Παλιά αστέρια και το αστέρι των Χριστουγέννων.

Τρεις γυναίκες, τρία αναγεννησιακά πορτραίτα, η Λούλα Αναγνωστάκη, η Λένα Πλάτωνος, η Μαλβίνα Κάραλη. Τρεις τραγουδίστριες: η Σεβάς Χανούμ, η Λευκή-Μπλανς Μπέμπα, η Γιώτα Γιάννα. Κι ένας δημοσιογράφος, διαβάτης της νύχτας, που τους κερνάει νερό στο άδειο ποτήρι τους, κι αυτές πίνουν αχόρταγα, γιατί διψούν, προσπαθούν να εξευμενίσουν τη Σφίγγα, που βγαίνει τις νύχτες πάνω στις πέτρες και μας βρίζει-άγρια τραγουδίστρια...Στο τέλος, η περίφημη Γυναίκα της Πάτρας, εμφανίζεται στο προσκήνιο και διηγείται την ιστορία της χωρίς φόβο. Δεν μπορείς εύκολα να εισέλθεις σ'αυτό το θνησιγενές, αλλόκοτο σύμπαν, γιατί φρουρά στέκει στην είσοδο με το μάτι άγρυπνο.
Σηκώθηκε παράξενος άνεμος.
Πανσέληνος.
Υ.Γ. Αυτές οι γυναίκες, και οι άλλες που ευκόλως παραλείπονται- Νίνου, Μπέλλου, Γεωργακοπούλου, Χασκίλ, Αμαλία Φλέμινγκ- με τα παράξενα ρούχα, τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, είναι οι Ελληνίδες Γερτρούδη Στάϊν, Γεωργία Σάνδη, Μαντάμ, Κιουρί, Βιρτζίνια Γουλφ, Κοκό Σανέλ, Κάρεν Μπλίξεν.

....από το οπισθόφυλλο, Γιώργος Χρονάς, Το Μονόπρακτο Σεβάς Χανούμ....

Αυτές οι ιστορίες μου φάνηκαν της άγριας θάλασσας και τρικυμίας, με πειρατές και αίμα και θανάτους στο τέλος και πολλά κρυμμένα εγκλήματα....δεν είναι γυναίκες με Happy end, είναι πλάσματα στο ντεμί της πραγματικότητας και της φαντασίας μας, σειρήνες, με κάτι αληθινό και κάτι που και αυτές το θελήσαν ψεύτικο, και όλοι τις γνωρίζουμε, και αγαπάμε ...αλλά να, κάθε φορά που διαβάζεις για τη Μαλβίνα ή τη Λένα Πλάτωνος σου ανεβαίνει στο κεφάλι θλίψη, αλλά ίσως πάλι αυτά τα προσευχητάρια κάποιους να εξυπηρετούν, τους αλαφροίσκιωτους περιπατητές των πόλεων, που μέσα στις γιορτές, τα ψώνια και την τόση χαρά, ψάχνουν, εκεί αυτοί πεισματάρικα, αγύριστα μυαλά, να λερώσουν τις χρονιάρες δραστηριότητες με θλίψη και πικρό ρομάντζο, ώστε να αποενοχοποιηθούν και οι ίδιοι από την τόση χαρά, τόσων ανθρώπων που κινούνται τριγύρω, ακόμη και τη δική τους.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους με αγάπη και γαλήνη!!

Candle lights

Ανεβαίνω τις σκάλες του ηλεκτρικού στη Βικτώρια και βλέπω τα δυο δέντρα γεμάτα φωτάκια λαμποκοπάνε. Γύρω μετανάστες πολλοί, ριγμένα πράγματα σωρηδόν για πώληση. Χώρος λιγοστός έτσι και αλλιώς, προεόρτια κοσμοσυρροή, περιορίζεται και άλλο από το μικροεμπόριο στα πλακάκια. Στην Πατησίων, κόβουμε γρήγορα πάνω, Κεφαλληνίας, τα θέατρα της Αρβανίτη και του Βογιατζή, ρωτάω την υπόθεση της "Ήμερης" του Ντοστογιέφσκι στο ταμείο μήπως και βγάλω εισητήριο. Είμαι ηλίθιος που ρωτάω την υπόθεση του έργου στην κοπέλα, το ξέρω τη στιγμή που ρωτάω αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Θέλω να της χαμογελάσω με κάποιο τρόπο, είναι ιστορικό μέρος.
Δροσοπούλου και Φωκίωνος Νέγρη, στάση στη Δημοτική αγορά, στα δωματιάκια έχουν βάλει έργα ζωγραφικής.Πάνω κάτω, καφετέριες, πλατάνια, συντριβανάκι. Μυθήμνης, Μεγίστης και όλη η Κοινοπολιτεία του Αιγαίου συντεταγμένη στα ελάχιστα τετραγωνικά της Κυψέλης, κατ ευφημισμόν αέρηδες και ξέρες, στην πιο πυκνοκατοικημένη γειτονιά της Ελλάδας. Στο "Πέταλο", ήσυχο ταβερνάκι σε παράμερη οδό, σπιτικό φαγητό, με θαμώνες στάνταρ, εναλλακτικά ζευγαράκια γκέϊ και στρέητ, συνταξιούχοι με τη σύζυγο, ευτυχώς το μαγαζί είναι ψηλοτάβανο και ο καπνός ελάχιστος. Δυο Ελβετοί τουρίστες ψάχνουν να διαλέξουν από το μενού και τους το μεταφράζουν ολόκληρο με χαρά.
Βγαίνοντας, παρατηρώ μια μαύρη κοπέλα, ζακέτα με κουκούλα, σαν ράπερ, αλλά είναι αδύνατη, είναι σαν αντράκι, αλλά τόσο αδύνατη. Πάλι στενοχωριέμαι, πως είναι να περιπλανιέσαι νύχτες Δεκέμβρη στην Κυψέλη, και να μην έχεις ούτε ένα χαρτονόμισμα στην τσέπη. Με τι σκοπό, και τι διάθεση, και που να πας, όταν δε σου βρίσκεται ούτε ένα ψιλό. Εύχομαι η κοπέλα να έχει κάτι στην τσέπη. Να σταματήσει να σκέφτεται το οικονομικό, την αδυσώπητη αφραγκία που εμείς δεν έχουμε ζήσει. Αλλά γνωρίζω ότι μάλλον η τσέπη της θα ναι άδεια. Υπ' αριθμόν ένα πρόβλημα ο βιοπορισμός της ημέρας. Πόσο περισσότερο να χωθείς μέσα στο παρόν από αυτό, όταν πολύ απλά δεν υφίσταται μέλλον, από κανέναν φορέα, καμμιά πρόνοια αλλά και τη ζωή την ίδια που σε έκανε μετανάστη... Σε ένα κομμωτήριο, αυτά με τα ράστα, δυο μαύρες περιποιούνται τα μαλλιά μια πλατινέ τύπισας. Ωραία είναι. Και στο δρόμο ακόμη, γυναίκες σαν τη μάνα μου ξανθές μιλάνε Ρώσικα στα κινητά και Βουλγάρικα και γω δεν ξέρω τι άλλο. Και τα παλιά σπίτια εξαιρετικά, κάθε νεοκλασικό ένα ποίημα, ένα σκοτεινό ποιητικό απολειφάδι, που εύχεσαι απλά να επιζήσει άλλη μια δεκαετία, και ας μείνει αφρόντιστο και άβαφο, δεν πειράζει ...απλά να μην γκρεμιστεί.
..Η γοητεία μιας άλλης εποχής, η αστική τάξη της Ελλάδας του μεσοπολέμου, το άνθος της όποιας ευμάρειας και καλού γούστου, στην καρδιά μιας πολυεθνικής πια γειτονιάς. Αυτό και αν δεν είναι γοητεία και πραγματική ατμόσφαιρα, ανάθεμα άμα γράφει κάποιος οδηγός για αυτή την Αθήνα. Τη νέα που έχει γεννηθεί, χωρίς να ξέρει που ακριβώς πηγαίνει.. Στα τυφλά, φτωχή στα σωθικά της, στο κέντρο της αλλά τόσο παράξενα όμορφη. Στον Άγιο Νικόλαο στο τρένο, η γειτονιά έχει πανηγύρι...αγαθά, όλα τα πουλάνε μετανάστες, από όλες τις πιθανές χώρες, Κινέζικες κούκλες, φω κοσμήματα, χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, ρούχα, κουζινικά. Είναι εντεκάμιση και ο κόσμος που περπατά είναι ξένοι στην πλειοψηφία τους, Πολωνοί, Αλβανοί με τα παιδάκια τους, τους ψώνισαν φτηνά δωράκια. Αύριο θα ξυπνάνε νωρίς. Η πόλη των μεταναστών, αυτά τα Χριστούγεννα ανήκουν και σ'αυτούς. Δεν είναι Άττικα και Mall μόνο η πόλη, όπου σταθείς στέκονται και αυτοί. Εσύ βολτάρεις και αυτοί πουλούν στο δρόμο για να ζήσουν. Και πολλοί χρειάζονται ανακούφιση, αλλά περισσότερο από όλα επιβίωση, αξιοπρεπή επιβίωση. Θα κρατήσω ένα μικρό κομματάκι θλίψης στην καρδιά για όλους αυτούς τους ανθρώπους, μια σιωπηλή συμπόνια, θα αγοράσω και κάτι από αυτούς, θα στείλω και ένα ποσό σε μια ΜΚΟ. Θα τους πω μια καλή κουβέντα στο νοσοκομείο και θα φροντίσω να μην τους ταλαιπωρήσω.
Όλοι μετανάστες είμαστε έτσι και αλλιώς, τα πατήματα και τα αποκούμπια διαφέρουν. Εμείς έχουμε, άλλος πολλά άλλος λίγα, αυτοί όμως?

Αγριόκυκνοι

Τις τελευταίες δέκα μέρες πίεσα πολύ τον εαυτό μου στη δουλειά. Πρακτικά δούλευα για δυό συναδέλφους ακόμη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κατακλυστώ από άγχος και μια κρίση σμηγματορροϊκής δερματίτιδας, η ψυχοσωματική μου απάντηση στο στρες, που σήμερα πρώτη μέρα που κοιμήθηκα αρκετά αρχίζει να υποχωρεί. Η διευθύντρια μου αυτοπεριγράφεται κομμουνίστρια και άθεη. Δίκαιη, αλλά σκληρή και απαιτητική καταρχήν από τον εαυτό της. Φιλόδοξη και αριβίστρια μ έναν υπόγειο τρόπο, δεν έκανε οικογένεια και κάθεται στο νοσοκομείο μέχρι το βράδυ ετοιμάζοντας papers και προμήθειες. Και μας δείχνει ότι θα θελε να κάναμε το ίδιο. Είναι παράξενη...μέχρι που έκανε και ταξίδια σε κομμουνιστικές χώρες τη δεκαετία του 80 με τις ενώσεις γυναικών της εποχής και τα τοιαύτα.Ταγάρι και μαλλούρα στα 50 της...

