Objects

Objects

Abstrobjects

Για τον Άλεξ

Δε σας κρύβω ότι σαν μπλόγκερ έχω πάθει μια μικρή εμμονή με τον Άλεξ , είναι από τους πρώτους "συνάδελφους" στο άθλημα που με διάβασε και με σχολίασε και είχα χαρεί που έχω ένα feedback από κάποιον. Στη συνέχεια διαβάζοντας τη ζωή και τις περιπέτειες του , εκτίμησα και ζήλεψα , τη δύναμη του να μιλάει την αλήθεια , χωρίς φιοριτούρες , νεολογισμούς και θεωρίες. Ένας άνθρωπος μέσα στη ζωή , εντούτοις με ιδιαιτερότητα , που όμως είναι και ακούγεται τόσο φυσιολογικός που νιώθεις εκτίμηση για την αλήθεια και τη δύναμη του. Και ένας άνθρωπος με τον οποίον , χωρίς να το χω δηλώσει ευθαρσώς εδώ μέσα ,εντούτοις έχουμε μια παραπλήσια προσωπική ζωή. Ένας άλλος λόγος που συμπαθώ τον Άλεξ είναι γιατί είναι μοναχοπαίδι και δη γκέϊ μοναχοπαίδι δηλαδή δυο μοναξιές μαζί. Ένιωθα παράξενα για τα μοναχοπαίδια από μικρός γιατί ήξερα ότι δεν έχουν κάποιον στο σπίτι να παίζουν και σύντομα μερικοί τους βάζανε την ταμπέλα του κακομαθημένου. Οι δυο αλήθειες του Άλεξ , το ότι είναι μόνος από άμεσους συγγενείς και ομοφυλόφιλος ( δεν θα κάνει δηλαδή απογόνους ) μου τον αποκαλύπτουν στα μάτια μου σαν ένα πλάσμα εύθραυστο και τραγικό . Το γεγονός ότι η μητέρα του είναι άρρωστη και κατα πως φαίνεται πεθαίνει και τον αφήνει μοναδικό αιωρούμενο απόγονο σε έναν μεταβαλλόμενο δύσκολο κόσμο , προσθέτει ακόμα περισσότερο στην ιδιάζουσα αύρα που που μου αφήνει ο άνθρωπος αυτός. Θέλω να του πω λοιπόν ότι φαίνεται αρκετά δυνατός και καλά μονταρισμένος άνθρωπος και ότι αν μέσα από το μπλογκ του ήθελε να ξηλώσει την ψυχή του και να βρει μια παρηγοριά σ αυτά που συμβαίνουν και σ αυτά που μέλλονται , από μένα τη βρίσκει , και αυτός είναι ο λόγος που γράφω και του αφιερώνω αυτό το ποστ. Είναι ένας άνθρωπος που δεν έχω γνωρίσει εντούτοις νιώθω μια οικειότητα και έχω μια διαβολεμένη επιθυμία να μαθαίνω για τη ζωή του . Δεν ξέρω γιατί , δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί, η αλήθεια του και η αίσθηση του μέτρου που βγάζει με συγκινούν. Και ασυνείδητα νιώθω ότι πατάω (διαβάζω) οικεία μονοπάτια .
Αυτό το ποστ λοιπόν φίλε Άλεξ , και μέσα σε δικές μου ταραγμένες μέρες , επαγγελματικές αλλά και προσωπικές , είναι αφιερωμένο σε σένα και στην συντροφιά που μου κράτησες τους τελευταίους μήνες , και στο γεγονό ότι μ έκανες κατά ένα περίεργο συνένοχο στις περιπέτειες σου. Επίσης είναι ποστ αλληλεγγύης και παρηγορίας για την τρικυμισμένη όπως γράφεις περίοδο που περνάς. My best wishes...

