Οι μέρες εδώ στην Αθήνα χωρίς εργασία κυλούν κάπως άνευρα και ενίοτε με κλειστοφοβική αναταρραχή .Βέβαια κάθε μέρα έχει τους θησαυρούς της απλώς είναι πάρα πολλές οι ώρες για να είναι όλες γεμάτες . Σήμερα για παράδειγμα είχε ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα στο άλσος Συγγρού = Ανάβρυτα , πριν τις έξι όπου μέσα σε ένα σκοτεινό χωμάτινο δρομάκι σε ένα κοίλωμα του δάσους ανάμεσα σε πυκνά πεύκα , μαυροπράσινα αυτά , στο βάθος και ανάμεσα στους κορμούς γεννήθηκε μια κόοκινη πυρκαγιά χρώματος από τον κόκκινο ήλιο που ήταν έτοιμος να δύσει . Το θεάμα ήταν φανταστικό. Κρίμα που δεν είχα φωτ. μηχανή να το σώσω .
Και μετά κάποιες ώρες ανοίγοντας την τηλεόραση έπεσα πάνω σε συνέντευξη της Σώτης Τριανταφύλλου , που τα λεγε τόσο ωραία, δομημένα και βιωμένα τα λόγια της και έκανε ένα ελεγχόμενο promoting του εαυτού της με μικρογκριμάτσες και εκφράσεις και βλέμματα με τη δημοσιογράφο , σπουδαγμένα και μελετημένα ίσως στην αμερική αυτά ...είναι προσωπικότητα η Σώτη και πανέξυπνη,και πολλοί νέοι άνθρωποι την αγαπάνε για την ελευθεριά της και την αντισυμβατικότητα της ...θα θελα πολύ να τη γνωρίσω και να της πω δυο λόγια , ξέρει κανείς τον τρόπο , ενα mail της ...
Μερικές μέρες περνάνε αργά και βαρετά , άλλες με φίλους και εκδηλώσεις και χαρούμενα πράγματα , είναι καλό πάντως από κάθε μέρα να εκχυλίζονται κάποια στιγμιότυπα γαλήνης και αισιοδοξίας ή κουβέντες που ανακινούν τον εσωτερικό θόρυβο και την έμφυτη δημιουργικότητα του καθενός, όπως ήταν για μένα σήμερα η ξανθιά ατημέλητη όψη της Σώτης με τα πράσινα μάτια στην ΤιΒι.
5 comments:
Άλσος Συγγρού... Ανάβρυτα... Είμαστε και γείτονες ε; :) Αυτή η "εκχύλιση" που αναφέρεις είναι και δικό μου ζητούμενο. Κάθε μέρα, κάπου, γύρω μας, γίνεται ένα μικρό θαύμα. Μόνο για εμάς.
Μικρέ,εκτός του ότι γράφεις όμορφα,βλέπω ότι σου αρέσει κι εσένα πολύ η Σώτη.
Αυτοί είναι δυο πολύ καλοί λόγοι(υπάρχει κι ένας τρίτος,αλλά τον φυλώ γι΄αργότερα),που με κάνουν να χαίρομαι ιδιαίτερα που ανακάλυψα(μέσα απο τα σχόλια στο blog του alex)το blog σου. :-)
Γεμισε το χρονο σου με σκηνες σαν αυτη στο σκοτεινο χωμάτινο δρομάκι και γραψε...τι να την κανεις τη φωτογραφικη?
Κι αφεσου στην τυχη να σε βοηθησει να βρεις αυτην που ψαχνεις....Ακομη κι αν δε βρεις αυτην, σιγουρα θα βρεις κατι που επρεπε...
Καλη σου μερα...
φαινεσθαι και είναι: έχεις απόλυτο δίκιο γιαυτά που λες , μου θυμίζει ένα λόγο μιας ξαδέλφης μου ότι τα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα στα νησιά την μελαγχολούν χωρίς να μπορεί να πει το λόγο..εγώ δεν ένιωσα καθόλου μελαγχολικά πάντως , είχα άλλωστε παρέα , νιώθω δέος και μυστήριο καθαρά κοσμικό και όχι υπαρξιακό πια .
φαίνεσθαι και είναι τώρα σε κατάλαβα πανάθεμα σε :) με τίμησες με την παρουσία σου
Post a Comment