Χαρτοπολτός χαρτοκιμάς

Ξύπνησα νωρίς και με άγχος . Ούτε πέντε ώρες ύπνου. Έχω παρα πολύ διάβασμα , και μου φαίνεται ότι όσο και να διαβάσω δεν είναι ποτέ αρκετό για την ακρίβεια το σκέφτομαι πολύ και διαβάζω πολύ λιγότερο , το γραφείο είναι γεμάτο με βιβλία ιατρικά , το πάτωμα με εφημερίδες και βιβλία . Εκτός από τα ιατρικά διαβάζω αυτή τη στιγμή 3 βιβλία ταυτόχρονα , το Μανιφέστο της ήττας της Άντζελας Δημητρακάκη , κάποτε διάβαζα πριν χρόνια την Αντιθάλασσα της ξαπλωμένος σε μια παραλία της Αλεξανδρούπολης. Όπως λέει και ο Στέφανος είναι βερμπαλού , δηλαδή λέει πολλά , φοιτητές της καλών τεχνών απομονωμένοι σε ένα νησιώτικο σπίτι νησιού άγονης γραμμής , με μεγάλο βράχο , πιθανολογώ την Ανάφη , και πεθαίνουν οι περισσότεροι εκτός από την ηρωίδα συγγραφέα, πεθαίνουν επειδή είναι πλουσιόπαιδα , κακομαθημένα και χωρίς καμμια αίσθηση ορίων αν θέλετε τη γνώμη μου , ή πολύ απλά βαριούνται θανάσιμα. Έχει καλή ροή απλά γράφει πολλά μα πάρα πολλά . Το μισό βιβλίο έπρεπε να γράψει όχι τόσες σελίδες

Το δεύτερο βιβλίο είναι ενός γνωστού , του δημοσιογράφου Πέτρου Μπιρμπίλη , μια συλλογή από μικρά κείμενα που εχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε διάφορες εφημερίδες .Λέγεται Εσένα έχω μόνο . Μικρά κείμενα , πυρηνικής αληθείας, με θέμα τη μοναξιά της πόλης , τις σχέσεις , προσωπικά πράγματα ,ταξίδια και φυγές , ωραίος ο Πέτρος , οι τελευταίες παράγραφοι σε κάποιες ιστορίες του είναι συγκλονιστικές . Παρεπιπτόντως είναι ο άνθρωπος που είχε φτιάξει μια Οδό Πανός πριν χρόνια αφιερωμένη ολόκληρη στη Μαλβίνα Κάραλη.

Εχτές άρχισα και ένα τρίτο βιβλίο που εξιστορεί τη σχέση Πικάσο-Ματίς τους δυο αυτούς μεγάλους ζωγράφους , που δεν ταιριάζαν καθόλου σαν χαρακτήρες, αλλά η τέχνη του ενός συμπληρώνει την τέχνη του άλλου , ο συγγραφέας το ονομάζει αυτό συνέργεια , αν δεις δυο πίνακες δίπλα δίπλα από αυτούς , ο καθένας γίνεται ακόμη πιο ωραίος. Έτσι θα ναι είμαι σίγουρος. Μέσα στις διαφορές τους , μου φαίνεται ότι η τέχνη τους έχει πολλά κοινά , στην πρωτοπωρία καταρχήν , στη δύναμη του χρώματος , στο ξεπέρασμα του θέματος... Ο Ματίς λέει καλαμαράς, γιαλαμπούκας , κουστουμάτος , σοβαρός κύριος , εύγλωτος με τα παιδάκια του το σπιτάκι του φτωχός αλλά περιποιημένος , μονήρης όμως και χωρίς στενούς φίλους, κρατούσε απόσταση , σαν να βλεπε τον κόσμο μέσα από μια μάσκα ...ο άλλος πάλι ο Πικάσο , τέρας ενέργειας, κοινωνικότητας , σωματικότητας, ενεργειακή βόμβα , ακόρεστος εραστής , μάτι έντονο που κάρφωνε βαθειά εως πέρα από τον συνομιλητή , με πολύ κακά γαλλικά , και πάμφτωχος αλλά το δωμάτιο του γεμάτο συνέχεια με κόσμο . Όλοι θέλαν να βρίσκονται δίπλα του .Υποτίθεται ότι είχαν σιωπηλό έντονο ανταγωνισμό ο ένας με τον άλλον , μεγάλη βαθεία εκτίμηση , και ο ένας τράβηξε τον άλλον στα όρια της τέχνης και των ικανοτήτων του . Ωραίο ακούγεται .

Κλείνω με Μπιρμπίλη ένα φινάλε μιας ιστορίαςτου με θέμα τους γονείς :

" ...Όπως και να χει , όσοι δεν στάθηκαν τόσο τυχεροί όσο ο μικρός Νέμο της ταινίας που στο φινάλε ξαναβρήκε το δικό του πατέρα , ίσως δε θα πρεπε να ρίχνουν πααραίτητα στον εαυτό τους το φταίξιμο. Γιατί πιθανώς ο μόνος υπεύθυνος αυτής της ατυχίας είναι ο βυθός . Και τα υπόγεια ρεύματα "