Της χαράς και αντί χαράς

Στα 33 μου με βρίσκω για δεύτερη συνεχή χρονιά να νοιώθω την ανάγκη να πάω στην εκκλησία. Σε εκκλησίες της Πλάκας. Λίγο η ησυχία, λίγο ο ψάλτης αν έχει καλή φωνή , λίγο η ανθώπινη γειτονιά με το γλυκό φολκλόρ που είναι η Πλάκα , και κυρίως αυτές οι βυζαντινές εκκλησίες όπου σε κάθε πέτρα και σε κάθε εικόνα έχουν γραφτεί ανθρώπινες και εθνικές ιστορίες με κάνουν να θέλω κάποια βράδυα της μεγάλης εβδομάδας να βρίσκομαι εκεί. Στην αρχή το μυαλό μου αντιδρά με αδυναμία συγκέντρωσης , τι θα φάω , τι να κάνω , ποιος μου πε τι , η κακούργα η ζωή και τα τοιαύτα. Μετά από λίγο , κάτι η μυρωδιά ,κάτι ο χαμηλός φωτισμός , κάτι μια ωραία αρχαία φρασούλα , και το μυαλό αρχίζει και ημερεύει . Μπαίνει σε ένα ιδιότυπο trance χωρίς ναρκωτικά , χωρίς ποτά , μπαίνει σε μια ζώνη όπου ο χρόνος δεν υφίσταται , σχεδόν ούτε το ίδιο το παρόν , οι πράξεις γίνονται χειρονομίες αιώνων εννοιολογικές , και παύω επιτέλους να είμαι ο εγώ είμαι και γίνομαι ο εγώ ανήκω σε κάτι μεγαλύτερο από μένα , κάτι που πρέπει να κάνω μεγάλο κόπο για να το ορίσω αυτή τη στιγμή. Εντούτοις είναι γλυκιά η συνειδητοποίηση ότι είμαι μια μικρούλα πορδίτσα σ' αυτό το σύμπαν , και ότι για αυτή την ώρα το ποιος είμαι και τι κάνω δεν έχει καμμία μα καμμία σημασία. Είμαι απλά πολύ μικρός για να μην αφεθώ σ αυτήν την απροσδιόριστη ουσία που λέγεται Θεός ή Πνευματικότητα για άλλους. Και καταλαβαίνω κάθε χρόνο και περισσότερο την ανάγκη των μεγαλύτερων ανθρώπων για επανάληψη του τελετουργικού , για κατάργηση του είναι τους , για εναπόθεση σε μια μεγάλη νοητή αγκαλιά.

Η επίγνωση ότι είμαι πολύ μικρός , αρχίζει και μου δίνει παρηγοριά. Μέσα σε χαρές , λύπες, απώλειες, ελλείψεις , ανεκπλήρωτες επιθυμίες , φαντασιακά και αληθινά άγχη , και σε ένα κόσμο που τελικά χέστηκε για το άμα κάνεις ή όχι αυτά που είναι να κάνεις , η γνώση ότι αυτό που είμαι υπάρχει από μόνο του , χωρίς να κρίνεται από τα έργα και ημέρες μου , και αυτό που είμαι είναι ένα δημιούργημα του κόσμου αυτού a priori , ένα μπιμπελό δηλαδή και γω , σε μια τεράστια προθήκη που είναι ο κόσμος , με κάνει και νοιώθω ανακούφιση. Και γλύκα.
Η μεγάλη μου απορία με το Χριστιανισμό έχει να κάνει με την τέχνη και εξηγούμαι ....πως είναι δυνατόν με τους αρχαίους Έλληνες να αδράξαμε την τέλεια αποτύπωση του ανθρώπινου κάλλους , ένα στήθος Αφροδίτης , ένας κώλος Δία , και μια φάτσα Ερμή θα σας πείσει όλους φαντάζομαι ,για να οδηγηθούμε σε έναν μεσαίωνα και σε μια τέχνη όπου υπερισχύει το συμβολικό , το ντυμένο , το κρυφό , το πλαγίως ειδωμένο.
Οι Έλληνες κατακτήσαν το δικαίωμα στη γύμνια , στη λατρεία του σώματος , καταλάβαν τι σημαίνει στιλπνότητα, βελούδινο δέρμα , να παθαίνεις σιελόρροια από ένα σώμα , τι σημαίνει καλοχτισμένος μυς , λαιμός , στέρνο , στήθος . Τα καταλάβανε όλα , πιάσαν το απόλυτο . Όποιο διαφωνεί να δει τον χάλκινο Δία στο αρχαιολογικό μουσείο, την Νίκη της Σαμοθράκης ή κάτι παρόμοιο. Αυτά, 400 χρόνια πριν τον Jesus. Μια γιορτή , ο άνθρωπος αλλαλάζει τη χαρά του παντού , είμαι άνθρωπος και γουστάρω , κοιτάξτε με , δείτε το σώμα μου , χαρείτε με ......
Και μετά ? Ήρθαν αιώνες ησυχίας, ο άνθρωπος ντράπηκε , κομπλαρίστηκε, ανάθεμα , σιχάθηκε το σώμα του το ίδιο , και χτύπησε το φάρμακο της αιώνιας ζωής ,την ντόπα , να χει να ελπίζει κάπου , τον βιάσανε με άλλα λόγια τον άνθρωπο ... Εδώ είναι η ένσταση μου με τις θρησκείες και το Χριστιανισμό ειδικότερα . Είναι τεράστιο θέμα . Αλλά επιμένω ότι η θέαση ενός αρχαίου αγάλματος αρκεί για να καταλάβει κανείς πόσο μεταλλάχτηκε και βιάστηκε η έννοια του ανθρώπου και της ανθρωπινότητας. Καλά που ήρθε η αναγέννηση και αρχίσαμε να ξυπνάμε ως είδος πάλι. Τελικά πως μας θέλησε ο Χριστός , πως μας θέλησαν οι παπάδες και οι δέσποτες , τι άνθρωπο ονειρεύτηκαν οι αγιογράφοι στον καμβά και τι αγίους ? Και πως έγινε και εξοστρακίστηκε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα στο βυζάντιο ? Γιατί ο άνθρωπος δεν αντέχει την μέγιστη δυνατή ελευθερία ? Γιατί αποφάσισε να υπακούσει σε τετελεσμένα προγράμματα και κυκλώματα και σωτηριολογικά πρότζεκτς ,από το να χαρεί πολύ απλά αυτό που είναι , ψυχούλα και κορμάκι ? ....
Νοσταλγία όμως που σε πιάνει για τον παλιό καλό μας εαυτό , το γυμνό Ερμή με το ασύλληπτο κορμί , και την Αφροδίτη με τις λιγωτικές καμπύλες ....δεν αντέξαμε ως είδος τόση χαρά , έτσι φαίνεται .

Καλό Πάσχα αδελφοί . Να ευτυχήσουμε ως άνθρωποι.