Περι κομμουνισμού κλωθογυρνόντας, έπεσε εδώ και μέρες στα χέρια μου ένα βιβλίο έπος για την Κίνα του Μάο γραμμένο από μια Κινέζα της διασποράς που κατάφερε να ξεφύγει από τη χώρα της και να ζήσει στο Λονδίνο. Οι θρυλικοί "Αγριόκυκνοι" της Jung Chang. H οποία εχτές Παρασκεύη μιλούσε στο Μέγαρο εδώ στην Ελλάδα για το τελευταίο της πόνημα, τη βιογραφία του Μάο. Κάτι που ήδη από τους Αγριόκυκνους στην εισαγωγή το 1991 αναφέρει ότι είναι το επόμενο της έργο. Δεν μπόρεσα να πάω δυστυχώς.Το βιβλίο δεν είναι λογοτεχνικό breakthrough, η διήγηση είναι απλή στρωτή περισσότερο δημοσιογραφική παρά λογοτεχνική. Διαβάζεται πανεύκολα αλλά είναι τεράστιο, 800 σελίδες. Αλλά πόσα μαθαίνει κανείς...Για τη Ρωσσία και τις άλλες χώρες ξέρουμε αρκετά πια, για την Κίνα όμως? Ανεξερεύνητη, δυσπρόσιτη και κλειστή λόγω γλώσσας, μεγέθους, εμφάνισης, συμπεριφορών και εθίμων.
Μέσω της εξιστόρησης μια οικογενειακής σάγκας, από μια γιαγιά παλακίδα στη φεουδαρχική μαντζουρία, στην κόρη φανατική κομμουνίστρια και ταγμένη στο μεγάλο τιμονιέρη , και στην εγγονή που ζει την εφηβεία της στην καρδιά της πολιτιστικής επανάστασης του Μάο τέλη του 60, βλέπει κανείς τη βιαιότητα, την παράκρουση, τις ματαιωμένες ελπίδες και τους κύκλους της ιστορίας έτσι όπως τους ζωγραφίζει στο μυαλό του ο τύραννος Μάο, μέσα στο παραλήρημα του.
Αυτό που μ εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η άνετη εξιστόρηση σκηνών πόνου και σωματικής βίας που στο σύγχρονο άνθρωπο προκαλούν ανατριχίλα. Το σπάσιμο των δακτύλων των μικρών ποδιών των βρεφών κοριτσιών ώστε να μη μεγαλώσουν άλλο, για να χουν μικρά πόδια σύμβολο κάλλους στην Κίνα των αρχών του 1900 και να κάνουν ένα καλό γάμο. Δένανε τα πόδια τους σφιχτά με επιδέσμους πρακτικά για όλη τη ζωή της γυναίκας ,με λιωμένα δάχτυλα για να μη μεγαλώσουν άλλο. Και μετά βασανιστήρια, ταλαιπωρίες, λιμοί, εξοντώσεις δήθεν καπιταλιστών...το λεξιλόγιο του Κινέζου για τη λέξη πόνο, φαντάζομαι πρέπει να περιέχει τόσες παραλλαγές, όσες είναι οι παραλλαγές της λέξης χιόνι για τους Εσκιμώους. Γενικά δυστυχία, όχι παίξε γέλασε. Ένας λαός τεράστιος, χωρίς επικοινωνία των περιοχών μεταξύ τους, οπότε ακίνητος και απομονωμένος, απληροφόρητος, που ο Μάο μπόρεσε και μανιπουλάρησε για δεκαετίες βασιζόμενος πάνω στο φόβο, την τυφλή υπακοή και την συστηματική προπαγάνδα!
Το βιβλίο δεν το χω τελειώσει, και είμαι από αυτούς που τους γοητεύει η ιστορία του κομμουνισμού, νοιώθω μια παράξενη γοητεία στην επανάληψη των οικιστικών μπλοκς στη Βουδαπέστη, στη Σόφια, στον κιτς πύργο της τηλεόρασης στο Βερολίνο, στα φτωχά διαμερίσματα στη χιονισμένη Βαρσοβία, αλλά με τις εξαιρετικές λυρικές σκηνές με τις πάμφτηνες συναυλίες κλασσικής μουσικής. Όπου βλέπεις τη 90χρονη γιαγιά με την πατερίτσα να έρχεται με την αρχαία γούνα της για να κάτσει δίπλα στη μεγάλη σάλα και ν ακούσει List και Σοπέν. Με γοητεύει πολύ αυτή η ατμόσφαιρα! Η αξιοπρεπής πενία και δημιουργία του σοσιαλισμού. Αλλά η Κίνα ήταν άλλη ιστορία. Οδυνηρή. Ο θεότρελλος απαγόρεψε στους ανθρώπους να φυτεύουν λουλούδια, τους έβαλε να ξεριζώσουν το γκαζόν από παντού, να σκοτώσουν τα ωδικά πουλιά. Ότι χαρά υπήρχε στον κόσμο θέλησε να την εξαφανίσει, για να τους έχει με τα ρητά του και τις αφίσες του να απαγγέλουν δεκάδες φορές και να προσεύχονται στο όνομα του. Στο "Μεγάλο βήμα προς τα μπρος" το ιδεολογικό κίνημα του τέλους των 50s, διέδιδε τη φήμη ότι η Κινέζικη γη παράγει ντομάτες σε μέγεθος καρπουζιού, και αγγούρια μεγέθους αυτοκινήτου, και ο κόσμος ήταν σε τέτοια πλύση εγκεφάλου που βεβαιώνανε οι άνθρωποι ότι τα είχανε δει με τα μάτια τους, αν λέγαν αντίθετα βέβαια θα τους βγάζανε τα μάτια με βελόνα οι κομματάρχες και άλλα τέτοια εξαντρίκ βασανιστήρια.Τρόμος απόλυτος...
Μετά από αυτό δε θέλω ν ακούω πολύ πολύ για αριστερά-με την έννοια του κομμουνισμού. Μεγάλες ψευδαισθήσεις, και το γεγονός είναι ένα...η βία είναι εγγενής στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος έχει το κακό μέσα του και πάντα έτσι θα ναι, και καμμιά κοινωνία δε θα μπορέσει να εξαλείψει ολοκληρωτικά το κακό, γιατί είναι διττός σε υπόσταση, σε καλωσύνη σε κακία, σε αλήθεια και ψέμμα, σε αρσενικό και θηλυκό, σε όλα έκθετος και σε όλα παρόν. Γι αυτό και αυτά τα καθεστώτα όπως αποδείχτηκε δεν καταστείλανε ούτε ημερέψανε την ανθρώπινη κοινωνία, απλά κρύψανε όλη τη βρωμιά κάτω από το πατάκι, και τα παρέσυρε όλα το κύμα της ελευθερίας στα 80s και ξέπλυνε τόσα σκάνδαλα και τόσες χαμένες ζωές...Και τώρα ο Κινέζος βγάζει τη φαμίλια του στα Μακ Ντόναλτς για νυχτερινή έξοδο.
Όχι, η κοινωνίας μας είναι άχαρη και άπληστη, και ευκαιριακή, και σκουπιδαριό μας κατακλύζει από παντού. Και οικογενειοκρατία έχουμε και αντιφάσεις και αναξιοκρατία στην Ελλάδα. Αλλά τουλάχιστον μπορούμε να εντοπίσουμε έναν εχθρό, να τον δείξουμε με το δαχτυλάκι μας, να κουβεντιάσουμε και να αμυνθούμε. Όποιος θέλει. Όποιος δε θέλει δαγκώνει το χάπι του φιλελευθερισμού και φτιάχνει χρήμα και καριέρα και εξουσία και ότι θέλει. Όσο και αν νοσταλγώ καλλιτεχνικά τους άδειους δρόμους του Ανατολικού Βερολίνου στις "Ζωές των άλλων" και την λιτή ήσυχη ατμόσφαιρα, άλλο τόσο φόβος με πιάνει στην ιδέα της λογοκρισίας, του περιορισμού της καλλιτεχνικής έκφρασης και της πληροφορίας.
Ωραίες ιστορίες στα βιβλία μας, είμαστε τυχεροί που η γενιά μας δεν έζησε παρόμοια γεγονότα, και έχουμε σε άλλα προβλήματα να βρούμε άκρη..

Aerial

....We tire of the city
We tire of it all
We long for just that something more
Could be in a dream
Our clothes are on the beach
The prints of our feet Lead right up to the sea
No one, no one is here
No one, no one is here
We stand in the Atlantic
We become panoramic....

'Ακουσα αυτό το δίσκο προχτές για πρώτη φορά , το Aerial της Kate Bush. Μετάνιωσα που μου ξέφυγε.Θυμάμαι το κίτρινο εξώφυλλο στα δισκάδικα όταν είχε βγει ακριβώς 2 χρόνια πρίν. Διπλό cd μετά από 12 χρόνια σιωπής. Ο δίσκος δεν ακούστηκε βέβαια στην Ελλάδα.Άντε να τον έπαιξε ο Ραρράκος κάποιο βράδυ. Συνέπεσε με το μπαμ της Madonna με το Confessions...ποιος να ασχοληθεί με την ξεχασμένη Kate Bush στα ελληνικά ραδιόφωνα. Λάθος.
Ο δεύτερος δίσκος είναι ένα συνεχές μουσικής, με επίκεντρο μια μέρα στη φύση από την ανατολή μέχρι την άλλη ανατολή.....το κάθε τραγούδι είναι και ένα χρονικό κομμάτι μιας μέρας έξω.
Πετάς, φεύγεις ...έρχεται η νύχτα, και δίνει το καλύτερο της τραγούδι το Nocturn και ότι καλύτερο άκουσα τελευταία, επιτέλους μια μουσική να σε θρέφει από μέσα.

