Όσο και αν λαβωμένη και απειλούμενη και αχρηστευμένη,
ξύπνησε- και καλύπτει τώρα το θόρυβο,
τα λάθη, τα περβάζια, τις πρασινάδες,
τις ενοχές και τα διλήμματα...
με φέρνει face en face μόνο,
συν ομπρέλλα και γάντια,
συν τον τριγμό του περιπάτου περασμένες μία,
στους έρημους λευκούς δρόμους.
Αναμετρώμαι με το χιόνι, τον αέρα
μα στην αλήθεια αναμετρώμαι με μένα,
το χρόνο που κυλάει, και γερνάει και ζητάει.
Μα τι θέλω και τα σκέφτομαι και δε μένω στο λευκό μου χάρισμα,
απόψε όλοι είμαστε χιόνι.
Να κρατήσει μονάχα η λευκή σημαία που μας σήκωσε ο Θεός,
με τη λευκή σημασία της και το λευκό ανασταναγμό της.
Να κρατήσει μονάχα...και η ποιητική η φύση,
η ρέμπελη, η ακανθώδης μές στη χιονοθύελλα.
2 comments:
Ωραίος! Αυτή είναι η μοίρα των ρέμπελων και "καταραμένων" ποιητών... να κόβουν βόλτες στο χιόνι περασμένα μεσάνυχτα (ενώ εγώ έβλεπα DVD). Φιλιά!
η φωτογραφία που ανέβασες, μου έδωσε την εντύπωση πως ήταν κοράλλι... μετά μου έδωσε την εντύπωση πως ήταν ένα μπουκέτο από φλέβες ή ιστούς με ένα μικρό υποδόριο υποβρύχιο να ταξιδεύει στο μέσα μας και έξω εκείνο το οπάλινο φως του δέρματος...
μετά είδα το χιόνι!
όλα αυτά στα γράφω για να μην νομίζεις πως δίνω κλισέ απαντήσεις για τα ποιήματά σου, που και αυτή τη φορά είναι υπέροχο.
Θα σου πω δε, πως την δεύτερη φορά που το διάβασα μου άρεσε περισσότερο...
εγώ ξέρω ποιοι είναι στην φωτογραφία την πάνω, αλλά όχι θα το κρατήσω μυστικό!
Post a Comment