Με ενοχλεί που οι δρόμοι της Αθήνας έχουν γεμίσει αυτές τις υπερυψωμένες μπαλωματιές από άσφαλτο εκεί που μπήκαν σωλήνες για να περνά το φυσικό αέριο. Μα δεν μπορούνε να τις ευθυάσουν με τον δρόμο, πρέπει να κάνουνε και κει σαμαράκι , βουναλάκι και τέτοια ? Μέχρι και στη Σκουφά καρακέντρο , ένα ενοχλητικό ανέβασμα του δρόμου και όχι ευθύ αλλά σαν οχτάρι , κάνει ακόμα πιο δυσάρεστη την οδήγηση . Αν δούλευα στους δρόμους θα είχα ένα αλφάδι μαζί μου , έχει πιαστεί η μέση μας πια από τη λακούβα, την ανωμαλία και την αθλιότητα των δρόμων σ αυτή την πόλη. Μα κανένας δε λογοδοτεί για το τι παραδίδει μετά από μια εργασία σ αυτό το μέρος?
Είδα το 2 του Παπαϊωάννου.Αυτή τη φορά είναι πιο εγκεφαλικός , το κοινό του είναι το σεβαστό κοινό της Μιμής Ντενίση(ς), δίπλα μου πάλι μια σειρά από κυρίες προαστίων καθότανε όπως και στην επιθεώρηση του Φασουλή τις προάλλες, αυτό από μόνο του δε με ενοχλεί , αλλά πώς να το κάνουμε ο Παπαϊωάννου ήταν γκεϊ underground χορευτής , κομίστας και τώρα έγινε το αγαπημένο μας παιδί , ο όπου-και-να-σαι-εγώ-θαρθω καλλιτέχνης. Η παράσταση δεν είναι γκεϊ και όποιος τέτοια γράφει δεν κατάλαβε τίποτα , είναι παράσταση για τον σύχγρονο άντρα της μεγάλης πόλης , τον άντρα που γυρνάει στο αστικό τοπίο μεταξύ ομοίων του και προσπαθεί καθημερινώς να αυτοκαθοριστεί , να δώσει νόημα σε μια ζωή σύνθετη , απαιτητική και πολύπλοκη , και που στο τέλος ψάχνει το 2 του σ αυτό τον κόσμο , αν του μείνει λίγος χρόνος . Τώρα αν το δύο είναι γυναίκα ή άντρας ποσώς μας αφορά και τον καλλιτέχνη δεν τον πολυνοιάζει θαρρώ. Και η περιβόητη σκηνή με την Barby , δε μου φάνηκε μισογυνίστικη ή υποτιμητική για τις γυναίκες όπως λένε διάφοροι , απλά λίγο μελαγχολική για το πλαστικό του πράγματος , το προκάτ της σχέσης του άντρα με τη γυναίκα . Η παράσταση είχε δυνατά σημεία , έντονη εικαστικότητα , αργά πλάνα που απαιτούν το διαλογισμό πάνω σ αυτά , αλλά ήταν αρκετά εγκεφαλική …περίμενα περισσότερη σβελτάδα, συναίσθημα , χορευτικές εκρήξεις , πάθη να βγούνε μπροστά , καταπιεσμένα συναισθήματα να ζητήσουν ακρόαση , γενικώς περίμενα να εμπλακώ περισσότερο σε αυτό που έβλεπα και να μη μείνει η συμμετοχή στο επίπεδο της τέλειας αψεγάδιαστης εικόνας. Έλειπε το συναίσθημα που είχα νιώσει στο «Για Πάντα» ας πούμε , εδώ τα πράγματα ήταν πιο επαγγελματικά , πιο λαμπερά , πιο λειασμένες οι εσωτερικές εντάσεις , για να βγει ένα ωραίο βιντεοκλίπ. Εντούτοις η παράσταση σαφώς και είναι ενδιαφέρουσα και ο καθείς ίσως βρει κάτι να ταυτιστεί ή να συναισθανθεί .Διαβάστε περαιτέρω κριτική του Νίκου Ξυδάκη ( Καθημερινή) .
Η μουσική του Κωσταντίνου Βήτα λειτούργησε υπέροχα και για μένα είναι ο μεγάλος κερδισμένος της παράστασης . Πόσα έχει προσφέρει στα αυτιά μας αυτός ο άνθρωπος έχετε σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια ? Μέσα στο σκυλολόϊ αρχές των 90s μας ξύπνησε φοιτητές τότε με τους Στέρεο Νόβα με τα live στο Μύλο της Θεσσαλονίκης , σιωπηλή μυσταγωγία νέων προεπαναστατικής διάθεσης και ύφους , και ως τα τώρα συνεχίζει ακάθεκτος , πάντα ονειροπόλος , πάντα ελλειπτικός , πάντα χαμηλών τόνων και ουσιαστικός. Η μουσική της παράστασης είναι ταξίδι , άλλοτε ηλεκτρονική , άλλοτε κιθάρες ,ιστορία από μόνη της .