Όπως ανάφεραν προχθές οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές, να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ. Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών ( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ελλάδα ) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας: guess who ?... Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της Χώρας βλέπε ¶ρθρο 24, περί 'δασικών εκτάσεων και δασών' !!... Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόμα και των κρατικών καναλιών - αναφέραν οτι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω 'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη' σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα . Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα οτι δεν είμαστε σύμφωνοι και οτι δεν αδιαφορούμε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών.
Οι τωρινές 80.000 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε 2.000.000 , αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!

www.petitiononline.com/forestgr/

Istanbul again

Το πρώτο μου ποστ ως blogger ήταν για την Κωνσταντινούπολη, μ αρέσουν πολύ τα ταξιδιωτικά κάθε είδους, τα ταξίδια είναι από τα μεγαλύτερα αγαθά..

Το Σκ που μας πέρασε ξαναπήγα στην Κωνσταντινούπολη οδικώς διά Αλεξανδρούπολης για δύο εικοσιτετράωρα για ένα γάμο που ήτανε κουμπάρα η αδελφή μου.
Αγιάζι πολύ , άσχημο κρυολόγημα με τα αθηναϊκά ανοιξιάτικα ρουχα και ακόμα να συνέλθω.
Η Πόλη παραμένει από τους αγαπημένους μου προορισμούς. Δυό χρόνια μετά μου έκαναν εντύπωση κάποιες αλλαγές.
Το κέντρο της πόλης η Istiklal πιο καθαρό , πιο ανεβασμένο και πιο ευρωπαϊκό , μιλάμε για βιτρίνα της πόλης προς την Ευρώπη.Το σκηνικό σε πείθει για μεγάλες εξελίξεις. Φυσική σκηνογραφία οι belle epoque πολυκατοικίες των εμπόρων του μεσοπολέμου. Αμαξάκια του δήμου που καθάριζαν και σκούπιζαν τα πεζοδρόμια, κάδοι ανακύκλωσης ολοκαίνουργιοι καθαροί, το κόκκινο τραμάκι με το καλαίσθητο έμβλημα του Beyoglou να κάνει χώρο μέσα στην ασύλληπτη πολυκοσμία της πόλης, φάτσες μοντέρνες και εναλλακτικές, και όλες οι αμερικάνικες αλυσίδες καφέ με τα πιο παραδοσιακά τούρκικα εστιατόρια και καφέ δίπλα δίπλα.. Θαυμάσιες βιτρίνες. Τιμές Ερμού. 120 ευρώ παπούτσια made in Turkey , όσο παίρνει ένας εργάτης υποθέτω για εβδομάδες μεροκάματα.
Η κίνηση στην πόλη είναι αφόρητη. Δεν έχει καμμία σχέση με της Αθήνας, πολύ απλά είναι τρισχειρότερη.Στους περισσότερους δρόμους είναι έτσι.Οι βασικές αρτηρίες πηγμένες μονίμως, όλα σημειωτόν.
Οι τιμές έχουν πάρει την ανιούσα. Οι άνθρωποι κάνουν 2 και 3 δουλειές να ζήσουνε , και βασικό επάγγελμα είναι να κλέβουν τον τουρίστα, όπου μπορούν, στα ταξί, στα νερά, στα ψιλικατζίδικα στα λεοφωρεία. Το άκρον άωτον της μικρολοβιτούρας που δέρνει τα μεμέτια, όπερ εστί τη ράτσα των νευρικών μικρομέγαλων,πιθανότατα άνευ μόρφωσης αρσενικών κάτω των 30 της πόλης που περιδιαβαίνουν τους δρόμους της σε αναζήτηση "εργασίας" ήταν να μας την πέσει ένα παλληκαράκι στα διόδια της εθνικής οδού προς Edirne, να μας κόψει το απόκομμα του αυτόματου μηχανήματος (το οποίο πληρώνεις με την έξοδο από την εθνική οδό αργότερα ) και να μας ζητήσει 50 λίρες, ήτοι 40 ευρώ σαν τιμή διοδίων. Η τιμή κατέβηκε στις 10 λίρες 6 ευρώ μετά από δευτερόλεπτα μετά από ένα θυμωμένο αγγλικό enough is enough, γιατί δεν είχα και τι άλλο να πω σε τέτοια παρωδία. Ευτυχώς επικράτησε η κοινή λογική, (ότι θα πληρώναμε στην έξοδο ) και φύγαμε έτσι. Αλλά πόσοι τουρίστες δε θα την πατήσουν έτσι?
Και καμμία αστυνομία δεν προσέχει τα διόδια της χώρας, λίγα χιλιόμετρα έξω από το διεθνές αεροδρόμιο της Πόλης? Τρελλά πράματα..ο κλέψας του κλέψαντος λέμε, να τους δίνεις 2 φορές παραπάνω στο ταξί και να χαμογελούν όλο καλοσύνη ότι δεν έχουν ψιλά, και βέβαια τι να του πεις του Τουρκαλά? Βρες ένα περίπτερο ή τη Δέλτα της γειτονιάς να μου χαλάσεις? Και το χαμόγελο εκεί , σε κλέβει και χαμογελάει....Φοβερός λαός ...Δυσκολεύονται πολύ και είναι και μαθημένοι στη μπαγαμποντιά. Απόδειξη δεν κόβει κανείς και πουθενά, αυτό βέβαια πάει να γίνει κοινός τόπος και στην Ελλάδα.
Η πόλη είναι ένα οικιστικό τέρας,οδικώς περνάς χιλιόμετρα πολλά φρεσκοκτισμένης έκτασης με προκάτ μπετον-πόλεις- προάστια,οι μετανάστες από την Ανατολία που συρρέουν..Μεγαπόλεις, πρωτόγνωρες κοινωνίες χτίζονται, νέες ανθρώπινες σχέσεις..
Κατά τ άλλα είναι ζωντανοί, σε αγγίζουνε, σε βοηθάνε άμα ρωτήσεις κάτι, και νοιώθεις και ασφάλεια γενικά παρόλο το συνεχές ανθρωπομάνι και φτωχολογιά που συναντάς παντού. Ενέργεια μεγάλη οι Τουρκαλάδες.
Ο Βόσπορος με τα γιαλί στα χάι Bebek και Arnavutkoy τα απίθανα σπίτια πάνω στην όχθη, κάποιος μου πε ότι είναι τα ακριβότερα σπίτια στον κόσμο. Έτσι θα ναι πιθανότατα...τέτοια θέα, 2 ήπειροι, πράσινο άφθονο εκεί στους λόφους, και η ελίτ απολαμβάνει..το 8% των Τούρκων στην Πόλη είναι εύπορη, στα 15 εκατομμύρια μας κάνει ενάμιση εκατομμύριο παραλήδων να κάνουν ένα σπάταλο lifestyle σε μια Πόλη με 3 θάλασσες, δύο ηπείρους, χαρακωμένο ηλιοβασίλεμα από άπειρους μιναρέδες, και γεύσεις ανατολής με ευδαιμονισμό δύσης. Πόσο πιο grande από αυτό γίνεται? (έτσι είναι η Istanbul ξυπνάει τα ονείρατα ..)

Χωρίς τίτλο

Ανοίγω τα μάτια
κέντρο πεδιάδας
υγρασία και γονιμότητα,
διαυγάζουν το φως
τριγύρω saltwater
σε ελικοειδή ποταμό
καμπυλώνει σε ερωδιό με έλη
στο τέλος, πετώ-
Πέτρες, βράχια, τσιμέντο, μόδα
φιλοξενία, στάχια ξανθά τρυφερό χρώμα,
ειδικά αν μαυρισμένο
saltwater οι αισθήσεις μου
ξεραίνουν τα μέλη μου και αυτά πράσινα,
φωτοσυνθέτουν γράμματα
Αυτής όμως τα μέλη θα ανυψωθούν ελαφρά,
αφού ουρλιάξει-
στο κέντρο της Πόλης της.

Δομίνικος εποίησεν

Ήρθε η ώρα να ξανασχοληθούμε με τον Ελ Γκρέκο τον εθνικό μας ξενιτεμένο μετά από εκείνο το ασύλληπτο hit της έκθεσης στην Εθνική Πινακοθήκη με τα 500.000 εισητήρια και τις ατέλειωτες ουρές λίγο πριν το κλείσιμο της. Ο Ελ Γκρέκο και αξίζει μια βουτιά στο παρελθόν για έναν καλλιτέχνη που από μια μελέτη της ζωής του φαίνεται ότι δεν έχασε ποτέ του την ελληνικότητα του.

Η ταινία νομίζω κερδίζει το στοίχημα χωρίς να μπορείς να πεις ότι είναι και αριστούργημα, αλλά τα περισσότερα κομμάτια του παζλ για ελληνική παραγωγή αυτή τη φορά έχουν μπει καλά στη θέση τους. Τα κουστούμια , η αναπαράσταση της εποχής με τα γοτθικά φρούρια και τις αψίδες, τα αντίγραφα των έργων αραδιασμένα στο ατελιέ του ζωγράφου , ο Άγγλος πρωταγωνιστής με το τόσο όμορφο βλέμμα , και ο Ισπανός ιεροεξεταστής Ντε Γκεβάρα που προκαλεί ρίγος με το παίξιμο του (αυτός είναι και ο καλύτερος ηθοποιός στην ταινία ) , μέχρι το φωτισμό , το σασπένς..ο Βαγγέλης (χάνω το σπίτι μου στην Ακρόπολη) στη μουσική τα πράγματα λειτουργούν. Ο Λαζόπουλος ο Κρητικός φύλακας άγγελος του Ελ Γκρέκο στα ξένα , ο Μουστάκας στο ρόλο του....Τισιάνο του μεγάλου ζωγράφου της αναγέννησης και δάσκαλου του Γκρέκο για ένα διάστημα. Και η Ισπανίδα γυναίκα του μια χαρά και αυτή, αλλά η Ματσούκα βρε παιδί μου είναι χάλια, παίζει χάλια, τα αγγλικά της είναι χάλια, και δεν πείθει καθόλου σαν τη Βενετσιάνα γκόμενα και πατρόνα του Ελ Γκρέκο, είναι παντελώς ατάλαντη .

