HAPPY 2008 (magic spells/Crystal Castles)

αυτός ο ήχος μου θυμίζει ότι φέτος πρέπει ξανά να αυτοεφευρεθούμε. Μινιμαλιστικά, ήσυχα όσο μπορούμε, αθόρυβα μες στο θόρυβο, εύκολο δεν είναι, άλλα υπάρχει ένα ρεύμα λίγο γύρω και λίγο μέσα μας. ίδωμεν, Καλή Χρονιά!!

My Jukebox for 2008

Μουσικές που άκουσα περισσότερο από 10 φορές φέτος έτσι για τη χαρά να φτιάξω μια λίστα..
Όλα σε random order πολλές είναι από παλιότερες χρονιές, είναι ένα προσωπικό best of,

Monica- Avatar (δις την άκουσα live, και είναι ένα κόσμημα)

Radiohead- In Rainbows ( κάποιες συγχορδίες από δω αγγίζουν το ιδανικό, ένα είδος παραδείσου, κάποιες πάλι όχι, αλλά το πρώτο είναι αρκετό)

Kate bush- Aerial (2005) και Hounds of love (1985). Ξανά και ξανά Aerial. Αναρωτιέμαι αν ο δίσκος έχει κάποιους οπαδούς ή αν ακούστηκε καθόλου όταν βγήκε. Το Nocturn και το Aerial γίναν κομμάτια του νευρικού μου συστήματος, το Nocturn και το Bertie είναι το προσωπικό μου Xanax. Και η φωνή της θεραπεία.

Μαρία Βουμβάκη- Το τερραίν του παραδείσου. Μοναχική περίπτωση, τραγούδια με μεγάλη εσωτερική δύναμη και στίχους από έλληνες ποιητές.

Madonna- Hard Candy. Τριπ λίγες εβδομάδες πριν και κάποιες μετά από την περιλάλητη συναυλία. Υποκύπτω συχνά σε προπαγάνδες. Κάποιες καλές στιγμές, αλλά αντικειμενικά ένας μετριότατος δίσκος. Είναι όμως Madonna.

Roisin Murphy- Overpowered. Ποπ μουσική ιδιαίτερης περσόνας και ικανής πρωτοτυπίας και φωνής. Κάπου καλοκαιράκι, μετά στοπ.

Fleet Foxes. Διάβασα καλές κριτικές, συμπαθέστατοι νεοχίπιδες, και πλέον με παραπέμπουν σε Δυτική ακτή, που μπόρεσα φέτος να δω. Όντως φαντάζεσαι απλωμένα δάση μ αυτή τη μουσική, και βγάζουν και μια ελευθερία, μια τρέλλα σαν τους..
Sigur Ros- Með suð í eyrum við spilum endalaust καπάκι με την άλλη την
Bjork- Volta ειδικά τα Wanderlust και Declare independence. Σταθερή αξία.

Λένα Πλάτωνος- Ημερολόγια. Και δω κεντρική προπαγάνδα που όμως συνδέθηκε με το γούστο μου και αμέτρητα στιγμιότυπα, δρόμοι, δωμάτια όλα όμως στην Αθήνα, σε ταξίδι δεν μπόρεσα ν ακούσω Λένα Πλάτωνος για πολύ. Και όλη η παλιά της δισκογραφία, κυρίως το "Σπάσιμο των πάγων" με την καντέντσα της άνοιξης κ.α . Έχεις την αίσθηση ότι ακούς μια ιδιοφυϊα, στίχοι όπως το "Τι νέα ψιψίνα" μια φορά μπορούν να γραφτούν, μετά το καλούπι σπάει, και του καλλιτέχνη του ίδιου ακόμα. Η συναυλία της στο Ηρώδειο κορυφαία στιγμή για τη χαρά της και τη δική μας.

Your hand in mine (from the silent japanese movie). Το καλό εκδικείται ξανά είναι νεαρότατο και (ξανά) από τη Σαλονίκη.

Το προσωπικό μου βραβείο θα το έδινα στους Έλληνες Gravity says_i- The roughest tree. Νομίζω ότι τα τραγούδια Pairs και Intruders are here το δικαιολογούν και με το παραπάνω. Φαντασία, ήχος ηλεκτρονικός και φυσικός μαζί, αρκετά σκοτεινοί στίχοι, πειραματική διάθεση, χαμηλό προφίλ, διαισθάνεσαι ότι αυτό το συγκρότημα είναι πραγματικά μια παρέα δημιουργών με ψηλό γούστο και αισθητική, που πιθανότατα δε θα συναντηθούν ποτέ με μεγάλο κοινό, κυρίως γιατί δεν θα το ήθελαν. Μουσική για σκούρα διάθεση, σαφώς, ως εκ τούτου μοναχική και εσωστρεφής.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!! Είναι μια τρύπια ευχή με όλα αυτά που συμβαίνουν, αλλά ο κόσμος ποθεί να το πει και ας είναι ψέμματα. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Fleet Foxes - White Winter Hymnal

I was following the pack
all swallowed in their coats
with scarves of red tied ’round their throats
to keep their little heads
from fallin’ in the snow
And I turned ’round and there you go
And, Michael, you would fall
and turn the white snow red as strawberries
in the summertime


Από το Seattle, μουσική που γίνεται χαρούμενο τοπίο της δυτικής ακτής.

Κοσμοθεωρίες

Η Νένα Μεντή ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου προκαλεί τη σωματική αταραξία του κοινού και το αναγκάζει να λυθεί και να κλάψει. Με τα πιο απλά, κοινότυπα υλικά. Να κλάψει ακούγοντας ένα τραγούδι σαν "Τα καβουράκια" , τον "Αητό χωρίς φτερά" και πολλά πολλά άλλα. Μια ηρωίδα ροκ, δαιμονισμένη, μικρασιάτισα, χαρτοπαίχτρα, ερωτιάρα. Το κοινό πραγματικά ανταποκρίνεται σωματικά σ αυτό το παίξιμο, οι σφιγμένοι μου ώμοι λύθηκαν, μπρόστα σ'αυτήν την περσόνα αν μπορεί ν αποκαλέσει κανείς έτσι αυτή την ιδιαίτερη περίπτωση λαϊκού δημιουργού που έζησε τόσο λεβέντικα. Μια ελπιδοφόρα στάση ζωής που έρχεται από παλιά, τα λαϊκά τραγούδια, οι γονείς και οι συγγενείς μας, γιορτές και κασετόφωνο να παίζει στο ύπαιθρο. Πολιτισμός βαθειά ηδονιστικός, και με ροπή στην αυτοκαταστροφή, με τα δυσάρεστα σε καθημερινή βάση, τις εξαρτήσεις, αλλά όταν έχεις υπάρξει πρόσφυγας, η ζωή μετά γίνεται ένα πάλκο, ένα θέατρο με χαρές και λύπες. Η ζωή γίνεται μια γοητευτική πουτάνα. Η Ευτυχία με περίσσια απόλαυση βρίζει και απολαμβάνει κάθε λέξη που εκστομίζει. Μέσα στον πόνο της και περνάει πολλούς κατορθώνει και μεταφέρει μια ηθική στάση ζωής που δε σκαμπάζει τίποτα και δεν εξαντλείται.