( αν το ποστ ενοχλεί τον Άλεξ ας αφήσει μύνημα και θα αυτοκαταστραφεί ταχέως)

Συνημμένες αγάπες

Με το άγχος δεν βγαίνει τίποτε το ξέρω και όμως σήμερα είχα αρκετό από αυτό , μια ταραχή από το πρωί μέχρι το απόγευμα που τα παράτησα και βγήκα στην πόλη προς αναζήτηση θεάματος , και ξεχάστηκα . Αλλά επιστρέφοντας και διάβαζοντας μια blogger που δε γνώριζα ως τώρα τη Desposini Savio , που φευγαλέα αναφέρει για ένα ταξίδι στο Βερολίνο , δεν μπορώ να αντισταθώ στην επιθυμία να κοτσάρω μια φωτογραφία του αγάλματος της Νίκης , εκεί μέσα στο έρημο Tiergarten , να τη δω και να χαρώ και να ελπίσω .Το άγαλμα αυτό έχει σχεδόν σωτηριολογική επίδραση ,είναι τόσο όμορφο και τόσο καίρια τοποθετημένο μέσα στην άπλα και τις λεωφόρους που σμίγουν που μοιάζει με μύνημα .. Και μετά σκέφτομαι το ανέμελο ταξίδι μας , τη Ρουλίτσα και τη Νατάσα και τη Σωτηρούλα , και με πιάνει μια επιθυμία να τους πω πόσο τις αγαπώ και πόσο χαίρομαι που υπάρχουν τόσο εξαιρετικά πλάσματα στη ζωή μου , και πόσο με στενοχωρεί φορές αυτή η ρημάδα η απόσταση . Αλλά ο ένας είναι μέσα στην καρδιά του άλλου και οι άνθρωποι συνεχίζουν να αγαπιούνται μέσα στο χρόνο . Και άμα τα βρω σκούρα ένα πράγμα θα κάνω , έτσι κι αλλιώς πάντα κάπου κάπως υπάρχει μια γαμημένη λύση , θα γράψω σ ένα πανώ το ποίημα του Λειβαδίτη Νέα Γεωγραφία - που να ξερα τότε οτι κάποια στιγμή θα χρειαστώ να ακουμπήσω πάνω του ...και θα κυκλοφορήσω στους δρόμους !

"Αγαπούσε μια κοπέλα που έμενε στην Ξάνθη . Δεν τον άφηναν να πάει . Άπλωσε κι αυτός το αντίσκηνο του σ'ένα ερημικό δέντρο κι έγραψε πάνω με κιμωλία: Ξάνθη.

Τι ματαιότης οι αποστάσεις !"


Τρεις μέρες μείνανε για τις εξετάσεις . Τη χρειάζομαι τη Νίκη , και trainers Nike να ναι δε με πειράζει, αλλά θέλω μια νίκη.
Θα πάει κάποιος φίλος μπλόγκερ στον Malcolm Mc Laren σήμερα ? Θέλει να πάμε παρέα ?

Cinque

Πέντε πράγματα για μένα :

Συχνά με θυμάμαι να βρίσκομαι σε μια τέτοια κατάσταση ,

Παραπλήσιο ήτανε και αυτό σε φάσεις της ζωής μου ,

Ένιωθα ότι ένας τέτοιος φωτισμός των πραγμάτων με έχει χωρίσει από τους άλλους.. ότι η ζωή οφείλει στο βάθος να είναι έτσι φωτισμένη ,







Ελπίδα και άμυνα μαζί χρησιμοποίησα τη λεπτή ειρωνία του στόματος ,







Ώσπου πια κατάλαβα ότι το ανθρώπινο μυαλό είναι όπως παρακάτω, με παραδέχτηκα , και διάγω περίπου παράλληλα με τη γαλήνη !








( όλα τα είπανε οι Munch , da Vinci, Rembrandt kai Hollis Heichemer )
(kalamaraki η σειρά σου, οι λοιποί έχουν προταθεί)