Στην ταινία υπάρχει έντονη η μυθοπλασία του σκηνοθέτη με το σεναριογράφο, δεν αναφέρουν την 7ετή παραμονή του ζωγράφου στη Ρώμη , και δίνουν όλο το βάρος στην υποτιθέμενη διαμάχη και άσπονδη φιλία του με τον ιεροεξεταστή και φανατικό καθολικό Νίνιο Γκεβάρα, ο οποίος στο τέλος τον οδηγεί και σε δίκη , αφού τον έχει περάσει από χίλια κόσκινα και δεν μπορεί να τον κατατάξει με το μυαλό του σαν πιστό χριστιανό, και παρασέρνεται από μια εμμονή καταδίωξης εναντίον του ζωγράφου. Από όσο διάβασα ο Ελ Γκρέκο ποτέ δεν πέρασε από την Ιερά εξέταση και το μόνο νομικό του ζήτημα τα 40 χρόνια που έζησε στο Τολέδο ήταν μια διαμάχη για τους πίνακες σε ένα νοσοκομείο για τους οποίους δεν πληρώθηκε.

Για να χει σασπένς λοιπόν και για να βγει το φως του Γκρέκο γράψανε μια ενδιαφέρουσα αλλά όχι αληθινή ιστορία για τη σύγκρουση ενός αμφισβητία αλλά πνευματικού καλλιτέχνη με ένα μισαλλόδοξο καθολικό. Αυτή η σύγκρουση δύο πολύ έντονων πνευματικοτήτων είναι και το δυνατότερο κομμάτι της ταινίας, όπου φαίνεται η μεγάλη δημιουργική πνοή του Γκρέκο , και η διαστρεβλωμένη πίστη και το αμφίβολο ηθικό ανάστημα του σκληροπυρηνικού Γκεβάρα. Τον παρουσιάζει σαν να τον γουστάρει βασικά τον Γκρέκο , και είναι τόσο ένοχος για αυτό καθότι καθολικός κληρικός που καταντά να θέλει να του κάνει κακό.

Φεύγοντας μου ρθε στο μυαλό μια ωραία ατάκα του Ελύτη , ότι .."για τους άλλους μισούς ένας αναχωρητής δεν είναι παρά ένας ερχόμενος." Μια όμορφη κουβέντα που εκφράζει ωραία την πνευματική διάσταση αυτού του ζωγράφου ....που ο Φραγκίσκος της Ασίζης του και ο Άγιος Πέτρος του μας ακινητοποίησαν από αυτό το αλλόκοσμο φως και τα ασκητικά πρόσωπα, στο κάτω πάτωμα της Εθν. Πινακοθήκης αρκετά χρόνια πριν. Έχει ένα σκοτάδι μέσα του, το αεικίνητο που τον διώχνει, αλλά και ένα φως, ένα πνεύμα, ένα μέταλλο ξεχωριστό που φαίνεται σ αυτές τις αινιγματικές, ψηλόλιγνες του φιγούρες, το παγκόσμιο trademark του 300 χρόνια πριν τον εξπρεσιονισμό.

Είναι μια συνεπής καλοστημένη ταινία που θ αρέσει σίγουρα στους φαν της ζωγραφικής και της τέχνης. Και ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε κάποια κλασσικά έργα ζωγραφικής.

Κάτι σαν Νύφες, λίγο σαν Πολίτικη Κουζίνα, πατάει στο παρελθόν και σε εθνικές μνήμες και πρόσωπα σημασίας για να τραβήξει κόσμο στις αίθουσες. Εθνική σχολή κινηματογραφίας πάει να γίνει, Νεομπαρόκ κινηματογράφος αλλά δε βαριέσαι .. και για το καλό των παραγωγών που δώσανε 7 εκατομμύρια ευρώ για το Δομίνικο,η πιο ακριβή ελληνική παραγωγή ever, ελπίζω να τα καταφέρει...

Έχει και το Ισραήλ το σινεμά του

Μια μπάντα Αιγύπτιων αστυνομικών με θαλασσί στολές και επωμίδες φτάνει στο Ισραήλ για να δώσει μια συναυλία παραδοσιακού αράβικου σε ένα άσημο χωριό. Κανείς δεν τους περιμένει στα σύνορα, μέσα στην έρημο. Οι ώρες περνάνε, έχουν πάρει λάθος λεοφωρείο παραμάσχαλα με τις τρομπέτες, τα κόρνα και ένα τσέλο με ροδάκια τεράστιο, και φτάνουν σε ένα άλλο ανώνυμο τόπο με ένα και μοναδικό ανοιχτό εστιατόριο που το διαχειρίζεται μια ηφαιστιώδης μαυρομαλλούσα Εβραία (που με κάνει να αναθεωρήσω τα μάλα για τα γονίδια της θηλυκής εβραϊκής ράτσας)...Τα παιδιά δεν έχουν που να μείνουν και εξυφαίνονται μικρές πατέντες για να βολευτούν όλοι τους για μια βραδυά στα σπίτια των θαμώνων του εστιατορίου. Ο καθένας συνεισφέρει με τον τρόπο του και την προσωπική του ιστορία στην αλληλεπίδραση και την επικοινωνία με τον άλλον αυτό το ένα βράδυ, Αραβία και Ισραήλ και ο καθένας με τα θέματα του, που παρουσιάζονται απλά, αθόρυβα, σιωπηλά όσο σιωπηλή είναι η έρημος και η μικρή πολιτεία με τα προκάτ σπίτια που φιλοξενεί την μπάντα για μια νύχτα.
Η φετινή χρονιά έχει αρχίσει με πολύ καλές ταινίες, άλλο ένα διαμαντάκι "Η επίσκεψη της μπάντας", μια ταινία με ατμόσφαιρα Καουρισμάκι στο νότο, με υπόγειο χιούμορ, μοναχικούς βαρεμένους ήρωες της διπλανής πόρτας, ζουμ στα ζεστά εκφραστικά πρόσωπα, φωτογραφία που ενισχύει την ησυχία, και με μια αγκαλιά βραβεία σαν η καλύτερη ταινία στο Ισραήλ το 2007, το βραβείο Ειδικού βλέμματος στις Κάννες φέτος και σκηνοθεσίας στις Νύχτες πρεμιέρας εδώ. Από ότι βλέπω η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες που ξεκινά την προβολή της στην Ευρώπη μετά τα φεστιβάλ. Η μετάλλαξη του καθημερινού σε μαγεία. Σινεφίλ τρέξτε...

Oblivion with bells

Εχτές ο Λαζόπουλος ήτανε μούρλια. Ο άνθρωπος έχει ευφυία Κονκόρντ. Μου αρέσει και το διδακτικό που έχει, δεν του αρκεί να κάνει σάτιρα, θέλει και το μελό του, θέλει το ηθικό δίδαγμα του, τον ενδιαφέρει να αποσπάσει τη μέγιστη συναισθηματική εμπλοκή του θεατή. Είναι άνθρωπος της αγοράς, όλα έξω όλα να φαίνονται...δε νομίζω ότι πολύ διαφορετικός θα ήταν ο Αριστοφάνης 2000 χρόνια πριν! Ενοχλητικός και να μη μασάει..
Ο Χριστόδουλος ψυχορραγεί, και γύρω του μαύρα κοράκια, κάρταλοι μουσάτοι...μια Ελλάδα σκότος. Και οι γιατροί αλληλοκατηγορούνται μεταξύ τους. Οι θείες και οι θείτσες στην εκκλησίες διαλογίζονται..μακάρι να σωθεί ο άνθρωπος, και είναι προς τιμή του η δημόσια έκθεση του πόνου του, βοηθά πολλούς ανθρώπους να αντιμετωπίσουν καλύτερα τον καρκίνο σαν νοσούντες, σαν οικογένειες.
Οι Underworld βγάζουν δίσκο , το κομμάτι "Best mamgu ever" είναι απλά εκπληκτικό .
Φυγή με αυτό το άσμα, σκουριά και καλώδια χάμω, κρύο χώμα και χιόνι, και βόρειο ημίφως, και ναρκωτική ησυχία..

Μια ταινία, ένας πίνακας και ένας δίσκος.

Μισό Σαββατοκύριακο έχει περάσει μετά από ένα δύσκολο δεκαήμερο στη δουλειά, με τη σκέψη της μάνας μου που έχει σπάσει το πόδι της στη hometown και είναι στο γύψο, και προσπαθώ να αναπληρώσω σε αισθήσεις και να ανακουφιστώ με όμορφα πράγματα...
Η κοιλάδα του Ηλά , είναι μια θαυμάσια ταινία με ένα καστ αξιοζήλευτο , Tommi Lee Jones , Charliz Theron , και Suzan Sarandon. Απορώ γιατί στο Αθηνόραμα η κριτικός της δίνει μόνο δυόμιση αστέρια και γράφει ότι ο αμερικάνικος πατριωτισμός της μπορεί να ενοχλήσει αρκετούς, δεν είναι ν ακούς τους κριτικούς τελικά. Ωραίος όμως ο Δανίκας που της έβαλε 8 στα 10. Αυτός μάλιστα. Η ταινία είναι γεμάτη επώδυνο ρεαλισμό , που γίνεται εντονότερος με το παίξιμο του Tommi Lee Jones στον πατέρα που εναγωνίως ψάχνει το γιο του που γύρισε από το Ιράκ , αλλά αγνοείται η τύχη του , και η κατάληξη του είναι τελικά μοιραία. Κάθετο λιτό παίξιμο , με βλέμμα που λέει πολλά, λίγα λόγια, χωρίς φιοριτούρες , και ρεαλισμός στους χώρους, τα μοτέλ , τις καφετέριες, και όταν έρχεται και η έκπληξη της Θερόν , που παίζει μια μονήρη φιλότιμη detective ακόμα καλύτερα κυλάει το πράγμα. H Susan Sarandon που χάνει το γιο της καθηλωτική σε ένα πένθος πολύ Σκανδιναβικού τύπου (ήσυχα πράγματα δηλαδή, βουβά). Η ταινία σε βάζει να σκεφτείς για τη ματαιότητα του πολέμου στο Ιράκ , δείχνει τα παραφερνάλια ενός ανώμαλου πολέμου , στις ζωές των εμπλεκομένων σ αυτόν , back home όπου η ζωή είναι γεμάτη φαντάσματα, ενοχές και κρυφή επιθετικότητα .Αλλά και το σενάριο να μην σ αρέσει, τέτοιο καστ δε το βλέπει κανείς καθε μέρα...
Στην γκαλλερί Καλφαγιάν στη Χάρητος εκθέτει η ζωγράφος Αννα Μαρία Τσακάλη λουλουδάτα έργα, πολλά λουλούδια , πάρα πολλά λουλούδια, και φύλλα, σε γλάστες, σε βάζα σε πάγκους, κισσούς, ντάλιες, τριαντάφυλλα..τεχνική που παραπέμπει σε ρεαλισμό σαν του Lucian Freud και έντονο αίσθημα με σχόλιο στο ρόλο της ομορφιάς στα σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα . Τα λουλούδια από παλιά ήταν ένα σχόλιο πάνω στο φθαρτό και το φευγαλέο της ίδιας της ύπαρξης , και το πρόσκαιρο αλλά τόσο δυνατό αίσθημα της ομορφιάς.Οι Φλαμανδοί με τις νεκρές τους φύσεις κάναν σχολή ολόκληρη. Τα λουλούδια της μένουν και σε συντροφεύουν ,δείχνοντας σχεδόν παράταιρα στο γνώριμο αστικό τοπίο της ζέστης του θορύβου και του μπετόν....μια πράσινη ανάσα...περισσότερα γιαυτήν εδώ για τους φαν της ζωγραφικής.
Με τους δίσκους η σχέση μου βαίνει προς το τέλος της, αλλά ενίοτε αγοράζω δίσκους από καλλιτέχνες που δύσκολα θα βρω στο ίντερνετ, κύρια έλληνες. Πήρα ένα DVD για τη ζωή του Claus Nomi και το νέο δίσκο του Νίκου Πατρελάκη το Εcho με artwork που παραπέμπει πολύ στο Vespertine της Βξork αλλά καλό είναι αυτό , μ αρέσει η Ελληνική ηλεκτρονική σκηνή και όσο μπορώ την παρακολουθώ και να τους ενισχύουμε όσο μπορούμε στα live τους και γενικά,και έναν Μάλαμα είδα καινούργιο , και την Annie Lenοx , πόσο θα χουν πέσει οι πωλήσεις άραγε, κατακόρυφα , μα είναι τόσο εύκολο να βρεις πια την καινούργια Annie Lenox ή την PJHarvey στο internet...
Και ακόμα να βρέξει , εμείς Dubai ακόμα ,με κοντομάνικα ,που θα πάει αυτή η ανωμαλία?

