Γράφοντας το καράβι περπατάει

Καράβι από άγρια χαράματα για Τήνο. Εφημερίδες της Κυριακής απλωμένες απ’ τους ανθρώπους. Φυσάει αρκετά και έχει κύμα, με ταράσσει ελαφρά στην πολυθρόνα. Χρόνος νυσταλέος , ζωντανεύει από το «2» και τους Anthony n the Johnsons , χρωματίζεται. Αν η ανομβρία συνεχιστεί λίγες εβδομάδες ακόμη, το στάρι λένε οι εφημερίδες θα ξεραθεί και δε θα έχουνε σοδειά φέτος.. αλλάζει ο κόσμος γρηγορότερα από όσο μπορούμε να το αντιληφθούμε . Τι θα τρώμε , ανταλλακτικά αυτοκινήτων ? Μακάρι να βρέξει , σκέφτομαι ν ανάψω ένα κερί στην Παναγία της Τήνου γι’αυτό το λόγο . Όταν ήμουν μικρός , ένεκα γιος γεωπόνου ,ένιωθα μια αγαλλίαση κάθε που έβρεχε γιατί ήξερα ότι έτσι θα υπάρχουν σοδειές, τα ποτάμια θα ποτίζουν με νερό τα καλοκαίρια , τα ζώα δε θα διψάνε και όλα αυτά τα φαιδρά , χαιρόμουνα όμως πολύ , η βροχή είναι ο αγαπημένος μου καιρός , κατά έναν περίεργο τρόπο είναι σχεδόν συνώνυμη με τον πλούτο , το χρήμα την ευμάρεια . Το νερό.
Έχω μια απορία με τις εφημερίδες. Τις διαβάζεις και ειδικά αν είναι έγκυρες και σοβαρές νοιώθεις μιαν ανησυχία, σχεδόν τρόμος σου κλείνει το λαιμό, για την κατάντια του να ζεις στο Ελληνικό κράτος. Τίποτε δε γίνεται , σκουπίδια παντού , ανακύκλωση μηδέν , κενοί νόμοι , θόρυβος , ρύπανση , αφασική καταναλωτική κοινωνία, χωρίς την παιδεία της κατανάλωσης και του γούστου. Αλήθεια είναι. Συμφωνώ και ενίσταμαι τη στιγμή που τα διαβάζω. Μα δεν κρατά η ανησυχία. Περίεργο αλλά ξεχνάω ταχύτατα ότι και αν διαβάσω στις πολιτικές εφημερίδες. Ακόμα και τα δυνατά τους άρθρα , αυτά με συναίσθημα , με εμπλοκή , με λόγο πλούσιο σε τεχνική και ύφος , και αυτά τα ξεχνάω. Τελευταίο άρθρο που θυμάμαι από έντυπο λόγο είναι ένα άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου για την κατάντια της νεοελληνικής κατάστασης σε μια Athens voice Δεκέμβρης 2006. Όπως και κάτι editorials του Φώτη Γεωργελέ , έχουν το παράπονο του κοινού νου , βλέπει αυτά που βλέπει και προσπαθεί ο άνθρωπος να τα βγάλει από μέσα του, με την απορία παιδιού, και έχει και λόγο πολιτικό , ασχολείται ακόμη μ αυτό το πράγμα που τείνουμε να ξεχάσουμε , ότι πολιτική είναι το παν γύρω μας. Πολιτική . Και όχι διαχείριση , όχι κυβερνητικοί εκπρόσωποι , όχι ωχαδερφισμός και εντυπωσιασμός των μέσων. Τελικά τέτοια άρθρα θυμάμαι από εφημερίδες αυτά που έχουν προσωπικό παράπονο, και την αντίθεση του ενός αλλά περισσότερο σαν απορία…είναι παράξενο κάποιοι δημοσιογράφοι ελάχιστοι όμως , βαστούν αεικίνητοι , κάτι μέσα τους είναι ακόμη ξύπνιο , κρίνουν , συλλογίζονται , παραπονιούνται , και χαίρονται φυσικά , είναι σαν ζωντανά θερμόμετρα που πάλλονται και αντανακλούν τους άλλους , ενίοτε προφητεύουν κιόλας , ερευνούν διαθέσεις συλλογικές , που θα σχηματιστούν στο άμεσο μέλλον. Αυτοί οι άνθρωποι μ αρέσουν , οι παραπονεμένοι με αιτία και πρόσωπο, ονειροπόλοι και ανήσυχοι. Φτάνει Άνδρο το καράβι , θα βγω να θυμηθώ τα ερωτευμένα μου καλοκαίρια όλα αυτά τα χρόνια ..φέτος το καλοκαίρι πόσο ζεστό θα είναι?