Εις την πόλιν

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σ αυτήν την πόλη είναι η πολυμορφία της. Η δυνατότητα να χάνεσαι μέσα σε δρόμους, γειτονιές και σε ανθρώπους και ανά πάσα στιγμή να διαφεύγεις ή να ξαναμπαίνεις σε παράλληλα σύμπαντα. Η ζωή μιας μεγάλης πόλης σαφώς είναι πολύπλοκη και πολύμορφη , όμως η ζωή της Αθήνας είναι καθαρά κυβιστική , είναι κομμένη σε φετούλες , σε μικροκόσμους , καθόλου σαφής, μασίφ και ενιαία όπως είναι στις περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις. Ξεκινώ σήμερα από Πολεμικό μουσείο μέσω Κολωνακίου στη Σοφοκλέους για μια πολύ ενδιαφέρουσα ξενάγηση στα έργα της συλλογής Πορταλάκη στην Πεσμαζόγλου 8 , όπου σ’ένα μέρος και σ’ένα κτίριο γραφείων από το οποίο έχω περάσει δεκάδες φορές διαπιστώνω ότι βρίσκεται ένα μεγάλο εκθεσιακό ρετιρέ , στο οποίο αυτόν τον καιρό έχει έργα Τσαρούχη , Μπουζιάνη, Εγγονόπουλου και Διαμαντόπουλου και μάλιστα δωρεάν . Ήξερα για τη συλλογή αυτή από το Αθηνόραμα όμως η μοναδική μέρα λειτουργίας της , κάθε Τετάρτη απόγευμα για δύο ώρες ήταν αποτρεπτική για κάποιον που δε μένει στο κέντρο της πόλης. Τελικά την είδα , και ευχαριστήθηκα πολύ την ξενάγηση ενός ιστορικού τέχνης που μας αποκάλυψε πράγματα συγκριτικά με τους δυό αντίθετης ροπής ας πούμε καλλιτέχνες τον Τσαρούχη και τον Μπουζιάνη. Η στέρεη μορφή στον πρώτο που πατάει πάνω στην ελληνορωμαϊκή σκέψη ότι τα πράγματα υπάρχουν απλώς ως έχουν και το σπάσιμο της φόρμας και η φυγή στον δεύτερο που είναι προϊόν των ζυμώσεων του εικοστού αιώνα και με βάση το γερμανικό εξπρεσιονισμό . Ο Μπουζιάνης έγινε πολύ λίγο κατανοητός από το ελληνικό συνάφι και ως εκ τούτου δεν τον κάνανε ποτέ καθηγητή της σχολής καλών τεχνών όπως του είχανε τάξει για να αφήσει τη Γερμανία και να έρθει στην Ελλάδα. Ο Τσαρούχης χάρηκε την επιτυχία αλλά συγκρούστηκε τα μάλα με την νεοελληνική σαχλαμάρα και ανιδεότητα . Ατάκες του όπως το στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις εχουν γίνει σλόγκαν .

Μετά την έκθεση πήγα με μια συνάδελφο από τη Βουλγαρία σ’ένα βουλγάρικο εστιατόριο που μου το χε τάξει από καιρό. Εκεί είναι Βερανζέρου , πλατεία Βάθης , ένα ισόγειο χαμηλοφωτισμένο με αλεπούδες και κουδούνες και γκάϊντες στους τοίχους και παραδοσιακά τραπεζομάντηλα και πιάτα . Άλλος κόσμος εκεί , από την τηλεόραση ακούγεται βουλγάρικο κανάλι παραδοσιακής μουσικής , σαν μπαϊντούσκες κάτι ,που μου θυμίζει πολύ τα παραδοσιακά τραγούδια της Θράκης, του τόπου μου. Με τους Βούλγαρους ανέκαθεν ένιωθα μια οικειότητα , βέβαια το ίδιο νοιώθω και με τους Τούρκους , αλλά τα Βαλκάνια μιλάνε μέσα μου , στον Έβρο η μουσική το τοπίο και το κρύο ακόμη του χειμώνα παραπέμπουνε σε Βαλκάνια , όχι σε νησιά και πελλοπονησιακές φουστανέλες . Άλλωστε η Θράκη ήταν ένας ενιαίος χώρος ανταλλαγής που μόλις τον 20αιώνα μοιράστηκε σε τρία κράτη. Λέξεις όπως γιοφκάδες, σαρμάς , τσούτσκα , σκεμπές σας λένε κάτι ? Είναι λέξεις με τις οποίες μεγάλωσα στη Θράκη και ήξερα ότι και από τη βόρεια μεριά της οροσειράς της Ροδόπης χρησιμοποιούνται οι ίδιες. Ο καθείς κουβαλά τα βιώματα του , η παιδική μας ηλικία είναι ο τόπος μας. Εν πάσει περιπτώσει το εστιατόριο μου φάνηκε πολύ οικείο , σαν να βρίσκομαι σε σουβλατζίδικο μαθητής λυκείου στην Αλεξανδρούπολη μετά από φροντιστήριο και με πολύ κρύο έξω στους δρόμους, πώς να το πω είχε μια ησυχία το μέρος , σαν πεδινή νυχτερινή σιωπή του βορά. Οι Βούλγαροι μιλούσαν χαμηλόφωνα και η ενέργεια ήταν εσωστρεφής στις παρέες όχι όλα έξω όπως είμαστε εμείς όταν τρώμε …το φαγητό μέτριο εκτός από το κεμπάπ που ήτανε θαυμάσιο ,οι τιμές διπλάσιες από τη Βουλγαρία , μισές από την Ελλάδα αλλά το προτείνω για κάποιον που θέλει να νιώσει Βαλκάνιος ή έθνικ περιπατητής μέσα στην ίδια του την πόλη. Στη Βερανζέρου 59 .Έξω στο δρόμο όταν φεύγαμε δυο ξένες μπαίνανε σε ένα τζιπ με δυο κοιλαράδες, η περιοχή είναι γεμάτη από πεταλουδίτσες …
Έτσι ξεχάστηκα σήμερα από τα διαβάσματα και τα άγχη μου, και με κουλτούρα , συγκριτική ζωγραφολογία και βουλγάρικο κρεατοσαβούρωμα , σας μεταφέρω την πίστη μου ότι σ’αυτήν την πόλη το να δοκιμάζεις διάφορα πράγματα και από λίγο, μπορεί να γίνει το καλύτερο μότο ευζωϊας .
Οι νεοελληνικές εμμονές στη ζωή είναι δείγμα μισών ανθρώπων και εμείς ήρθαμε εδώ πέρα για να γίνουμε και να φύγουμε ολόκληροι .