Καλό χρωματιστό Σαββατοκύριακο σε όλους !!!

People have the power

http://www.youtube.com/watch?v=M_ciiCyxOJA
όταν βλέπεις μια γιαγιά του rock να συνεπαίρνει άτομα κάθε ηλικίας ,τότε σηκώνεσαι λίγους πόντους από το έδαφος και αφήνεσαι να μεθύσεις με μουσική και στίχους που μιλάνε για αυτά που μας ενώνουν, για την ειρήνη , το περιβάλλον και για τη νέα γενιά .Όσοι πιστοί ελάτε the night belongs to lovers,the night belongs to love, άντε ένα γειά στον άδικα χαμένο φίλο της Robert Mapplethorpe και στον Curt με ένα ερωτηματικό και μια εκπληκτική διασκευή για το αιώνιο πνεύμα της εφηβείας.

(λόγια του φίλου μου Στέφανου και ένα τραγούδι)

Γινόμαστε Βαβέλ?

Είναι μια απολιτική βραδυά αυτή απόψε, γιατί αυτό που πήρε η ΝΔ δεν είναι επιδοκιμασία είναι απλά ανοχή. Ο δάμαλος ήταν σαφής , μετέωρος , ενωτικός με έναν αδιάφορο τρόπο , καθόλου επικριτικός για την οσμή σήψης και δυσφορίας που τυλίγει το κόμμα, με την μηδαμινή απόδοση και τις λίγες ελπίδες που έχουν ακουμπήσει επάνω του τα εκατομμύρια που το ψήφισαν. Ξέρει τι κάνει ...δημόσιος υπάλληλος είναι 9 με 3 πρωθυπουργός , καμμιά φαπίτσα σε κάποιο σκάνδαλο αλλά ακόμα καλύτερα σιωπή και απουσία.
Βρίσκομαι στην Κομοτηνή όπου για πρώτη φορά απόψε μπορεί να βγούνε 2 Μουσουλμάνοι υποψήφιοι στους 3.Ο τρίτος είναι ο Στυλιανίδης ο υφυπουργός εξωτερικών. Για πρώτη φορά στα χρονικά οι χριστιανοί θα έχουν μικρότερη εκπροσώπηση από τους μουσουλμάνους. Ο τοπικός πληθυσμός δυσφορεί. Η Αθήνα χέστηκε , η Θράκη όμως καθόλου.
Η Ρωμαϊκή εμφάνιση του Κλαύδιου Βενιζέλου ήταν το κερασάκι που μας ανύψωσε σαν τηλεθεατές. Ο διάδοχος ...τηλεμεταφερθήκαμε φαντασιακά σε 4 χρόνια από τώρα με έναν νικητή Βενιζέλο , και μια παρθενόβγαλτη Ντόρα στη μπίζνα , αφού ο δάμαλος θα της έχει δώσει την καρέκλα του αφού θα χει καταφέρει το ακατόρθωτο. Να λάβει τον τίτλο του εθνοπατέρα και η μούρη του να αναρτηθεί σε κάθε κατάστημα και δημόσια υπηρεσία της χώρας σε κάδρα από φίλτσισι , όπως ακριβώς ο Κεμάλ Ατατούρκ στην Τουρκία. Να τον συμπαθεί και η κουτσή Μαρία και να τον αγαπάνε όλοι . Με τρομάζει η σαδομαζοχιστική σχέση αυτού ανθρώπου με το λαό για σκεφτείτε το...πιο γαλιάντρα δε γίνεται. Να μην κάνεις τίποτα και να σε αγαπάνε όλοι.
Πιστεύω βαθύτατα ότι ένα μεγάλο κόλπο εκτυλίσεται μπροστά μας, γλυκά, χωρίς θόρυβο...είναι η άλωση του κρατικού μηχανισμού από ένα μάτσο αποενοχοποιημένων δεξιών και φίλων , σε ένα κλίμα χαλαρού ελέγχου και ηλιόλουστου lifestyle . Είναι θλιβερό...παρόλα αυτά ας περιμένουμε μήπως ο δάμαλος έχει πρόθεση αυτή τη φορά να ΦΤΙΑΞΕΙ κάτι , ένα δρόμο στην επαρχία , ένα νέο λιμάνι , κάτι....το ελπίζω διακαώς. Και γω όπως οι περισσότεροι με τα μάγια που μας έχει κάνει δεν τον αντιπαθώ. Πραγματικά δεν τον αντιπαθώ.Αλλά δε χάφτω και την μαγκιόρικη γοητεία του. Τους λιμοκοντόρους από κάτω φοβάμαι , και είναι χωρίς αμφοβολία πολλοί...
Σωστά πράττει ο Γιωργάκης και την κάνει με ελαφριά πηδηματάκια , ίσως έπρεπε να γίνει νωρίτερα αλλά περίμενε την verification άλλη μια φορά. Λυπήθηκα , αλλά βοηθά τον Καραμανλή να του βγει το εθνοπατερικό όραμα. Πρέπει να χει πολλά βίτσια ο Κ.Ο βιτσιόζος έλκει περισσότερο από τον άοσμο. Οι προθέσεις , τα τεχνάσματα , οι σημασίες και τα σημαίνοντα, τα νοήματα , οι πράξεις, η ΤV και η ηθική μπερδεύονται γλυκά σε μια καταστασιακή Βαβέλ.
Πολλά κομμάτια αυτής της κοινωνίας δεν τα αναγνωρίζω καθόλου , τους πανηγυρισμούς των συνταξιούχων με τις μπλε σημαίες και τις ντουντούκες , όταν έχουμε περάσει την μεγαλύτερη καταστροφή σαν χώρα πριν 3 εβδομάδες. Στα είκοσι μου ένιωθα ηλίθιος να σέρνα μια κομματική σημαία μαζί μου. Πολλοί γύρω μου όχι, ακόμα και στα 40.Αλλά θεωρούνται πιο ώριμοι από μένα από πολλούς. Τι να πεις ?
Γενικά δεν καταλαβαίνω πια και πολλά σε αυτό που λέγεται πολιτική κατάσταση και ελληνική δημοκρατία.Και το κενό αυτών και των σαλονιών τους, με τον αγρότη και τον καθημερινό άνθρωπο βαθαίνει επικίνδυνα. Χαρακτηριστικό του κενού αυτού δεν μπορεί να είναι παρά η μούρη του αρχικελευστή Ρουσόπουλου στον δεξιό ώμο του Καραμανλή. Μούρη τραγικά άδεια, επικίνδυνα πονηρή,και τόσο σύντομα ανερχόμενη που τρομάζει.
Χωνεύω την απογοήτευση μου ακόμη . Καλό είναι για να χτυπήσω τις αυταπάτες.Για την κοινωνία που ζω. Το καλύτερο που άκουσα απόψε το είπε η συνεργάτιδα του Παπαχελά στον ΣΚΑΙ (Σοφία -δε-θυμάμαι-επίθετο) Ονειρεύομαι έναν πρωθυπουργό που θα εμπνεύσει στον Έλληνα το αίσθημα της ατομικής του ευθύνης . Από τα σκουπίδια που πετάει και περιμένει να του τα μαζέψουν άλλη και σε όλα τα άλλα. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή. Να μας εμπνεύσει κάποιος την ατομική ευθύνη , όπως η δασκάλα στο σχολείο και οι γονείς μας παλιά . Αν ο Κ. το μπορέσει θα τον τιμήσω . Αλλά πολύ φοβάμαι ότι χέστηκε για οποιαδήποτε τέτοια νουθεσία. Βλέπει είναι και ο μαθητής (εμείς) ανεπίδεκτος.
Ο ΣυΡιΖα είναι μια υπέροχη εξέλιξη. Όσο περισσότεροι και δυνατότεροι τόσο το καλύτερο!
Σε καλή μεριά λοιπόν οι εκλογές και βοήθεια μας ....αν η κίνηση χειροτερέψει , τα λεοφωρεία δεν περνάνε,το μετρό μείνει έτσι μινιατούρα, το νερό δε μας φτάνει ,το γάλα φτάσει τα δύο Ευρώ και χάσεις και τη δουλειά σου , και οι γονείς σου πρωτοτυπίσουν και σε αρνηθούν ...μη φοβηθείς...υπάρχει και η Αυστραλία!!

