Back to life , back to reality

Ξύπνησα από τις έξι και τέταρτο. Από άγχος . Έχω να καταθέσω τα χαρτιά μου για τις εξετάσεις του Φεβρουαρίου και διαπίστωσα ότι ένα χαρτί δεν είναι σωστά γραμμένο και το πιθανότερο είναι ότι θα με στείλουνε πίσω για να το πάρω γραμμένο όπως πρέπει, ημερομηνίες ολογράφως και τέτοια. Θα είναι ταλαιπωρία ειδικά όταν πρέπει να πας σε ένα νοσοκομείο και σε ένα διευθυντή που έχεις να δεις τρία χρόνια και βάλε , για να ζητήσεις νέο χαρτί .

Στην Τήνο που ήμουν τις προηγούμενες μέρες χαλαρώνεις . Το φως είναι τόσο διαυγές σαν να μπαίνει μέσα στην ύλη από μέσα , η φύση , οι λιθοφραξιές τα εκπληκτικά χωριά της , το φαγητό υπέροχο , η ηρεμία των φίλων μου εκεί . Όσο να ναι απότομα προσγειώνεσαι πάλι στην πραγματικότητα. Μια φίλη μου ζωγράφος μένει σε ένα από τα παλιά χωριά της Τήνου εδώ και δυο χρόνια , κατάγεται απο κει . Της αρέσει πάρα πολύ. Έχει μια βεράντα το σπίτι της που λούζεται σε φως εκτυφλωτικό , το ηλιοβασίλεμα κάθε βράδυ πέφτει στα πόδια της , πίσω από τη Σύρο , και έχει παρέα τρεις γάτες και τον συνθέτη που ήρθε και αυτός πριν 3 χρόνια , έφτιαξε σπίτι εκεί και ζει εν ηρεμία με το φίλο του . Με τσάγια πράσινα , μαγειρική οικολογική , μανιτάρια , και χόρτα μαζεμένα από τη γη. Οι φίλοι αυτοί είναι οι σύγχρονοι αναχωρητές , άνθρωποι που μεγάλωσαν και έδρασαν στην πόλη ,αυτή τους έθρεψε και άλλος συνειδητά άλλος από παρόρμηση βρίσκονται να γεμίζουν αυτά τα συκλονιστικά παραδοσιακά χωριά της νησιωτικής Ελλάδας , σαν αυτούς υπάρχουν όλο και περισσότεροι.

Εγώ έχω πολύ καιρό ακόμα να πολεμήσω μέσα στους ανθρώπους για να μπορέσω να καταλήξω κάπου . Έχω ζήσει σε αρκετές πόλεις , και πέρασα και κάποιους μήνες σε μικρό χωριό της Λέσβου , έφυγα άρον άρον από κει , ήμουν 24 , ήταν καλά άλλα μοναχικά και με τον κόσμο δεν μπορούσα να συννενοηθώ καθόλου , άλλος κόσμος , πιστεύω όμως ότι όσο μεγαλώνουμε και διευρύνεται η πνευματικότητα μας και η ανοχή μας , καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό που περισσότερο από όλα αξίζει , αν εξαιρέσεις μια σχετικά ικανοποιητική δουλειά που να σε γεμίζει και να σε θρέφει , είναι οι άνθρωποι που έχεις διαλέξει να έχεις γύρω σου Όλα από τους ανθρώπους περνάνε και όλα σ αυτούς καταλήγουν. Το χωριό της Τήνου δε θα με άγγιζε τόσο αν δεν είχα γνωρίσει τους δυό καλλιτέχνες που μένουν εκεί , για να γίνω και γω μέρος της ζωής εκεί για λίγο. Και για να ζήσω εκεί πέρα από το φως και την άπλα χρειάζομαι και τους κατάλληλους ανθρώπους,

Νιώθω ότι έχω ακόμη μπροστά μου τόσο δρόμο , τόσα να δω και τόσους ανθρώπους να γνωρίσω , η ζωή συχνά πυκνά μου φαίνεται ρουτίνα και συνήθεια , αλλά κάθε μέρα έχει και κάτι νέο και πολύτιμο. Χάνομαι μέσα στα πράγματα , στις διαθέσεις , συχνά χάνομαι και σε μια κουταλιά νερό , άλλες φορές είμαι πιο συγκεκριμένος και σαν να ξέρω που βαδίζω , η σκέψη ρέει συνεχώς , που να προλάβεις να αποτυπωσεις αυτό που θες να πεις σε μια σελίδα του blogger, η σκέψη ρέει , σκέφτεσαι ότι πάντα υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από την απλή παρουσία μας στα πράγματα , η Virginia Woolf που έγραψε για την ρέουσα ανθρώπινη συνειδητότητα μέσα στη στιγμή μέσα στο δευτερόλεπτο της, το μυαλό δε σταματάει , το μυαλό είναι ανώτερο από τη σύνθεση των εξωτερικών κόσμων και εικόνων , γιατί περιλαμβάνει το άρρητο και το ένστικτο. Γιαυτό και γω είμαι τόσο ανεπαρκής για να πω αυτά που θέλω γιατί την ίδια στιγμή που τα σκέφτομαι την ίδια μου διαφεύγουν , μιας και έχουν συμβεί , μιας και δεν είναι τα γεγονότα αλλά η αντανάκλαση των γεγονότων στο μυαλό μου .