Το Παλάς θέλει και αυτό τη μνεία του , η ανακαίνιση του έδωσε αίγλη , ατμόσφαιρα, και αστική πολυτέλεια. Το ταβάνι άψογο. Τι ωραίο κτίριο αυτό του Μετοχικού Ταμείου , τι εμπνευσμένη ανακαίνιση , τι ωραίο παράδειγμα για παρόμοια τέτοια πράγματα , και όχι τη βασιλεία του μεταλικού δοκαριού και της σιδερόπροκας ( the mall , κέντρο τύπου κ.α) .
Είδα το 2 του Παπαϊωάννου.Αυτή τη φορά είναι πιο εγκεφαλικός , το κοινό του είναι το σεβαστό κοινό της Μιμής Ντενίση(ς), δίπλα μου πάλι μια σειρά από κυρίες προαστίων καθότανε όπως και στην επιθεώρηση του Φασουλή τις προάλλες, αυτό από μόνο του δε με ενοχλεί , αλλά πώς να το κάνουμε ο Παπαϊωάννου ήταν γκεϊ underground χορευτής , κομίστας και τώρα έγινε το αγαπημένο μας παιδί , ο όπου-και-να-σαι-εγώ-θαρθω καλλιτέχνης. Η παράσταση δεν είναι γκεϊ και όποιος τέτοια γράφει δεν κατάλαβε τίποτα , είναι παράσταση για τον σύχγρονο άντρα της μεγάλης πόλης , τον άντρα που γυρνάει στο αστικό τοπίο μεταξύ ομοίων του και προσπαθεί καθημερινώς να αυτοκαθοριστεί , να δώσει νόημα σε μια ζωή σύνθετη , απαιτητική και πολύπλοκη , και που στο τέλος ψάχνει το 2 του σ αυτό τον κόσμο , αν του μείνει λίγος χρόνος . Τώρα αν το δύο είναι γυναίκα ή άντρας ποσώς μας αφορά και τον καλλιτέχνη δεν τον πολυνοιάζει θαρρώ. Και η περιβόητη σκηνή με την Barby , δε μου φάνηκε μισογυνίστικη ή υποτιμητική για τις γυναίκες όπως λένε διάφοροι , απλά λίγο μελαγχολική για το πλαστικό του πράγματος , το προκάτ της σχέσης του άντρα με τη γυναίκα . Η παράσταση είχε δυνατά σημεία , έντονη εικαστικότητα , αργά πλάνα που απαιτούν το διαλογισμό πάνω σ αυτά , αλλά ήταν αρκετά εγκεφαλική …περίμενα περισσότερη σβελτάδα, συναίσθημα , χορευτικές εκρήξεις , πάθη να βγούνε μπροστά , καταπιεσμένα συναισθήματα να ζητήσουν ακρόαση , γενικώς περίμενα να εμπλακώ περισσότερο σε αυτό που έβλεπα και να μη μείνει η συμμετοχή στο επίπεδο της τέλειας αψεγάδιαστης εικόνας. Έλειπε το συναίσθημα που είχα νιώσει στο «Για Πάντα» ας πούμε , εδώ τα πράγματα ήταν πιο επαγγελματικά , πιο λαμπερά , πιο λειασμένες οι εσωτερικές εντάσεις , για να βγει ένα ωραίο βιντεοκλίπ. Εντούτοις η παράσταση σαφώς και είναι ενδιαφέρουσα και ο καθείς ίσως βρει κάτι να ταυτιστεί ή να συναισθανθεί .Διαβάστε περαιτέρω κριτική του Νίκου Ξυδάκη ( Καθημερινή) .
Η μουσική του Κωσταντίνου Βήτα λειτούργησε υπέροχα και για μένα είναι ο μεγάλος κερδισμένος της παράστασης . Πόσα έχει προσφέρει στα αυτιά μας αυτός ο άνθρωπος έχετε σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια ? Μέσα στο σκυλολόϊ αρχές των 90s μας ξύπνησε φοιτητές τότε με τους Στέρεο Νόβα με τα live στο Μύλο της Θεσσαλονίκης , σιωπηλή μυσταγωγία νέων προεπαναστατικής διάθεσης και ύφους , και ως τα τώρα συνεχίζει ακάθεκτος , πάντα ονειροπόλος , πάντα ελλειπτικός , πάντα χαμηλών τόνων και ουσιαστικός. Η μουσική της παράστασης είναι ταξίδι , άλλοτε ηλεκτρονική , άλλοτε κιθάρες ,ιστορία από μόνη της .
