Istanbul again

Το πρώτο μου ποστ ως blogger ήταν για την Κωνσταντινούπολη, μ αρέσουν πολύ τα ταξιδιωτικά κάθε είδους, τα ταξίδια είναι από τα μεγαλύτερα αγαθά..

Το Σκ που μας πέρασε ξαναπήγα στην Κωνσταντινούπολη οδικώς διά Αλεξανδρούπολης για δύο εικοσιτετράωρα για ένα γάμο που ήτανε κουμπάρα η αδελφή μου.
Αγιάζι πολύ , άσχημο κρυολόγημα με τα αθηναϊκά ανοιξιάτικα ρουχα και ακόμα να συνέλθω.
Η Πόλη παραμένει από τους αγαπημένους μου προορισμούς. Δυό χρόνια μετά μου έκαναν εντύπωση κάποιες αλλαγές.
Το κέντρο της πόλης η Istiklal πιο καθαρό , πιο ανεβασμένο και πιο ευρωπαϊκό , μιλάμε για βιτρίνα της πόλης προς την Ευρώπη.Το σκηνικό σε πείθει για μεγάλες εξελίξεις. Φυσική σκηνογραφία οι belle epoque πολυκατοικίες των εμπόρων του μεσοπολέμου. Αμαξάκια του δήμου που καθάριζαν και σκούπιζαν τα πεζοδρόμια, κάδοι ανακύκλωσης ολοκαίνουργιοι καθαροί, το κόκκινο τραμάκι με το καλαίσθητο έμβλημα του Beyoglou να κάνει χώρο μέσα στην ασύλληπτη πολυκοσμία της πόλης, φάτσες μοντέρνες και εναλλακτικές, και όλες οι αμερικάνικες αλυσίδες καφέ με τα πιο παραδοσιακά τούρκικα εστιατόρια και καφέ δίπλα δίπλα.. Θαυμάσιες βιτρίνες. Τιμές Ερμού. 120 ευρώ παπούτσια made in Turkey , όσο παίρνει ένας εργάτης υποθέτω για εβδομάδες μεροκάματα.
Η κίνηση στην πόλη είναι αφόρητη. Δεν έχει καμμία σχέση με της Αθήνας, πολύ απλά είναι τρισχειρότερη.Στους περισσότερους δρόμους είναι έτσι.Οι βασικές αρτηρίες πηγμένες μονίμως, όλα σημειωτόν.
Οι τιμές έχουν πάρει την ανιούσα. Οι άνθρωποι κάνουν 2 και 3 δουλειές να ζήσουνε , και βασικό επάγγελμα είναι να κλέβουν τον τουρίστα, όπου μπορούν, στα ταξί, στα νερά, στα ψιλικατζίδικα στα λεοφωρεία. Το άκρον άωτον της μικρολοβιτούρας που δέρνει τα μεμέτια, όπερ εστί τη ράτσα των νευρικών μικρομέγαλων,πιθανότατα άνευ μόρφωσης αρσενικών κάτω των 30 της πόλης που περιδιαβαίνουν τους δρόμους της σε αναζήτηση "εργασίας" ήταν να μας την πέσει ένα παλληκαράκι στα διόδια της εθνικής οδού προς Edirne, να μας κόψει το απόκομμα του αυτόματου μηχανήματος (το οποίο πληρώνεις με την έξοδο από την εθνική οδό αργότερα ) και να μας ζητήσει 50 λίρες, ήτοι 40 ευρώ σαν τιμή διοδίων. Η τιμή κατέβηκε στις 10 λίρες 6 ευρώ μετά από δευτερόλεπτα μετά από ένα θυμωμένο αγγλικό enough is enough, γιατί δεν είχα και τι άλλο να πω σε τέτοια παρωδία. Ευτυχώς επικράτησε η κοινή λογική, (ότι θα πληρώναμε στην έξοδο ) και φύγαμε έτσι. Αλλά πόσοι τουρίστες δε θα την πατήσουν έτσι?
Και καμμία αστυνομία δεν προσέχει τα διόδια της χώρας, λίγα χιλιόμετρα έξω από το διεθνές αεροδρόμιο της Πόλης? Τρελλά πράματα..ο κλέψας του κλέψαντος λέμε, να τους δίνεις 2 φορές παραπάνω στο ταξί και να χαμογελούν όλο καλοσύνη ότι δεν έχουν ψιλά, και βέβαια τι να του πεις του Τουρκαλά? Βρες ένα περίπτερο ή τη Δέλτα της γειτονιάς να μου χαλάσεις? Και το χαμόγελο εκεί , σε κλέβει και χαμογελάει....Φοβερός λαός ...Δυσκολεύονται πολύ και είναι και μαθημένοι στη μπαγαμποντιά. Απόδειξη δεν κόβει κανείς και πουθενά, αυτό βέβαια πάει να γίνει κοινός τόπος και στην Ελλάδα.
Η πόλη είναι ένα οικιστικό τέρας,οδικώς περνάς χιλιόμετρα πολλά φρεσκοκτισμένης έκτασης με προκάτ μπετον-πόλεις- προάστια,οι μετανάστες από την Ανατολία που συρρέουν..Μεγαπόλεις, πρωτόγνωρες κοινωνίες χτίζονται, νέες ανθρώπινες σχέσεις..
Κατά τ άλλα είναι ζωντανοί, σε αγγίζουνε, σε βοηθάνε άμα ρωτήσεις κάτι, και νοιώθεις και ασφάλεια γενικά παρόλο το συνεχές ανθρωπομάνι και φτωχολογιά που συναντάς παντού. Ενέργεια μεγάλη οι Τουρκαλάδες.
Ο Βόσπορος με τα γιαλί στα χάι Bebek και Arnavutkoy τα απίθανα σπίτια πάνω στην όχθη, κάποιος μου πε ότι είναι τα ακριβότερα σπίτια στον κόσμο. Έτσι θα ναι πιθανότατα...τέτοια θέα, 2 ήπειροι, πράσινο άφθονο εκεί στους λόφους, και η ελίτ απολαμβάνει..το 8% των Τούρκων στην Πόλη είναι εύπορη, στα 15 εκατομμύρια μας κάνει ενάμιση εκατομμύριο παραλήδων να κάνουν ένα σπάταλο lifestyle σε μια Πόλη με 3 θάλασσες, δύο ηπείρους, χαρακωμένο ηλιοβασίλεμα από άπειρους μιναρέδες, και γεύσεις ανατολής με ευδαιμονισμό δύσης. Πόσο πιο grande από αυτό γίνεται? (έτσι είναι η Istanbul ξυπνάει τα ονείρατα ..)