Έχω αρχίσει και τα χάνω μήπως ??

Αυτά σκέφτεται κανείς χειμώνα στην Τήνο .Οι Κυκλάδες είναι μαγεία τέλος.

Στέφανε καλό ταξίδι να προσέχεις.

Οι μπύρες στο Booze ήταν μόνο δύο

Η μεγάλη απόσταση του εαυτού σου με τον κόσμο λέγεται ψωνιά .

Η ένωση του εαυτού σου με τον κόσμο λέγεται συμπαντική γαλήνη.

Διάλεξε και πάρε.

Άλλος θέλει διαφορές , θέλει ετερότητα ,θέλει νταλαβέρι , άλλος θέλει να μπαίνει όπου βρίσκει και να βγαίνει ατάραχος και ακλόνητος .

Αλλά οι μεν να σέβονται τους δε, γίνεται ?


( Η εικόνα είναι του Odd Nerdrum , Νορβηγού ζωγράφου από τους μεγαλύτερους εν ζωή figurative painters )

Μεταλλάχθηκα σε ανθεκτικό στέλεχος

Ξυπνάω και με κατατρέχουν ήδη από το διάδρομο δηλητηριώδη μικροοργανισμοί , ιοί , μεταλλαγμένα στελέχη , τοξικά αντιβιοτικά , επικίνδυνες αναθυμιάσεις , τοξικά χρώματα , προσωπικό με άσπρες ποδιές , ερυθρά αιμοσφαίρια βλαμμένου σχήματος , παγιδευμένα μέσα σε αρρωστημένα τριχοειδή , κλινικά συμπτώματα , διαγνωστικές μεθοδολογίες , μπουκαλάκια πολλαπλά με αυτοκόλλητα επάνω , είδη αντιπηκτικών , PCR , ανοσοφθορισμοί , ανοσοκαθηλώσεις , λευχαιμίες , ανοσοανεπάρκειες ......άγριο κυνήγι τους κάνω και γω , ένα μήνα θα κρατήσει το βάσανο που θα πάει..το διάβασμα με κυνηγάει με ένα τρόπο όπως αυτά τα πειραγμένα όντα τσιμπάνε τους ανθρώπους στους πίνακες του Ιερώνυμου Bosch , δε με αφήνει σε ησυχία δηλαδή .

Εχτές εκεί που διάβαζα ακούστηκε ένας κρότος και το έδαφος κάτω από τα πόδια μου υποχώρησε , βρέθηκα με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, η μαλακιά άνετη καρέκλα γραφείου Sato έσπασε στη βάση , στις ροδέλες, διαλύθηκε η βάση σε τέσσερα κομμάτια , ούτε ένα χρόνο δεν την είχα ποιος διαβάζει τώρα σε στενή καρέκλα του σκηνοθέτη , θα πάρω στη Sato , δεν το πετάω αυτό το πράγμα κρίμα είναι .

Έκπληξη πρωί πρωί οι ανθισμένες ελεκτρομελωδίες των Marsheaux υπέροχες είναι . Παίζουν πουθενά άραγε τα καιούργια τους ταγούδια ?

The calmness of painting

Το αποτέλεσμα της προσοχής μου πάνω σ΄ένα κλασσικό έργο διάσημου ζωγράφου του 18-19ου αιώνα . Θέλει λίγη δουλειά ακόμη το πρόσωπο του παιδιού και την υπογραφή μου . Είναι καλό να κλέβεις λίγο στη ζωγραφική έτσι μαθαίνει κανείς , ειδικά όταν καταλαβαίνεις πόση δουλειά θέλουν οι γάτες ας πούμε για να βγούνε μέσα από το σκοτάδι . Ξέρει κανείς ποιος είναι ο ζωγράφος ?? Αυτό πάντως το οικειοποιούμαι , δυο μήνες μου πήρε να το ζωγραφίσω.

ένα , ΔΥΟ, τρία

Με ενοχλεί που οι δρόμοι της Αθήνας έχουν γεμίσει αυτές τις υπερυψωμένες μπαλωματιές από άσφαλτο εκεί που μπήκαν σωλήνες για να περνά το φυσικό αέριο. Μα δεν μπορούνε να τις ευθυάσουν με τον δρόμο, πρέπει να κάνουνε και κει σαμαράκι , βουναλάκι και τέτοια ? Μέχρι και στη Σκουφά καρακέντρο , ένα ενοχλητικό ανέβασμα του δρόμου και όχι ευθύ αλλά σαν οχτάρι , κάνει ακόμα πιο δυσάρεστη την οδήγηση . Αν δούλευα στους δρόμους θα είχα ένα αλφάδι μαζί μου , έχει πιαστεί η μέση μας πια από τη λακούβα, την ανωμαλία και την αθλιότητα των δρόμων σ αυτή την πόλη. Μα κανένας δε λογοδοτεί για το τι παραδίδει μετά από μια εργασία σ αυτό το μέρος?