Αν ήταν αμερικάνικο success story θα τανε ένας τζαζίστας, η Tina Turner, η Αretha Franklin ή όποιος άλλος, μάυρος ή μετανάστης κατά προτίμηση.

Στο πολύ ενδιαφέρον περιοδικό Sun με κείμενα και ποίηση, κάτι σαν το New Yorker αλλά χωρίς την πολιτική, ένα κείμενο ενός τρελλού ποιητή του Sparrow, μου φαίνεται πολύ σχετικό, δίνοντας μια άλλη οπτική στο θέμα πως να ζει κανείς τη ζωή του:

.."Our greatest national problem is that so many of us take antidepressants (often because we like the word Celexa). The American persona is cheerful enough already. When someone asks, "How are you doing?" you must reply, "Fine" or "Great". You're not allowed to say: "I feel like a great big tongue that a water buffalo is peeing on". Americans are not happy or joyful. Rather they are "antidepressed". We need to start taking pro-depressants. The world is depressing, and we are obliviouw to this crucial knowledge.

Greetings and postcards from...

hopeful obama


local californian road

alcatraz

castro neibhourhood

yosemite national park

lombard str

transamerica pyramid

houses at russian hill

buena vista park view


yosemite's only church

civic center district

mission distrtict

mission

the "seven ladies"

sausalito

sfmoma

haight ashbury

castro's historic theater

castro and market str. junction

golden gate bridge

mission

treasure island

golden gate

coit tower at telegraph hill and please..

Amnesia - Britney Spears

Από αμερικάνικη pop, hip hop σκηνή τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ ελάχιστα πρόσωπα, αυτές οι πολύ λουστραρισμένες παραγωγές με τα παραλλαγμένα από τα pcs φωνητικά..αλλά έχω μια συμπάθεια, τη Britney. Είναι η επιτομή της clean american beauty, μια φυσική καλοφτιαγμένη κούκλα, και με όλο το πρόβλημα της αποπροσωποποίησης / κατάχρησης/ μανιοκατάθλιψης ανέβηκε τα μάλα στην εκτίμηση μου, τη συμπάθησα περισσότερο, μιας και συμπαθώ πάντα τους ανθρώπους που πέφτουν, dont know why. Μετά από τέτοιες κρίσεις απώλειας ο καλλιτέχνης επανέρχεται καλύτερος συνήθως, και τέτοιες περίοδοι στο μεγάλο χάρτη της ζωής μετά από χρόνια, είναι πραγματικά δώρα αυτογνωσίας. Μ αρέσουν οι pop stars που σκοντάφτουν και δεν είναι ξύλινοι, και το Μπριτνεάκι δεν άντεξε το φρικαρισμένο είδωλο, έσπασε και υποτίθεται ότι είναι καλύτερα τώρα. Έτσι λένε τα περιοδικά τουλάχιστον. Στο επάγγελμα που κάνει, είναι όλοι οι άνθρωποι και ο κανένας μαζί, το να χάσεις για λίγο τον εαυτό σου είναι εχέγγυο να πιάσεις τον υποδόριο μαζικό ψυχικό σφυγμό εφόσον είσαι έξυπνος και δε σε φάει η αυτοκαταστροφή. Άλλωστε η ποπ μουσική πάνω απ'όλα είναι μαζική. Άκουσα μόλις μια φορά το νέο της δίσκο το Circus, δε συγκράτησα τίποτα, ένα ιλουστρσιόν αλλοιωμένο μπιτάτο κατασκέυασμα στο οποίο μάλλον δεν εξελίσσεται δημιουργικά, υπερβολικά στυλιζαρισμένος ήχος αλλά χάρηκα πολύ αυτό το extra τραγουδάκι. Amnesia Britney σιδερένια ξανά, καλά μυαλά ...

Περί Αμερικής ο λόγος, ετοιμάζομαι για τό πρώτο μου ταξίδι στην ήπειρο. Στην Καλιφόρνια πολύ σύντομα. Για education και restoration ελπίζω. Ευτυχώς με την ανάταση του Ομπάμα. Αν το San Fransisco είναι τόσο όμορφο όσο αυτή η αφίσα και στην πραγματικότητα..

Κόρε. Ύδρο. - Όχι πια Έρωτες (2006)

Ξαναγινόμαστε 20 χρονών, διαβάζουμε για εξετάσεις και πίνουμε ηρεμιστικά, και ερωτευόμαστε θολά. Όμορφα!

Turkiye

Διαβάζω το τελευταίο βιβλίο του Ξανθούλη αφιερωμένο στην Κωνσταντινούπολη. Αποκαλυπτικό και ατμοσφαιρικό, πλούσιο σε ιστορικές αναφορές, στέκια, ανεκδοτολογικά στοιχεία, και αναφορές στον σύγχρονο πολιτισμό της Πόλης. Είναι διασκεδαστική η αναφορά του σε μια ιέρεια της μουσικής εκεί, την Bulent Ersoy, μια κυρία με πλουσιότατο βιογραφικό, τη διασημότερη τρανσέξουαλ της Τουρκίας, η οποία έκανε εγχείρηση αλλαγής φύλου το '81 μέσα στη χώρα, εκδιώχθηκε από το σύστημα, αλλά κατορθώνει χάρη στη βαθειά μελαγχολική φωνή και στα...ωραία τραγούδια και στους γάμους με νεαρούς που κάνει να βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο σε μια χώρα που η κοινωνική υποκρισία ζεί και βασιλεύει επιτρέποντας τέτοιες "εξαιρέσεις" να χαίρουν ευρείας όσο και ιδιότυπης αποδοχής. Τώρα είναι αγαπημένος ογκόλιθος στα 55 της και είναι κριτής σε μουσικό reality φορώντας ανεκδιήγητες τουαλέτες να κρύψει το αυξανόμενο βάρος της. Ψάχνοντας από περιέργεια έπεσα πάνω στο αυτό βιντεοκλίπ και κατάλαβα ότι η Άντζελα Δημητρίου είναι μεγάλη κλέφτρα ιδεών, πλαστικών και γενικότερα αισθητικής και lifestyle (ή μήπως το αντίστροφο? :) Αν ντουμπλάρει αυτό το άσμα με τη φωνή της στα ελληνικά κανείς δε θα το καταλάβει. Προτείνω να ονομάσουμε τη σύγχρονη κουλτούρα μας ελληνοτουρκική όπως παλιότερα τη βαφτίσαν..ελληνορωμαϊκή.