Της Κορέας

Ο φίλος ο Tiffoeus θέλει να μάθει περισσότερα για την Κορέα και είναι τέταρτη μέρα που ο ύπνος είναι αναστατωμένος και λίγος από το jet lag. Δεν έχω συνέλθει από τη διαφορά ώρας και ξυπνάω από τα χαράματα. Μικρές λεπτομέρειες που μου έρχονται στο μυαλό ,πριν βυθιστούνε στη λήθη βαθύτερα στο μυαλό.
Η χώρα είναι πεντακάθαρη , δεν υπάρχει ούτε ένα σκουπίδι ούτε μια γόπα πουθενά. Κανένας δε γράφει στο μετρό , σε βαγόνια σε τοίχους σε σιντριβάνια. Το μετρό είναι πεντακάθαρο .
Μέσα στη Σεούλ υπάρχουν λόφοι και βουνά που είναι καταπράσινα. Σου δίνει την άισθηση ενός λεκανοπέδιου , κάπου από το κέντρο αυτού του αστικού μαμούθ περνάει ο ποταμός Han , ο οποίος είναι πλατύς , με πολλές γέφυρες μεταλλικές που θέλουν να τις κάνουν περισσότερες το τοπίο πάνω σε μια τέτοια γέφυρα είναι ανοιχτό και απλωμένο πολύ , καμμία σχέση με τις όχθες των ποταμών των ευρωπαϊκών πόλεων , δεν υπάρχουν παλιά κτίρια , αλλά τεράστια highways , και ουρανοξύστες εκατέρωθεν του ποταμού.
Η αίσθηση είναι τόσο παράξενη που δύσκολα μπαίνει σε λέξεις , όλα γίνανε τα τελευταία 20 30 χρόνια , σηκώσανε ουρανοξύστες και εμπορικά κτίρια παντού , και το βράδυ η πόλη μοιάζει με σκηνικό από το Blade Runner. Οι προθέσεις είναι σαφείς, οικονομία , δουλειά και λατρεία στην υψηλή τεχνολογία και στο brand made in Korea. Οδηγούνε αποκλειστικά Κορεάτικα αυτοκίνητα , δεν είδα ούτε ένα γιαπωνέζικο , ελάχιστες BMW , και είναι μεγάλα δίλιτρα και βάλε .
Οι Κορεάτες είναι ακατανόητοι και καλά κάνουν , αιώνες Κομφουκιανισμού και καμμιά δημοκρατική παράδοση , αλλά λαός αρχαιότατος χωρίς μίξεις και πατάνε πολύ σ αυτήν την καθαρότητα και την παράδοση τους. Η εμμονή τους φαίνεται στις αρχαίες συνήθειες που επιβιώνουν , στην τελετουργία του καθημερινού φαγητού με τα δεκάδες παράπλευρα μεζεδάκια και τουρσιά στα πιατάκια τους, στο σεβασμό μεταξύ τους , και στην υπεροχή του χαμόγελου. Υποτίθεται βέβαια ότι είναι αγενείς μεταξύ τους λόγω των γρήγορων ρυθμών της ζωής. Εμένα μου φάνηκαν ήρεμοι και χαμογελαστοί. Είναι αδύνατοι , καμμία σχέση με της δική μας παχυσαρκία . Δεν τρώνε ψωμί βλέπεις.
Η χώρα γεμίζει από προκατ συγκροτήματα που υψώνονται σε μια νύχτα παντού , στις πρόποδες λόφων , έξω από μικρές πόλεις , το 90% μένουν σε τέτοια σπιρτόκουτα. Είναι περίεργη αίσθηση , και δεν έχουν βεράντα βέβαια . Εντούτοις μέσα σε όλον αυτό τον οικοδομικό οργασμό , το relief των πόλεων βγάζει μια καθαρότητα . Οι δρόμοι φαρδύς , λακούβα πουθενά, πεζοδρόμια πλατειά, αρκετό πράσινο , και υπάρχει χώρος για όλους. Το πάστωμα σε αθηναϊκούς δρόμους είναι πολύ μεγαλύτερο όπως και ο θόρυβος , από το κέντρο αυτής της πόλης των 12 εκατoμμυρίων. Practical urban planning.Είναι και 48 εκατομ. σε μια έκταση σαν την Πορτογαλία, πρόβλημα.
Στα πάρκα και στα βουνά ο κόσμος κάνει hiking με μαγκούρες και σούπερ εξοπλισμό , τους αρέσει η φύση. Φαίνεται ότι την αγαπούν . αναζητούν την επαφή της , αναρωτιέμαι πως θα οργανώνανε από το μηδέν μια καμένη Πάρνηθα .
Τα νέα από τις φωτιές μας τα ξέρανε όλοι. Την Ελλάδα την ξέρουν και την εκτιμούν , το πιο δημοφιλές ενεργειακό ποτό λέγεται Bachus, μας το δειξε με περηφάνια ο ταξιτζής ότι είναι από τον αρχαίο θεό. I love she ,I love she έλεγε για την Μελίνα Μερκούρη (δεν την είπε σωστά βέβαια αλλά από κάπου την ήξερε ) .
Σταματάω απότομα λόγω χρόνου, θα συνεχίσω σύντομα.

Buddha bar 2

Λέω ν ασχοληθώ επαγγελματικά με το βουδισμό , να πουλάω γκονγκ και κοκάλινα βραχιολάκια στα πανηγύρια , να λέω μάντρες με ξυρισμένο κεφάλι, και να κάνω 2000 prostrations το λένε στ αγγλικά , ήτοι γονυκλισίες με συγκεκριμένη χορογραφία , μπροστά από υπέροχους μεγάλους Βούδες και να με φωτογραφίζουν για σουβενίρ. Και να είμαι χαμογελαστός με όλους , ήρεμος , και στον κόσμο μου μέσα. Να μην τρώω κρέας, να μην πατάω μυρμήγκια , να σέβομαι τα λουλούδια , τους σπόρους ,τις πέτρες ..αναγκαστικά και τους ανθρώπους. Είναι μια ελπίδα ο Βουδισμός :) Θέλησα να αρχίζω από το Βούδα την ανταπόκριση από την Κορέα γιατί είναι και μεγάλος άνθρωπος και τον σέβομαι . Inner city life αργότερα.

Buddha Bar

Απόψε είμαι χαρούμενος. Φρένο στην TV, στις πυρκαγιές , σ ένα επικίδυνο καλοκαίρι που φεύγει με καύσωνα ξανά και ξανά. Μια εβδομάδα άδεια και εξαφανίζομαι στη Σεούλ της Κορέας για ένα ταξίδι που το κανονίζαμε από πέρυσι . Νέα πράγματα , νέες εικόνες, φαγητά, φάτσες ...μια χώρα με βουδιστική βραδύτητα και υπερκαπιταλιστική φρενίτιδα σε ένα. Ίδωμεν!!

Μακρυά από την εκλογολογία , τις γνωστές συζητήσεις , τις οχυρώσεις πίσω από τα κόμματα και τις ιδεοληψίες μας. Θα επανέλθω σε μια βδομάδα με φωτογραφίες και εντυπώσεις.Καλές διακοπές σε όσους χαλαρώνουν Σεπτέμβρη και καλή δύναμη σε όσους έχουν επιστρέψει και επανέλθει στην καθημερινότητα.

Black on black

Γκάου

γλώσσα , μασητήρας, πυραμίδα , αμβλυωπία, μανιτάρια
earthly pleasures, mobile, mobility, extraction
κίνηση , σιωπή , σιωπή , ιωπή , ωπή , οπή , όπη ζούνη
ζουμί , plenty of colours, αναμονή , του βουνού
πράσινα
όλα πράσινα , και υγρασία



Πατάω τα πλήκτρα να περάσει η ώρα. Αφού δεν είμαι στο νερό , πατάω πλήκτρα.

Τι να ψηφίσω φέτος ?

H εικόνα των δύο υποψήφιων πρωθυπουργών στα κανάλια από δω και στο εξής και χωρίς να το θέλω μου προκαλεί εμετό. Το εννοώ αυτό , και δεν μπορώ να το συγκρατήσω . Το ίδιο φρούτο μασημένο δεκαετίες επί δεκαετιών , οι ίδιες απαράλαχτες φάτσες , τα ίδια απαράλαχτα συνθήματα , οι ίδιες εμμονές , οι ίδιες κατηγόριες ...
Εμετός και μόνο εμετός . Στη θέα του Κωστάκη , στον παχουλό ωχαδερφισμό του , τυπικός ως σύγχρονος νεοέλλην , στη θέα του Γιωργάκη , ο άνθρωπος που ξέρει ότι είναι σε λάθος πόστο γιατί τον βάλανε να πουλάει λάθος εμπόρευμα .
Μου φαίνεται αδιανόητο και σ αυτές τις εκλογές τα δύο μεγάλα κόμματα να πάρουν το 80% που εξασφαλίζει την αρπαγή τους , την ανεντιμότητα , το αίσχος της παρουσίας τους σ 'αυτή τη χώρα . Που δε θέλει να μάθει , και δεν μπορεί ν αλλάξει ...και σ αυτό φταίνε και οι δυο τους και όλο το σύστημα από πίσω.
Και όμως τα κανάλια και οι εφημερίδες δε θ αφήσουν τον λαό να τους μαυρίσει. Εκεί , η πλύση εγκεφάλου , σε κάθε σπίτι , σε κάθε καφενείο , σε κάθε βεράντα στις 8 το βράδυ. Οι μονομάχοι , και τα όπλα των μεγάλων......ΜΠΛΙΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧΧΧΧ!
Όχι εμείς οι λίγοι , που όμως είμαστε εν δυνάμει περισσότεροι ΑΣ ΜΗ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΟΥΣ, ας δηλώσουμε την επιθυμία μας για μια αλλαγή , τρόπου ήθους, IQ τελικά, γιατί αυτοί είναι για IQ αγελάδος.
Μια χώρα που υποβαθμίζεται περιβαλλοντικά ,με διάτρητους νόμους , διάτρητη δικαιοσύνη , διάτρητη οικονομία , και ακόρεστη δίψα για βόλεμα.Μια χώρα ατιμωρησίας και χαμηλής ελπίδας . Μια χώρα που η συναλλαγή ξεκινά καταρχήν μέσα στην οικογένεια. Μια χώρα που βυθίζεται στην αδιαφορία για αυτό που γίνεται έξω , παρά μόνο για την πάστρα του σπιτιού και των παιδιών της. Μέχρις εκεί , τα άλλα είναι πολυτέλειες για άλλους πολιτισμούς, τους ξενέρωτους τους Ευρωπαίους.