Χαρτοπολτός χαρτοκιμάς

Ξύπνησα νωρίς και με άγχος . Ούτε πέντε ώρες ύπνου. Έχω παρα πολύ διάβασμα , και μου φαίνεται ότι όσο και να διαβάσω δεν είναι ποτέ αρκετό για την ακρίβεια το σκέφτομαι πολύ και διαβάζω πολύ λιγότερο , το γραφείο είναι γεμάτο με βιβλία ιατρικά , το πάτωμα με εφημερίδες και βιβλία . Εκτός από τα ιατρικά διαβάζω αυτή τη στιγμή 3 βιβλία ταυτόχρονα , το Μανιφέστο της ήττας της Άντζελας Δημητρακάκη , κάποτε διάβαζα πριν χρόνια την Αντιθάλασσα της ξαπλωμένος σε μια παραλία της Αλεξανδρούπολης. Όπως λέει και ο Στέφανος είναι βερμπαλού , δηλαδή λέει πολλά , φοιτητές της καλών τεχνών απομονωμένοι σε ένα νησιώτικο σπίτι νησιού άγονης γραμμής , με μεγάλο βράχο , πιθανολογώ την Ανάφη , και πεθαίνουν οι περισσότεροι εκτός από την ηρωίδα συγγραφέα, πεθαίνουν επειδή είναι πλουσιόπαιδα , κακομαθημένα και χωρίς καμμια αίσθηση ορίων αν θέλετε τη γνώμη μου , ή πολύ απλά βαριούνται θανάσιμα. Έχει καλή ροή απλά γράφει πολλά μα πάρα πολλά . Το μισό βιβλίο έπρεπε να γράψει όχι τόσες σελίδες

Το δεύτερο βιβλίο είναι ενός γνωστού , του δημοσιογράφου Πέτρου Μπιρμπίλη , μια συλλογή από μικρά κείμενα που εχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορες εφημερίδες .Λέγεται Εσένα έχω μόνο . Μικρά κείμενα , πυρηνικής αληθείας, με θέμα τη μοναξιά της πόλης , τις σχέσεις , προσωπικά πράγματα ,ταξίδια και φυγές , ωραίος ο Πέτρος , οι τελευταίες παράγραφοι σε κάποιες ιστορίες του είναι συγκλονιστικές . Παρεπιπτόντως είναι ο άνθρωπος που είχε φτιάξει μια Οδό Πανός πριν χρόνια αφιερωμένη ολόκληρη στη Μαλβίνα Κάραλη.

Εχτές άρχισα και ένα τρίτο βιβλίο που εξιστορεί τη σχέση Πικάσο-Ματίς τους δυο αυτούς μεγάλους ζωγράφους , που δεν ταιριάζαν καθόλου σαν χαρακτήρες, αλλά η τέχνη του ενός συμπληρώνει την τέχνη του άλλου , ο συγγραφέας το ονομάζει αυτό συνέργεια , αν δεις δυο πίνακες δίπλα δίπλα από αυτούς , ο καθένας γίνεται ακόμη πιο ωραίος. Έτσι θα ναι είμαι σίγουρος. Μέσα στις διαφορές τους , μου φαίνεται ότι η τέχνη τους έχει πολλά κοινά , στην πρωτοπωρία καταρχήν , στη δύναμη του χρώματος , στο ξεπέρασμα του θέματος... Ο Ματίς λέει καλαμαράς, γιαλαμπούκας , κουστουμάτος , σοβαρός κύριος , εύγλωτος με τα παιδάκια του το σπιτάκι του φτωχός αλλά περιποιημένος , μονήρης όμως και χωρίς στενούς φίλους, κρατούσε απόσταση , σαν να βλεπε τον κόσμο μέσα από μια μάσκα ...ο άλλος πάλι ο Πικάσο , τέρας ενέργειας, κοινωνικότητας , σωματικότητας, ενεργειακή βόμβα , ακόρεστος εραστής , μάτι έντονο που κάρφωνε βαθειά εως πέρα από τον συνομιλητή , με πολύ κακά γαλλικά , και πάμφτωχος αλλά το δωμάτιο του γεμάτο συνέχεια με κόσμο . Όλοι θέλαν να βρίσκονται δίπλα του .Υποτίθεται ότι είχαν σιωπηλό έντονο ανταγωνισμό ο ένας με τον άλλον , μεγάλη βαθεία εκτίμηση , και ο ένας τράβηξε τον άλλον στα όρια της τέχνης και των ικανοτήτων του . Ωραίο ακούγεται .

