αντί χαράς

Στα 33 μου με βρίσκω για δεύτερη συνεχή χρονιά να νοιώθω την ανάγκη να πάω στην εκκλησία. Σε εκκλησίες της Πλάκας. Λίγο η ησυχία, λίγο ο ψάλτης αν έχει καλή φωνή , λίγο η ανθώπινη γειτονιά με το γλυκό φολκλόρ που είναι η Πλάκα , και κυρίως αυτές οι βυζαντινές εκκλησίες όπου σε κάθε πέτρα και σε κάθε εικόνα έχουν γραφτεί ανθρώπινες και εθνικές ιστορίες με κάνουν να θέλω κάποια βράδυα της μεγάλης εβδομάδας να βρίσκομαι εκεί. Στην αρχή το μυαλό μου αντιδρά με αδυναμία συγκέντρωσης , τι θα φάω , τι να κάνω , ποιος μου πε τι , η κακούργα η ζωή και τα τοιαύτα. Μετά από λίγο , κάτι η μυρωδιά ,κάτι ο χαμηλός φωτισμός , κάτι μια ωραία αρχαία φρασούλα , και το μυαλό αρχίζει και ημερεύει . Μπαίνει σε ένα ιδιότυπο trance χωρίς ναρκωτικά , χωρίς ποτά , μπαίνει σε μια ζώνη όπου ο χρόνος δεν υφίσταται , σχεδόν ούτε το ίδιο το παρόν , οι πράξεις γίνονται χειρονομίες αιώνων εννοιολογικές , και παύω επιτέλους να είμαι ο εγώ είμαι και γίνομαι ο εγώ ανήκω σε κάτι μεγαλύτερο από μένα , κάτι που πρέπει να κάνω μεγάλο κόπο για να το ορίσω αυτή τη στιγμή. Εντούτοις είναι γλυκιά η συνειδητοποίηση ότι είμαι μια μικρούλα πορδίτσα σ' αυτό το σύμπαν , και ότι για αυτή την ώρα το ποιος είμαι και τι κάνω δεν έχει καμμία μα καμμία σημασία. Είμαι απλά πολύ μικρός για να μην αφεθώ σ αυτήν την απροσδιόριστη ουσία που λέγεται Θεός ή Πνευματικότητα για άλλους. Και καταλαβαίνω κάθε χρόνο και περισσότερο την ανάγκη των μεγαλύτερων ανθρώπων για επανάληψη του τελετουργικού , για κατάργηση του είναι τους , για εναπόθεση σε μια μεγάλη νοητή αγκαλιά.

