ΣταμΚρα, πήρα κόκκινα γυαλιά!

Απόψε είδα τη Σπείρα-Σπείρα στην Αθηναϊδα. Σιγοτραγουδάω ακόμη το "Πόσο σ'αγαπώ" που είπε όλη η παρέα στο τέλος. Τους είχα δει πριν από 3 χρόνια και όπως όλα τα πράγματα που είναι αληθινά και κρύβεται ταλέντο και ευαισθησία ανθρώπου από πίσω, μου άρεσε τόσο που σχεδόν δεν είχα κλείσει μάτι όλο το βράδυ από την έξαψη. Τα παιδιά είναι τόσο καλά με τόσο καλές και διαφορετικές φωνές -από τις φετινές παρουσίες υπάρχει μια νέα αρτίστα με φωνή που θυμίζει Μπέλλου και Λεονάρδου μαζί, αλλά κάθε είδος τραγουδιού- ακόμα και το τσιγγάνικο νταλκαδιάρικο- εκπροσωπείται από έναν ξεχωριστό τραγουδιστή. Και η Πωλίνα cult περσόνα με τα όλα της, ακόμα θυμάμαι στο λύκειο τετράδια τυλιγμένα με φωτογραφίες της και δωμάτια με αφίσες της από συμμαθητές, την εποχή της Μπιρίμπας και των Σεϋχελλών.

Ο Κραουνάκης κάνει απλά το κέφι του, έδεσε μια ομάδα από εξαιρετικά ταλαντούχα και κυρίως χαρούμενα άφθαρτα παιδιά, χωρίς ψωνίσματα, ανέδειξε τις φυσικές και χαρακτηριολογικές ιδιαιτερότητες του καθενός, πρέπει να ναι η μόνη παράσταση στην Αθήνα φέτος που οι μισοί της σκηνής είναι εξαιρετικά χοντροί με τον Κραουν. που είναι αβυσσαλέου βεβαίως πάχους, και ρίχνουν γέλιο με τα σώματα τους, τα ντύνουν καμπαρεδίστικα, τα τσαλακώνουν, χορεύουν, γελάνε, και ο καθένας με την προσωπική του χάρη και λάμψη.

Δυόμιση ώρες πέρασαν και δεν κοίταξα στιγμή το ρολόϊ, και στο τέλος μου φάνηκε πάλι λίγο. Εδώ πας σε θέατρα και συναυλίες και στα είκοσι λεπτά προσπαθείς να θυμηθείς πόση ώρα κρατάει το έργο από το Αθηνόραμα- πολύ σημαντική πληροφορία καμμία φορά. Εδώ όλα ρέουν από το φυσικό τους, σε ένα γάργαρο μπουρλέσκο θέαμα, τα νούμερα έξυπνα, γρήγορα με σουρεαλιστικές ατάκες, νεολογισμοί, βρισίδι απελευθερωμένο, καλιαρντά που σχολιάζουν τα πολιτικά, τα κοινωνικά, τις υστερίες μας, το νεοπλουτισμό μας, χοροί και σκέρτσα, θα ναι μια καλή επιθεώρηση λες,αλλά δε μένει μόνο εκεί πάει πολύ μακρύτερα, στο γυρνάει με τις ωραίες μουσικές του, το "Αυτή η νύχτα μένει", "Τα κόκκινα γυαλιά", το "Ποτέ" του Μητσιά, τις ροκιές του, τα ντουμπιντου και λαλαλα και σου ανασύρει και σου χτυπάει μια χορδή... ένα χάρμα απόψε ο Σταμάτης!! Μεγάλο ταλέντο ο άνθρωπος, μεγάλο κέφι, καλλιτέχνης με Κ κεφαλαίο και πολιτικό πνεύμα ταυτόχρονα, σπουδαία ικανότητα να ενώνει το γελοίο, το κωμικό με το πιο βαθύ και αληθινό αίσθημα, αυτό που κάνει το θέατρο να ριγεί στιγμές στιγμές, κάτω από αυτή την μπάσα φωνή και την βαριά παρουσία.....Και έχουνε μείνει τόσοι λίγοι πια δημιουργοί του παλιού, κλασσικού μεγέθους, ο Σταμάτης είναι ένας από αυτούς. Σπείρα Σπείρα είμαι φαν σας, ευχαριστώ, είστε υπέροχοι!!!

"Δώσμου τα φιλιά,
που μου κρατάς εκείνα,
τα εφηβικά,
τα γιασεμιά τα κρίνα
πέρασα πολλά για να ρθω ως εσένα,
φίλα με διπλά, σου τα χω φυλαγμένα...

Πόσο σ'αγαπώ......"