Κλείνω με Μπιρμπίλη ένα φινάλε μιας ιστορίαςτου με θέμα τους γονείς :

" ...Όπως και να χει , όσοι δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όσο ο μικρός Νέμο της ταινίας που στο φινάλε ξαναβρήκε το δικό του πατέρα , ίσως δε θα πρεπε να ρίχνουν πααραίτητα στον εαυτό τους το φταίξιμο. Γιατί πιθανώς ο μόνος υπεύθυνος αυτής της ατυχίας είναι ο βυθός . Και τα υπόγεια ρεύματα "

Amour fais vite , le repas est pret !

Μαζεύω ήλιο στο μπαλκόνι , ακίνητος σαν το φύλλο. Ο ήλιος ακινητοποιεί στη ραθυμία , τη βραδύτητα ..σαν σαύρα λιάζομαι που ξέχασε να μπει σε χειμέρια νάρκη γιατί δεν πρόλαβε να κρυώσει φέτος . Δε διαβάζω πολύ πια. Μαζεύω ελπίδα να χω να θερίσω την άνοιξη και το καλοκαίρι που θα ρθουν . Μαζεύω τραγούδια από δω και από κει , στίχους ερωτικούς για ανθρώπους που τα παίζουν όλα στη ρουλέτα , ανθρώπους που ρίσκαραν στην αγάπη , και περπατούν ανάμεσα μας , λίγο πολύ όλοι μέσα εδώ βρισκόμαστε , στο καζάνι της αγάπης . Ο καθείς κουβαλά τις χαρές του , τα αποθυμένα του , τις αναζητήσεις του και τις συνήθειες του. Τελικά οι τελευταίες που άμα τις συνηθίσεις γίνονται δυνατότερες από σένα τον ίδιο και σε δένουν σαν τον Οδυσσέα στο κατάρτι ψηλά και από γύρω Σκύλλα και η Χάρυβδη βροντοφωνάζουνε . Άλλα είναι κομμάτι από το δέρμα μας οι συνήθειες μας , βαθειές όσο και τα παιδικά μας χρόνια. Και άμα τις περάσεις και αυτές , βγαίνεις σε ένα πλατώ , ένα επίπεδο έδαφος όπου όλα και τίποτε πια δεν έχουν πολύ σημασία. You re still with me ?

Θέλω να εκτιμήσω τη βραδύτητα ..την κατάριψη των μύθων και την αντικατάσταση τους από την καθαρή πραγματικότητα. Καθάρια σαν βλέμμα ευθύ.

Μ αρέσει πολύ η Mina , η Μαρινέλλα της Ιταλίας να πούμε , δεν ξέρω αν στέκει ο παραλληλισμός. Η φωνή της είναι καθαρή δεν ντελαπάρει , παρόλη τη διάλυση των στίχων , ελέγχεται και αφήνεται εκεί που πρέπει , οι κορώνες είναι ολόδικες της. Αλλά δεν ψεύδεται , είναι ένα με την πραγματικότητα της , είναι αυτή . Δεν είναι εύκολο αυτό για ένα τραγουδιστή , οι περισσότεροι ψεύδονται ,εκφράζουν κάτι άλλο συνήθως κάτι πιο φτηνό μήπως και τραβήξουν περισσότερο κόσμο δίπλα τους . Ανόητο δεν είναι ? Και να ταν μόνο στη μουσική? Τόσος κόσμος τραβιέται από δω και από κει , σε σοφούς, σε φραπελιές, σε αστρολόγους , σε θεραπευτές , σε πρωτοποριακά σχήματα , και σε φτηνές τρας διασκεδάσεις και τελικά καταλήγει να ζει σ' ένα βαθύ υπαρξιακό κένο . Πολυδιασπασμένος όταν αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη είναι λίγο περισσότερη συγκέντρωση , και να βγει να λιαστεί λίγο , σαν ένα φύλλο. Τόσο απλά και τόσο δύσκολα.

Διαβάζουμε Γιάλομ , και Καντ και δυτική σκέψη , όταν το παράδειγμα είναι δίπλα μας, μερικοί εκλεκτοί Έλληνες και τα εκλεκτά μας τοπία και η ανθρωπογεωγραφία μας , ο Ελύτης , ο Τσαρούχης, ο Χατζηδάκης μ αυτούς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι , γιατί φέρουν τον ατομικό πολιτισμό στο επίκεντρο του κόσμου μας. Απο μας για μας πηγάζουν όλα . Και οι γύρω μας είναι συμπαίκτες και συνοδοιπόροι . Γινόμαστε status oriented και status conscious τις περισσότερες ώρες τις ημέρας. Θα πρεπε ?