Το Παλάς θέλει και αυτό τη μνεία του , η ανακαίνιση του έδωσε αίγλη , ατμόσφαιρα, και αστική πολυτέλεια. Το ταβάνι άψογο. Τι ωραίο κτίριο αυτό του Μετοχικού Ταμείου , τι εμπνευσμένη ανακαίνιση , τι ωραίο παράδειγμα για παρόμοια τέτοια πράγματα , και όχι τη βασιλεία του μεταλικού δοκαριού και της σιδερόπροκας ( the mall , κέντρο τύπου κ.α) .
Άκουσα και το άσμα «1» της ΠεγκοΖήνας, μετά το «2» του Παπαϊωάννου , το «3» ποιος θα το κάνει ? Μήπως θα βαδίζουμε με κωδικούς τώρα, είδα την ταινία 66 στο σινεμα 49 και μετά έφαγα στο 2567 το εστιατόριο , το μενού 14 . Και το κυνήγι του δύο στη ζωή , που μας πάει , άλλος φτάνει μέχρι την Κίνα να σκάβει κάτω από το Σινικό τοίχος για να το βρει και άλλος σπίτι του με την παντόφλα μια ζωή και μπορεί να του ρθει ...είναι το κυνήγι του 2 που μας διαχωρίζει από τα ζώα ...
Θα κλείσω με μια πρόταση που με προβλημάτισε, αργότερα θα πω γιατί ...
"I was very conscious of the difficulty of everything and thought that by will power and concentration i could somehow force my way , and depending simply on using my eye and my will power overcome what i felt was my lack of natural ability ..." ( the painter or the painting above )
3 comments:
Τελικά η κυρία με το burberry και ο νεοέλληνας με τα 3Μ , μάνα, μουνάκι , μπάλλα λες να πιάσουν το υπονοούμενο του κύριου Παπαιωάννου?
Αν ναι τότε ο εθνικός κύριος 2004 πέτυχε το σκοπό του.
Η παράσταση αξίζει γιατί είναι άψογη και ομαδική δουλειά , KUDOS στον ΚΒ , Η ΠΙΟ υπέροχη μουσική που άκουσα πρόσφατα .Τελικά ο Δ.Π. έγινε πιο εγκεφαλικός και χιουμορίστας με αυτή τη δουλειά του αλλά μήπως αυτή ήταν η άμυνα του όσο έκανε την εποποία του 2004 απέναντι στην εθνική bitch ?
Οσο για κάθαρση , χμ όχι δεν καθάρθηκα απο το 2 , θα αναπολήσω άλλες δουλειές του και τα μπαλλέτα C de la B απο το φεστιβάλ χορού Καλαμάτας 2005 , εκεί μάλιστα.
Το 2 δεν το είδα-στην αρχή δεν βρίσκαμε εισιτήρια,μετά διάβασα τις όχι και τόσο κολακευτικές κριτικές και επιπλέον έγινε τόσο "λαμέ" θόρυβος απο τους εκπροσώπους των new dark money(με τις χοντρές τσέπες και την ονυχομυκητίαση ακόμη στις ποδάρες τους).Όλα αυτά με αποθάρυναν και με απομάκρυναν απο την παράσταση,με αποτέλεσμα να μην τη δω ακόμη και τώρα που καταλάγιασε ο θόρυβος του "μεγάλου"γεγονότος.
Αν κρίνω βέβαια απο την περιγραφή σου,μάλλον θα μου άρεσε,εαν τελικά την παρακολουθούσα.Αλλά καλά να πάθω,που επηρεάζομαι απο παράπλευρες συνιστώσες και δεν κάνω κατευθείαν αυτό που επιθυμώ.
Τώρα για τους (κωλο-)δρόμους,τι να πώ?Είναι κι αυτοί απο τα πλέον αντιπροσωπευτικά παραδείγματα του πόσο νοιάζονται,θίγονται και αντιδρούν,σε συλλογικές ευθύνες και δικαιώματα οι κάτοικοι του Ελλαδιστάν...Όλοι βρίζουμε ατομικά και κάνουμε την κότα σε οποιασδήποτε μορφής συλλογική διαμαρτυρία.Άρα καλά να πάθουμε.
Τις ζεστές καλημέρες μου!!!
Άκουσα την τελευταία δουλειά του Κων/νου Βήτα,επιστρέφοντας στα τέλη της χρονιάς με το αυτοκίνητο από εκδρομή.Δε θα έλεγα ότι με ενθουσίασε τόσο.Δεν ξερω γιατί.
Το 2 του Παπαϊωάννου δεν κατάφερα να το παρακολουθήσω αλλά ο άνθρωπος και χορευτής Παπαϊωάννου μου αρέσει πολύ.
Post a Comment