Είδα το 2 του Παπαϊωάννου.Αυτή τη φορά είναι πιο εγκεφαλικός , το κοινό του είναι το σεβαστό κοινό της Μιμής Ντενίση(ς), δίπλα μου πάλι μια σειρά από κυρίες προαστίων καθότανε όπως και στην επιθεώρηση του Φασουλή τις προάλλες, αυτό από μόνο του δε με ενοχλεί , αλλά πώς να το κάνουμε ο Παπαϊωάννου ήταν γκεϊ underground χορευτής , κομίστας και τώρα έγινε το αγαπημένο μας παιδί , ο όπου-και-να-σαι-εγώ-θαρθω καλλιτέχνης. Η παράσταση δεν είναι γκεϊ και όποιος τέτοια γράφει δεν κατάλαβε τίποτα , είναι παράσταση για τον σύχγρονο άντρα της μεγάλης πόλης , τον άντρα που γυρνάει στο αστικό τοπίο μεταξύ ομοίων του και προσπαθεί καθημερινώς να αυτοκαθοριστεί , να δώσει νόημα σε μια ζωή σύνθετη , απαιτητική και πολύπλοκη , και που στο τέλος ψάχνει το 2 του σ αυτό τον κόσμο , αν του μείνει λίγος χρόνος . Τώρα αν το δύο είναι γυναίκα ή άντρας ποσώς μας αφορά και τον καλλιτέχνη δεν τον πολυνοιάζει θαρρώ. Και η περιβόητη σκηνή με την Barby , δε μου φάνηκε μισογυνίστικη ή υποτιμητική για τις γυναίκες όπως λένε διάφοροι , απλά λίγο μελαγχολική για το πλαστικό του πράγματος , το προκάτ της σχέσης του άντρα με τη γυναίκα . Η παράσταση είχε δυνατά σημεία , έντονη εικαστικότητα , αργά πλάνα που απαιτούν το διαλογισμό πάνω σ αυτά , αλλά ήταν αρκετά εγκεφαλική …περίμενα περισσότερη σβελτάδα, συναίσθημα , χορευτικές εκρήξεις , πάθη να βγούνε μπροστά , καταπιεσμένα συναισθήματα να ζητήσουν ακρόαση , γενικώς περίμενα να εμπλακώ περισσότερο σε αυτό που έβλεπα και να μη μείνει η συμμετοχή στο επίπεδο της τέλειας αψεγάδιαστης εικόνας. Έλειπε το συναίσθημα που είχα νιώσει στο «Για Πάντα» ας πούμε , εδώ τα πράγματα ήταν πιο επαγγελματικά , πιο λαμπερά , πιο λειασμένες οι εσωτερικές εντάσεις , για να βγει ένα ωραίο βιντεοκλίπ. Εντούτοις η παράσταση σαφώς και είναι ενδιαφέρουσα και ο καθείς ίσως βρει κάτι να ταυτιστεί ή να συναισθανθεί .Διαβάστε περαιτέρω κριτική του Νίκου Ξυδάκη ( Καθημερινή) .

Η μουσική του Κωσταντίνου Βήτα λειτούργησε υπέροχα και για μένα είναι ο μεγάλος κερδισμένος της παράστασης . Πόσα έχει προσφέρει στα αυτιά μας αυτός ο άνθρωπος έχετε σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια ? Μέσα στο σκυλολόϊ αρχές των 90s μας ξύπνησε φοιτητές τότε με τους Στέρεο Νόβα με τα live στο Μύλο της Θεσσαλονίκης , σιωπηλή μυσταγωγία νέων προεπαναστατικής διάθεσης και ύφους , και ως τα τώρα συνεχίζει ακάθεκτος , πάντα ονειροπόλος , πάντα ελλειπτικός , πάντα χαμηλών τόνων και ουσιαστικός. Η μουσική της παράστασης είναι ταξίδι , άλλοτε ηλεκτρονική , άλλοτε κιθάρες ,ιστορία από μόνη της .
Το Παλάς θέλει και αυτό τη μνεία του , η ανακαίνιση του έδωσε αίγλη , ατμόσφαιρα, και αστική πολυτέλεια. Το ταβάνι άψογο. Τι ωραίο κτίριο αυτό του Μετοχικού Ταμείου , τι εμπνευσμένη ανακαίνιση , τι ωραίο παράδειγμα για παρόμοια τέτοια πράγματα , και όχι τη βασιλεία του μεταλικού δοκαριού και της σιδερόπροκας ( the mall , κέντρο τύπου κ.α) .

Άκουσα και το άσμα «1» της ΠεγκοΖήνας, μετά το «2» του Παπαϊωάννου , το «3» ποιος θα το κάνει ? Μήπως θα βαδίζουμε με κωδικούς τώρα, είδα την ταινία 66 στο σινεμα 49 και μετά έφαγα στο 2567 το εστιατόριο , το μενού 14 . Και το κυνήγι του δύο στη ζωή , που μας πάει , άλλος φτάνει μέχρι την Κίνα να σκάβει κάτω από το Σινικό τοίχος για να το βρει και άλλος σπίτι του με την παντόφλα μια ζωή και μπορεί να του ρθει ...είναι το κυνήγι του 2 που μας διαχωρίζει από τα ζώα ...