Η επίγνωση ότι είμαι πολύ μικρός , αρχίζει και μου δίνει παρηγοριά. Μέσα σε χαρές , λύπες, απώλειες, ελλείψεις , ανεκπλήρωτες επιθυμίες , φαντασιακά και αληθινά άγχη , και σε ένα κόσμο που τελικά χέστηκε για το άμα κάνεις ή όχι αυτά που είναι να κάνεις , η γνώση ότι αυτό που είμαι υπάρχει από μόνο του , χωρίς να κρίνεται από τα έργα και ημέρες μου , και αυτό που είμαι είναι ένα δημιούργημα του κόσμου αυτού a priori , ένα μπιμπελό δηλαδή και γω , σε μια τεράστια προθήκη που είναι ο κόσμος , με κάνει και νοιώθω ανακούφιση. Και γλύκα.
Η μεγάλη μου απορία με το Χριστιανισμό έχει να κάνει με την τέχνη και εξηγούμαι ....πως είναι δυνατόν με τους αρχαίους Έλληνες να αδράξαμε την τέλεια αποτύπωση του ανθρώπινου κάλλους , ένα στήθος Αφροδίτης , ένας κώλος Δία , και μια φάτσα Ερμή θα σας πείσει όλους φαντάζομαι ,για να οδηγηθούμε σε έναν μεσαίωνα και σε μια τέχνη όπου υπερισχύει το συμβολικό , το ντυμένο , το κρυφό , το πλαγίως ειδωμένο.
Οι Έλληνες κατακτήσαν το δικαίωμα στη γύμνια , στη λατρεία του σώματος , καταλάβαν τι σημαίνει στιλπνότητα, βελούδινο δέρμα , να παθαίνεις σιελόρροια από ένα σώμα , τι σημαίνει καλοχτισμένος μυς , λαιμός , στέρνο , στήθος . Τα καταλάβανε όλα , πιάσαν το απόλυτο . Όποιο διαφωνεί να δει τον χάλκινο Δία στο αρχαιολογικό μουσείο, την Νίκη της Σαμοθράκης ή κάτι παρόμοιο. Αυτά, 400 χρόνια πριν τον Jesus. Μια γιορτή , ο άνθρωπος αλλαλάζει τη χαρά του παντού , είμαι άνθρωπος και γουστάρω , κοιτάξτε με , δείτε το σώμα μου , χαρείτε με ......
Και μετά ? Ήρθαν αιώνες ησυχίας, ο άνθρωπος ντράπηκε , κομπλαρίστηκε, ανάθεμα , σιχάθηκε το σώμα του το ίδιο , και χτύπησε το φάρμακο της αιώνιας ζωής ,την ντόπα , να χει να ελπίζει κάπου , τον βιάσανε με άλλα λόγια τον άνθρωπο ... Εδώ είναι η ένσταση μου με τις θρησκείες και το Χριστιανισμό ειδικότερα . Είναι τεράστιο θέμα . Αλλά επιμένω ότι η θέαση ενός αρχαίου αγάλματος αρκεί για να καταλάβει κανείς πόσο μεταλλάχτηκε και βιάστηκε η έννοια του ανθρώπου και της ανθρωπινότητας. Καλά που ήρθε η αναγέννηση και αρχίσαμε να ξυπνάμε ως είδος πάλι. Τελικά πως μας θέλησε ο Χριστός , πως μας θέλησαν οι παπάδες και οι δέσποτες , τι άνθρωπο ονειρεύτηκαν οι αγιογράφοι στον καμβά και τι αγίους ? Και πως έγινε και εξοστρακίστηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στο βυζάντιο ? Γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει την μέγιστη δυνατή ελευθερία ? Γιατί αποφάσισε να υπακούσει σε τετελεσμένα προγράμματα και κυκλώματα και σωτηριολογικά πρότζεκτς ,από το να χαρεί πολύ απλά αυτό που είναι , ψυχούλα και κορμάκι ? ....
Νοσταλγία όμως που σε πιάνει για τον παλιό καλό μας εαυτό , το γυμνό Ερμή με το ασύλληπτο κορμί , και την Αφροδίτη με τις λιγωτικές καμπύλες ....δεν αντέξαμε ως είδος τόση χαρά , έτσι φαίνεται .

Καλό Πάσχα αδελφοί . Να ευτυχήσουμε ως άνθρωποι.

Almonds

This man has the grace .

Μας μάγεψε Σάββατο βράδυ, το αμυγδαλάκι πάνω στην τούρτα της αγγλικής μουσικής σκηνής. Ήμουν μπροστά από το βανάκι που τον παρέλαβε μετά τη συναυλία , τον χαιρέτησα , τον ευχαρίστησα με χειρονομίες , με κοίταξε και μ ευχαρίστησε πίσω απτο τζάμι , σχεδόν υποχρεωμένος ... σκέφτηκα ότι μια δουλειά που θα κανα καλά θα ήταν να είμαι γκρούπι , ή να είμαι κοντά σε καλλιτέχνες που θαυμάζω και εκτιμώ. Να φοράω το παλτό στη Catherine Deneuve ας πούμε πριν βγει να κάνει μια βολτίτσα στο 16ο που μένει , να δίνω νερό στη Bjork πριν βγει στη σκηνή και τέτοια κουφά. Τι πράγμα οι καλλιτέχνες , τι αποκούμπι μεγάλο για μας τα σχολιαρόπαιδα.