Amour fais vite , le repas est pret !

Μαζεύω ήλιο στο μπαλκόνι , ακίνητος σαν το φύλλο. Ο ήλιος ακινητοποιεί στη ραθυμία , τη βραδύτητα ..σαν σαύρα λιάζομαι που ξέχασε να μπει σε χειμέρια νάρκη γιατί δεν πρόλαβε να κρυώσει φέτος . Δε διαβάζω πολύ πια. Μαζεύω ελπίδα να χω να θερίσω την άνοιξη και το καλοκαίρι που θα ρθουν . Μαζεύω τραγούδια από δω και από κει , στίχους ερωτικούς για ανθρώπους που τα παίζουν όλα στη ρουλέτα , ανθρώπους που ρίσκαραν στην αγάπη , και περπατούν ανάμεσα μας , λίγο πολύ όλοι μέσα εδώ βρισκόμαστε , στο καζάνι της αγάπης . Ο καθείς κουβαλά τις χαρές του , τα αποθυμένα του , τις αναζητήσεις του και τις συνήθειες του. Τελικά οι τελευταίες που άμα τις συνηθίσεις γίνονται δυνατότερες από σένα τον ίδιο και σε δένουν σαν τον Οδυσσέα στο κατάρτι ψηλά και από γύρω Σκύλλα και η Χάρυβδη βροντοφωνάζουνε . Άλλα είναι κομμάτι από το δέρμα μας οι συνήθειες μας , βαθειές όσο και τα παιδικά μας χρόνια. Και άμα τις περάσεις και αυτές , βγαίνεις σε ένα πλατώ , ένα επίπεδο έδαφος όπου όλα και τίποτε πια δεν έχουν πολύ σημασία. You re still with me ?

Θέλω να εκτιμήσω τη βραδύτητα ..την κατάριψη των μύθων και την αντικατάσταση τους από την καθαρή πραγματικότητα. Καθάρια σαν βλέμμα ευθύ.

Μ αρέσει πολύ η Mina , η Μαρινέλλα της Ιταλίας να πούμε , δεν ξέρω αν στέκει ο παραλληλισμός. Η φωνή της είναι καθαρή δεν ντελαπάρει , παρόλη τη διάλυση των στίχων , ελέγχεται και αφήνεται εκεί που πρέπει , οι κορώνες είναι ολόδικες της. Αλλά δεν ψεύδεται , είναι ένα με την πραγματικότητα της , είναι αυτή . Δεν είναι εύκολο αυτό για ένα τραγουδιστή , οι περισσότεροι ψεύδονται ,εκφράζουν κάτι άλλο συνήθως κάτι πιο φτηνό μήπως και τραβήξουν περισσότερο κόσμο δίπλα τους . Ανόητο δεν είναι ? Και να ταν μόνο στη μουσική? Τόσος κόσμος τραβιέται από δω και από κει , σε σοφούς, σε φραπελιές, σε αστρολόγους , σε θεραπευτές , σε πρωτοποριακά σχήματα , και σε φτηνές τρας διασκεδάσεις και τελικά καταλήγει να ζει σ' ένα βαθύ υπαρξιακό κένο . Πολυδιασπασμένος όταν αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη είναι λίγο περισσότερη συγκέντρωση , και να βγει να λιαστεί λίγο , σαν ένα φύλλο. Τόσο απλά και τόσο δύσκολα.

Διαβάζουμε Γιάλομ , και Καντ και δυτική σκέψη , όταν το παράδειγμα είναι δίπλα μας, μερικοί εκλεκτοί Έλληνες και τα εκλεκτά μας τοπία και η ανθρωπογεωγραφία μας , ο Ελύτης , ο Τσαρούχης, ο Χατζηδάκης μ αυτούς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι , γιατί φέρουν τον ατομικό πολιτισμό στο επίκεντρο του κόσμου μας. Απο μας για μας πηγάζουν όλα . Και οι γύρω μας είναι συμπαίκτες και συνοδοιπόροι . Γινόμαστε status oriented και status conscious τις περισσότερες ώρες τις ημέρας. Θα πρεπε ?

Και όμως παρόλα αυτά χρειάζομαι την πόλη , τις εφημερίδες, τα θέατρα , τους πίνακες , τον κόσμο , το μάτι μου έχει ανάγκη να βλέπει , είναι αδηφάγο , θέλει ερεθίσματα , μακάρι και μένα να μου αρκούσε ο ήλιος , αλλά μάλλον δεν είναι έτσι. Μάλλον κάτι λείπει. Το μάτι μου ζητάει πράγματα , αλλά ξεφεύγει από το σωρό , δε θολώνει , εστιάζει κάπου στο τέλος. Τουλάχιστον εστιάζει . Νιώθω ασφαλής όσο έχω τη δυνατότητα να εστιάζω κάπου.