Χωρίς λόγια!

Με αφορμή το πρωτόγνωρο κύμα απεργιών πείνας από τους κρατούμενους στις Ελληνικές φυλακές αλλά και την εγκληματική αποσιώπησή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, για τη Δημοκρατία και την προάσπιση των βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, καλούνται όλοι όσοι διατηρούν μπλογκς, διαδικτυακά φόρα και όχι μόνο να δημοσιεύσουν ταυτόχρονα και συντονισμένα σήμερα 20 Νοεμβρίου 2008, ημέρα Πέμπτη, το κείμενο “Όχι στο Όνομά μας” και όλους τους χρήστες του διαδικτύου να το υπογράψουν.Την 21η Νοεμβρίου το κείμενο αυτό θα σταλεί σε όλα τα μέλη του κοινοβουλίου και σε όσο το δυνατόν περισσότερους φορείς μέσων μαζικής ενημέρωσης με την προτροπή της αναδημοσίευσής του. Το κείμενο προς αποστολή θα φέρει τους υπερσυνδέσμους (URL) από όλες τις ιστοσελίδες, που το υιοθέτησαν.

Colours

Ξυπνώντας από τις πεντέμιση σήμερα χωρίς λόγο, περίμενα να φύγει η νύχτα να γίνουν όλα μουσταρδί και όλα να αλλάζουν για λίγο, ο υμητός απέναντι διαυγής μετά από πολλές μέρες υγρασίας.



ο ήλιος έβγαινε και η μακαρονοθήκη της γειτόνισας με εμπόδιζε :)



πασαλειμμένο χρώμα φάτσα ανατολικά το απέναντι σπίτι. Σκέφτηκα τις πρέσπες, ή το δέλτα του έβρου τέτοια ώρα, όπως στις φωτογραφίες σε γεωγραφικά περιοδικά, και τα νερά να γυαλίζουν και την κοσμική ησυχία, όλα βαμμένα, ή το λιμάνι της θεσσαλονίκης και όλες τις μικρές παραθαλάσσιες πόλεις. Η ανατολή είναι παντού και πάντα το ίδιο εντυπωσιακή.

Kate Bush Cloudbusting

..But every time it rains,
You're here in my head,
Like the sun coming out--
Ooh, I just know that something good is gonna happen.
And I don't know when,
But just saying it could even make it happen..

Friendship is..

Μ αρέσει να χω έναν καλό φίλο,
φίλος ίσον περπάτημα
η πόλη επωάζει τη φιλία καλύτερα
να μοιράζεσαι το τσιμέντο τη σκόνη αλλά και τη νύχτα
και τα πλάγια φώτα
με δρόμους, συζητήσεις, μουσική
να τραγουδάμε μαζί τρελλά τραγούδια
με φωνές θεατρικές
να επιστρέφουμε στα προσωπικά βάρη
στις σκιές
και μετά στα χαρούμενα φώτα
να υπάρχει ενεργειακή ανταπόκριση
γνήσιο ενδιαφέρον
ενεργητική ισοπέδωση του ανταγωνισμού,
και αμοιβαία προεργασία του εδάφους
εγκεφαλικού και ψυχικού
για να φυτρώνει και να ψηλώνει
το σπάνιο βυσσινί λουλουδάκι,
πως λέμε endelweiss
μιας καλής φιλίας.

Athens Photo November

"The way the girls are holding themselves; the way they are holding their hands, their expressions – they became something else. They really took on a life of their own and had an impact on me."

Συναισθηματικά φορτισμένες φωτογραφίες από κορίτσια της Ανατολίας όλα ντυμένα με την υποχρεωτική σχολική ποδιά, που κοιτάζουν μετωπικά το φακό, που θυμίζουν τις απεικονίσεις των γονιών και των παπούδων μας στις θρυλικές ασπρόμαυρες οικογενειακές φωτογραφίες όπου εκτός από τα πρόσωπα των αγαπημένων ανθρώπων αποκαλύπτεται η ζωή και ο τόπος 50 χρόνια πίσω, τα φτωχικά σπίτια και οι απλωμένες εκτάσεις της υπαίθρου.

Η φωτογράφος Vanessa Winship έχει βραβευτεί με το Sony International Photography award για τη σειρά αυτή φωτογραφιών. Ταυτόχρονα νοσταλγική καταβύθιση αλλά κυρίως ρεαλιστική κατάθεση φωτορεπορτάζ για μια διαφορετική παιδική ηλικία σε ένα ταραγμένο μέρος του κόσμου. Αξίζει να δει κανείς αυτές τις φωτογραφίες στη γκαλερί Cats n' Marbles στην οδό Φωκυλίδου στα πλαίσια του μήνα φωτογραφίας της Αθήνας, μία από τις δεκάδες εκθέσεις που τρέχουν αυτό τον καιρό σε διάφορα μέρη, και σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες.

Sarah Palin pranked by fake Sarkozy! Hilarious!

"Oh my God, seriously, it's probably the biggest we've ever done," Marc-Antoine Audette, a member of comedy duo The Masked Avengers, told CTV.ca Saturday afternoon

Μαρία Βουμβάκη, Ιστορία Ευτυχία

όταν κάτι περιμένεις να γίνει

τότε περνάει έτσι ο καιρός

το χρόνο τον προφταίνουν εκείνοι που δεν ψάχνουν γιατί και πως

η ευτυχία δεν περιμένει άλλη μια ευκαιρία χαμένη

(ένα ιαματικό βιολί και στίχοι, τραγούδι του 1992, σε live του φετεινού Μάρτη, Η Ιστορία κι η Ευτυχία).

Depeche moi, depeche toi, depechons nous

F R E E L O V E

Για ένα βιβλίο ξανά.

Πριν μέρες είδα τη Μήδεια. Το Παλλάς φεγγοβολούσε, ο κόσμος ήταν ντυμένος με τα καλύτερα του ρούχα, το Ζόναρς δίπλα σέρβιρε τους καφέδες των 6 ευρώ, τα τακούνια χυπούσανε εμφατικά στα πλακάκια του πεζοδρόμου. Ζευγάρια έπιναν ποτήρι σαμπάνιας από το κυλικείο του θεάτρου πριν την παράσταση, όλα πολιτισμένα. Η παράσταση αυτή τη φορά σαν να πέρασε αλλά να μη με ακούπησε. Ήταν όλα ευαίσθητα, καλοφτιαγμένα, φωτισμένα, γυμνά, μακιγιαρισμένα με άψογα κουστούμια. Κάποια ωραία ευρήματα, η Μήδεια σπάει δυο πορσελάνινες γροθιές στα χέρια της σε σχήμα παιδικού κεφαλιού και θρυψαλίζει τα παιδιά της.
Στην παράσταση γιορτάζεται ο θρίαμβος της αστικότητας του αθηναιοκεντρικού πολιτισμού μας. Ο μέγας νεοέλληνας καλλιτέχνης και έχουν μείνει ελάχιστοι, και είναι αλήθεια αυτό. Το κοινό του τον ακολουθεί και τον αγκαλιάζει με τα πιο λαμπερά του πουκάμισα, σαν φανταράκι δεν μπορεί παρά να φύγει το λιγότερο ευχαριστημένο. Κάτι μου λείπει όμως από την αρχή. Δεν μπορώ να το εκφράσω αλλά νομίζω ότι το βρίσκω μέρες μετά μέσα από ένα βιβλίο.