Και όμως παρόλα αυτά χρειάζομαι την πόλη , τις εφημερίδες, τα θέατρα , τους πίνακες , τον κόσμο , το μάτι μου έχει ανάγκη να βλέπει , είναι αδηφάγο , θέλει ερεθίσματα , μακάρι και μένα να μου αρκούσε ο ήλιος , αλλά μάλλον δεν είναι έτσι. Μάλλον κάτι λείπει. Το μάτι μου ζητάει πράγματα , αλλά ξεφεύγει από το σωρό , δε θολώνει , εστιάζει κάπου στο τέλος. Τουλάχιστον εστιάζει . Νιώθω ασφαλής όσο έχω τη δυνατότητα να εστιάζω κάπου.

Folk-Latin =1-0

Το λεγε και ο Ζαμπέτας , είσαι σκέτο παρακράτος . Η παρακουλτούρα της χώρας μας είναι δεδομένη πάντως . Κυριακή μεσημέρι και μένω απέναντι σε σχολείο δημοτικό. Από τις δέκα καταλαβαίνω από την πρόβα μουσικής ότι τα παιδάκια έχουνε πάρτι. Brasil .Το κέφι σταδιακά μεγαλώνει , μια δασκάλα μιλάει συνεχώς στο μικρόφωνο , σαν να είναι ο Τσαουσόπουλος , κρώζει και ευλογεί τις επιτυχίες των παιδιών στο χορό , ώσπου το βαθύ αισθητικό και πνευματικό παρακράτος εμφανίζεται μέσα στην βροχή μέσα σ 'ένα σύννεφο μελωδιών του Αντύπα. Μπολιάζουνε τα παιδιά με σκυλάδικα ρε σεις , με φτηνό Αντύπα , Έφη Θώδη , και στίχους όπως έκανες τη ζωή μου κόλαση , μά τώρα μ έκανες απόλαυση και αυτά τα κακόμοιρα τραγουδάνε ποδοσφαιρικόμορφα. Ούνοι είναι ρε αυτοί οι δάσκαλοι , και ακόμα πιο ούνοι είναι αυτοί οι γονείς που μαγαρίζουν τις ψυχές των παιδιών τους με φτηνά σκυλοτσιφτετέλια. Τα κοριτσάκια ξανθιές λικνιζόμενες ντίβες πουτανίτσες από τώρα , και τα αγοράκια νοοτροπία οπαδού και γαμίκουλα με το νταλκά και την αγριοφωνάρα. Ο Καζαντζίδης λείπει ακόμη , πως και δεν τον απαίτησε κανένας γονιός ότι πρέπει για την παιδική ψυχούλα ένα εγκώμιο στη μανούλα του μεγάλου βάρδου(λα).

Κρίμα κρίμα, πόσο κακόγουστοι μπορούμε ακόμη να γίνουμε , τι θα μείνει όρθιο από αυτήν την Τουρκομπαρόκ λαίλαπα , και το χειρότερο κανείς δε μιλάει , όλοι αυτοί εκεί έξω νομίζουν ότι διασκεδάζουν .... Ακόμα και την Καλομοίρα σήμερα ένα παιδάκι και ή ίδια την εξοστρακίσανε για τις μεγαλύτερες , την Έλλη, την Πέγκυ, την Νατάσα.(!!)

Μιλάμε για παιδεία , μιλάμε για επιστήμες, γνώσεις , επάρκεια , και αυτά τα παιδάκια προετοιμάζονται για τα αυριανά ρεάλιτι για το μεγάλο χειροκρότημα της πίστας. Μιμούνται τα καημένα τα σκατά που τους δίνουνε , αυτά βλέπουν αυτά θα γίνουν. Η πίστα του σχολείου καίγεται , η δασκάλα ραίνει τις ωραίες φιγούρες, είναι χαρούμενη γουστάρει τη δουλειά της , είναι λειτούργημα να πλάθεις χαρακτήρες παιδιών , και το κράτος δεν της το αναγνωρίζει. Ουστ με το μικρόφωνο σου μου ρχεται να της πω.