Μια πόλη που σε εξαναγκάζει σε έναν μικροαστισμό λούμπεν , που όλοι πασχίζουμε να φαντασιωθούμε την έξοδο μας από αυτόν , έστω και για λίγο , και υπόλοιπες πόλεις κλώνους που βουλιάζουν στην έλλειψη οράματος , σε κακό σχεδιασμό , κακή αρχιτεκτονική , αβέβαιο μέλλον.

ΟΧΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΜΑΥΡΙΣΩ. Και είμαι αποφασισμένος , και προσπαθώ όπου σταθώ να πω αυτά που θέλω να πω για αυτές τις μούρες που ζητούν την ψήφο μου.
Ας μαυρίσουμε μια φορά φέτος , όσο το δυνατόν περισσότεροι , να μη δούμε ειδήσεις , να ακούσουμε εναλλακτικές φωνές , να διαβάσουμε καλές εφημερίδες , να επιδιώξουμε καταρχήν νοητικά μια αλλαγή μεγαλύτερη από τους δυό του muppet show που ικετεύουν μελοδραματικά την ψήφο μας . Τον Προκόπη , τον Κώστα , το Γιωργάκη , τη Βάσω , τη Ντόρα ..μπλιαχ.
Επιτέλους αυτή τη χρονιά , ας ξυπνήσουμε , γιατί είμαστε νέοι και θέλουμε αλήθεια , και γιατί δε μας δένουν ακόμα τα συμφέροντα των μπαμπάδων και των παπούδων μας . Και μπορούμε την αλήθεια μέσα μας , να την περάσουμε και απέξω μας. Ίδωμεν παίδες, ίδωμεν ..

Το σύνδρομο του weekend

Τριγύρω στην Αργολίδα με τα ωραία της και τα άσχημα της. Έυφορη γη , με έντονο ανάγλυφο και την απειλή ενός στεγνού καλοκαιριού που έχει φέρει το τοπίο και τις βρύσες πολύ κοντά στην αφυδάτωση. Γλυκές καμπύλες στους δρόμους μέσα στα πορτοκάλια και τις ελιές . Η παρουσία του νεοέλληνα έντονη. Στα ραδιόφωνα , στις σουβλακερί , και κυρίως στα σκουπίδια. Πολλά σκουπίδια , σκουπίδια παντού . Στις παραλίες , στους δρόμους στο πλαϊ , σε κάθε κομματάκι γης. Live your myth ...


Αλλά ο μύθος βρίσκει και βγαίνει στο Ναύπλιο , εκεί μείναν πολλά ακόμη ...μια joie de vivre μεσογειακή και βραχώδης , λίγο το Ξενία πάνω και η 60s αισθητική , λίγο το Μπούρτζι , η Ακροναυπλία , πολλά ωραία μαγαζιά ..




Αλλά η εκδρομή έγινε για την Ηλέκτρα . Ήτο νεαρά δεσποινίδα . Στεφανία Γουρλιώτη , θα ακουστεί το όνομα της , γυμνασμένη , σφιχτή χωρίς στήθος , φάτσα χωρίς να ξεχωρίζει κάτι , αγοροκόριτσο , αλώνισε για δυό ώρες τη σκηνή. Πολύ καλή , πήρε το κείμενο και πέταξε, και μάλλον η αιτία που σώθηκε η παράσταση. Προς το τέλος ξεγυμνώνεται εντελώς και βουτάει μέσα σε 3 γούρνες που ήταν κομμάτι του σκηνικού , παίρνει το μπάνιο της , αφήνει τα βρώμικα μαύρα της δούλας , και φοράει άσπρα , ετοιμάζεται για το happy end της ,αυτό που περίμενε τόσα χρόνια μέσα στην οδυνηρή της τρέλλα , την επιβεβαίωση του συνδρόμου που πήρε το όνομα της από τον Freud , την ένωση με τον πατέρα στη φαντασία και το θάνατο της μάνας της Κλυταιμνήστρας απ΄τον αδερφό της. Ο αδερφός της πονεμένη ιστορία ..Τότσικας , δεν τον ξέρω τον κύριο , αλλά αρκετές γυναίκες με προειδοποίησαν να τον προσέξω να τους πω πως μου φάνηκε. Ήτανε λίγος , δεν τράβηξε.Και έχει πρόβλημα με την τριχοφυία του . Και αδιάφορη φυσιογνωμία επίσης. Δε μου άρεσε. Ο Φέρτης αντιθέτως ήταν πολύ καλός , ο σοβαρός με υπέροχη φωνή ηθοποιός που ξέρουμε. H Κόρα Καρβούνη , περίμενα να ξεχωρίσει περισσότερο σαν Χρυσόθεμη ,η σώφρων αδελφή της Ηλέκτρας.



Και μέσα στον αγώνα της Ηλέκτρας να ξεχωρίσει και να αφήσει παντού το τραγικό της στίγμα και το κακορίζικο παρόν της , βγαίνει για ένα εικοσάλεπτο περίπου η Καρυοφυλλιά , μια κακιασμένη Κλυταιμνήστρα στα πράσινα λαμέ , με το σατανικό της γέλιο , τις δικαιολογίες χάδι στην εξουσία της , και το δίκαιο του ισχυρού ελαφρυντικό στο έγκλημα της και εκεί καταλαβαίνεις ότι θα πέσει debate την επαύριο. Είχε τη μανιέρα που έχουμε συνηθίσει από τα σήριαλ που παίζει ,περιμέναμε μια γυναίκα κούκλα , αδηφάγα , που σπέρνει βάσανα και αναμετρήθηκε με τη μοίρα της αλλάζοντας την , και είδαμε αυτά αλλά δεν ήτανε της Κλυταιμνήστρας αυτά ήτανε της Καρυοφυλλιάς . Σαν να παίζει κάτι πολύ οικείο .Ο ηθοποιός μπροστά από το ρόλο , ή ο ρόλος υπηρέτης του ονόματος του ηθοποιού. Μάλλον θα τον μάγεψε τον Πέτερ Στάϊν και την έβγαλε femme fatale την Κλυταιμνήστρα.



Η παράσταση άξιζε. Κυρίως για το δυνατό κείμενο και την πολύ καλή γεμάτη ενέργεια ερμηνεία της Ηλέκτρας. Και το χειροκρότημα του Σαββάτου ήτανε δυνατό , αποθεωτικό για την Γουρλιώτη ενώ ο σκηνοθέτης ήταν σεμνότατος και με το ζόρι εμφανίστηκε στη σκηνή . Η παράσταση θα γυρίσει πολλά αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα και θα παιχτεί στη Σεούλ για δυό μέρες , και στη Νέα Υόρκη για τέσσερις από φθινόπωρο. Hollywood τρέμε , η Καρυοφυλλιά έρχεται με φάτσα μοιραία και ταλέντο που φωνάζει ( και άντε να προφέρεις τέτοιο όνομα ) :)

Η ομορφιά και η λύπη της

Λουσμένοι χρυσό φως του απογεύματος.
Κρυωμένοι τον αέρα που φυσσά..
ηλιοβασίλεμα αιματηρό σε ιδανικό σημείο
δεκάδες αγνώστοι,
συλλέκτες,
μοντέρνοι άνθρωποι.
Τώρα επιστροφή και σκούρα ζέστη ,
με τυλίγει ,
το ηλιοβασίλεμα είναι το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο
κλειδώθηκε το αίσθημα μέσα
και με διέλυσε ...
κλέβω πάλι ένα στίχο ,
εγώ είμαι ένα σύννεφο και συ ένας
καημός .

Kalamata Rocks.

Χορευτικό αντίο από Καλαμάτα Οι παράλληλες εκδηλώσεις και το «εκπαιδευμένο» κοινό έδωσαν φέτος ξεχωριστό τόνο Της απεσταλμένης μας στην Καλαμάτα Σαντρας Βουλγαρη Με το λαχάνιασμα και τους ρυθμικούς χτύπους από τα σώματα των ερμηνευτών. Με το απελπισμένο νεύμα της μαύρης χορεύτριας που υποχωρεί στο σκοτάδι και ψιθυρίζει «It’s okay»... Ετσι ολοκληρώθηκε η παράσταση «Import Export» της βελγικής ομάδας «Les Ballets C. de la B.» με την οποία έκλεισε την Κυριακή το βράδυ (22/7) η αυλαία του φετινού 13ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας. Τους έντεκα καλλιτέχνες της ομάδας (χορευτές και μουσικούς) που ερεύνησαν μέσω της κίνησης και σε όλες του τις προεκτάσεις «το τι σημαίνει να αισθάνεσαι αδύναμος», χειροκρότησε θερμά το κοινό που γέμισε το αμφιθέατρο του Κάστρου. Το καθιερωμένο δεκαήμερο παραστάσεων (στο οποίο εφέτος συμμετείχαν ενενήντα εννέα καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο) διεύρυνε φέτος τη ματιά του με μια σειρά παράλληλων εκδηλώσεων που απλώθηκαν σε ολόκληρη την πόλη: από τη διάλεξη του Βιμ Βαντεκέιμπους και την «οικεία» συνάντηση με τον δραματουργό Γκάι Κουλς στο Δημοτικό Ωδείο της Καλαμάτας ώς το «After Party» στο «Ipanema Beach Bar (Σάββατο βράδυ στην παραλία του «Φιλοξένια») με τους «Think of One». Κοινό Το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας έχει αποκτήσει ένα φανατικό κοινό. Κάτι που το επιβεβαιώσαμε για ακόμη μια φορά. Δεν είναι μόνο οι «ειδικοί» που έρχονται από την Αθήνα με την επιθυμία να ενημερωθούν για ό,τι νεώτερο υπάρχει σήμερα στον σύγχρονο χορό. Μια μεγάλη μερίδα από τα 10.000 άτομα που παρακολούθησαν φέτος το σύνολο των εκδηλώσεων είναι κάτοικοι της πόλης (μεταξύ τους πολλά παιδιά που σπουδάζουν στα τρία καλλιτεχνικά σχολεία της Καλαμάτας: τη Δημοτική Σχολή Χορού, την Εικαστική Σχολή και το Δημοτικό Ωδείο). Το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας έχει δημιουργήσει ένα «εκπαιδευμένο» κοινό χορού. Κι αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό, αλλά όχι και το μοναδικό που έχει καταφέρει στα τελευταία δεκατρία χρόνια της διοργάνωσής του, πάντα υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Βίκυς Μαραγκοπούλου. Από το τελευταίο τριήμερο των εκδηλώσεων που κύλησε με παραστάσεις των ομάδων «Rootless Root» (Λίντα Καπετανέα, Γιόζεφ Φρούτσεκ, «Sudden Showers of Silence»), «Les Ballets C. de la B.» («Import Export») και το έργο «Catastrophe Communication Combinatoria» των Πάλε Ντιρβάλ και Καρολίν Ενό, ξεχωρίσαμε το μοναδικής ευαισθησίας ντουέτο του χορευτή Philippe Priasso με έναν εκσκαφέα (σύλληψη: Dominique Boivin) που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο των παράλληλων εκδηλώσεων. Σκηνικό: το Λιμάνι της Καλαμάτας λίγο πριν δύσει ο ήλιος. Μουσική: η φωνή της Μαρία Κάλλας. Τίτλος αυτού του πρωτότυπου ερωτικού ντουέτου, «Transports Exceptionnels».Ο Φιλίπ Πριασό βρίσκεται στο στόμα ενός εκσκαφέα (στο τιμόνι του ο τεχνικός Eric Lamy) και ατενίζει με ανοιχτά χέρια τον Ταΰγετο... Καθώς ο βραχίονας του εκσκαφέα κινείται ο Πριασό τυλίγεται γύρω του, ακουμπάει πάνω του, στέκεται όρθιος. Με πλατιές, εντυπωσιακές κινήσεις ο εκσκαφέας τον μεταφέρει στα ύψη και τον αφήνει να ξαπλώσει στο έδαφος, περνάει από πάνω του και μας κόβει την ανάσα, απλώνει το «σκληρό» του χέρι για να τον ανασηκώσει και να τον προστατεύσει. Θεατές μια ομάδα ενημερωμένων για την εκδήλωση, τυχαίοι περαστικοί και μερικοί γλάροι που βρέθηκαν απρόοπτα στην πορεία του Φιλίπ Πριασό. Μαζί τους κι εμείς. Κάπου ανάμεσα στη γη και τον ουρανό... Από την Καθημερινή 24/7