Διαβάζω επιτέλους το "Ταξίδι στην άκρη της Νύχτας"του Σελίν. Η μετάφραση είναι πολύ καλή πραγματικά. Συναντώ κάτι περισσότερο αληθινό. Την ήττα, την ειλικρίνεια της απώλειας, την απογοήτευση που κάνει τον ευρωπαίο άνθρωπο κυνικό, την κατάρρευση της ανθρωπιάς από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Έκδηλη αηδία, άκρατη παρατηρητικότητα και οξυδέρκεια, μεγάλη προσωπική απογοήτευση που ο λόγος θυμίζει έντονα Ρεμπώ στη "Μια εποχή στην κόλαση". Συναισθήματα που δεν έχουν ξεναπεριγραφεί έτσι γιαυτό και ο συγγραφέας εφευρίσκει ένα νέο ρυθμό γλώσσας, μια γλώσσα του λιμανιού και του σαλονιού μαζί. Ένα είδος κακού προφήτη. Αστικές κοινωνίες και μεγάλες πόλεις που πατάνε πάνω στην υποκρισία και στη βολή ενός μαλακού κρεβατιού. Πίσω απ΄ολα υπάρχει ο θάνατος για τους πολλούς, αυτούς που στέλνονται στρατιώτες στον πόλεμο, η προσποίηση και το ψέμμα των λίγων με αξιώματα για τη σωτηρία της πάρτης τους, και μετά την συντήρηση της θέσης και του πλούτου τους. Τη βρωμιά και ασύλληπτη ζέστη της αποικιακής Αφρικής, με την παθητικότητα των ιθαγενών εκεί και τη συσσωρευμένη αίσθηση αποτυχίας των εποίκων που πηγαίνουν εκεί για χρήμα και άφεση αμαρτιών. Η προσωπική αναζήτηση για έναν κόσμο λίγο περισσότερο παράδεισο (αν και δεν πρέπει να πιστεύει σ'αυτήν την έννοια)που φέρνει το συγγραφέα στην Αμερική. Και το ταξίδι συνεχίζεται...
Αυτή η εκδοχή της πραγματικότητας μου άρεσε περισσότερο, γιατί μου δίνει ένα κόσμο πιο ειλικρινή, με αποκαλυμμένες προθέσεις, που πρέπει να γνωρίζεις πως να τον ερμηνεύεις και τι να περιμένεις από αυτόν. Είναι πιο κοντά στον πραγματικό άνθρπωπο, που πονά, αρρωσταίνει, ζηλεύει, ασχημαίνει με τα χρόνια, πεινάει διψάει. Τον αποδομεί κιόλας, ολοφάνερα υπερτονίζει την αηδία και όχι το όποιο μεγαλείο. Πίσω από κάθετι οργανικό υπάρχει μια ύλη που σαπίζει μεταπλάθεται, και αυτό είναι μεγάλη παραδοχή. Ίσως η έλλειψη αυτής της κινούμενης ζύμωσης της ζωής να ήταν ο λόγος που αυτή τη φορά δε με κέρδισε η Μήδεια- με τα πέριξ καφενεία.

Radiohead Idioteque Live

Scandinavian Paradise (!?)

Η εμπιστοσύνη κάνει τους Δανούς τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο Η εμπιστοσύνη συνδέεται πέρα από την οικονομία και με την καλύτερη λειτουργία του δικαστικής εξουσίας και την εύρυθμη εκπαίδευση.
Reuters