Βάζω γρήγορα David Bowie , στο PC να μην ακούω άλλα σκυλάδικα , και η μέρα σήμερα είναι τόσο υπέροχη με τη βροχή , επιτέλους ...να τελειώσει και το πάρτυ να γυρίσουν και τα παιδιά στα videogames τους και μεις στην ησυχία μας. This is not America λέει ο David Bowie, it is definitely not ...

Εις την πόλιν

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σ αυτήν την πόλη είναι η πολυμορφία της. Η δυνατότητα να χάνεσαι μέσα σε δρόμους, γειτονιές και σε ανθρώπους και ανά πάσα στιγμή να διαφεύγεις ή να ξαναμπαίνεις σε παράλληλα σύμπαντα. Η ζωή μιας μεγάλης πόλης σαφώς είναι πολύπλοκη και πολύμορφη , όμως η ζωή της Αθήνας είναι καθαρά κυβιστική , είναι κομμένη σε φετούλες , σε μικροκόσμους , καθόλου σαφής, μασίφ και ενιαία όπως είναι στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις. Ξεκινώ σήμερα από Πολεμικό μουσείο μέσω Κολωνακίου στη Σοφοκλέους για μια πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση στα έργα της συλλογής Πορταλάκη στην Πεσμαζόγλου 8 , όπου σ’ένα μέρος και σ’ένα κτίριο γραφείων από το οποίο έχω περάσει δεκάδες φορές διαπιστώνω ότι βρίσκεται ένα μεγάλο εκθεσιακό ρετιρέ , στο οποίο αυτόν τον καιρό έχει έργα Τσαρούχη , Μπουζιάνη, Εγγονόπουλου και Διαμαντόπουλου και μάλιστα δωρεάν . Ήξερα για τη συλλογή αυτή από το Αθηνόραμα όμως η μοναδική μέρα λειτουργίας της , κάθε Τετάρτη απόγευμα για δύο ώρες ήταν αποτρεπτική για κάποιον που δε μένει στο κέντρο της πόλης. Τελικά την είδα , και ευχαριστήθηκα πολύ την ξενάγηση ενός ιστορικού τέχνης που μας αποκάλυψε πράγματα συγκριτικά με τους δυό αντίθετης ροπής ας πούμε καλλιτέχνες τον Τσαρούχη και τον Μπουζιάνη. Η στέρεη μορφή στον πρώτο που πατάει πάνω στην ελληνορωμαϊκή σκέψη ότι τα πράγματα υπάρχουν απλώς ως έχουν και το σπάσιμο της φόρμας και η φυγή στον δεύτερο που είναι προϊόν των ζυμώσεων του εικοστού αιώνα και με βάση το γερμανικό εξπρεσιονισμό . Ο Μπουζιάνης έγινε πολύ λίγο κατανοητός από το ελληνικό συνάφι και ως εκ τούτου δεν τον κάνανε ποτέ καθηγητή της σχολής καλών τεχνών όπως του είχανε τάξει για να αφήσει τη Γερμανία και να έρθει στην Ελλάδα. Ο Τσαρούχης χάρηκε την επιτυχία αλλά συγκρούστηκε τα μάλα με την νεοελληνική σαχλαμάρα και ανιδεότητα . Ατάκες του όπως το στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις εχουν γίνει σλόγκαν .