Θα κλείσω με μια πρόταση που με προβλημάτισε, αργότερα θα πω γιατί ...

"I was very conscious of the difficulty of everything and thought that by will power and concentration i could somehow force my way , and depending simply on using my eye and my will power overcome what i felt was my lack of natural ability ..." ( the painter or the painting above )

AND FINALLY DALI CAME TO FILOTHEI

Προχθές το βράδυ πήγα στα εγκαίνια της έκθεσης του Σαλβαντόρ Νταλί στο Βυζαντινό μουσείο με ένα φίλο. Τα εκθέματα αγάλματα και αγαλματίδια δεν ξέρω πόσα σπίτια αερικάνων συλλεκτών γεμίζουν , τόσο πολυκοπιαρισμένα είναι , πιθανολογώ ότι είναι από την περίοδο που ο Νταλί ζούσε στην Αμερική , και η νταρντανοΓκαλά του τον έβαζε να φτιάχνει σε πολλπλές αναπαραγωγές τις δημιουργίες του , για να βγάλει χρήμα το ζεύγος , και να χρεώνει ακόμα και την πεσμένη στο έδαφος τρίχα από το ανυψωμένο μουστάκι του. Εν τούτοις τα γλυπτά ήταν όμορφα συνολικά , εικόνες σταυρωμένων περιστροφικές , γυμνές καμπύλες με κενό , τρύπα στο στομάχι , τα γνωστά υποστηρηκτικά μπαστουνάκια που βλέπουμε και σε τελάρα του. Μια εποχή λίγα χρόνια πριν την έλευση του Jeff Coons και την αποθέωση του βυζιού στην τέχνη, και ο Σαλβαδόρ βόήθησε τα μάλα για τη μετάβαση στην everyday art , more than life art , glamorous art ή όπως αλλιώς να το πει κανείς.

Τα έργα είναι λιγοστά και η έκθεση εν γένει είναι minor , αλλά πολλοί στην Ελλάδα θα τρέξουν να δουν έργα του Νταλί , Picasso-Dali γνωστό αγαπημένο δίδυμο σχεδόν από τα δημοτικά ...ήθελα να σχολιάσω όμως , το κοινό της έκθεσης , και ειδικά όλες αυτές τις κυρίες των βορείων προαστίων , με τις πολλές πλαστικές που στο τέλος μοιάζουνε λες και βλέπεις μια ρεπλίκα ενός αφέντη πλαστικού χειρουργού. Τα εγκαίνια , δεν έχω πάει και σε πολλά βέβαια, είχαν μια διάχυτη έλλειψη σοβαρότητας δηλαδή ήταν σοβαροφανή , ίσως να φταίει και η ανάλαφρη σουρεάλ αύρα του τιμώμενου καλλιτέχη ,ίσως ο πολύ μικρός αριθμός των έργων, πάντως ο κόσμος μου άφησε μια αστειότητα στο τέλος τέλος ...φυσικά όμως το καταδιασκέδασα , είδα σχολίασα και ευχαριστήθηκα , και τελειώνοντας και αδημονώντας θα θελα να ρωτήσω ποια είναι η ασυνόδευτη ξανθή σαν αμαζόνα 40 φεύγα καλλόνη με το απίθανο σώμα , τις δυνατές καμπύλες , το ολόρθο στήθος που κοιτάει προς τα πάνω , τις πολλές πλαστικές που έχουν αλλοιώσει το φυσίκ της , το μπλε κολλητό φόρεμα και το Chanel τσαντάκι ...η γυναίκα αυτή που νομίζω κάπου την έχω ξαναδεί είναι ένα ζωντανό έργο τέχνης , μια κινούμενη performance περιοδικίστικου κάλλους , ποια να ναι , ποια να ναι...εξαίρετο μοντέλο για ποπ ζωγράφο η κυρία ...Τέλος διαπίστωσα επιστημονικά ότι μια πλαστική εγχείρηση δεν αλλάζει το κακό χρώμα και την κούραση από το δέρμα και τη γριζάδα , γι ' αυτό να προσέχουμε τις καταχρήσεις μας...

Κατα τα άλλα και για να επιστρέψω στα της νόρμας ( και της στόφας)μου, ήθελα να κάνω μια σύγκριση βιβλιοκριτική , την Αμερικάνικη Φούγκα του Αλέξη Σταμάτη με τα Κινέζικα Κουτιά της Σώτης Τριανταφύλλου . Διάβασα προσφάτως τα δυο αυτά βιβλία που δρομολογούν μια ελληνική λογοτεχνία που έχει σπάσει τους δεσμούς με την ελληνική κατάσταση και εκτυλίσονται στην αμερική και με αμερικανούς κύρια ήρωες...αλλα με την σκέψη της χτεσινής περσόνας , που παραπάνω μ απασχόλησε από όσο γράφω ( βίτσιο ?? ) βρίσκω να έχω χάσει την έμπνευση μου. Πάντως εν κατακλείδι Σταμάτης - Τριανταφύλλου σημειώσατε 1-0 αυτή την φορά . Θα θελα μια Τριανταφύλλου με πιο βαθειά ανάπτυξη του θέματος , και λιγότερη οριζόντια τοποχρονική περιήγηση σε μια παράξενη Νέα Υόρκη που δίνει έναν αέρα καρτουνίστικο στους ήρωες της ...Από την άλλη ο κύριος Σταμάτης στάθηκε στο ύψος ενός Μπαρ Φλομπέρ και του εύχομαι αυτό το βιβλίο να διαβαστεί όσο του πρέπει .