Σε καιρούς όπως οι σημερινοί, κανείς δεν είναι απρόσβλητος από τη νόσο της κατάθλιψης. Ωστόσο, έρευνες του δείχνουν ότι οι Δανοί είναι οι ευτυχέστεροι άνθρωποι στον κόσμο και αυτό χάρη σε έναν βασικό παράγοντα - την εμπιστοσύνη.
Μάλιστα, τα τελευταία 20 χρόνια τα 5,5 εκατ. Δανών βρίσκονται πάντα στην κορυφή της ευτυχίας, σύμφωνα με τον Δείκτη Αυτοπροσδιορισμού Ικανοποίησης Ζωής αλλά και βάσει ερευνών του Πανεπιστημίου του Michigan.
Ο συγκεκριμένος λαός - που συγκαταλέγεται επίσης μεταξύ των πιο ευκατάστατων - διατηρεί μια παράδοση στην ισότητα και την εμπιστοσύνη, με τέτοιο τρόπο που δεν συνηθίζεται.
Η ωφέλειας που προκύπτει από αυτήν την εμπιστοσύνη καθρεφτίζεται στο Χρηματιστήριο της Δανίας. Αυτό δε σημαίνει ότι έχει ξεφύγει από το «μακελειό» των παγκόσμιων αγορών, αλλά πάνω από πέντε χρόνια βρίσκεται στις μεγαλύτερες χρηματιστηριακές αγορές. Άλλωστε, μέσα στην θύελλα της οικονομικής κρίσης, ήταν μία από τις πρώτες χώρες που εγγυήθηκαν απεριόριστη εγγύηση στις καταθέσεις.
Ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (OECD) εξηγεί την ευτυχία των Δανών στο γεγονός ότι καταναλώνουν ένα σχετικά ίσο μερίδιο του πλούτου τον οποίο παράγουν αλλά και στο γεγονός ότι εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον.
"Η Δανία είναι μία από τις χώρες με τα υψηλότερα επίπεδα εμπιστοσύνης μεταξύ των κατοίκων της. Σε άλλα κράτη, οι άνθρωποι είναι πιο κυνικοί απέναντι στις κυβερνήσεις, τις δουλειές και τους συνανθρώπους τους», δήλωσε στο BBC, η Ιουστίνη Φίσερ, οικονομολόγος του OECD.
Ο νεοσύλλεκτος Σορέν Κρίστιανσεν, 32 ετών, χαλαρώνει με την κοπέλα του στο διαμέρισμα που νοικιάζουν στην Κοπεγχάγη. Ο ίδιος δηλώνει ότι η εμπιστοσύνη του προσφέρει ασφαλέστερη καθημερινή ζωή. «Με κάνει χαρούμενο να ζω σε μία χώρα, όπου μπορείς να περπατάς ανέμελα και να μην έχεις τίποτε να φοβηθείς», εξηγεί.
Το πρόβλημα στην κυβέρνηση της Δανίας είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στο εξωτερικό δεν γνωρίζουν πόσο ευτυχισμένοι είναι οι Δανοί ή το γιατί. Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση δαπανά 75 εκατ. δολάρια, προκειμένου να βελτιώσει την εικόνα της.
Ο Δανός διπλωμάτης Κλάβς Χολμ ισχυρίζεται ότι ο κόσμος έχει συνδιάσει την χώρα του με τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, την Μικρή Γοργόνα και το Τίβολι Γκάρντεν. «Αυτό που δεν βλέπουν είναι ότι η χώρα αυτή έχει μοναδικές αξίες», τονίζει και προσθέτει: «Οι Δανοί είναι οι Ευτυχισμένοι Άνθρωποι. Γιατί;». Εξηγεί επίσης ότι ο λαός αυτός βρίσκει μικρές απολαύσεις σε απλά πράγματα, όπως το κολύμπι στο λιμάνι μια καλοκαιρινή ημέρα, το οποίο οπουδήποτε αλλού θα έμοιαζε επικίνδυνο.
Μια γυναίκα που κάνει ποδήλατο στους δρόμους της Κοπεγχάγης δείχνει ότι σημαίνει πολλά για αυτήν η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη στον συνάνθρωπο.
Το Σάμσο, νησί της Δανίας, του οποίου οι ντόπιοι κάτοικοι έχουν αναπτύξει μια αυτάρκεια στις ανανεώσιμες πηγές, αποτελεί ένα παράδειγμα του αισθήματος της εμπιστοσύνης.
Δεν είναι απόλυτα σαφές πώς οι Δανοί κατάφεραν να εμπιστεύονται σε τέτοιο βαθμό ο ένας τον άλλον, πιθανόν έχει κληρονομηθεί από γενιά σε γενιά, δηλώνει ο Κρίστιαν Μπγιόρνσκοβ, καθηγητής Πανεπιστημίου.
"Πιστεύουμε ότι η καταγωγή του συναισθήματος αυτού εντοπίζεται πολύ πίσω στον χρόνο. Ίσως ακόμα και στην εποχή των Βίκινγκς», ισχυρίζεται ο καθηγητής συμπληρώνοντας βέβαια ότι πρόκειται για εικασίες.
Ως ένδειξη, δήλωσε ότι οι έρευνες έχουν αποδείξει ότι οι απόγονοι αυτών των Σκανδιναβών που μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες τον 19ο αιώνα είναι γενικά οι πιο πιστοί Αμερικανοί του σήμερα.
Ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη σημειώνει ότι υπάρχει σχέση μεταξύ της εμπιστοσύνης και της οικονομικής ανάπτυξης. «Αν εμπιστεύεσαι κάποιον στις συναλλαγές; των αγορών, τότε έχεις χαμηλότερες απώλειες και κόστη. Δεν χρειάζεται καν να κάνεις συμβόλαια, αν βασίζεσαι στην εμπιστοσύνη του λόγου».
Ο καθηγητής Κρίστιαν Μπγιόρνσκοβ συνδέει την εμπιστοσύνη πέρα από την οικονομία και με την καλύτερη λειτουργία του δικαστικής εξουσίας και την εύρυθμη εκπαίδευση.
Ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη επεξεργάζεται από το 2007 την συνεργασία με άλλους διεθνείς οργανισμούς ώστε να προωθήσουν την ανάπτυξη στατιστικών δεδομένων πέρα από τις συμβατικές οικονομικές μετρήσεις.
www.kathimerini.gr 17/10/2008

Περί μιας έκθεσης.

Μια ενδιαφέρουσα έκθεση με πλάκες γλυπτές, ελαιογραφίες με αρχαία μοτίβα και αμέτρητες φυσιογνωμίες με πενάκι, από τη μια παραπέμπει σε παλιούς πολιτισμούς και από την άλλη σε μεταμοντέρνα κόμικς επιστημονικής φαντασίας παρουσιάζεται στη γκαλερί Νέες Μορφές στην οδό Βαλαωρίτου από την Ελεωνόρα Αρχελάου. Κάποιες φιγούρες είναι πολύ πρωτότυπες, παραπέμποντας σε μεσαιωνικές εποχές με βασανιστήρια και άλλες σε μια εποχή άχρονη μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο όπως απεικονίζοντα σε διάφορα μελλοντολογικά κόμικς. Στον κατάλογο αναφέρεται ότι η καλλιτέχνιδα ανήκει στο κίνημα fluxus, αντιγράφω μια παράγραφο από κει:
..."Να συγκρατήσετε και να εξαλείψετε ολοσχερώς το εγώ σας. Αν μπορείτε, μην υπογράφετε τα έργα σας, μην υπογράφετε τίποτα, αποποιηθείτε την προσωπικότητα σας αν μπορείτε." Αυτό είναι στην πραγματικότητα το πνεύμα του Fluxus. Η Αρχελάου δε θέλησε να δείξει, να εκθέσει να πουλήσει, σε μουσεία ή συλλέκτες. Δεν την ενδιέφερε η σταδιοδρομία της, δεν έκανε την τέχνη επάγγελμα. Είναι από της ελάχιστες γυναίκες, στην Ελλάδα και διεθνώς, που εξακολουθεί αυθεντικά και απλά να συμπλέει με το κίνημα Fluxus....

Νέες μορφές.

Bent - Magic Love

έχεις να γράψεις καιρό, όλα κυλάνε, όχι κάτι να αποτυπωθεί, παλεύεις με το κέντρο, να ναι εκεί χαμηλά στο σώμα, να μη χάνεσαι, να μη σπαταλιέσαι, να ξεχνάς, να συγχωρείς, να σέβεσαι, να χαίρεσαι, να συμπάσχεις. Ένα άσμα σε γαργαλάει, θες να τ ακούσεις δυνατά.

Δεν είναι εύκολο πάντα, ξεπηδούν εμπόδια, όλο και κάποιος θα λειτουργήσει ως οξύ να διαβρώσει μια ευαίσθητη επιφάνεια, κάποιος κουβαλά έναν κοριό απομυζητικό ως ξένο σώμα πάνω, κάποιο σούπερ νόβα από το ανθρώπινο διάστημα θα αποδειχτεί ενεργειακή μαύρη τρύπα ή η δική σου βιοχημεία αποδυκνύεται τοξική.