Μετά την έκθεση πήγα με μια συνάδελφο από τη Βουλγαρία σ’ένα βουλγάρικο εστιατόριο που μου το χε τάξει από καιρό. Εκεί είναι Βερανζέρου , πλατεία Βάθης , ένα ισόγειο χαμηλοφωτισμένο με αλεπούδες και κουδούνες και γκάϊντες στους τοίχους και παραδοσιακά τραπεζομάντηλα και πιάτα . Άλλος κόσμος εκεί , από την τηλεόραση ακούγεται βουλγάρικο κανάλι παραδοσιακής μουσικής , σαν μπαϊντούσκες κάτι ,που μου θυμίζει πολύ τα παραδοσιακά τραγούδια της Θράκης, του τόπου μου. Με τους Βούλγαρους ανέκαθεν ένιωθα μια οικειότητα , βέβαια το ίδιο νοιώθω και με τους Τούρκους , αλλά τα Βαλκάνια μιλάνε μέσα μου , στον Έβρο η μουσική το τοπίο και το κρύο ακόμη του χειμώνα παραπέμπουνε σε Βαλκάνια , όχι σε νησιά και πελλοπονησιακές φουστανέλες . Άλλωστε η Θράκη ήταν ένας ενιαίος χώρος ανταλλαγής που μόλις τον 20αιώνα μοιράστηκε σε τρία κράτη. Λέξεις όπως γιοφκάδες, σαρμάς , τσούτσκα , σκεμπές σας λένε κάτι ? Είναι λέξεις με τις οποίες μεγάλωσα στη Θράκη και ήξερα ότι και από τη βόρεια μεριά της οροσειράς της Ροδόπης χρησιμοποιούνται οι ίδιες. Ο καθείς κουβαλά τα βιώματα του , η παιδική μας ηλικία είναι ο τόπος μας. Εν πάσει περιπτώσει το εστιατόριο μου φάνηκε πολύ οικείο , σαν να βρίσκομαι σε σουβλατζίδικο μαθητής λυκείου στην Αλεξανδρούπολη μετά από φροντιστήριο και με πολύ κρύο έξω στους δρόμους, πώς να το πω είχε μια ησυχία το μέρος , σαν πεδινή νυχτερινή σιωπή του βορά. Οι Βούλγαροι μιλούσαν χαμηλόφωνα και η ενέργεια ήταν εσωστρεφής στις παρέες όχι όλα έξω όπως είμαστε εμείς όταν τρώμε …το φαγητό μέτριο εκτός από το κεμπάπ που ήτανε θαυμάσιο ,οι τιμές διπλάσιες από τη Βουλγαρία , μισές από την Ελλάδα αλλά το προτείνω για κάποιον που θέλει να νιώσει Βαλκάνιος ή έθνικ περιπατητής μέσα στην ίδια του την πόλη. Στη Βερανζέρου 59 .Έξω στο δρόμο όταν φεύγαμε δυο ξένες μπαίνανε σε ένα τζιπ με δυο κοιλαράδες, η περιοχή είναι γεμάτη από πεταλουδίτσες …
Έτσι ξεχάστηκα σήμερα από τα διαβάσματα και τα άγχη μου, και με κουλτούρα , συγκριτική ζωγραφολογία και βουλγάρικο κρεατοσαβούρωμα , σας μεταφέρω την πίστη μου ότι σ’αυτήν την πόλη το να δοκιμάζεις διάφορα πράγματα και από λίγο, μπορεί να γίνει το καλύτερο μότο ευζωϊας .
Οι νεοελληνικές εμμονές στη ζωή είναι δείγμα μισών ανθρώπων και εμείς ήρθαμε εδώ πέρα για να γίνουμε και να φύγουμε ολόκληροι .

Πρόταση μομφής

Αν υποθέσουμε ότι ο καθένας μας είναι μια ιστορία , ένας καμβάς που χρωματίζεται στο μήκος της ζωής του , ωραία θα τανε λέει , να φτάναμε στην αφαίρεση ... ας πάρουμε τον Πικάσο , όχι αναπαράσταση της ζωής αλλά μια νέα ζωή από μόνη της. Όχι πόλεμος , αλλά Guernica , όχι πορτραίτο γυναικός , αλλά παραισθησιογόνος έρωτας ...πως θα γίνει να πετάξουμε από πάνω μας ότι δεν είναι ζωή και να γίνουμε απλοί ?