Domenica in

Οι μέρες εδώ στην Αθήνα χωρίς εργασία κυλούν κάπως άνευρα και ενίοτε με κλειστοφοβική αναταρραχή .Βέβαια κάθε μέρα έχει τους θησαυρούς της απλώς είναι πάρα πολλές οι ώρες για να είναι όλες γεμάτες . Σήμερα για παράδειγμα είχε ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα στο άλσος Συγγρού = Ανάβρυτα , πριν τις έξι όπου μέσα σε ένα σκοτεινό χωμάτινο δρομάκι σε ένα κοίλωμα του δάσους ανάμεσα σε πυκνά πεύκα , μαυροπράσινα αυτά , στο βάθος και ανάμεσα στους κορμούς γεννήθηκε μια κόοκινη πυρκαγιά χρώματος από τον κόκκινο ήλιο που ήταν έτοιμος να δύσει . Το θεάμα ήταν φανταστικό. Κρίμα που δεν είχα φωτ. μηχανή να το σώσω .

Και μετά κάποιες ώρες ανοίγοντας την τηλεόραση έπεσα πάνω σε συνέντευξη της Σώτης Τριανταφύλλου , που τα λεγε τόσο ωραία, δομημένα και βιωμένα τα λόγια της και έκανε ένα ελεγχόμενο promoting του εαυτού της με μικρογκριμάτσες και εκφράσεις και βλέμματα με τη δημοσιογράφο , σπουδαγμένα και μελετημένα ίσως στην αμερική αυτά ...είναι προσωπικότητα η Σώτη και πανέξυπνη,και πολλοί νέοι άνθρωποι την αγαπάνε για την ελευθεριά της και την αντισυμβατικότητα της ...θα θελα πολύ να τη γνωρίσω και να της πω δυο λόγια , ξέρει κανείς τον τρόπο , ενα mail της ...

Μερικές μέρες περνάνε αργά και βαρετά , άλλες με φίλους και εκδηλώσεις και χαρούμενα πράγματα , είναι καλό πάντως από κάθε μέρα να εκχυλίζονται κάποια στιγμιότυπα γαλήνης και αισιοδοξίας ή κουβέντες που ανακινούν τον εσωτερικό θόρυβο και την έμφυτη δημιουργικότητα του καθενός, όπως ήταν για μένα σήμερα η ξανθιά ατημέλητη όψη της Σώτης με τα πράσινα μάτια στην ΤιΒι.

Τελώ λίγο εν συγχύσει τούτες τις μέρες για διάφορους λόγους , που δε χρήζουν δημόσιας ανάπτυξης , είμαι κατά τον μπλογκς που γράφουν οι χρήστες σήμερα ξύπνησα έτσι και ένιωσα έτσι και μου πε αυτό και του πα το άλλο , εκτός αν έχει ένα συμπέρασμα και ένα δίδαγμα η όλη ιστορία , αν είναι για ημερολόγιο τα γράφω σε ένα καινούργιο του 2007 που μου φέρανε...εν τούτοις τη σύγχυση σήμερα μετρίασε η ακρόαση της Lamia Bedioui της γλυκύτατης Τυνήσιας τραγουδίστριας που ζει στην Ελλάδα , στο μπαράκι του Βασίλη στη Διδότου. Τραγούδησε συνοδεία δύο μουσικών κρουστών , του Σόλη Μπαρκή και του Νίκου Σουλιώτη υπέροχες μελωδίες από τη Βόρεια Αφρική , Ισπανία Παλαιστίνη Νότια Γαλλία μέχρι και Λαπωνέζικο σκοπό. Η φωνή της είναι τόσο δουλεμένη , τόσο λεπτή , τόσο θαύμα που την κοιτούσα με ανοιχτό το στόμα, ένα ταξίδι ήχων , παραδομένο σε ένα κόσμο πνευμάτων , ιστοριών και επιρροών από τη χώρα της και ελεγχόμενης έξαψης. Τα κρουστά ήταν πρωτότυπα , περίεργα μέχρι και σύνεργα κουζίνας επιστράτευσαν οι δυο παιχνιδιάρηδες μουσικοί και εξελίχτηκε μια βραδυά υπέροχη και ταξιδιάρικη.