Προσπαθείς αθλητή, δεν παίρνεις αναβολικά δε δίνεις αναβολικά, προσπαθείς και όπου βγάλει..

Comme les autres trailer

Απόψε Κυριακή στις Νύχτες πρεμιέρας, έπαιξε αυτό το γαλλικό ελευθεριάζον φιλμ, άνετο, κομψότατο και αστείο με θέμα την επιθυμία ενός γκέϊ παιδιάτρου να γίνει πατέρας με ή χωρίς το ζευγάρι του. Βγαίνει στο κυνήγι λοιπόν μιας ..μήτρας . Διάφορα ευτράπελα συμβαίνουν και το χάπυ εντ είναι αναπόφευκτο, τόσο πολύ που το θέλει στα 42 του. Στα βήματα των γαλλικών κοινωνικών σεξοκαταστάσεων και τριγώνων για όλη την οικογένεια, τύπου "Gazon Maudit", ή "Pedale douce" μου άρεσε με τη χαλαρότητα της, και το πόσο φυσιολογικά μπορεί να φαίνονται όλα αυτά σε μια κοινωνία σαν τη γαλλική, και βέβαια με συγκίνησε γιατί μίλησε για ένα θέμα που κατά καιρούς απασχολεί το ατομικό μου ασυνείδητο. Comme les autres, the movie!

Τα λαμπιόνια της ΝΔ.

Τα συνέδρια μου φαίνονται λίγο μάταια πράγματα εφόσον γίνονται στο μέρος που μένεις και δεν κάνεις και ένα ταξιδάκι, αλλά τουλάχιστον έχουν ένα θέμα επαγγελματικό κάτι πρακτικό, είτε τους δεινόσαυρους της Αφρικής, τα σπήλαια των Ιωαννίνων, τον Καβάφη στα νιάτα του, ή τα νέα φάρμακα για τη φυματίωση.

Ότι θα μαζεύονται όμως οι βουλευτάδες, ως μουτζαχεντίν εμμονικά χειροκροτούντες πάνω στα ακριβά χαλιά του Κάραβελ, και ο μουλάς Κώστας από πάνω να λέει ως μικρός θεός "Αυτοσκοπός μου δεν είναι να κυβερνήσω" και να αρχίζουν οι πυρπολήσεις, οι αποθεώσεις είναι κάτι που πολύ, μα πολύ με εκνεύρισε. Τέτοια οπαδίλα, να παίρνεις τόσα πτυχία για να γίνεσαι χειροκροτητής, αυτό είναι αυτοσκοπός.

Τα κόμματα είναι παντού τα ίδια, βαρετά και μανιχαϊστικά, αλλά ακόμα και ο Μπους είχε κάποια λαμπιόνια, κάποια σημαιάκια, κάποια μαζορέτα.. Οι αμερικάνοι που μερικές φορές είναι πανέξυπνοι και απίθανοι, γνωρίζουν περισσότερα από όσα νομίζουμε, το να κάνεις μια όμορφη ζωντανή παράτα είναι αποτελεσματικό και ευχάριστο, αντέχεις και αυτά που λέγονται δηλαδή. Αλλά σε 200 σκούρους κουστουμάτους να αναγνωρίζεις μία κρεμ Ντόρα δεν είναι διασκεδαστικό πως να το κάνουμε. Είναι μια Γκόθαμ Σίτυ.

Πολιτική, ω πολιτική μας πέταξες στα βράχια..ευτυχώς υπάρχει και η Μαντόνα αύριο να διαβάσουμε καμμιά γαργαλιστική ανταπόκριση να ξεχαστούμε!

A painted cocoon.

Courage to move on.

Αυτό το άρθρο το βρήκα απίστευτα inspiring, είναι εντυπωσιακό το πόση δύναμη μπορεί να βρει κάποιος μέσα του, και το πόσο πραγματικά άνθρωποι γύρω μας περνάνε ζόρια αλλά its all about surviving and overcoming difficulties. Δείτε το!

MINA

Ρετροκατάσταση.

Μπήκε ο σεπτέμβρης ήρεμα φέτος, με καλή διάθεση. αυτοθεραπεία με μουσική σε σφήνες χρονικές, microbeats και megastrings, με μόνικα, sigur ros, gravitysays_i και άλλα ωραία.
Η πόλη γέμισε πάλι αυτά τα νευρώδη παιδιά, αγόρια και κορίτσια, που μοιάζουν να τα θέλουν όλα καταβροχθιστικά σαν να τρως γύρο στο δρόμο περπατώντας, που δεν καταλαβαίνεις άμα είναι κακομαθημένα ή ιδιαιτέρως ονειροπόλα, και εμείς μεγαλύτεροι κατα τι, ούτε μεγάλοι πολύ, αλλά και με την πρώτη νιότη φαγωμένη πάνω στις δικές μας παρτιτούρες φτιάχνουμε τις δικές μας συμμαχίες αισθητικής και γεωμετρίας.
Βιβλία περιμένουν να διαβαστούν, τα ψυχαναλυτικά του yalom για το θάνατο, το ολίγον σαδομαζοχιστικό γιαπωνέζικο "ξενοδοχείο ίρις", επιτέλους 1 2 αποδράσεις που θα γίνουν, ευκαιρία για φωτογραφίες..
και μέσα στην καθημερινότητα και τον εργασιακό φόρτο, φτιάχνουμε τις δικές μας εσωτερικές αρμονικές συνηχήσεις και χρωματιστές εικόνες ενάντια στα γκρι, να καταλύσουμε την ανισορροπία, την τόσο έκδηλη ώρες ώρες σ'αυτό το μέρος.
Και ασπαζόμαστε εικόνες που αφήνουν πεδίο στην φαντασία, λίγη άπλα

"Οι σαλτιμπάγκοι έβγαζαν απ'το στόμα τους όλο και μεγαλύτερες φλόγες. Γάϊδαροι με παιδάκια στις ράχες τους περνούσαν από μπροστά μας με αμέριμνο βήμα. Το μέχρι πριν από λίγο ακόμη ολόγιομο φεγγάρι στη φέξη του είχε πάρει μέσα σε ελάχιστο χρόνο μια πορτοκαλιά λάμψη"

Και περιμένουμε πάνω απ'όλα τις βροχές, πολλές βροχές να δώσει, να πιστέψουμε στη φυσική τάξη των πραγμάτων.

Alarm

Αlarm - Film (remix Δημήτρης Παπασπυρόπουλος). Σαββατιάτικο απόγευμα που μυρίζει βροχή.

Escapes.

Μια σειρά από φωτογραφίες αναγνωστών της Guardian με θέμα τις παραλίες. Wonderful art!

Η Μύκονος της Καθημερινής, ή όλα είναι για ξέσκισμα.

