Ανοιξιάτικο μπλουζάκι

Παραμονή Πρωτομαγιάς ξεκινάω δουλειά . Νέο νοσοκομείο. Η ντόπα της άνοιξης από το πρωί στο κεφάλι μέσα . Αυτοκίνητο. Τώρα θα βρω ένα δρόμο να πηγαίνω εκτός Κηφισίας , τη σιχάθηκα πέντε χρόνια πάνω κάτω κάθε μέρα. Ωραίες φιλοδοξίες επαγγελματία. Προσπαθώ φιλότιμα , και με μπόλικο χρόνο μπροστά μου αφού ξύπνησα πολύ νωρίς να χωθώ στους δρόμους της Φιλοθέης. Να ανταλλάξω την μπλοκαρισμένη autostrada της Κηφισίας , με τους μονήρεις οδηγούς , τα μοναχικά τσιγάρα , με τη Λάμψη 93 φεύγα και τους απαράδεκτους πρωινούς εκφωνητές και τις γατούλες τους από τα παράθυρα (υπάρχει ακόμα ο Τζούμας ευτυχώς) με δέντρα , φύση , και ελεύθερη οδήγηση. Μου χει λείψει η ήπια μαλακή οδήγηση , να οδηγάς και να βλέπεις κιόλας , να μην ανταγωνίζεσαι την τάπα με το τζιπ που δε σε βλέπει κιόλας από κει πάνω που βρίσκεται. Δε θέλω να τρώω και εξατμίσεις στο πρόσωπο. Ειδυλλιακή διαδρομή , προσπαθώ να βγω Ψυχικό , Πανόρμου και μετά Γουδί απέναντι. Τζίφος , 20 λεπτά περιπλάνησης σε american dream residencies , αρώματα και λουλούδια , και βγαίνω ξανά στο ίδιο σημείο της Φιλοθέης που περνώ κάθε μέρα. Κύκλος. Κούρμπα. Έξυπνος δήμαρχος , δε βάζει ούτε μια ταμπέλα . Gianna Aggelopoulos House , Despoina-Demis Mansion , Old Psichiko , To Panormou street , απαξιεί τελείως. Σου λέει έχετε την Κηφισίας όλοι , δε σας θέλουμε εδώ μέσα από τα χόρτα μας. Αφήστε μας στον περίκλειστο παράδεισο μας και μην πατάτε , και αν πατήσετε με δική σας ευθύνη, είπαμε δε σας θέλουμε , θα τα γεμίσουμε αδιέξοδο και μονής κατεύθυνσης , θα σας ζαλίσουμε.
Ωραία μυρωδιά όμως από Φιλοθέη , επιμένω θα το μάθω το δρόμο , θα την καταργήσω την Κηφισίας. Μου χει καρφωθεί ξαφνικά ότι ο τρόπος που πηγαίνει κανείς στη δουλειά του και ο χρόνος , είναι σημαντικά στοιχεία της καθημερινής ποιότητας ζωής. Θα τη βρω την τρύπα της Φιλοθέης , κουράστηκα τη μοναξιά του κουβά μου με τόσους άλλους . Βρίσκω πια θλιβερή αυτή την εικόνα. Θα βρω μια μέση λύση δεν μπορεί.

Μεσημέρι στην πλατεία στην Πανόρμου. Διαυγές φως , υπο υποκίτρινο μόλις , λουλούδια , η ήδη μικρή πλατεία έχει καταλειφθεί από ένα "Ανακυκλωτείο" , μεγάλων διαστάσεων , και δίπλα , έξω ακριβώς από την έξοδο του Μετρό , νέο μεγάλο περίπτερο , είκοσι μέτρα από το υπάρχον παλιό εκεί στο Ατλάντικ. Όλα έξω ο περιπτεράς, βγάλε ποτά , παγωτά , περιοδικά, τριάρι κοντεύει να γίνει το περίπτερο. Με θλίβει και αυτή η συσσώρευση αντικειμένων πάνω σε κάτι που έπρεπε να μοιάζει με πλατεία. Δηλαδή μανούλες, παιδάκια, συνταξιούχοι , ήπια πράγματα. Δίπλα μου στο παγκάκι ένας παπούς με περουκίνι κατάμαυρο τρώει φυστίκια. Τα τελειώνει και φεύγει κουτσαίνοντας. Έρχεται μια τεράστια γιαγιά με τον άντρα της . Ο άντρας της έχει τα πιο τριχωτά και λερωμένα αυτιά που έχω δει ποτέ μου. Η χαρά του ΩΡΛ. CDssss πουλάνε παραπέρα από τα πόδια μου. Είναι όμορφα παρόλα αυτά , δεν μπορεί τίποτε από αυτά να ανακόψει την αισιοδοξία των τελευταίων ημερών. Παρόλο που δέχεσαι από παντού επιθέσεις , αισθητικής , θορύβου, φτώχιας καταραμένης , πλούτου αλαζονικού.

Τελευταία εμμονή η παχυσαρκία. ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΕΣΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΤΡΩΤΕ τόσο πολύ , δολοφονείτε τον εαυτό σας σιγά σιγά , AΝΤΡΕΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 35 το ίδιο , ρέγουλα , τι κώλοι , τί βύζοι , τι κοιλιές. Μπάστα ρε παιδιά. Άσε που όλοι αυτοί μου δίνουν την αίσθηση ότι πρέπει να βαριούνται πολύ για να τρώνε τόσο πολύ.Τηλεόραση και μάσα. Βέρα και Έρως. Είμαστε σίγουρα πρωτοπόροι παχύσαρκοι στον κόσμο . Δε λέω κάτι νέο . Στην Ιταλία με κυάλια να δεις καμμιά χοντρή γυναίκα. Εδώ τρώμε παιδί μου , ζει ο έλληνας τη ζωή του , μέχρι να τον πεθάνει η ίδια η ρουφιάνα. Τι με μέλλει εμένα θα μου πεις, δεν είμαι παχύς. Αλλά βλέπω και παιδιά πια σαμπρέλες. Μερίδες μαμάς στο τραπέζι και junk food σύννεφο..
Τα ξεχνάω, έρχεται ο Αλέξανδρος και δε σκέφτομαι πια μόνο τα δικά μου , ήμουν στο τι να βλέπει το amore εκεί που βρίσκεται στην Αφρική. Εμπειρία.

Έτσι προχωράμε όλοι μας.... μεταξύ καταχρήσεων , συνηθειών, με αργά βήματα στα πεζοδρόμια της πόλης, μεταξύ νεύρων , ελπίδας, ερεθισμού , θλίψης και σήψης , περπατάμε και αντανακλάμε την πόλη που ζούμε . Με τους φίλους μας, τους συντρόφους , μόνοι μας. Τραβάμε την κληρωτίδα της ζωής , της αρρώστιας , της άνωσης και της πτώσης. Και αγαπάμε όλοι τις ίδιες ανοιξιάτικες μέρες. ( σε λίγο άλλωστε πάμε Jumbo για μπανιερά , σωστά? )