DAS LEBEN DER ANDEREN

Βγαίνεις από το σινεμά σχεδόν εκστατικός.¨Η ζωή των άλλων¨.Η ταινία εκτυλίσσεται στο Βερολίνο επί Ανατολικής Γερμανίας μέσα δεκαετίας του 80. Ο σκληρός πυρήνας του Honeker και της DDR καλά κρατούν ακόμη. Οι δρόμοι του Βερολίνου θυμίζουν σκηνικά από Kieslowski, Βαρσοβία , Κρακοβία , άδειοι από κόσμο μα σχεδόν μεγαλόπρεποι μέσα στη λιτή τους σχεδιαστική αυστηρότητα, τα ψηλά δέντρα ,τα έρημα πεζοδρόμια και το νοτισμένο καιρό. Ένας επαγγελματίας ρουφιάνος της Στάζι παρακολουθεί ένα επιτυχημένο καλλιτεχνικό ζευγάρι που έκανε καριέρα με τις ευλογίες και υπό τη σκέπη του κόμματος , αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι αρχίζει και αντιφρονεί. Η γυναίκα ηθοποιός , τα συχνά της ραντεβού με υπουργό της χώρας, της εξασφαλίζουν γεμάτες άιθουσες και δουλειά, και τη γενναία δόση ηρεμιστικών στα οποία είναι εθισμένη . Ο άνδρας θεατρικός συγγραφέας, κάπως έχει ξυπνήσει και μετά την αυτοκτονία παροπλισμένου από το κόμμα του φίλου συγγραφέα, γράφει άρθρο για το δυτικό τύπο με θέμα την αποσιώπηση των αυτοκτονιών από την επίσημη κυβέρνηση της DDR. Το άρθρο γράφεται με κρυμμένη μηχανή και φυγαδεύεται με κάποιον στη Δυτική Γερμανία όπου δημοσιεύεται στο Spiegel . Το κόμμα πολύ εκνευρισμένο έχει βάλει λυτούς και δεμένους να βρουν ποιος συγγραφέας έγραψε αυτό το άρθρο.
Τόσο καιρό παρακολουθούμε τον αληθινό ήρωα της ταινίας , τον κατάσκοπο της Στάζι , να κρυφακούει τη ζωή του ζευγαριού και να σημειώνει τα ευρήματα του. Γρήγορα όμως γεννιέται συμπάθεια μέσα του για το ζευγάρι , και από άκαμπτο πιόνι της κρατικής μηχανής , ζει μια αναθέρμανση ξεχασμένων αισθημάτων, ένα ξεπάγωμα, και μια κρυφή μεταμόρφωση που καταλήγει στην αποσιώπηση των συμβάντων μεταξύ των καλλιτεχνών με το να γράφει άλλα πράγματα στις αναφορές του. Το αντικυβερνητικό άρθρο γίνεται στις αναφορές θεατρικό έργο για το Ιωβήλαιο του κόμματος με θέμα τα κατορθώματα του Lenin. Τελικά όμως το ζευγάρι ήταν ύποπτο εξ αρχής και με επίμονη ανάκριση της ηθοποιού υπό καθεστώς στέρησης των ουσιών που έπαιρνε , η γυναίκα ομολογεί. Και βλέπουμε την ταχεία εισβολή των κομματικών παρατρεχάμενων στο σπίτι των καλλιτεχνών για να βρούνε τη γραφομηχανή που ήταν κρυμμένη σε μια εσοχή στο πάτωμα. Η γυναίκα δεν αντέχει την προδοσία που την ανάγκασαν να κάνει και πέφτει μπροστά σε ένα αυτοκίνητο έξω από το σπίτι και πεθαίνει .Ο έρωτας τελείωσε και από δω και πέρα ο συγγραφέας θα βαδίσει μόνος. Δεν ήξερε όμως ότι τη γραφομηχανή την είχε πάρει σε ανύποπτο χρόνο ο ήρωας μας ο κατάσκοπος, για να μην ενοχοποιηθεί ο καλλιτέχνης.