Γράφοντας το καράβι περπατάει

Καράβι από άγρια χαράματα για Τήνο. Εφημερίδες της Κυριακής απλωμένες απ’ τους ανθρώπους. Φυσάει αρκετά και έχει κύμα, με ταράσσει ελαφρά στην πολυθρόνα. Χρόνος νυσταλέος , ζωντανεύει από το «2» και τους Anthony n the Johnsons , χρωματίζεται. Αν η ανομβρία συνεχιστεί λίγες εβδομάδες ακόμη, το στάρι λένε οι εφημερίδες θα ξεραθεί και δε θα έχουνε σοδειά φέτος.. αλλάζει ο κόσμος γρηγορότερα από όσο μπορούμε να το αντιληφθούμε . Τι θα τρώμε , ανταλλακτικά αυτοκινήτων ? Μακάρι να βρέξει , σκέφτομαι ν ανάψω ένα κερί στην Παναγία της Τήνου γι’αυτό το λόγο . Όταν ήμουν μικρός , ένεκα γιος γεωπόνου ,ένιωθα μια αγαλλίαση κάθε που έβρεχε γιατί ήξερα ότι έτσι θα υπάρχουν σοδειές, τα ποτάμια θα ποτίζουν με νερό τα καλοκαίρια , τα ζώα δε θα διψάνε και όλα αυτά τα φαιδρά , χαιρόμουνα όμως πολύ , η βροχή είναι ο αγαπημένος μου καιρός , κατά έναν περίεργο τρόπο είναι σχεδόν συνώνυμη με τον πλούτο , το χρήμα την ευμάρεια . Το νερό.
Έχω μια απορία με τις εφημερίδες. Τις διαβάζεις και ειδικά αν είναι έγκυρες και σοβαρές νοιώθεις μιαν ανησυχία, σχεδόν τρόμος σου κλείνει το λαιμό, για την κατάντια του να ζεις στο Ελληνικό κράτος. Τίποτε δε γίνεται , σκουπίδια παντού , ανακύκλωση μηδέν , κενοί νόμοι , θόρυβος , ρύπανση , αφασική καταναλωτική κοινωνία, χωρίς την παιδεία της κατανάλωσης και του γούστου. Αλήθεια είναι. Συμφωνώ και ενίσταμαι τη στιγμή που τα διαβάζω. Μα δεν κρατά η ανησυχία. Περίεργο αλλά ξεχνάω ταχύτατα ότι και αν διαβάσω στις πολιτικές εφημερίδες. Ακόμα και τα δυνατά τους άρθρα , αυτά με συναίσθημα , με εμπλοκή , με λόγο πλούσιο σε τεχνική και ύφος , και αυτά τα ξεχνάω. Τελευταίο άρθρο που θυμάμαι από έντυπο λόγο είναι ένα άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου για την κατάντια της νεοελληνικής κατάστασης σε μια Athens voice Δεκέμβρης 2006. Όπως και κάτι editorials του Φώτη Γεωργελέ , έχουν το παράπονο του κοινού νου , βλέπει αυτά που βλέπει και προσπαθεί ο άνθρωπος να τα βγάλει από μέσα του, με την απορία παιδιού, και έχει και λόγο πολιτικό , ασχολείται ακόμη μ αυτό το πράγμα που τείνουμε να ξεχάσουμε , ότι πολιτική είναι το παν γύρω μας. Πολιτική . Και όχι διαχείριση , όχι κυβερνητικοί εκπρόσωποι , όχι ωχαδερφισμός και εντυπωσιασμός των μέσων. Τελικά τέτοια άρθρα θυμάμαι από εφημερίδες αυτά που έχουν προσωπικό παράπονο, και την αντίθεση του ενός αλλά περισσότερο σαν απορία…είναι παράξενο κάποιοι δημοσιογράφοι ελάχιστοι όμως , βαστούν αεικίνητοι , κάτι μέσα τους είναι ακόμη ξύπνιο , κρίνουν , συλλογίζονται , παραπονιούνται , και χαίρονται φυσικά , είναι σαν ζωντανά θερμόμετρα που πάλλονται και αντανακλούν τους άλλους , ενίοτε προφητεύουν κιόλας , ερευνούν διαθέσεις συλλογικές , που θα σχηματιστούν στο άμεσο μέλλον. Αυτοί οι άνθρωποι μ αρέσουν , οι παραπονεμένοι με αιτία και πρόσωπο, ονειροπόλοι και ανήσυχοι. Φτάνει Άνδρο το καράβι , θα βγω να θυμηθώ τα ερωτευμένα μου καλοκαίρια όλα αυτά τα χρόνια ..φέτος το καλοκαίρι πόσο ζεστό θα είναι?