Tου Νικου Ξυδακη
Αν προσεγγίσεις τη νήσο Μύκονο νύχτα, από τα νότια και τα δυτικά, είναι αδύνατον να εντοπίσεις πού βρίσκεται η Χώρα, ο βασικός οικισμός, η πρωτεύουσα του νησιού. Ολο το νησί, απ’ τις ακτές ώς την ενδοχώρα στέκει ολόφωτο μες στο πέλαγος, σαν πολυέλαιος· όλο το νησί είναι οικισμένο, ένα συνεχές κτιρίων και φώτων, μια απέραντη πόλη, με κόκκινα-πράσινα φωτάκια απ’ τα παραπλέοντα σκάφη στη θάλασσα γύρω, με κόκκινα-πράσινα φωτάκια από τα υπεριπτάμενα σκάφη στον αιθέρα. Είναι το Blade Runner του τουρισμού, είναι η Μέκκα της παντοτινής διασκέδασης. Είναι το Κοσμoδρόμιο Μykonos...
Mια τέτοια νύχτα, καλοκαιρινή, σ’ ένα από τα διεθνώς μυθολογήμενα dance κλαμπ του κοσμοδρόμιου, όπου αντιαρεπορικοί προβολείς σχίζουν το μελανό στερέωμα, όπου η μουσική και το νταραβέρι δεν τελειώνουν ούτε το πρωί, ένα 20χρονο παιδί δέχτηκε ένα μοιραίο χτύπημα. Εγινε νταραβέρι, κι ένας περίπου Robocop χτύπησε άπαξ. Στο κεφάλι. Το παιδί λύγισε, μεταφέρθηκε για πρώτες βοήθειες, έπεσε σε κώμα, δεν ξύπνησε ποτέ. Οι παριστάμενοι, χτυπημένοι και μη, εμπλεκόμενοι και μη, σκόρπισαν. Υστερα από ώρες πολλές, το πανελλήνιο και η διεθνής κοινή γνώμη, μάθαιναν ότι στη Νύχτα της Μυκόνου, στον Nαό του Forever Fun, πέθανε χτυπημένο ένα παιδί. Η Νύχτα βάρυνε με αίμα αθώου. Αυτή η νύχτα δεν ήταν σαν τις άλλες...
To σοκ διαδέχτηκε η υποψία, κι ύστερα η επίγνωση: Το δυστύχημα δεν ήταν μεμονωμένο περιστατικό, δεν ήταν μόνο κακοτυχία· κάποτε θα συνέβαινε κι αυτό, έτσι, φρικτά και αναπόδραστα. Πώς αλλιώς; Ολο το νταραβέρι, όλη η Νύχτα είχε στηθεί, πολλά χρόνια τώρα, στην κόκκινη γραμμή, πέρα από νόμους και αντοχές, με μόνες κινητήριες και νομιμοποιούσες δυνάμεις τον τζίρο, το κέρδος, τη σεζόν: ό,τι αρπάξουμε στις σαράντα μέρες της αιχμής.
Τη νύχτα στη Μύκονο κυκλοφορούν χιλιάδες οχήματα με μεθυσμένους και ντρογκαρισμένους οδηγούς, πολλοί καβαλάνε μοτοσακό πρώτη φορά, δεν έχουν δίπλωμα, δεν φορούν κράνη, τσακίζονται σε κάθε στροφή της δημοσιάς, τσακίζουν πεζούς και αθώους, το Κέντρο Υγείας δεν δίνει πια στατιστικά.
Τη νύχτα, όταν τα μαγαζιά γκαζώσουν, οι τουρίστες είναι ποτά και κεφάλια, όλα γίνονται, όλα επιτρέπονται, όλα καταναλώνονται. Αυτό πουλάει η Μύκονος, αυτό εξήγησε κυνικά ο δήμαρχος στις εμβρόντητες εκπροσώπους του τοπικού Συλλόγου Γυναικών: «Πάρτε το απόφαση, εδώ έρχονται για να ξεσκίσουν και να ξεσκιστούν. Αυτό είμαστε...». Αυτή είναι η επίσημη σημαία της τουριστικής ανάπτυξης: το ξέσκισμα. Αυτό υπηρετεί έργω και λόγω ο επί 18 έτη δήμαρχος Μυκονίων κ. Χρήστος Βερώνης. Κι έτσι αντιλήφθηκε και τη νύχτα του φονικού στο κλαμπ Τροπικάνα: μεμονωμένο περιστατικό, παράπλευρη απώλεια στο αέναο τουριστικό πρότζεκτ υπό τον κωδικό «Ξέσκισμα». Ο δήμαρχος δεν ξέρει τίποτε για μπράβους, για προστασίες, για νονούς, για υπερβάσεις αδειών, για πέτσινες άδειες καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, για τράφικινγκ ουσιών και ανθρώπων, για ξυλοδαρμούς, για διαφθορά ή εκφοβισμό κρατικών λειτουργών. Κανείς δεν ξέρει τίποτε. Ομερτά.
Κι όμως όλοι ξέρουν. Οχι όλα, αλλά όλοι ξέρουν από κάτι. Ξέρουν ότι το λαμπερό Κοσμοδρόμιο, όπως και κάθε τουριστική πίστα ξεσκίσματος στην Ελλάδα, από τα Μάλια έως το Φαληράκι, κι από τη Ζάκυνθο ώς την Κέρκυρα, κυβερνιέται από τις σιωπηλές δυνάμεις της οικοδομής και του real estate, από τις δυνάμεις των μαγαζιών και της νύχτας. Αυτές τις δυνάμεις υπηρετούν Πολεοδομικές Υπηρεσίες, ΙΚΑ, Εφορίες, Αστυνομίες, Λιμεναρχεία, δημοτικά συμβούλια και δήμαρχοι, πολιτευτές. Συχνά με το αζημίωτο – μια διευθυντική θέση σε υπηρεσία-κλειδί σε αυτές τις ζώνες βγαίνει σε πλειστηριασμό... Συχνά από φόβο κι από αδυναμία – οι κρατικοί υπάλληλοι είναι φτωχοί και ανίσχυροι, ανυπεράσπιστοι, μπροστά στο χρήμα και την πολιτική δύναμη. Οι βίλες των μεγαλόσχημων και των υπουργών βρίσκονται πλάι στα κλαμπ και το νταραβέρι...
Και το Κοσμοδρόμιο πλέει ολόφωτο. Πιασμένο σε ένα δαιμονικό κύκλο: Η ύπαρξή του εξαρτάται πια καθ’ ολοκληρίαν από τον τζίρο, από την ασταθή σεζόν, τα δάνεια και τα ανελαστικά λειτουργικά τρέχουν, ο «αέρας» και τα λαδώματα έχουν προκαταβληθεί και ο τουρισμός είναι ευμετάβλητος και ευπαθής, εξαρτάται από τις ισοτιμίες του ευρώ, από τα καπρίτσια του πετρελαίου, από μια βομβιστική απόπειρα, από μια φήμη, από το στράβωμα σ’ ένα νταραβέρι... Τον δαιμονικό κύκλο της τέτοιας τουριστικής ανάπτυξης συμπληρώνουν, απαραιτήτως πια, η απληστία, η διαφθορά, ο κυνισμός, η ανομία. Το προϊόν «Ξέσκισμα» κοστίζει ακριβά.
Στη Μύκονο καθρεφτίζεται η νεότατη Ελλάδα, τα μοντέλα ανάπτυξης, οι συνειδήσεις, οι φενάκες, τα λάιφ στάιλ. Καθρεφτίστηκε κυρίως μετά το ’80, όταν την ανακάλυψε ο κόσμος του Κλικ και των νεόπλουτων, όταν ο μεταεπαρχιώτης Π. Κωστόπουλος την πρότεινε ως Εδέμ για ανερχόμενους και βουλιμικούς wannabe. Τότε όμως το νησί είχε χάσει κάθε πνευματικότητα, είχε χάσει τους λόγιους και τους εστέτ, είχε χάσει και τον κοσμοπολιτισμό του ’60, είχε χάσει ακόμη και τον χιππισμό και την γκέι ελευθεριότητα του ’70-’80. Οταν την ανακάλυψαν οι εγχώριοι νεόπλουτοι, η Μύκονος ήταν ήδη φάμπρικα μαζικών υπηρεσιών, πασαρέλα για φτωχοδιάβολους και μοντελοβίζιτες και διαρκές real estate. Αυτή είναι η Μύκονος των τελευταίων δεκαπέντε-είκοσι χρόνων: εγχώρια ανακυκλούμενη μπίζνα χωρίς προοπτική, από τη μια τσέπη στην άλλη του ίδιου παντελονιού, κι αυτή η μπίζνα δεν «βγαίνει» χωρίς υπερβάσεις, χωρίς τέντωμα των ορίων, χωρίς παρανομία. Σε αυτό καθρεφτίζεται η Ελλάδα.
Οταν θα πάτε στη Μύκονο, επιλέξτε να αποβιβαστείτε νύχτα, στο περίπου λιμάνι του Τούρλου. Θα τα δείτε όλα: πάμφωτα κρουαζιερόπλοια, σκόνη, κομφούζιο, μαχητικά Χάμερ, μπαγκάζια σεΐχηδων, κοπάδια ξενοδοχειακά λεωφορεία, θηρευτές πελατών, χαωμένους λιμενικούς, συμφόρηση, καμία σηματοδότηση, κανένα υπόστεγο, κανένα κρατικό σταθμό. Ενα τράνζιτο, μεταβατικός χώρος για το αλλού. Τράνζιτο για το ξέσκισμα. Enjoy!