H ιστορία προχωρά γοργά προς το τέλος , ο ήρωας μας βρίσκεται σε δυσμενή μετάθεση να ανοίγει γράμματα σε κυβερνητικά υπόγεια , μιας και κίνησε υποψίες για την αλλαγή της στάσης του στους ανώτερους του, και εκεί τον βρίσκει το θριαμβευτικό άκουσμα της πτώσης του τοίχου του Βερολίνου το 1989.Δυο χρόνια μετά η Γερμανία έχει πια ενωθεί , και ο συγγραφέας απολαμβάνει να βλέπει τα έργα του να ανεβαίνουν με νέα μοντέρνα σκηνοθεσία χωρίς πολιτικές αγκυλώσεις. Πηγαίνει στα αρχεία της Στάζι και ερευνά για το παρελθόν του μετά από μια φήμη ότι ήταν παρακολουθούμενος στο ίδιο του το σπίτι και βλέπει την παραλλαγή της ιστορίας γραμμένη από τα χέρια του κατασκόπου που αποδεικνύεται σιωπηλός του σωτήρας. Και γράφει ένα βιβλίο αφιερωμένο στον μυστικό του σωτήρα του οποίου γνωρίζει μόνο τον κωδικό . Σε άλλο σημείο της πόλης ο πρώην κατάσκοπος μας, ένας ήσυχος και μονήρης άνθρωπος, χωρίς την παλιά του δουλεία , μοιράζει διαφημιστικά έντυπα σε μια Γερμανία με νέους οικονομικούς όρους και αλλαγή εκ βάθρων της κοινωνίας . Περνώντας από ένα βιβλιοπωλείο βλέπει τη φωτογραφία του συγγραφέα στη βιτρίνα και ανοίγει τις σελίδες του βιβλίου του για να δει ότι είναι αφιερωμένο σ αυτόν τον σιωπηλό πρώην κατάσκοπο του κομμουνιστικού καθεστώτος.
Η ταινία είναι συγκλονιστική, οι ερμηνείες ασυναγώνιστες και ο κατάσκοπος εκπληκτικός στο κλεισμένο στον εαυτό του παίξιμο και στην ανέκφραστη αλλά αναπόφευκτη μεταμόρφωση του . Παίζει με το σώμα και με το βλέμμα.
Καφκική ατμόσφαιρα όπου κανείς δε λέει ότι σκέφτεται και τα πράγματα δεν είναι ποτέ αυτά που φαίνονται γιατί πάντα υπάρχει ο μεγάλος αδελφός να παρακολουθεί και να κρίνει τα πάντα. Μια ατμόσφαιρα σιωπηλής ηθικής , πολιτικής κοινωνικής παρακμής , όπου μεμονωμένοι ζωντανοί άνθρωποι προσπαθούν κάπως να αντιδράσουν. Ένα ακλόνητο παρασιτικό κατεστημένο πάνω από ότιδήποτε. Και όλα αληθινά , έτσι θα ταν η ζωή στην Ανατολική Γερμανία χωρίς αμφιβολία. Και εγώ θυμάμαι μικρός να θαυμάζω τις επιτυχίες τους στο στίβο στα πρωταθλήματα με εκείνους τους υπεραθλητές που είχανε φτιάξει .
Το δε timing να δω την ταινία λίγες μέρες μετά την επιστροφή από το Βερολίνο ότι καλύτερο . Αντιπαρέβαλλα τα τοπία, την ατμόσφαιρα και τη δικτατορία τελικά , με αυτά που είδα σήμερα 16 χρόνια μετά την αλλαγή του καθεστώτος , για να καταλάβω πόσο πολύπαθη πόλη είναι και πόσο δυναμικό έχει μπροστά της στο Ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Η ταινία έχει πάρει αρκετά βραβεία που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή

ΡΗΧΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΕΙΤΕ

1.Στο Βερολίνο οι τιμές είναι φτηνότερες από την Αθήνα. Ένας καπουτσίνο κάνει δυόμιση ευρώ η μπύρα δυόμιση ευρώ και με 15 ευρώ μπορείς να φας ικανοποιητικότατα. Τα λαχανικά και φρούτα όπως σ σόλη την ευρώπη είναι αρκετά ακριβότερα όπως και το ταξί , αλλά τα ρούχα πάλι και είδη σπιτιού και άλλες αγορές είναι φτηνότερα λόγω πιο υγιούς ανταγωνισμού προφανώς.
2.Στο Βερολίνο η ατμόσφαιρα και η διάθεση είναι αυτή του casual cool , άντρες και γυναίκες απλά ντυμένοι , που όταν βγαίνουν για ένα ποτό δε στολίζονται σαν τις λατέρνες και δε φορούνε πάνω τους μουσειακά συλλεκτικά φετίχ και λοιπά πανάκριβα γκάτζετς και αξεσουάρ. Σχεδόν κανείς δε χρησιμοποιεί το κινητό του. Γενικά υπάρχει μια διάχυτη απλότητα στη συμπεριφορά και έλλειψη έπαρσης και δήθεν , που κάνει τους ανθρώπους να φαίνονται και να είναι συνήθως πολύ προσιτοί .
3.Στους γερμανούς αρέσει να παρανομείς και να σου το λένε.Τους αρέσει να είναι επικριτικοί όταν παραβαίνεις ένα κανόνα , από ένα φανάρι , ένα μουσείο που πλησίασες πολύ κοντά σ ένα έργο , κάπου που έβγαλες φωτό και απαγορεύεται , φαίνεται ότι η έννοια της παράβασης και της τιμωρίας είναι θεμελιώδης στο σύστημα αξιών τους . Μου χει τύχει να δω γερμανούς σε καυγάδες και παλιότερα , και βλέπεις ανθρώπους που είναι κοντά στα όρια μιας απαγορευμένης απόλαυσης , αλλά αυτό που έχουν και πρέπει να το πούνε θα το πούνε.
4.Οι δρόμοι στο Βερολίνο είναι τεράστιοι , και η κίνηση ελάχιστοι, ή είναι τόσο μεγάλοι που σηκώνουν πολύ καλά όλα τα αυτοκίνητα, ή ο κόσμος που είναι το πιθανότερο παίρνει το μετρό για οπουδήποτε .Τα πεζοδρόμια είναι τεράστια , αμερικάνικου τύπου , είναι για να γράφεις άπειρα χιλιόμετρα στο κοντέρ και να μην καταλαβαίνεις τίποτα. Το περπάτημα στην πόλη είναι μια απόλαυση , έχεις άφθονο προσωπικό χώρο αλλά χρειάζεσαι δυό γερά πόδια λόγω μεγάλων αποστάσεων , γιατί όλα είναι μεγάλα , από τα κτίρια , τους δημόσιους χώρους τα πάρκα , τους δρόμους...
5.Το Βερολίνο έχει υπεροχότατα μουσεία , αντάξια πρωτευούσης , για να αναφέρω κάποια ...
Στη gemaldegallerie θα βρεις Boticelli , Van Eyck , Durer, Rembrandt (ο άνδρας με την περικεφαλαία εκπληκτικού κάλλους και μυστηρίου ), Vermeer, Holbein , και άλλους διάσημους ζωγράφους ..απ΄έξω σε ένα καταπληκτικό bauhaus κτίριο από τον Rohe τον τελευταίο δάσκαλο της σχολής του Bauhaus , είναι η Neugallerie με εικοστό αιώνα , Picasso, Braque, Rothko, Kirchner, Munch, Dali και πολλούς άλλους που ξεχνάω. Στο Hamburger Banhof θα βρεις υπερμοντέρνα τέχνη , πιο πέρα από το τώρα , με πέτρες, χόρτα , μπογιές οικοδομικές , βίντεο αρτ, no art at all και αυτά τα παιχνιδιάρικα εν γένει πράγματα που βλέπουμε σε πολύ σύγχρονα μουσεία. Για τους φίλους της αρχιτεκτονικής υπάρχει και το μουσείο bauhaus, που έχει μέσα μια φοιτητική ατμόσφαιρα κατάληψης στην αρχιτεκτονική από νέους φοιτητές που το επισκέπτονται. Στo μουσείο της Περγάμου δεν πήγα γιατί δεν πρόλαβα άλλα άκουσα πως είναι εξαιρετικό. Επίσης τα μουσεία έχουν όλα κόσμο και είναι ορθά ενταγμένα στην καθημερινή ζωή της κοινωνίας και δεν είναι για τους κουλτουριάρηδες αλλά για όλο τον κόσμο.
6. Η αρχιτεκτονική βρίσκει τη χαρά της στο Βερολίνο , η πόλη είναι ένα πείραμα , ένα πάντρεμα διαφόρων στυλ από ΄τους τελευταίους αιώνες και τελευταία ειδικεύεται στη μοντερνα εργονομική αρχιτεκτονική , το κτίριο των Nordic embassies είναι μαγικό , σαν να μην είσαι σε κτίριο αλλά μέσα στη φύση , τόσο ένα με το περιβάλλον είναι. Και η σταλινική αρχιτεκτονική ακόμα των alexanderplatz, πύργου της τηλεόρασης και τα λοιπά μπλοκς οικιστικά έχει το ενδιαφέρον της .Στο Prenzlauer berg όπως και σε όλες τις residential περιοχές της πόλης , έχει υπέροχα κτίρια του προηγούμενου αιώνα ψηλοτάβανα όσο δεν πάει άλλο με γύψινα στολίδια και όλα αυτά που δεν ξέρω πως λέγονται τα διακοσμητικά . Ότι πρέπει για ψηλούς...
7.Τα μπαρ και κλαμπ είναι πολύ ωραία . Χωρίς καπνό αν και αρκετοί καπνίζουνε , ωραία ποτά και μια ατμόσφαιρα θετικής αναζήτησης , λόγω της πληθώρας των όμορφων νέων ανθρώπων που επαναλμβάνω δεν είναι σαν λατέρνες με τη μούρη στο ταβάνι , αλλά real people ...αυτό θα μου μείνει από το Βερολίνο , οι άνθρωποι είναι real όχι fake.
8. Στο Βερολίνο δεν υπάρχει ούτε ένα αδέσποτο.
9.Στο Βερολίνο ανακυκλώνονται τα πάντα .
10.Αρκετά με το Βερολίνο , σαν τυπικός έλλην οφείλω να συγκρίνω και να πω για τα δικά μας τα χάλια ...για τα τζιπάκια έξω από τα σκυλάδικα , για τα 200ευρα που δίνουμε σε αυτά και λέμε και ευχαριστώ που μας πιάσαν τον κώλο , για την παντελή έλλειψη τάξης ευπρέπειας, αισθητικής και σεβασμού τελικά στο δημόσιο χώρο που μας αναλογεί , που είναι ελάχιστος εδώ που τα λέμε , και τον μοιραζόμαστε με μηχανές , εξατμίσεις , αδέσποτα και άλλους συμπολίτες μας, επίσης για τις γυναίκες που περπατάνε με μια μύτη να στα μπαρ της χώρας , και φορούν όλη την κουζίνα του Αρμάνη και νοιώθουν τόσο μα τόσο κούκλες που γίνονται κέρινα ομοιώματα στο τέλος ...Ότι και να πω είναι γνωστό και βιωμένο , ο καθένας ας πράξει όπως λέει η συνείδηση και η μόρφωση του.

Microscopy in Berlin