Τήλος Δωδεκάνησα

Προορισμοί της ησυχίας , της πέτρας , αρχικά αγέλαστοι , η όποια γκλαμουριά πάει περίπατο , μένει ο κάματος από το υπέροχο περπάτημα μέσα στα βουνά την ώρα που όλα είναι χρυσά, πριν τη δύση , εξαιρετικό φαγητό , ωραίοι αργοί άνθρωποι. Κάτι σαν εσωτερικός αθλητισμός με ήπια μέσα , ψυχή και σώμα , αυτιά και μάτια και αφή. Και όλα στην παλάμη μέσα , όλα του χεριού σου , και οι ανάγκες λιγοστές , και κάθε μέρα και λιγότερες...ένα βιβλίο το σινεμά της φαντασίας , μέχρι που έρχεται η μέρα για να φύγεις , γρήγορα γρήγορα ...Η Ρόδος απέναντι πράσινη , ιπποτική , φτηνιάρα και ένδοξη σε κρατά για λίγο στην ομορφιά της και σε στέλνει πίσω στην Αθήνα και στην αναμονή της επόμενης εξόρμησης. Αρχίζει και το φεστιβάλ χορού της Καλαμάτας ..

Auto repair

Το να εργάζεσαι σα γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας ή της επαρχίας είναι μια δουλειά με ιδιαιτερότητες. Γενικά η ιατρική είναι μια ιστορία αγάπης με πολλαπλές και συνεχείς απογοητεύσεις , ότι ειδικότητα και να κάνεις. Πάντα αγαπούσα την ιατρική και νοιώθω ακόμα το ενδιαφέρον για την πολυπλοκότητα της λειτουργίας της ζωής ,του ανθρώπινου σώματος , αλλά και ψυχής. Εντούτοις στο σημείο που έφτασα πια , επιτέλους με έναν τίτλο ειδικότητας στο χέρι στα 34 μου που είναι μια καλή ηλικία μιας και πολύ συνάδελφοι τελειώνουν πολύ αργότερα την όποια ειδικότητα τους, μπορώ να πω ότι ο δρόμος αυτός είναι στρωμένος με νεύρα , κόπο , ασυνενοησία , δυσρυθμία και φυσικά περιέχει και αρκετές δόσεις από επιστημονικές και ανθρώπινες χαρές. Το ξενύχτι πια δεν το αντέχω, χαίρομαι που τουλάχιστον από δω και στο εξής δε θα δουλεύω στα ωράρια της κουκουβάγιας, το να ανήκεις μια ζωή σε ένα σύστημα αξιωμάτων και τίτλων που όσο πιο χαμηλά είσαι τόσο περισσότερο σε βάζει στη θέση σου , μη μιλάς , μην απεργείς , κάνε τη δουλειά σου και μην ασχολείσαι , τι περιμένεις από το δημόσιο και τις συνθήκες του , είναι και αυτό κάτι που σε φθείρει .
Και κάποια ωραία στιγμή έρχεσαι στο δίλημμα τι σκατά να κάνω , ν ανοίξω ιατρείο σαν ιδιώτης και όποιος βρει φως να μπει , ή να επιστρέψω ξανά στο δημόσιο , εκεί όπου εκπαιδεύτηκα , τα κακά του τελευταίου γνωστά τοις πάσοι , όλοι έρχονται , όλοι παραπονιούνται , αλλά εσύ σ αυτήν τη μίζερη διάθεση και πραγματικότητα για σένα αλλά και τους αρρώστους στους οποίους πρέπει να είσαι χρήσιμος , καλείσαι να φτιάξεις ένα στερεό οικοδόμημα που να μοιάζει με καριέρα ,και όχι με το γεφύρι της Άρτας.
Η απάντηση είναι δύσκολη. Σε όλα τα πράγματα από αλλού κερδίζεις , αλλού χάνεις. Και αυτό που μετράει πια δεν είναι τόσο η δεινότητα σου , αλλά οι ανάγκες επιβίωσης , οι οικογενειακές καβάτζες σε μια χώρα που όλα πάνε ακόμα με βάση την οικογένεια , τα πόσα στόματα περιμένουν να φάνε από σένα αν έχεις οικογένεια, και το πόσο ρίσκο αντέχει ακόμα να πάρει η ψυχή και το κορμί σου μετά από μια δεκαετία και βάλε σπουδών. Κάπου ονειρεύεσαι μια τάξη στα επαγγελματικά σου , μια σαφήνεια , μια λειτουργικότητα μια αρμονία βρε αδελφέ.
Για μένα το να είμαι χρήσιμος σε αυτό που κάνω , και η αίσθηση ότι κάποιος έχει ανάγκη από αυτή την υπηρεσία γνώσης που του παρέχω είναι συνήθως αρκετό. Κάπου το λεγε και η Γιουρσενάρ , "απλά να είμαι χρήσιμη , τίποτε άλλο δε θέλω". Εν τούτοις αν αυτό το πράγμα δεν οργανωθεί σε ένα πιο μελετημένο σχέδιο δράσης και επαγγελματικής συμπεριφοράς, κινδυνεύω να βρίσκομαι άβουλος στα χέρια του κάθε νέου διευθυντή και νοσοκομείου που υπηρετώ, στα χούγια παλαιών μυαλών , άθλιων υποδομών και εγκυστωμένης μιζέριας. Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω , απλά είναι κάτι μέρες στη δουλειά που μου ρχεται να αρχίσω να βρίζω αλλά δε με παίρνει . Στα δημόσια νοσοκομεία όλοι τραβούν κουπί , και κανείς δεν κάθεται , εντούτοις πάλι καθημερινά βλέπεις ότι και αυτό δεν είναι αρκετό . Είναι η γραφειοκρατία, οι ελλειπείς χώροι , τα παλιά κτίρια των νοσοκομείων του κέντρου ,οι πολλοί άρρωστοι, οι καριέρες και οι τίτλοι , οι θώκοι ...ένα σύστημα που καθημερινά βρίσκεται στα όρια του.
Σήμερα όμως μετά από τους πρώτους δυό μήνες βολιδοσκόπησης στη νέα δουλειά, αντιλήφθηκα ότι άλλη λύση από το auto repair δεν υπάρχει . Φιλοτιμία ελεγχόμενη , λίγα λόγια , ικανή προσπάθεια , αποφυγή προσωπικής αντιπαράθεσης , αλλά και σταθερό πείσμα και πίστη ότι αυτό που κάνεις τουλάχιστον προσπαθείς να το κάνεις σωστά. Και όχι επηρεασμοί από συναδέλφους , από κολλημένους χαρακτήρες, που τελικά το μόνο που με δένει μαζί τους είναι να έχουμε σπουδάσει το ίδιο πράγμα , και μετά το χάος. Πιο συναισθησία έχω με τη γιαγιά στο περίπτερο παρά με κάπους συναδέλφους. Auto repair και κούρα από σήμερα, δε θα σκάσω , αρκετά..Νομίζω ότι από μια ηλικία και μετά πρέπει να μάθουμε να το λέμε το ρημάδι , Δε θα με σκάσουν ,Θα τους σκάσω , και όπου βγει ...χέρια και μυαλό να χουμε να μπορούμε να δουλεύουμε.

Έλλειψη

Είμαι πολύ θυμωμένος για τη φωτιά. Δεν θέλω να βλέπω μούρη πολιτικού και ν ακούω την φωνή του. Δε θα ψηφίσω κανέναν. Χαίρομαι που η ανιψούλα μου στη φωτογραφία δε θα μεγαλώσει στην Αθήνα. Δε θα γίνει παιδί-κατσαρίδα. Θα ναι μια χαρά στην επαρχία για να μεγαλώσει .
Είμαι πολύ θυμωμένος. Τα ελάφια κάηκαν και αυτά. Και η βροχή ακόμα έπεσε αργά και γελούσε εις βάρος μας.Το δάσος δεν είχε αντιπυρικές ζώνες ποτέ , δεν δεν δεν ...αλλά ήτανε Εθνικός Δρυμός λέει . Ένα δάσος με παράσημο δήθεν.
Και προσοχή , το μόνο που μας μένει πια είναι τα Ανάβρυτα στο Μαρούσι. Με σεβασμό μουσειακό , να τρέχουμε εκεί , σ αυτά τα αδύναμα πευκάκια. Μέχρι να του βάλουν χέρι και αυτο. Σκοπιά εμείς , το νου μας.

Αντικαύσων

Τήνος, Φλεβάρης 2007 , χρειαζόμαστε όλοι λίγη Κυκλαδίτικη έμπνευση , δε νομίζετε ?