Architectural digest.

Περπατώντας εχτές το βράδυ στο κέντρο της αθήνας από την πλατεία κυψέλης μέχρι την πλατεία εξαρχείων, το μάτι μου έπεφτε σ'αυτά τα κτίρια του μεσοπολέμου, στις παρόδους της οδού κυψέλης, ένα σχολείο εξαιρετικό, οι αστικές πολυκατοικίες των 50s στη μαυροματαίων, και μετά πάλι γλυκές γραμμές και καμπύλες στα εξάρχεια. Λιγοστά πράγματα βέβαια αλλά αξιοθαύμαστα, μια άλλη οργάνωση της κοινωνικής ζωής, μια άλλη κλίμακα αξιών, κάποιος πλούτος εμπορικός που επιτέλους δόθηκε για την τέρψη όλων των ματιών, και δεν κρύφτηκε πίσω από κάγκελα και κυπαρισσοειδή στις προαστιακές βίλλες. Ολοφάνερα όμως νοιώθεις ότι η πόλη δεκάρα δε δίνει γιαυτά τα κτίρια, η πόλη χέστηκε γενικότερα, το ολοσκότεινο πεδίο του άρεος, ούτε ένα φως, σε πιάνει τρόμος, μυρωδιές από ούρα, από σκουπίδια, άνθρωποι κοιμόντουσαν σε χαρτοσακούλες ακριβώς πάνω στην πλατεία εξαρχείων και ο άλλος πίνει ποτό στο καφέ. Μια πόλη σε παραίτηση, χωρίς κόσμο και όμως γεμάτη σκουπίδια. Και σκέφτηκα ότι το μεγαλύτερο έγκλημα που έχει συντελεστεί στην ελλάδα, δεν είναι η φτώχια της, ούτε η τουρκοκρατία της, αλλά η στάση των πολιτικών της, η ατιμωρησία που κατορθώνουν και καθημερινά επιβάλλουν, που έχει διαλύσει κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής και σύμπνοιας, και έχουν κάνει τον έλληνα να κλειδώνεται με το σύρτη με τη φαμίλια του σε ένα σπιτάκι και να έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τα κοινά. Και μετά σκέφτηκα τα κτίρια της Πράγας και ότι η Ελλάδα τελικά είναι μια πολύ πολύ παράξενη χώρα με παράξενους ανθρώπους είναι κάτι σαν αντιχώρα, κάτι σαν αντιστροφή, το έκδηλο κρύβεται, το οφθαλμοφανές φτύνεται, το όμορφο διώκεται, ενώ το άσχημο δικαιολογείται. Πίνοντας ένα ποτό με το μυαλό ευτυχώς λίγο χορτασμένο από ομορφιά συνειδητοποίησα ότι στη χώρα αυτή βιώνει ο καθένας μια μικρή, σιωπηλή δικτατορία, σαν ακίδα στο μικρό του δαχτυλάκι, ή σαν στενό παπούτσι...και πορεύεται.

Δεκαπενταύγουστος της Πράγας.

Αμέτρητος τουρισμός, ευταξία, πρασινάδα, κρύο με μια μέρα συνεχόμενης βροχής, όλα τα αρχιτεκτονικά στυλ, υπέροχος ο μοντερνισμός, η αρ νουβώ του 20αιώνα. Κομμουνιστική ιστορία και δράματα που θέλουν πια να ξεχαστούν, τώρα πρώτης τάξης υλικό για αναδρομικές εκθέσεις, κάτω από τις ορδές αμερικάνων και ευρωπαίων τουριστών, και των καταστημάτων πολυτελείας. Αυγουστιάτικο συννεφιασμένο φεγγάρι πάνω από το Μολδάβα. Χαριτωμένα προάστια που προκαλούν θαυμασμό με την γερμανική τους ευπρέπεια. Η νέα άνοιξη της Πράγας είναι ο τουρισμός.